Dag meiden, Ik ben op 5-6 bevallen van een tweeling jongen en meisje met een zwangerschapsduur van 34.5. Steijn woog 1950gr en Britt 2100gr..en zijn nu wat teruggelopen in hun gewicht. Je merkt erg dat Britt eraan toe was, haar vliezen waren immers gebroken..en dat Steijn eigenlijk nog te lekker zat..die is ook wat schrikkerig..lichter en het drinken gaat wat moeizamer. In mijn zwangerschap was ik overal heel zeker van..maar nu begint mijn onzekerheid toe te slaan. De kleintjes liggen nog in het ziekenhuis en mogen pas mee als ze min 36 weken zijn, goed kunnen drinken en 2000gr zijn. Wij gaan nu 2x per dag naar ze toen..'s ochtends leg ik Britt aan de borst en sinds vandaag dronk ze echt. Ik was natuurlijk helemaal in de wolken. Daarna met de fles verder gegaan..maar de bv kostte toch teveel energie en daardoor kreeg ze de fles niet op ( normaal drinkt ze die gulzig leeg )..de rest kreeg ze dus via de sonde. Steijn krijgt 's ochtends alleen de fles, maar de helft moet altijd nog via de sonde..en soms zelfs meer als de helft. 's avonds gaat Steijn aan de borst..hij hapt wel en zuigt wat en krijgt waarschijnlijk wel wat binnen..maar niet voldoende om hem daarvoor te wegen. Nu zit ik met het volgende; ik weet dat ik geduld moet hebben maar ben toch benieuwd wie hier nog meer ervaring mee heeft en hoelang het ongeveer duurt voordat ze zelfstandig kunnen drinken..het liefst volledig aan de borst. Maar waar ik nog meer mee zit is de band die ik opbouw met de kleintjes. Ze zijn geboren via keizersnede..dus ze zijn na de geboorte helemaal niet bij me gelegd. Ze worden ieder nu 1x per dag aan de borst gelegd..en dat is het enige bloot op bloot contact...de rest van de 6 voedingen ( totaal 8 ) wordt gedaan door de zusters via sonde/fles. Ik ben zo bang dat iets tekort komen omdat het helemaal niet zo gaat zoals het "hoort"te gaan.
Hoi, Allereerst gefeliciteerd met je kleintjes! Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij. Mischa is geboren met 33.6 weken en woog 2015 gram. Pas na meer dan een week mocht hij zelf proberen te drinken en dat deed hij eigenlijk meteen heel goed. Maar aan de borst drinken is topsport voor die kleine ukkies, dus lekker via de sonde eten is erg fijn. Ik zag dat Mischa altijd een heel tevreden gezichtje kreeg als zijn maagje weer vol zat. Al dronk hij het niet zelf, hij genoot er duidelijk van. En doordat ze hun energie niet in zelf drinken hoeven te steken kunnen ze lekker doorgroeien. Toen Mischa eenmaal zelf mocht gaan drinken begonnen we met een keer per dag, en toen na een tijdje twee keer, en daarna ging het eigenlijk vrij snel omhoog tot hij uiteindelijk alles bij mij mocht (proberen te) drinken. Ik mocht dan een dagje de ouderkamer gebruiken en lekker de hele dag met hem tutten. Daar kwam ik vrij laat pas achter helaas, dus hou het even in de gaten. Waarschijnlijk heeft jullie ziekenhuis ook zo'n kamer, waar je zelfs mag slapen, en als je kindjes in een gewoon bedje mogen, kunnen ze zelfs bij je op die kamer slapen. Maar