We zijn sinds januari 2009 al gestopt met de pil. Op een gegeven moment hebben we onderzoeken laten doen in het ziekenhuis omdat ik dacht dat er iets niet klopte. En het bleek inderdaad dat mijn man zwak zaad heeft en ik pcos. We gingen in mei 2010 starten met IUI's. Een paar mislukten en tussen de behandelingen door raakte ik ineens spontaan zwanger. Ons geluk kon niet meer op. We waren dolgelukkig met dit wonder. Het ging goed met de zwangerschap, had alleen een te hoge bloeddruk die in de gaten gehouden moest worden. Ik werd goed onder controle gehouden. Op 18 januari dit jaar hadden we nog een goede echo gehad van ons meisje, alles was prima met haar. Een dag later (ik was toen 33,4 weken) had ik haar al een poosje niet meer gevoeld en trok ik dus aan de bel. Op de echo leefde ze nog maar later toen ik een CTG moest maken, is ons mooie meisje overleden. Ik ben bevallen op 24 januari en op 31 januari 2011 hebben we haar begraven. Onze wereld stortte in. Dit kon ons toch niet overkomen? Het allermooiste wat ons zou overkomen, viel in duigen. De wens bleef en we kregen groen licht van de gyn dat we gewoon doormochten met zwanger worden. Dat kon weer lang duren. Maand na maand kregen we weer teleurstelling na teleurstelling te verduren en na 7 maanden raakte ik weer zwanger. Wel met gemengde gevoelens. Je bent eigenlijk superblij dat je weer een wonder mag ontvangen, maar ook zo bang dat het weer mis zal gaan. En het ging inderdaad weer mis. Ik bleek een leeg vruchtzakje (windei) te hebben en werd gecurreteerd op 30 september 2011. Stonden we weer met lege handen. Het jaar 2011 werd nog kloteriger dan het al was. Nu ken ik een heleboel mensen in mijn omgeving die ook willen beginnen met kinderen. Mijn ' angst' is dan ook dat iedereen ons in gaat halen. Zelf sta je met lege handen en iedereen om je heen raakt zwanger. Dat is trouwens ook al wel een beetje gebeurd dit jaar. In 2010 zijn er maar weinig mensen die ik kende die zwanger waren. Maar dit jaar, 2011, zijn er wel 10 mensen die ik ken zwanger. Ik vind dat zo hard. Ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Het is natuurlijk absoluut niet zo dat ik anderen het geluk niet gun van het krijgen van kinderen, zo ook niet, want ik gun het iedereen. Maar het doet zo'n pijn dat je zelf al lang papa en mama had moeten zijn. Dat zijn we ook, alleen de manier waarop klopt niet. Is dit herkenbaar voor sommigen voor jullie en hoe gaan jullie daarmee om?
Hoi, Ik ken het. Ik heb nog niet zo'n hele geschiedenis zoals jij gelukkig!, maar ik herken het wel van iedereen om je heen zwanger en daar ook rustig mee te koop lopen. Ik ben afgelopen juni bevallen van onze dochter na 22 weken zwangerschap. We zijn nu zover dat we er weer voor willen gaan, mede ook omdat ik (al) 35 ben... Ik heb ook angst dat het mss niet meer gaat lukken, kans op herhaling enz enz. Terwijl om mij heen mensen spontaan zwanger lijken te worden en niet schromen hun klachten enz met je te delen. Lekker naif en gevoelloos. Ik wens je heel veel sterkte, je hebt aardig wat voor je kiezen gehad!
