Lieve iedereen, ik ben vandaag 10 weken en 3 dagen zwanger en ben telkens zo ontzettend bang dat ons babietje niet meer leeft. Op 7 weken en 4 dagen heb ik een echo gehad en was ik van te voren ook zo bang, want mijn borsten waren minder gevoelig en 'opgeblazen'. Het was zo'n opluchting om het hartje te zien kloppen! Ik barstte in huilen uit, zo blij was ik. Kleintje was 1.26 cm (goed op schema) en er werd een afspraak gemaakt voor 14 juli. Maar dat is nog zooooo ver weg! En in de tussentijd ben ik dus bang, bank, bang. Ik heb weinig zwangerschapsverschijnselen, af en toe een vleugje misselijk geweest maar geen omhelzingen met de wc-pot. Borsten voelen nu niet opgeblazen meer (zijn wel iets groter beweert man, ik merk er niks van) en ik maak me zorgen dat m'n buik platter is geworden. De eerste weken had ik veel verstopping maar nu ook niet meer, misschien is 'ie daarom platter maar ik voel ook geen harde rand meer. Man denkt dat m'n banden nu een beetje uitgerekt zijn en een andere/betere positie hebben gevonden, ik ben steeds bang dat het betekent dat mijn kleintje er niet meer is. Het enige dat ik af en toe nog heb zijn wat steekjes rechts in m'n vagina, voor de rest zijn zowat alle symptomen weg, geen navelpijn meer en minder moe. Ik heb gelukkig helemaal geen bloedverlies, spotting en/of krampen gehad (!! afkloppen!!) maar sinds ik heb gelezen over missed abortions ben ik alsnog bang dat ik over twee weken te horen krijg dat m'n kindje gestopt is met groeien. Dit kindje is zo gewenst en we hebben zo lang op hem/haar gewacht! Ik kan me m'n leven nu al niet meer voorstellen zonder hem/haar, hele omgeving weet ook dat ik zwanger ben etc etc. In week 8 ben ik héél boos geweest op iemand en daarna was ik bang dat het kleintje daardoor een hartstilstand heeft gekregen, van de schrik of de adrenaline ofzo. Volgens de dokter van mijn moeder en volgens de vlos kan dat niet, maar toch. Ik gebruik progesteron en daardoor ben ik bang dat mijn lichaam een miskraam niet zou herkennen en deze tegenhoudt zodat ik van niets weet. Eigenlijk voel ik me de hele dag rot en schuldig. Bang dat baby last heeft van mijn stress, dat ik niet genoeg vertrouwen heb in hem/haar, dat ik fout ben geweest door boos te zijn, dat ik de paprika niet goed genoeg gewassen heb, dat die twee kopjes koffie per dag ook teveel zijn... Ik weet dat ik moet oppassen met deze signalen, ik heb een verleden met depressies. Ik slikte antidepressiva en deze mocht ik van de huisarts blijven gebruiken tijdens zwangerschap, maar omdat ik zo bang was dat het toch niet goed zou zijn voor mijn kindje ben ik gaan afbouwen voordat we met ICSI begonnen. (Huisarts weet hiervan.) Mijn man is gelukkig heel positief en vertelt me circa 10 keer per dag dat er echt, echt, echt niets met ons kleintje is. Maar ik blijf bang. Ik twijfel of ik een 'pret'echo zal laten doen, als het goed zit is het een geruststelling maar als het fout zit dan ben ik daar bij zo'n onbekend bureau... dan liever in Gent bij de vertrouwde lieve artsen. Maar hoe kom ik de tijd tot 14 juli door? Heeft iemand geruststellende woorden voor me?
Hoi meid. Wat triest dat je niet kunt genieten van het kleintje in je buik. Kijk gedurende de hele zwangerschap kán er in principe iets mis gaan maar 9 van de 10 keer gaat het goed! Heel cliche maar kijk maar naar alle kindjes die je buiten ziet huppelen. Verder zou ik dit ook zeker aankaarten bij de VK dat je zo angstig bent ik denk dat zij dan goed met je hier over kan praten, en misschien ook 1 of 2 controles extra tot je de angst wat meer onder controle hebt. Ik hoop dat hoe verder je in de zwangerschap vordert en je je kleintje voelt bewegen dat je tot rust komt, het zou zonde zijn als je deze zwangerschap tot aan het einde toe bedrukt doorkomt. Heb vertrouwen! Oh en ga ook geen enge verhalen lezen ajb, ze zijn niet bij jou aan de orde en het doet je state of mind duidelijk geen goed..