zo ver ben je nu nog niet natuurlijk. Waarom is het aan de borst drinken het enige lichaamscontact? Bij ons werd erg aangemoedigd om minimaal een keer per dag (twee keer mocht ook, als je kindje dat aan kon) te buidelen. Bij Mischa op de kamer zag ik dat bij tweelingen de papa en de mama ieder met een kindje buidelden zodat allebei de kindjes lekker huidcontact hadden. Ik zat zelf iedere dag minstens een keer een uur met Mischa bloot op mijn blote bovenlijf lekker te dromen, en hij lag dan heerlijk te slapen. Je zag hem dan echt helemaal ontspannen en tot rust komen. Ik heb dit erg fijn gevonden! Mischa werd meteen na de geboorte bij mij weggehaald omdat hij meteen naar de couveuse moest, en pas twee uur later heb ik hem weer bij me gekregen (ik kon hem niet goed zien door medicijnen). Hij heeft uiteindelijk drie weken en een dag in het ziekenhuis gelegen, toen kon hij zichzelf goed warm houden en kon alle voedingen zelf drinken (fles en borst). Thuis ben ik eigenlijk vrij snel gestopt met bloot buidelen, ik vond het sneu om hem steeds uit en weer aan te kleden want daar hield hij niet van en het was januari en dus heel koud. Maar ik heb eindeloos met hem op de bank gezeten, en zo heeft hij iedere dag uren bij mij liggen slapen. De band is super! Hij wil het allerliefst lekker zo veel mogelijk bij mij zijn en tegen me kletsen (in zijn eigen brabbeltaal) en ik geniet daar ook enorm van. Ik geloof niet dat je bang hoeft te zijn dat ze iets tekort komen doordat het niet gaat zoals het zou moeten gaan. Ik heb wel gemerkt dat Mischa aanhankelijker is, hij is veel liever bij ons in de kamer en wordt soms heel verdrietig als we hem in zijn bedje leggen en weggaan. Maar hij is heel makkelijk te troosten door hem gewoon lekker te knuffelen en dat probeer ik zo veel mogelijk te doen, heerlijk! Als je kindjes straks thuis zijn heb je alle tijd om ze alle aandacht alsnog te geven die ze (en jij!) tekort zijn gekomen! En dat ga je echt wel doen, want jij mist nu ook heel veel, niet alleen je kindjes. Probeer, ondanks dat ze in het ziekenhuis zijn en dit een erg vermoeiende tijd is, heel veel te genieten! Achteraf zul je zien dat de tijd voorbij is gevlogen en voor je het weet heb je ze heerlijk altijd bij je. Ik heb gelukkig heel veel foto's en veel dingen opgeschreven, want er gebeurt zo veel dat je achteraf meer dan de helft niet meer weet. Groetjes, Hanneke Oja, je vraag over borstvoeding... Hier is dat helaas niet gelukt. In het ziekenhuis ging het heel snel heel goed, maar toen hij thuis kwam dronk hij niet goed meer en kreeg ik last van heel pijnlijke tepels. Achteraf is dit waarschijnlijk spruw geweest. Maar wat jou het meest zal interesseren, na twee weken mocht Mischa steeds vaker aan de borst. Na ongeveer 2,5 week moch hij op zulke dagen alles bij mij drinken en toen hij mee naar huis ging mocht ik iedere voeding aanleggen en daarna even een flesje geven om te kijken of hij meer nodig had. De bedoeling was dus dat hij thuis volledig aan de morst mocht.