Ook hier heel erg herkenbaar. Wij mogen enorm dankbaar zijn omdat we al een gezonde dochter hebben mogen krijgen. Maar voor een broertje of zusje voor mn meiden zijn we alweer 2 jaar aan t proberen. Ik herken het dat je aan alle kanten door iedereen wordt ingehaald. Het lijkt soms wel alsof iedereen zomaar zwanger wordt en dat t dan ook nog goed mag gaan. Het lijkt wel alsof iedereen in je omgeving zwanger is. Ook onze buurvrouw. Zij is een jaar na ons gestart met proberen en is nu hoogzwanger. Dat is ontzettend confronterend. Ik heb en had de neiging om iedereen die zwanger is helemaal uit de weg te gaan. Dat hou je natuurlijk niet vol, je kan niet iedereen gaan ontwijken. En toch is dat wat ik doe. Ik probeer afstand te houden om mezelf op die manier niet teveel te confronteren met de diepe wens die ik zelf ook nog heb. Ik denk eerlijk gezegd niet dat dit de juiste manier is, dus ik weet niet zeker of je er iets aan hebt. Maar ik wilde wel even een berichtje plaatsen omdat je woorden zo herkenbaar zijn.. Heel veel sterkte en ik wens jou en natuurlijk ook sprits heel snel een gezonde zwangerschap toe!
Lieve Jel , ik wilde je ook heel veel sterkte wensen in je topic. ik krijg gewoon kippevel van je onderschrift. vind het zo ontzettend verdrietig voor jullie! ik denk regelmatig aan je. En bid en hoop met jullie mee voor een groot wonder! Heel veel liefs Ella
Bedankt voor jullie reacties! Sprits, wat erg dat jullie ook je dochtertje zijn verloren. Veel sterkte ermee. Moeilijk is dat he? Vind het ook altijd zo moeilijk om te reageren en vind het ook rot van mezelf dat ik nooit vraag hoe het met die zwangeren gaat. Maar ze zullen ook vast wel snappen dat het pijn doet voor mij/ ons. Lobi, heel herkenbaar hoor wat je schrijft. Ik ga het ook allemaal uit de weg. Heb geen behoefte aan het zien van overal zwangeren en baby's. Maar of het goed is: ik weet niet. Ik erger me wel heel erg aan mensen uit mijn omgeving die heel makkelijk zeggen dat je het juist niet uit de weg moet gaan maar de confrontaties aan MOET gaan. Pfff mensen weten totaal niet waar ze over praten en wat voor innerlijk verdriet je hebt. Maar vind het wel fijn dat ik dit met mensen die weten waar je over praat, over kan hebben. Ik hoop ook dat jullie (en ik) gauw weer een kindje mogen ontvangen en dat dan wel alles goed zal gaan. Ella, dankjewel voor je lieve berichtje. Hopelijk worden de gebeden snel verhoord.
Heel herkenbaar hoor. Nu zijn wij zelf nog niet zo lang bezig met zwanger worden als jullie maar wat je schrijft herken ik wel. Zodra je de wens hebt om zwanger te worden wil je dat dit snel waarheid wordt. Als je dan zwanger bent en het gaat mis heb je veel verdriet. En dan lijkt ineens iedereen zwanger. Overal zie je zwangere vrouwen lopen en ook in je omgeving begint iedereen aan kinderen. Zo frustrerend! Ik wil ook heel graag blij zijn voor anderen maar ik vind het ook heel moeilijk. Mijn zusje is over 1,5 maand uitgerekend maar ik vind het moeilijk het er met haar over te hebben. Zij heeft hetzelfde naar mij toe. Ik had eigenlijk een maand na haar had moeten bevallen... en nu sta ik met lege handen. Sterkte ermee en hopelijk heb je snel beter nieuws!
