Hallo allemaal, Zoals beloofd is hier mijn horror bevallingsverhaal van mijn zoontje Jari. Ik wilde het eerder vermelden maar het is er gewoon weg niet van gekomen,dus bijdeze.... Zondagmiddag om 16.00 uur begonnen de weeen,ik zei tegen mijn man het is begonnen. S'avonds om 21.00 uur heeft hij de VK gebeld omdat de weeen pittiger werden en om de 4 minuten kwamen en een minuut aanhielden. VK is geweest en zag dat ik pas 2 cm ontsluiting had,ze zei ga zo door met weeen opvangen en bel me als ze echt niet meer om uit te houden zijn en als ze echt om de 2 a 3 minuten komen. Oke zo gezegd zo gedaan. Ik heb de hele nacht opgelopen en de weeen opgevangen. Om 03.40 hield ik het niet meer en was inmiddels al 12 uur bezig en zei tegen mijn man dat hij nu echt weer moest gaan bellen omdat ze zó zeer deden. Ik hoopte stiekem dat ik al 6 a 7 cm ontsluiting zou hebben. Vk is weer geweest en zei dat ik nog steeds 2 cm ontsluiting had. Ze stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan en daar te kijken wat we konden doen om de weeen te laten bevorderen want dit schoot niet echt op. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis heeft de VK me vliezen gebroken in de hoop dat dit het traject sneller zou doen lopen. En wat bleek die kleine had in het vruchtwater gepoept en ik moest dus automatische 24 uur blijven in het ziekenhuis en de zorg werd overgedragen aan de gyn. De Gyn kwam binnen en deed inwendig onderzoek en zei dat hij over een uurtje of 5 terug zou komen om te kijken of de ontsluiting al op schoot. Daarna fscheid genomen van de VK en als haar nodig had dan zouden ze onmidelijk naar het ziekenhuis komen. Na 5 uur kwam de gyn weer kijken en die constateerde dat ik pas 4 cm had. Kon wel janken want ik was inmiddels 17 uur bezig en de weeen deden nu echt pijn. Hij stelde voor om me een infuus te geven met weeenopwekkers want dit duurde te lang. Ik zei: "Oke is goed maar dan wil ik wel een ruggeprik want ik moet nog 6 cm en dan nog persen en ik ben nu al zo moe" Ik kreeg de ruggeprik en een infuus met de weeenopwekkers en de pijnstilling werd op de maximale doses gezet. Hierdoor heb ik een paar uurtjes kunnen weg doezelen en licht slapen. Ik voelde wel de weeen maar héél licht en het was meer het gevoel van een harde buik,dus het was goed uit te houden zo. Na een paar uur kwam de gyn afscheid nemen want zijn dienst zat er op en zijn collega zou het overnemen. De vervangende gyn deed haar routine onderzoeken bij mij en wilde dat er een soort speldje op het hoofdje van de baby werd geplaats zodat ze zijn hartslag konden volgen. De gyn vond dat de onsluiting niet goed vorderde en deed de dosering omhoog van de weeenopwekker. Nou.. nou.. toen was het hek van de dam! De aankomende 5 uur heb ik lopen janken,gillen,huilen,smeken of ze alsjeblieft de pijnstilling konden verhogen of dat kind er uit wilden snijden. Ik had zo'n enorme weeenstorm die ik volledig voelde door de ruggenprik heen. Ook kwamen ze op een gegeven moment binnengestormd en gaven ze me ineens weeenremmers want me baarmoeder bleef te lang hard na een paar weeen waardoor de hartslag van de kleine van de 150 naar de 45 ging. Mijn man zag het op een gegeven moment niet meer zitten en maakte zich zo zorgen om de kleine en ook omdat ik al meer dan 24 uur aan het lijden was. Toen kreeg ik nog een soort slangetje in me muts geduwd die de weeen registreerde. Ook hadden ze in de tussentijd een blaascatheter gezet ivm de ruggenprik. Ik kon me benen wel bewegen maar lopen en controle over mijn blaas had ik niet meer. Lig je dan met allemaal slangetjes tussen je benen en het eind was nog niet in zicht. Tussen de weeen door wilde de gyn ook stukjes huid nemen van het hoofdje van de baby om te kijken hoe zijn conditie er aan toe was. Dit was gelukkig goed en de kleine maakte het goed dus dat was weer een zorg minder. Op dat moment