Hoi Ylaisa, Je verhaal heb ik al een beetje gevolgd op het tweelingtopic. Echt meeschrijven doe ik niet, maar ik lees wel (bijna) alles. Allereerst dus van harte gefeliciteerd met de geboorte van Britt en Steijn. Toen ik je verhaal voor het eerst las dacht ik; wat een kanjers!! Zo te lezen doen ze het hardstikke goed en is het een kwestie van de (borst)voeding op de rails krijgen. Dan mogen ze vast heel snel mee naar huis. Wat je schrijft over Steijn, dat hij anders reageert op dingen, omdat hij eigenlijk nog niet geboren had hoeven worden, herken ik heel erg. Dat was bij ons ook zo. Het vlies van Daan was gebroken (ze deelden overigens de placenta, maar hadden beiden een vlies) en hij moest eruit, maar Luuk zat nog lekker. We hadden het idee dat hij er de eerste tijd een beetje 'pissig' over was dat hij er ook al uit moest. Doordat hij ook minder stress heeft gehad in de baarmoeder liep hij ook steeds 'achter' op zijn broer. Maar het kan ook gewoon karakter zijn hoor. Want ondanks dat wij een 1-eiige tweeling hebben, hebben ze allebei een volledig ander karakter. Luuk is gewoon wat eerder geïriteerd dan Daan. Dat ga je allemaal vanzelf leren en meemaken. Ook ben ik bevallen dmv een keizersnede. Met spoed, dus onder volledige narcose. Ik merk nu dat ik daar zelf wel last van heb. Maar of dat voor de jongens ook geldt? Het was voor hen veel beter natuurlijk om direct naar de IC te worden gebracht en lekker warm de couveuse in te gaan. Toen ze geboren werden wogen ze 805 en 840 gram. Ze waren dus nog veel te klein om ze echt vast te kunnen houden. Maar je bouwt al een band op als je gewoon alleen maar bij ze zit en zachtjes tegen ze praat of ze zachtjes aanraakt. Na een paar dagen mochten we voor het eerst buidelen met Daan en pas na 2 weken met Luuk (hij was nog niet stabiel genoeg). Toen we eenmaal thuis waren merkte ik dat mijn band met Daan al sterker was dan die met Luuk, maar dat is allemaal goed gekomen hoor! Het zijn nu beiden heerlijke knuffelbeertjes die langzaamaan een beetje eenkennig beginnen te worden en daardoor laten blijken dat papa en mama echt de belangrijkste personen in hun leventje zijn. Wees dus niet bang, het komt allemaal goed!! Geniet lekker van je kleintjes en ben zoveel mogelijk bij ze (maar voel je ook niet schuldig als je even een moment voor jezelf kiest, je ben immers nog maar net bevallen!!). En vraag in het ziekenhuis of je, naast het voeden, ook mag buidelen. Dat is zó fijn voor jullie allemaal! Wat bv betreft; pas na 8 of 9 weken kon ik ze voor het eerst laten snuffelen aan de borst en mochten ze af en toe oefenen met de speen. Het ging niet vanzelf, je moet heel veel geduld hebben. En zo te lezen doen jouw kleintjes het al fantastisch!! Bij mij is het uiteindelijk gelukt om ze om en om aan de borst te laten drinken (de ene voeding kreeg de een de borst, de ander de fles en de volgende voeding andersom). Maar toen ik eenmaal thuis was ging het niet meer. Het was te druk om ze zo te voeden (7 voedingen) en tussendoor ook nog te kolven. Toen ben ik gestopt. Maar ik was ook zo moe na 13 weken ziekenhuis... Zo hoeft het dus echt niet te gaan. Heb geduld, je kanjers komen er wel!! Heel veel sterkte en als je nog meer vragen hebt kun je ze hier altijd stellen!
he meid, ook mijn meiden zijn geboren met 26 wkn. ik heb ze nooit aan de borst kunnen laten drinken, het lukte niet en heb daarom 5 mnd gekolfd. Daarna hebben ze de fles gehad. Kort gezegd over de band. mijn kinderen worden in oktober alweer 2 jaar. ze zijn stapel gek op mij en ik natuurlijk op hun. ze kunnen de hele dag knuffelen, ze huilen als ik ze achterlaat bij de creche en komen aangerend als ik ze weer ophaal. Ik ben echt hun enige moeder en ik durf echt te zeggen dat wij onafschijdelijk zijn. Dus maak je geen zorgen. Je kinderen komen er wel. ze kennen je stem al van toen ze nog in jou buik zaten en jij bent er over een paar weken om ze te troosten. dus geen zorgen over een band, die hoeft er echt niet minder op te worden, misschien juist wel meer.. omdat jij maar al te goed beseft hoe bijzonder ze zijn en dat kinderen niet vanzelfsprekend zijn
Ik ben het met M28 eens. Ook ik was bang dat ik geen band met mijn kind had. Maar toen het op een dag in het ziekenhuis niet goed ging met hem, toen besefte ik mij dat erg raakte. Er was dus wel een band, waarom zou het mij anders zo raken? Vanaf dat moment wist ik dat ik onvoorwaardelijk van hem hield. Nu zijn we dikke maatjes. Hij is dol op mij en ik ben stapel op hem. Misschien inderdaad wel meer dan als we dat ziekenhuistraject niet gehad hadden.