hoi om te beginnen wil ik je veel sterkte wensen ik graak elke maand zwanger maar heb ook problemen met het te houden korte versie - per ongeluk zwanger , miskraam okt 2009 ( weekend uurwisseling) - maart 2010 zwanger en miskraam ( weer weekend uurwisseling) - april 2010 zwanger, sept te vroeg bevallen op 24w , hij heeft 20 min geleefd en noemt Jente ( juni relatie spaak gelopen) - okt 2010 zwanger ( mocht wel niet moest half jaar wachten, maar dat kon ik niet aan) juli 2011 bevallen van men dochter Yinthe die nu bijna 4 maand is. heb heel de zwangerschap plat gelegen , cerclage gehad.... maar snap je gevoelens. ik heb pas terug kraambezoeken gedaan toen ik zwanger was van mij dochter. dus andere zwangerschappen ga ik de pakjes mee aan mensen, die wel op ebzoek gingen. ik heb nooit commentaar gekregen. dus ja vele vrienden kregen ook kindjes. zelfs met één was ik uitegerket te samen met mijn zoon, en nu met dochter was ik uitgerekdn met 2 collega's en had zo bang van ' wat als het weer fout gaat en hun gaat goed' tuurlijk wenste ik dat hun goed ging. maar ja gevoelens zijn iets raars. ik wil je veel sterkte wensen en hoop dat juliie volgend jaar een pracht van een kindje mogen verwelkomen
O ja die angst heb ik ook.. altijd al gehad trouwens. Mijn man heeft heel slecht zaad, 't duurde een tijdje voor ik zwanger was van mijn zoontje.. Afgelopen 2x wel snel zwanger geworden, maar zo direct is 2011 voorbij en hebben we ook nog lege handen.. Gelukkig zijn wij nog gezegend met 1 gezonde zoon waaruit ik ook veel kracht kan halen om door te gaan. Dus het inhaalgevoel is iets minder, maar het is er nog wel. Vooral als ik anderen zie die hun 2e kindje verwachten of die misschien wel een 2e willen. Ik heb weinig zwangeren in mijn omgeving, maar 'wantrouw' iedereen wel op dat gebied . Ben wel over m'n miskraam van januari heen, maar hier kom ik niet overheen natuurlijk.. ik vind dat ik het eerst weer zwanger mag zijn in mijn omgeving . Herken het ook heel erg dat je zwangeren en baby's uit de weg gaat. 'T is gewoon te zwaar. We hadden een gezond kindje moeten hebben! Maar laatste keer was je na 7 maanden zwanger.. dat is toch een stuk sneller dan toen van je dochter*? Grote kans dat het deze keer ook sneller gaat. Weten ze waardoor je dochter* in de buik is overleden? Ik zeg zelf gewoon tegen anderen dat ik het moeilijk vind.. ik voel me soms wel schuldig er om maar 't is nu eenmaal zo. Laatst op kraamvisite geweest bij een vriendin, nou ben dat hele weekend kapot er van geweest. Dus ik doe die dingen even niet meer. Als mensen vragen waarom, dan zeg ik dat ik het niet aan kan.. wie het niet begrijpt heb ik schijt aan. Jel, het is gewoon een zwaar jaar geweest. 2011 was een kutjaar ff grof gezegd. Ik richt me op 2012, probeer positief er over te denken en dit jaar uit te zingen. We gaan er voor in 2012.. en ik hoop echt dat je weer spoedig zwanger mag zijn. En de anderen hier ook btw.. van een mooi gezond kindje
Jeetje wat hebben jullie meiden vreselijke dingen meegemaakt! Het raakt me enorm om het allemaal te lezen. Ik wilde in de eerste instantie reageren door te zeggen dat wij die angst ook hadden aangezien wij in 2008 zijn gestopt met de pil en in 2009 te horen kregen dat mijn man nul zaadcellen had. In 2010 is mijn man geopereerd en wisten we pas dat hij wel zaadcellen had, maar die konden er op de normale manier niet uit. Als die jaren hebben familie en vrienden ons ingehaald. Het gevoel dat je zelf stil blijft staan, de vraag of je zelf ooit samen een kindje zal krijgen is onbeschrijfelijk. Meerdere malen hebben we huilend in elkaars armen gestaan als mensen vertelden zwanger te zijn, maar dan wel thuis huilen natuurlijk. Gelukkig zijn we nu na 3 jaar zwanger. Ik vind het doodeng, en de verhalen van jullie is mijn (en iedere zwangere vrouw) ergste nachtmerrie. Ik heb geen idee hoe je het van je af moet zetten dat anderen je voorbij gaan. Dat vond ik zelf ook altijd zo lastig.