Wat naar dat je zo bang bent. Wel herkenbaar in bepaalde maten. Is het niet een idee om te kijken of je de echo eerder kan krijgen? Een pretecho is een alternatief mochten ze in Gent niets voor je kunnen/willen betekenen. Dit heb ik bij de zwangerschap van mijn dochter ook gedaan toen de verloskundige niets wilde doen. Ik was na 3 vroege miskramen( voor de 6weken) als de dood dat het weer mis zou gaan. De verloskundige vond het maar onzin om een extra echo te maken, want misgaan kan altijd(heel leuk om op dat moment te horen....). Die pretecho was zo fijn! Natuurlijk was ik ook bang om slecht nieuws te krijgen en dan lig je daar bij een mevrouw die je niet kent. Maar wat ben ik blij dat ik het toch gedaan heb. Gewoon voor mijn eigen rust. Je komt in een vicieuze cirkel terecht van angst, wat weer zorgt voor angst over de mogelijke gevolgen van je angst enz. Kijk waar jij je fijn bij voelt Dikke knuffel!
Hoi meid. Hoe rot dat je je zo voelt! Ik herken het helemaal met name omdat je nu nog niets voelt maar ik had het zelfde als jij! Ik spuugde nauwelijks en was met vlagen alleen misselijk. Ook bij mij gingen rond de 10e week kwalen afnemen, maar dat is rond dat termijn heel normaal want je lichaam went aan de hormonen en alles krijgt zijn plekje in je buik!. En ik kan je ook zeggen; geniet er maar van want ik was precies als jouw, heeeeel onzeker en bang en kon niet genieten en lette op alles.... maar ik ben nu 27 weken en 3 dagen zwanger en heb enorme maagzuur, bekkeninstabiliteit en ben doodmoe en onwijs pijnlijke tepels... de kwalen die rond de 10 weken afnemen, kunnen dus zeker later nog terug komen! Ik heb zelf wel veel bloedingen gehad en soms nog steeds, veel druk en stress ook nog steeds (helaas door omstandigheden) maar mijn wondertje doet het heel goed! Het kan veel hebben in je buik!! En ohja je buik wat platter is; in de eerste weken heb je door hormonen dat je darmen gaan uitzetten en verplaatsen om ruimte te maken voor je baby daardoor heb je een "darmenbuikje" dit trekt idd weg rond jouw termijn.. niets zorgelijks! Maar je zult zien.. over enkele weken heb je een buikje en denk je; "ohja!.. die buik is er ook nog" komt dus helemaal goed! En weet je meid.. ik ervaar nu zelf; geniet ervan want het is zo snel voorbij! Ik weet hoe je je voelt hoor want we hebben veel overeenkomsten! Maar het komt zeker helemaal goed! Meer als wat je nu doet kan je niet doen, op je voeding letten (geen rauwe dingen enz) optijd je rust pakken, enz. Je doet het echt heel goed!! Probeer wat te genieten.. de zorgen die jij had was ik ook extreem goed in...ik heb de vk plat gebelt in het begin.. maar het neemt het genieten van de mooiste tijden van je leven af!! Probeer wat te genieten en praat erover met je vk of huisarts. Misschien kunnen hun nog iets voor je betekenen. Ohja wat mij erg geholpen heeft; ik heb een angelsound gekocht. Dan kan je thuis naar het hartje luisteren. Het heeft mij door de moeilijkste periode heen geholpen. Misschien ook iets voor jou? Fijne zwangerschap meid!!
Ach meis toch...wat jammer dat je jezelf zo voelt. Het is natuurlijk ook gewoon spannend, maar de meeste zw gaan gewoon goed hoor. Ik zou iig zeker niet de verhalen nu gaan opzoeken waar het niet goed ging, want dan lijkt het idd alsof er niks anders gebeurt dan dat. Dat symptomen afnemen kan goed hoor! Ik had dat bij deze zw, ze kwamen en ze gingen. Ik heb trouwens nooit het toiletpot hoeven te omhelzen haha. Het was meer dat ik dacht dat ik wat verkeerd gegeten had. Moet nu tegen het einde uitkijken met hoesten, maar dat komt denk ik omdat er een tweeling zit die mijn maag een btje plat drukken. Menselijke emoties kunnen ze tegen hoor! In mijn eerste trimester werd bij mijn beste maatje kanker gevonden op 3 plekken (onze hond, die begon als van mij). Die hebben we toen ik net mijn 2de trimester begon moeten laten inslapen. Ben er echt kapot van geweest en nog valt er een traan soms, want had natuurlijk gehoopt dat ie er nog bij kon zijn. Hij was een oud mannetje gelukkig, maar je rouwt toch wel. En natuurlijk het hele gedoe van dat het gevonden werd en dat je hem ziet aftakelen ineens... Dat was niet fijn. Maar daar konden deze twee tegen hoor. Je bent er toch op gebouwt om de gewone menselijke emoties te hebben ook. Merken zij echt niks van hoor en houden er niks aan over, dus geen zorgen als je een keer flink schrikt, of boos wordt, of rouwt etc etc. Hoort allemaal bij en je lijf weet dat dat kan zeg maar. Het beste wat je kunt doen is afleiding zoeken. Lezen, films kijken, wat je maar afleid. En ook eerlijk aangeven bij de dokters, vk en je partner. Ze zijn er allemaal om je te helpen en snappen best dat het spannend is. En zeker eerlijk aangeven als je denkt dat dit teveel gaat overnemen bij je, want dan kunnen ze extra steun geven evt. En misschien doen ze dan idd een extra echo. Je weet nooit. Heel veel succes en blijf weg van de verhalen waar het helaas niet goed ging. Nergens voor nodig om jezelf extra zorgen te geven.