Hoi meiden, Bedankt voor jullie reacties! Ik besef dat ik best verwend ben..want mijn kindjes liggen in een gewoon bedje..en Britt heeft gister van de 40cc, 20cc uit de borst gedronken..de overige 20 probeerde we nog via de fles maar daar had ze de kracht niet meer voor..dus de rest ging via de sonde. Steijn doet ook erg zijn best..ook uit de borst maar krijgt er nog niks uit..van de 35cc die hij krijgt drinkt hij ongeveer 15 uit de fles en de rest uit de sonde. Hij is gewoon nog te zwak.. @Mailaika..ik heb wel een band met de kindjes..maar ik maakte me zorgen over de band die zij met mij hebben.. Elke avond huil ik omdat ik ze moet achterlaten..ben dan helemaal stuk van verdriet en moet helemaal naar lucht happen. Vandaag voor het eerst gebuideld..we mochten dat al vanaf het begin doen..maar niemand heeft ons hier op gewezen. Dat buidelen was echt heerlijk..ik had Steijn bij me en werd meteen rustig.. Morgen wil ik het weer gaan doen.
Heb even geen tijd om een heel verhaal te typen, dus even kort... Na een paar weken (mijn zoontje heeft 3 maanden in het ziekenhuis gelegen) werd hij al wakker als hij ons aan hoorde/ voelde komen. Dan waren we nog niet eens door de sluis gegaan (eerst deur binnen, handen wassen, alcohol etc). Zodra we er waren stopte hij met huilen. Je zag echt dat hij op ons reageerde en gelukkig was de verpleging er steeds om ons erop te wijzen welke signalen we konden oppikken dat het echt om ons ging en niet om een ander. Een band bouwen ze echt wel met je op hoor Ze herkennen vanaf de eerste minuut je geur, je stem, je aanwezigheid. Ook als je hem niet op je buik hebt gehad. Mijn zoontje zag ik ook pas 5 uur later, gelukkig is het met de band helemaal goed! Hij wil niets liever dan door mij getroost worden en door papa aan het lachen gemaakt worden. Geniet van het buidelen zolang ze dat nog leuk vinden
hoi ik heb alleen het eerste bericht van TS gelezen. gefeliciteerd met de geboorte van je 2 kinderen! ik vind het mooi om te lezen dat je praat of ze er al heel lang zijn, terwijl ze 6 dagen geleden zijn geboren. zo gauw leer je ze kennen. Ik ben ook moeder van een zoontje die te vroeg is geboren, namelijk met 29 weken. Hij heeft 8 weken en 1 dag in het ziekenhuis gelegen, helaas is de bv nooit gelukt. vanaf week 32 mocht ik hem proberen aan te leggen, dit heb ik meerdere keren gedaan per dag, ook toen hij thuiskwam heb ik dit elke voeding gedaan. Het mocht niet baten, hij kon het gewoon niet.hij dronk wel een beetje, iets van 10-30 ml, maar niet voldoende. vanaf week 37 heeft hij de fles gekregen zodat hij naar huis mocht. dit lukte hem wel, hij had veel zuigbehoefte, maar was toen natuurlijk ook al 8 weken ter wereld. Je kleintje moet eerst even aansterken voordat hij volledige zuigkracht heeft voor de fles. en als jullie eerst bv gaan proberen, moet je er rekening mee houden dat je dit niet te lang probeert zodat hij nog energie overhoud voor de fles. Over het tekort komen, ik