Jonneke83, wat moeilijk lijkt me dat, dat je eigen zus ook bevalt rond de tijd dat jij eigenlijk ook moest bevallen. Bij mij in de familie was er iemand exact op dezelfde dag uitgerekend als mij. Hun dochter is dus even oud als onze *dochter nu ook had moeten zijn. Ik heb dat meisje laatst voor het eerst gezien maar het was te confronterend voor me en ben huilend de kamer uitgelopen. Mijn man daarentegen heeft dat meisje vastgehouden maar ik was daar absoluut nog niet klaar voor. Maar de volgende ontmoeting zal het denk ik minder moeilijk zijn. Maar zo zie je maar dat dat zelfs na 9 maanden nog zo moeilijk voor me was. Ook voor jou hopelijk snel beter nieuws. Jente2010, zo jij hebt dus ook wel het nodige meegemaakt. Dat je niet op kraambezoeken kwam moeten ze maar begrip voor hebben. Ik heb er ook grote moeite mee nog. Fijn dat jullie nu een gezond meisje hebben gekregen. Desiree1986, ik heb 1 slechte ervaring met mijn grenzen aangeven. Van niet iedereen krijg je er begrip voor helaas. :x Maarja die persoon zullen we maar vergeten. Verder geef ik ook goed mijn grenzen aan en word ik wel begrepen door mensen. Mijn dochter is overleden aan een placenta-infarct. Hij bleek niet goed te werken, kwamen ze achteraf pas achter en dat is haar dus fataal geworden. Ze had wel een mooi gewicht, 2235 gram en een lengte van 45 cm. Maar de hele placenta zat vol met witte stipjes. (dichtgeslibte bloedvaatjes). Ik hoop dat ons meisje er niet veel onder geleden heeft. Gelukkig is het wel te voorkomen bij een volgende zwangerschap. Dan moet ik aspirientjes slikken. (hoe simpel! Dat verdund namelijk het bloed). Klopt inderdaad dat ik nu een stuk sneller zwanger was. Ik hoop inderdaad dat het nu weer zo 'kort' duurt want ik trek het niet als er jaren overheen gaan. Desiree, voor jullie is het nog ontzettend vers zeg. Hoe gaat het nu met jou/ jullie? AAN IEDEREEN: WE GAAN VOOR EEN GOED JAAR 2012. OK?
KateK, wat hard he, dat iedereen om je heen zwanger word en je zelf met lege handen blijft staan! Zo herkenbaar zoals je het opschrijft. Maar ben blij voor jullie dat het nu eindelijk zover is. En van het goede moet je uitgaan hoor.
@ Jel: Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk was om een kindje te zien (laat staan vast te houden!) wat evenoud als je eigen kindje zou zijn geweest. Dat maakt het op dat moment natuurlijk des te confronterender. En wat knap dat jouw man dat wel kon. Je moet jezelf daarin gewoon de tijd gunnen. Wat je niet lukt lukt je niet. Langzaam slijt het natuurlijk wel maar ik denk dat je het eerste jaar alle momenten die je voor het eerst meemaakt erg moeilijk zijn en dat het daarna pas een beetje begint te slijten. Maar vergeten doen we ze natuurlijk nooit.