Koop zo'n doppler ding, dat haalt denk ik al heel wat angst weg Luister naar het hartje als je naar bed gaat en dan kun je met frisse moed de dag aan !
Ik herken het heel erg. Na de termijnecho (was ik 9w6d) was ik nog niet gerustgesteld want ik las regelmatig over missed abortions met 12w. Dit heb ik ook aangegeven op mijn controle met 14 weken, toen kreeg ik een echo en was alles prima. Na zestien weken ongeveer was het gevoel helemaal weg. Soms denk ik nog wel eens aan wat er allemaal kán gebeuren, maar het gaat echt vaker goed dan fout. Ik zou zelf geen angelsound kopen. Mijn verloskundige kon hem van de drie keer twee keer niet vinden (mijn darmen zijn eigenwijs), als je dat zelf gebeurd ga je kapot van de stress.
Juist toen ik deze angsten met mijn vk overlegde (ik herken mezelf totaal in jouw verhaal!) vond ze het geen goed plan om een doppler/angelsound aan te schaffen. Ik ben er niet op getraind om het hartje te vinden en als ik hem niet zou kunnen vinden zou me dat alleen maar meer onzeker maken. Ik zou dit gewoon voorleggen bij je vk. Weet dat je niet de enige bent en dat zij je vast gerust kunnen stellen!
Hoi wat vervelend voor je!! Ik reageer nu even alleen op je laatste alinea. Een nicht van mij gebruikte ook antidepressiva en heeft ze wat geprobeerd te minderen maar kreeg ook heel veel last van angsten en stress. de psychiater heeft haar aangeraden om de medicatie weer te verhogen want er lijkt geen bewijs te zijn van schadelijke effecten op de baby en er is wel voldoende bewijs dat angst en spanning niet goed is voor de baby. Ik zou dit je medicatie opnieuw bespreken met je huisarts of misschien een psychiater die er meer verstand van heeft nog Sterkte!
Dank jullie wel dames. Ik heb Gent gebeld en aangegeven dat het voor mij nog zo lang duurt tot 14 juli omdat ik zo ongerust ben, en de reactie daar was: "Als je zo ongerust bent dat je er zo onder lijdt, kan je beter een keer tussendoor komen voor een echo," dus nu mag ik morgen. Ik ben zo zenuwachtig. Ik hoop en bid op gigantische geruststelling en ben tegelijkertijd bang dat morgen m'n wereld instort. Ik vroeg nog of ze me laten komen omdat ze zelf ook denken/vermoeden/verwachten dat er iets mis is, maar ze zei gelukkig: "Nee nee, 't is echt voor uw geruststelling." Dus daar probeer ik op te vertrouwen.
Ik denk dat je echt met je angsten aan de slag moet gaan, juist nu. Straks ben je moeder en weet je wat je kind allemaal zou kunnen overkomen? Straks is je echo goed en dan ben je een paar uur gerustgesteld, om vervolgens weer te gaan malen, want ieder uur kan er iets fout gaan toch? En straks geef je al je angsten door aan je kind. Ook je kind voelt nu in je buik je angsten. Hij zwemt 9 maanden lang rond in jouw emoties. NU is je kans om aan de slag te gaan met jezelf. Zoek een goede psycholoog, ga yoga doen, mediteren, ga je eigen gedachten leren observeren en ontdekt dat die niets met de werkelijkheid te maken hebben (gedachten zijn altijd maar gedachten). En wat je ook denkt of doet, je veranderd nooit dat wat gebeurt. Wat gebeurt gebeurt en als je daar in kunt berusten in het leven kan het leven heel vreugdevol zijn, zo veel fijner dan constant bang en angstig om wat er zou kunnen gebeuren. Er zijn honderden complicaties mogelijk tijdens een zwangerschap, hoe goed je echo's ook zijn en toch worden de meeste baby's gezond geboren. En als er toch iets is, dan verander je daar niets aan door er over na te denken. Als een kindje in aanleg niet goed is, dan krijg je een miskraam, dat kan ook niet anders want het kindje kan zich niet ontwikkelen. Hoe vervelend dat ook is, dat is wel het beste dat kan gebeuren op dat moment. Koop alsjeblieft geen angelsound, maar ga naar jezelf kijken, wat zijn jouw triggers, wat zit er achter je angsten, waar komen ze vandaan, hebben ze een functie, etc. Het is jammer als je niet van je zwangerschap kunt genieten, maar het is ook gewoon ontzettend jammer als je niet kunt genieten van dat wat er nu gebeurt, want iets anders is er niet.