ben alle dagen naar het ziekenhuis gegaan. eerst lag hij op de intensive care, waar we 3 maal daags op bezoek mochten, ik verbleef in het ziekenhuis en kon elke keer op bezoek. na drie dagen mocht ik buidelen. ik heb hem elke dag gebuideld en hij is super aan ons gehecht! Na 5 dagen mocht hij naar de highcare, al een stukje dichterbij huis en na 3 weken mocht hij naar het streekziekenhuis, ik leefde gewoon naast die couveuse. echt afschuwelijk als ik er aan terugdenk, maar een andere optie was er niet. Ik heb zelf namelijk met hechtingsgestoorde kinderen gewerkt en kon alleen maar denken: Ik kan alleen nu zorgen dat de hechting goed tot stand komt, als de hechting niet goed gaat heb je de rest van je leven een probleem. Nu heb ik ook gelezen dat je moet zorgen dat je je kindje binnen 5 dagen kunt buidelen ivm de hechting. en veel handcontact door de couveuse. Maar ik lees dat je al borstvoeding probeert te geven dus dat doe je super! Buidelt je man/ vriend ook met jullie kinderen? mijn man cijferde zichzelf wel eens weg omdat hij de bv zo belangrijk vond, maar het is voor de kinderen ook belangrijk een goede hechting met hem op te bouwen. en veel tegen ze praten/ met elkaar praten zodat ze je stem horen. wij hebben er wel voor gekozen pas rond week 34 Roderick vast te laten houden (op schoot) door onze ouders, en later door onze broers en zussen. Echt, onze jongen is super aan mij en mijn man gehecht, als je zorgt dat je elke dag een paar uur met ze doorbrengt dan komt het allemaal goed. Als ik nu van mijn werk thuiskom wordt ik begroet met een grote glimlach! Roderick is nu 4,5 maanden oud.
Hoi, In het onderste stukje omschrijf je zelf al precies wat ik wilde zeggen! Als Mischa huilde hoefde ik mijn hand maar tegen zijn wangetje te houden en hij werd rustig. Die band hebben je kindjes al langer met jou dan jij hem met hen hebt! Dat vond ik zo bijzonder, ik had het idee dat (al had hij natuurlijk weken in mijn buik gezeten) ik Mischa voor het eerst zag, maar hij reageerde op mij alsof hij me al heel lang kende. Zo bijzonder! Dus maak je geen zorgen, zij zijn misschien nog wel meer gehecht aan jou dan jij aan hen, dat zit dus duidelijk wel goed! Ik denk dat als je kindjes straks thuis komen, ze heel wat in te halen hebben en heel graag eindeloos met je willen knuffelen. Heerlijk voor je trouwens dat je kindjes al in een gewoon bedje liggen! Dat betekent dat je ze gewoon aan kunt raken zo veel je wilt, en ze niet "op een afstand" in een glazen kastje liggen waar je ze bijna niet aan durft te raken. Trouwens, als ze in gewone bedjes liggen mogen ze misschien ook wel een knuffeltje? Dat zou je dan zelf een poosje bij je kunnen dragen (een nachtje mee slapen?) dan hebben ze jouw vertrouwde geur lekker bij zich. Eerlijk gezegd vind ik het heeeel vreemd dat ze je niet gewezen hebben op het buidelen, dat is zo belangrijk voor jullie allemaal! Fijn dat je dat nu lekker kunt gaan doen. Genieten maar dus!