heb je echt zo iets van waarom doen jullie zo moeilijk en laten mij zo lang tobben! Doe een keizersnede en dan zijn we van alle ellende af! Maar nee hoor ik heb er om gesmeekt maar ik kon mooi het dak op! De gyn stelde voor om de weeenopwekkers uit te zetten en de baarmoeder te laten ontspannen voor 2 uur en daarna zouden ze weer van voor af aan beginnen met het langzaam opbouwen van de weeenopwekkers. De reden hiervan is omdat de hartslag van de baby zo erg omlaag ging na die weeen. Nou dacht dat ik niet goed werd! Weer opnieuw beginnen van voor af aan! En op dit punt was ik al weer 30 uur bezig! De weeen werden steeds pittiger en feller en dacht echt dat ik van me stokkie zou gaan van de pijn. Mensen,kinderen op dat punt kan je zo enorm je pijngrens verleggen! De gyn werd opgeroepen door de verpleegkundige omdat ik dat wijf bijna aanvloog van de pijn dat ze NU iets moesten doen! De gyn keek en zei dat ik volledige ontsluiting had en dat het eind in zicht is. Alleen moest de pijnstilling uitgezet worden omdat ik anders geen persweeen zou voelen. En dat duurde ook weer ruim 2 uur voordat de ruggeprik is uitgewerkt. En ik vroeg maar aan haar hoe voelen die persweeen dan? De gyn zei dat ze echt niet als ontsluitingsweeen voelen maar meer of je moet poepen. En ik had dus nog steeds die 2 uur lang ontsluitingsweeen voor mijn gevoel. En ik voelde maar geen persweeen. In de tussentijd dat de ruggeprik aan het uitwerken was kwamen er weer echt zeer pijnlijke weeen die ik moest opvangen tot aan de persweeen. Nou achteraf heb ik dus wel 2 uur lang persweeen op lopen vangen. Achtelijke gyn met je persweeen voelen aan als je moet poepen.....Heel die ruggeprik is blijkbaar verkeerd gezet want ik heb er echt niks aan gehad. In het begin was het nog om uit te houden maar na de opvoering van de weeenopwekkers heb ik alles gevoeld. En de gyn maar zeggen.."Ook vreemd dat je de weeen zo extreem voelt met een ruggeprik" Ineens waren de weeen minder geworden en kon ik effe op adem komen. Hahahah ik was zo opgelucht dat ik volledige ontsluiting had en zo mee mocht gaan persen dat ik van ellende heel de verloskamer heb onder gekotst. Ach ik denk dat er dan een last van je schouders af valt... Maar we zijn er nog niet... Het moment was aangebroken dat ik mee mocht gaan persen.. Alleen de weeen vielen op een of andere manier stil en allemaal waren we aan het wachten en er gebeurde niet veel. Dus jullie raden het al... die rot weeenopwekkers werden weer aangezet! Maar dat was pijnlijk maar nu kon ik de pijn weg persen. Voor me gevoel schoot het niet op en de gyn wilde een echo maken om te kijken hoe zijn hoofdje lag. Of hij met zijn kruintje voor de uitgang lag of wat. En toen vermelde ze tijdens de echo dat ze te maken had met een sterrenkijkertje. Ik dacht wat is dat nou weer? Maar blijkt dat eerst het gezichtje komt. Maar ze vertelde me dat het geen probleem was voor het persen alleen dat het wel wat moeilijker zou gaan als normaal. Nou nou dacht dat ik weer niet goed werd! Ik heb in totaal ruim 50 min geperst en voor me gevoel schoot het niet op net of je probeer 1000 kilo te tillen wat niet lukt. Ik weet wel dat mijn man mijn nek naar voor duwde zodra ik moest persen. Toen dat hoofdje stond leek het wel of ik in brand stond van onderen. Ook was ik zo extreem moe en had echt geen puf meer. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde maar om 18.59 is eindelijk onze zoon Jari geboren. Hij woog 3595 gram en is 54 cm. Hij huilde meteen goed dus hij hoefde niet meegenomen worden om uitgezogen te worden ivm poepen in het vruchtwater. Ook ben ik niet uitgescheurd of geknipt. Wel had ik allemaal haarscheurtjes en ben wel gehecht. Op het moment dat Jari op me buik werd gelegd was ik zo blij maar ook zo blij dat de bevalling na 35 uur lijden en lasten voorbij was. Na een uur met zijn drieeen te hebben doorgebracht werd Jari gewassen en ik mocht ook gaan dochen. Hahahah ik viel echt bijna uit bed had natuurlijk lang niet gelopen dus ik had rubberen benen. Daarna werden we na de kraamafdeling gebracht en moest 48 uur blijven. De kraamafdeling was ook nog een drama maar dat word een een ander verhaal want dit verhaal is al zo lang. Ik was echt kapot en gebroken en leeg! Als ik het zo terug leest dan voel ik me echt een zeikerd en een aansteller. Ik weet dat iedere vrouw pijn heeft met een bevalling maar ik ben echt gekerfd in me hart van deze traumatische ervaring. Ook had het achteraf niet zo'n lijdensweg hoeven wezen en voor een eventuele volgende stelt de VK een plan op wat we doen als de ontsluiting weer zo lang duurt. Ik heb vorige week niet echt kunnen slapen en bijkomen van alles. De bevalling bleef als een film door me hoofd heen spoken maar met mensen er over praten en goed janken zo op zijn tijd doet wonderen. Ik heb het een plekje kunnen geven en het is echt waar wat ze zeggen, tijd heelt alle wonden. En als ik naar Jari kijk dan smelt ik van verliefdheid en dan weet ik waar ik het voor heb gedaan.... Liefs, Tas
Hoi Tas, Wat een verhaal zeg, en ik moet nog Jeetje, dat het allemaal zo lang kan duren en dat het op zo'n pijnlijke manier moet gaan. Ik snap ook niet dat ze eerder wat doen, als je zoveel pijn hebt en het zolang duurt. Ik hoop dat je zoontje je helemaal blij kan maken, want daar heb je het idd voor gedaan. En dat is denk ik wel de moeite waard geweest. Succes nog met het verwerken van deze ervaring. Groetjes Christa.
Poeh Tassie, je hebt het zeker flink te verduren gehad. Weet precies hoe het voelt want het lijkt wel of ik mijn eigen verhaal teruglees (met ontsluiting die maar niet wil, de kleine die verkeerd reageert op de weeenopwekkers, paniek om dalende hartslagen, aan de zuurstof moeten, de blaascatheter, de slangen op het hoofd van de kleine, het proberen krasjes te maken op zijn hoofdje terwijl hij nog in mijn baarmoeder zat om zo bloed af te kunnen nemen en de conditie te bepalen, uren lang puffen en dan eigenlijk geen kracht meer hebben om te moeten persen, een sterrenkijker, en bij mij zat hij uiteindelijk ook nog vast/klem met zijn schouder achter mijn schaambeen). Echt zooo herkenbaar. Bij mij duurde het alleen 24 uur en dus 6 uur minder dan bij jou. Heb iets meer dan een uur moeten persen voordat het bij mij 'beloond' werd. Gelukkig is met jullie zoon Jari alles goed! Dat is het allerbelangrijkste. Maar kan me voorstellen dat je dit even van je af wil schrijven. Goed gedaan meid! Die hele prestatie heb je toch maar wel weer mooi geleverd! Daar kan je trots op zijn! Mijn man vond het zelfs zo traumatisch om de bevalling op deze manier mee te maken en te vrezen voor het leven van ons zoontje, dat hij het echt echt nooit meer wil! (en dat vind ik dan wel weer heel jammer, want ondanks deze ervaring zou ik het toch zo weer doen). Sterkte met verwerken!
Gefeliciteerd! EN ga er nou maar lekker van genieten! Pff ik moet niet te vaak van dit soort bevallingen lezen..Want dan durf ik straks niet meer, hahaha
pfffff wat een verhaal! Erg heftig hoor! Zelf heb er ook 35 uur over gedaan, maar niet zo heftig als die van jou. Maar nu kan je lekker genieten van je mooie kerel!
Wat een verhaal zeg. Ik snap dat je het er nog best moeilijk mee hebt, maar probeer er zo vaak over te praten als je wilt! Je moet het allemaal een plekje gaan geven nu. Geniet van jullie kindje! Liefs
Gefeliciteerd met de geboorte van Jari! Wat fijn dat hij het zo goed doet en dat het met jou ook weer beter gaat! Dacht dat ik een zware bevalling had gehad, meis jeetje de rillingen lopen me over de rug. Echt zo triest als mensen je zo lang zo laten liggen he? Zo van okee, over 3 uur zit mijn dienst erop, dus we laten het mens nog maar even aantobben ofzo. Maar nogmaals gefeliciteerd! Wat een prestatie!