Ik heb tot nu toe nog geen last van symptomen gehad. In het begin moest ik wel mijn eten wat meer verdelen over de dag omdat ik sneller honger had en daar wat misselijk van werd, maar ook niet hoeven te spugen of zo. Ook is mijn buik pas zichtbaar beginnen te groeien rond de 20 weken. Tot nu toe is met de kleine nog steeds alles goed. Afwezigheid van symptomen betekenen niet dat er iets fout is, net zo min dat het hebben van veel symptomen garant staat voor succes. De afwezigheid van kan je inderdaad wel onzeker maken. In jou geval zou ik (zoals andere ook al zeggen) geen doppler kopen om je gerust te stellen want het zal jou alleen maar stress veroorzaken als je de kleine niet meteen hoort. Zoals je al aangeeft heb je een verleden met depressies. Heb je al bij je huisarts aangegeven dat je last van angsten hebt aangezien je in overleg met hem je medicatie hebt afgebouwd? Ook al wil je (en hoeft dat wellicht ook niet) je medicatie misschien niet omhoog zetten, het is misschien wel belangrijk voor de huisarts om hiervan op de hoogte gesteld te worden. Bij mijn vk hangt een poster over dat je kunt aankloppen ergens als je juist veel last hebt van angsten en depressies tijdens de zwangerschap dus mij lijkt dat er instanties zijn die hier in gespecialiseerd zijn. Misschien dat je via je vk hiermee in contact kunt komen. Zoals Bloembloem ook al zegt, als er iets niet goed gaat in de aanleg dan is er bij voorbaat al niets meer aan te veranderen. Je lichaam kan hier niets aan doen en jou gedachten ook niet. Verder proberen om niet te googlen of zoeken naar bepaalde verhalen. Mensen zijn geneigd om zich te focussen op negatieve zaken en er zijn genoeg rampscenario's te vinden op het internet voor wie dit wilt. We zijn minder geneigd om alle positieve ervaringen te delen, als alles goed gaat zoek je immers ook geen steun. Hou dit ook in je achterhoofd. Heel veel succes en ik hoop dat je snel van je zwangerschap kunt genieten zonder angsten.
Ik herken je verhaal helemaal. De eerste weken was ik net zo bang dat mijn kindje zou overlijden in mijn buik. De symptomen wisselden van dag tot dag, soms had ik opeens helemaal geen symptomen meer. Overal werd ik bang en ongerust door. Dit is voor mij uiteindelijk het ergste van de hele zwangerschap geweest, de angst. Waar deze vandaan kwam? Geen idee! Ik heb uiteindelijk de angelsound gekocht en luisterde elke dag even naar het hartje (vanaf week 16 ongeveer, eerder niet want was bang het hartje niet te kunnen vinden). De eerste weken heb ik 2 extra echo's gehad, deze stelden mij maar eventjes gerust. Uiteindelijk voelde ik haar ook pas rond 22 weken bewegen in mijn buik, dus tot die tijd veel ongerust geweest.. De strekking van dit verhaal; ik kan me je gevoelens heel goed voorstellen. Mijn enige tip; probeer afleiding te vinden, als je er aan denkt, verzet dan je gedachten. Lukt dit niet, zoek dan toch hulp en kijk of je misschien uit kan zoeken waar je angsten vandaan komen. Overweeg dus eventueel ook een angelsound (uiteindelijk, nu nog niet) maar ik weet dat de meningen hierover verdeeld zijn. Mij hielp het wel. Ik kon mezelf een beetje geruststellen met de gedachte dat ik er toch vrij weinig invloed op heb en dat het véél vaker goed gaat dan fout. Hopelijk vind je een weg dat je meer ontspannen deze zwangerschap tegemoet kan gaan, het is zo een bijzondere en mooie tijd!
+1! Bekijk het zo: of je je nou zorgen maakt, of lekker in je vel zit de natuur gaat toch zijn gang! Dan kun je nu beter in het belang van je baby'tje je proberen minder zorgen te gaan maken en je energie in positieve vibes proberen te steken. Dit zal best wel even pittig zijn, en omschakelen gebeurt ook niet van de een op de andere dag maar dat lukt je vast wel. Ik denk ook dat naarmate je zwangerschap vordert je ook meer vertrouwen gaat krijgen. Bij mijn verloskundige kun je 1 keer per week even naar het hartje gaan luisteren en tot 14 weken elke week een echo op een soort van spreekuur. Misschien dat dat ook bij jou in de buurt is?