Hier geen prematuur, maar een dysmatuur. Ook onze zoon moest bijna gelijk de couveuse in. Ik heb hem 7 minuten bij me mogen houden en pas 2 uur later was ik weer bij hem. Gelukkig mocht hij al na 3 uur uit de couveuse en in een wiegje. Hij heeft 7 dagen in het ziekenhuis gelegen, is toen 9 dagen thuis geweest en moest toen weer opgenomen worden vanwege een ontsteking. Hij is toen 12 dagen opgenomen geweest. Ook ik was bang voor de hechting. Maar zoals het er nu uit ziet (hij is nu 10 weken en 2 dagen) is de hechting wel goed. Hij glimlacht naar ons, wordt rustig als we met hem kroelen en lijkt tevreden. Ik heb het er ook heel moeilijk mee gehad. Het feit dat mijn kind op de couveuse afdeling lag. Ze hadden daar ook het liefst dat de kindjes tussen de voedingen door gewoon in hun bedje bleven liggen zodat ze genoeg konden aansterken. Ik vond het zo lastig dat ik als moeder het gevoel had toestemming te moeten vragen om mijn eigen kind op te pakken.. Dat maken we nu thuis helemaal goed, we hebben wat in te halen Sterkte ermee!!
@est Ja dat gevoel had ik de eerste twee dagen ook toen ons kindje in de couveuse lag, dat ik niet aan hem mocht komen. en dat ik toestemming moest vragen. Gelukkig was er een hele lieve broeder die ons stimuleerde om ons kindje vast te houden en te verzorgen (hij zei: doe ermee wat je wilt want hij is van jullie) en hij adviseerde ook dat onze ouders best het kindje door de couveuse mochten aanraken. (wij dachten dat het beter was dat wij alleen de baby aan zouden raken). Wel vond ik het best vervelend dat er weinig momenten waren dat we echt alleen waren. volgens mij was de eerste keer dat we echt met zijn 2en waren toen hij 1 maand oud was, daarna pas toen hij thuis kwam (na 2 maanden). Ik denk dat het een heel goede instelling is, dat je bang bent voor de hechting. Dat betekent juist dat je je best ervoor doet om het zo goed mogelijk te doen, en je er bewust van bent!
Hey Meiden! Nou inmiddels nog maar 1x gebuideld..dat komt mede doordat de kleintjes na de voeding zo veel spugen..waardoor we ze weer moeten omkleden..en/of verschonen want ze hebben er een handje van om na de voeding ook meteen een kadootje te leggen in de luier. We willen dan niet teveel met ze zeulen...we komen namelijk aan ( 2x daags ) en dan begint eerst het verzorgen dwz; temp meten, verschonen, daarna de voeding....eerst borst proberen bij de 1..lukt dit niet dan nog even de fles proberen..en na 15 a 20 min de sonde voor het laatste restje. Vervolgens even rust om de voeding te laten zakken...en dan begint 9 vd 10 keer weer het verschonen en de laatste 2 dagen compleet verschonen ook schone kleertjes..ivm het spugen. Als we dan nog gaan buidelen betekend dat ..dat we de kleintjes 2 a 3 keer moeten uitkleden. Maar..morgen willen we wel weer buidelen. We zitten wel 2x daags lekker met ze te knuffelen..zo dik anderhalf uur nog na de voeding...dan leg ik ze lekker bij me en overlaadt ze met kusjes en vaak leg ik mn hoofd helemaal tegen hun nekkie aan zodat ze mn warme adem voelen. Nog heb ik er elke avond moeite mee om ze achter te laten..ik heb daarom ook zo veel respect voor alle ouders waarvan hun kindjes nog langer in het ziekenhuis hebben gelegen en ook nog eens in een couveuse. Nu gaan we even melken...dat doet me goed..het gevoel dat ik in iedergeval nog iets voor ze kan betekenen nu ik er niet bij ben.
Al moet je je kindje 'maar' 1 nachtje achterlaten in een ziekenhuis, dat is al veel te veel. Logisch dat je het moeilijk vindt en daar mag je dan ook best aan toegeven hoor. Gooi al die tranen er maar lekker uit, dat is juist goed! En zo te lezen doen je kindjes het prima, dus het zal vast niet lang meer gaan duren. Geniet ondertussen van het buidelen of knuffelen. Het is allebei even belangrijk. Natuurlijk is het lekker om ze bloot tegen je aan te voelen, maar een knuffel, kus, je adem voelen, je stem of je hartslag horen is voor je kindjes minstens zo belangrijk. Hou je taai meis!