Herkenbaar onderwerp Jel, ik heb de laatste jaren ook "iedereen" opnieuw zwanger zien worden, en achter de kinderwagen zien lopen, terwijl mijn wens steeds groter werd.. Telkens weer die brok in je keel, en een ander feliciteren terwijl jezelf zo graag wilt.. Nu heb ik ook een gezonde zoon gekregen, bijna 4 jaar terug, maar de wens voor een broertje/zusje is al lang.. Toen werd ik eindelijk zwanger, helaas een mk, toen raakte kort erna mijn toemalige vriendin wel zwanger, haar 1e was gelijk raak, en nu moest ze toch tot ronde 3 wachten, ze was bij mij notabene aan het klagen! Voorbij gaande aan mijn verdriet om de mk, en dat wij al langer de wens koesterden (voor ons kwam ronde 14 eraan) werd geen aandacht aan gegeven.. Ze hielt maar niet op hoe leuk etc het weer was, na anderhalf uur was ik het zat kon niet meer blij zijn, nam daarna afstand van d'r, en toen ze vroeg waarom ben ik boos geworden en eerlijk verteld dat ze me heel veel verdriet heeft gedaan.. Dit begreep ze niet, volgens haar gunde ik haar geen babygeluk, en was ik gewoon jaloers! Einde vriendschap van 12 jaar! Helaas moest ik haar en de dikker wordende buik 2 x in de week zien, onze oudsten zitten bij elkaar op de psz in de klas.. Toen bleek ik weer zwanger te zijn, kon ik tenminste beter tegen die dikke buik, die ze overigens continu naar me showde, ik hield mijn geluk nog geheim.. Toen bleek bij de 20wk echo een ernstige hartafwijking, waardoor wij de zwangerschap "moesten" afbreken, ons dochtertje had geen kans op overleven.. De weken na haar geboorte en overlijden waren vreselijk zwaar, de toemalige vriendin stond op knappen, stond te klagen op de gang tegen andere moeders, ze zag zo op tegen de bevalling.. Toen heb ik mijn mond open getrokken, ze was op de hoogte van onze grote verlies, heeft nog een kaartje gestuurd, dacht op die manier de vriendschap nieuw leven in te blazen, heb haar veel succes gewenst met de bevalling, en haar op het hart gedrukt dat zij wel iets moois voor terug kreeg, en dat ze dat vooral niet moest vergeten! Pff sommige mensen leren het helaas nooit, toen de baby eenmaal geboren was ging het geklaag verder op de gang, dat de baby zoveel wakker was 's nachts, de borstvoeding te zwaar was met nog een kindje erbij, twee kids toch wel onderschat werd :x. Ik "blij" dat ze in ieder geval mijn vriendin niet meer was, dat werkt niet meer! Heb overigens wel een andere vriendin die rond dezelfde datum uitgerekend is als ik was, de kreeg er 2 maar door haar begrip en eerlijkheid kan ik "gewoon" op visite.. Pas als je zelf weer zwanger mag zijn, veranderd het gevoel pas, want wennen doet het anders niet, je gunt het een ander, maar ook zeker jezelf! Nu lacht sinds kort het geluk ons weer toen, ik ben zwanger, en ineens sta ik weer aan de andere kant, maar met alle begrip voor een ander haar verdriet en gemis voor het moederschap, stuur ik iedereen met liefde hcg hormoontjes toe, en hoop ik dat het geluk iedereen weer snel mag toelachen! Dat is het enige wat ik kan doen, en ik let wel 2 x op mijn woorden naar anderen toe (hoop ik) Veel geluk Jel & de andere meiden hier!
Jonneke83, dat denk ik ook. Elk dingetje is na het overlijden van onze *dochter het moeilijkst, maar de tweede keer ietsje minder moeilijk. Het komt vast allemaal goed, maar ik moet het inderdaad tijd gunnen. VlinderEvelien, oh wat herkenbaar wat jij schrijft. Mensen denken gelijk dat je het ze niet gunt. Dat slaat nergens op. Waarom zou je het anderen niet gunnen? Het is alleen inderdaad zo dat je het jezelf ook heel erg gunt, omdat dat na zo'n klotetijd ook wel mag. Wat kunnen mensen toch ontzettend makkelijk praten als ze het zelf niet mee hebben gemaakt. Ik denk dat maar weinig mensen beseffen hoe groot en intens het verdriet is. En wat je schrijft vind ik ook superirritant, dat mensen constant lopen te klagen. Al tijdens de zwangerschap, maar ook later als kids ze uit de slaap houden etc. Pfffff wees toch blij dat je gezegend bent met een kind en zeur toch niet zo. Kan me daar ook aan storen. Heb nu tijdens het typen constant bepaalde mensen in mijn hoofd zitten en stop mijn verhaaltje maar, want de boosheid hierover borrelt omhoog. Ben blij voor je Vlinderevelien dat je zwanger bent. Hoe ver ben je? Stuur idd maar even wat hcg deze richting op. Hopelijk vind de ooievaar gauw wat andere huizen.
