Column delen met jullie

Ik wil graag mijn column delen met jullie die ik vandaag heb geschreven. Wellicht dat het helpt om wat kracht te geven in onze alleenstaand zwanger- en moederschap...


En ineens word je moeder….

Mevrouw Gielen komt U even naar binnen, zei de doktersassistente tegen mij. Het was op een maandag morgen in Augustus toen ik bij de doktersassistente mijn ochtendplasje had ingeleverd. Ze vertelde me dat de test positief was en ik denk dat ik al in een roes zat want ik vroeg haar wat dat betekende. Ze zei dat ik zwanger was. Ik begon te huilen en ze ondersteunde me naar een stoel die daar stond. Ik wist niet of ik blij moest zijn of teleurgesteld en het leek wel of alle gevoelens die een mens kan hebben gelijktijdig door me heen raasde. Ze zei me dat ik maar eerst tot rust moest komen en dan contact op moest nemen met een verloskundige of gynaecologe om te weten en te kunnen bepalen hoe lang ik al zwanger was.

Buiten belde ik een vriendin en vertelde haar dit, echt ik was gewoon totaal flabbergasted. Zwanger, en nu..? Ja het is altijd al een droom van mij geweest en een diepe wens maar enkel als de omstandigheden goed waren; m.b.t. inkomen, stabiele liefdevolle relatie etc. En nu, nu was dat beide niet zo. Tussen de vader en mij ging het niet goed m.b.t. respectloos en onvoorspelbaar gedrag en ik zat in de ziektewet en leefde dus van een uitkering. Hoe ging ik dit doen in mijn eentje? Wilde de vader wel vader zijn? Hoe krijg ik alle spullen bij elkaar met zo’n beperkt budget en hoe ga ik ooit de school betalen? Wat zijn mijn rechten en plichten? Allemaal vragen die door me heen schoten waar ik het antwoord niet op wist. En hoe kon dat, zwanger zijn, als de artsen me vertelt hadden dat ik niet zwanger kon worden door baarmoederhalskanker (eind 2012 begin 2013) en een abortus in mijn pubertijd (door mijn seksueel misbruik)? Hoe kon dit gebeuren? Had zelfs veilig gevreeën. Het kon niet en toch was het zo. Ik had al snel het gevoel dat ik gefaald had als moeder omdat ik het kindje niet het ideale gezin (met mama én papa) kon geven, zoals ik dat ook niet heb gehad. Ik was boos op de situatie en ook op de vader die uiteindelijk besloten had (via whatsapp nota bene) dat hij al zijn verantwoordelijkheid van mij en de kleine aftrok. Ik voelde me intens verdrietig, boos, machteloos en diep en diep eenzaam. Dagen en nachten heb ik intens liggen huilen en ik was tot niets in staat, alles leek ineens zo wankel en onzeker. Ik was bang voor wat er komen ging en hoe ik ermee om zou kunnen gaan. Zo sterk als ik altijd was, in de strijd van mijn leven, zo onzeker en zo machteloos voelde ik me nou. Er groeide een kind in mij waar ik alleen de verantwoordelijkheid voor zou gaan dragen uiteindelijk, een zeer grote verantwoordelijk en ik vroeg me af of ik die in mijn eentje dragen kon.

Ik had geen contact met mijn ouders, omdat ik dat contact zelf heb gebroken omdat deze me nooit in mijn waarde hebben gelaten en altijd iets anders van mij verwachten dan wie ik vanuit mijn hart “ben”. Ik heb dit verbroken omdat het mij en mijn leven blokkeerde en ik daar diep ongelukkig van werd. Op een leeftijd van 32 was ik nog steeds verantwoordelijkheid aan het afdragen, vanuit het verlangen wellicht te horen dat ik “goed genoeg” was. Altijd zoekend naar bevestiging en goedkeuring. Maar ik heb nooit gehoord dat ze trots op me waren of dat ze in me geloofde, altijd was er een maar. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik goed genoeg was voor mijn ouders. Als ik het heb over mijn ouders dan heb ik het over mijn moeder en stiefvader, mijn vader was al gevlogen omdat hij de drank belangrijker vond dan zijn eigen vlees en bloed. Door dit alles en na een ziekenhuis-opname m.b.t. mijn hart in 2011 heb ik de knoop doorgehakt en heb ik alles verbroken én achtergelaten. De heftigste stap die ik in mijn leven gezet heb, maar het beste wat ik uit liefde voor mezelf heb kunnen doen. Om het overleven te kunnen omzetten in leven in vrijheid vanuit mijn eigen hart. Ook deze weg ging met hobbels en toppen en dalen; de weg van je hart is niet de meest eenvoudigste en minst pijnlijke maar het was zeker de beste keuze die ik heb kunnen maken. Uit liefde en respect voor wie ik ben en nooit heb kunnen zijn.

En ja, dat in je achterhoofd genomen is het logisch dat ik het gevoel had dat de geschiedenis zich herhaalde toen ik alleenstaand zwanger bleek te zijn. De vader wees zijn eigen vlees en bloed af zoals ook mijn vader mij had afgewezen. Dit was erg confronterend en intens pijnlijk. Hoe ging ik dat ooit aan mijn kind vertellen? Hoe leg je uit aan je kind dat ze niet belangrijk genoeg is voor de Papa? Dat zijn liefde voor haar niet groter was dan de angst om een werkelijke vader te zijn? Hoe leg je dat uit aan een kind ooit zodat het dat zal begrijpen? En had ik gefaald als moeder door haar niet een vader te kunnen bieden?

Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat ik juist niet gefaald heb, maar van het begin af aan het juiste heb gedaan. Door voor mezelf te kiezen toen ik bleek zwanger te zijn. Niet vanuit egoïsme maar vanuit het welzijn van het kindje wat groeide in mijn buik en om de innerlijke en uiterlijke rust te kunnen behouden. De vader loopt over met onverwerkte woede en emotie wat zich uitte in onvoorspelbaar gedrag en respectloze verbale agressiviteit. Ik had 2 keuzes; óf ik zou krom gaan liggen om hem kostte wat het kost ervan te overtuigen dat hij belangrijk is voor het kindje als vader met alle gevolgen voor mij en de zwangerschap van dien.. óf ik liet het los gaf de verantwoordelijkheid terug aan hem en stopte met mezelf schuldig te voelen voor de keuze die hij al had gemaakt. Ik heb gekozen voor het laatste en nee die keuze was niet gemakkelijk. Maar het besef dat het kindje geen slachtoffer nodig had maar een moeder en het ouderschap alleen uit mij bestond, heeft tot deze keuze geleid. Dit kindje was totaal afhankelijk van mijn keuze. En als de vader in kwestie niet de liefde voelt voor dit kindje zoals het behoort te zijn is het uiteindelijk mijn taak geworden om moeder én vader te zijn. En niet om mijn energie te verspillen, die ik toch al zo hard nodig voor het dragen van mijn zwangerschap, aan een man die blijkbaar niet onvoorwaardelijk houd van het kindje in mijn buik. En bij dit besef werd ik groter, sterker en strijdlustiger dan ooit. Het zal dit kindje, hoe moeilijk heftig en zwaar het ook zal zijn of worden, nooit aan niets ontbreken..

Geschreven door een strijdende onvoorwaardelijke alleenstaande moeder…

 

Dank jullie wel allemaal kanjers, samen zijn we sterk hier toch....