Hi Jel, sorry mijn uitlaatklepje wekt bij mij ook nog steeds boosheid op, onze energie toch maar op het positieve richten, maar het is idd zo dat er weinig mensen zijn die echt weten hoe leeg je je voelt, en hoeveel verdriet ermee gepaard gaat! De herkenbaarheid maakt dat je toch niet de enige bent, ik hoop op een goed 2012 voor jou en ons allemaal .... Hier net weer 9 weken onderweg, 1 goede echo gehad, vertrouwen hebben op een goede afloop is soms moeilijk, maar gaan er voor dat het deze keer goed mag gaan! Dat is het enige wat je kunt doen tenslotte, met veel respect voor jullie meiden... Liefs Evelien
Ja vervelend he dat mensen meteen een oordeel hebben. Als jij het moeilijk vindt gun je het de ander meteen niet. Maar begrijpen wat je meemaakt is ook moeilijk. Je kan niet begrijpen hoe moeilijk het verliezen van een vlindertje is. Je hebt je kindje al gevoeld, toekomst stond al uitgestippeld en dat valt dan allemaal weg. Ik moet zelf ook wel zeggen dat ik het verdriet wat ik er om gehad heb en hoe moeilijk ik het allemaal vindt erg onderschat heb hoor. Ik ben veel meer om mijn meisje gaan geven dan ik eerst had gedacht. Dus dat een ander het niet snapt begrijp ik ook wel weer. En ik gun ook iedereen een kindje maar dikke buiken zien vind ik wel erg moeilijk. Mijn zusje en een vriendin zijn hoogzwanger. Moet iedere keer weer slikken als mijn zusje op bezoek komt. Zij is nu 33 weken zwanger van een tweeling. En nu hoorde ik vorige week ook nog van mijn moeder dat ze mij als peettante had willen vragen. Ze wist alleen niet of ze het nu nog moest vragen omdat het nu allemaal dubbel is. Ja dubbel is het zeker!!! Ze moet me nog vragen, officieel weet ik dus nog niks, maar over het antwoord heb ik niet hoeven twijfelen. Het is ook wel weer een eer! Maar de confrontatie met mijn meisje* des te groter...
Zelf heb ik nu het zelfde als jullie meiden. Ik heb begin dit jaar een miskraam gehad en vorige maand een VMk. Mijn tante en ik waren van onze zoontje tegelijk zwanger en onze zoontjes schelen dan ook maar 6 weken. Nu dacht zei vorige maand het zou wel leuk zijn als ik gelijk met jou zwanger ben ongveer en je raad het al, krijg ik net een sms dat zei zwanger is!! En ik na 14 rondes en 2 mk nog steeds niet!! En dan ook op het werk 3 meiden zwanger en zo gaat het maar door!! Ze denken dan idd echt niet aan mijn gevoelens. Ben harstike blij voor ze maar aan de andere kant kan ik wel janken!! Waarom hun wel en wij niet???
@Jonneke; je hebt gelijk, het verdriet en pijn onderschat jezelf al gauw, laat staan een ander.. Ik probeer ook altijd zoveel mogelijk begrip te hebben voor een ander, maar makkelijk is het niet altijd) Heb zelf een mk gehad, en ons vlindertje met 23 weken uit "moeten" laten vliegen, beiden doen pijn, de 1 op een tastbare manier, en de ander stond net zo goed ook voor onze dromen en wensen die op dat moment in duigen vielen... Ik snap heel goed dat je meer van je meisje houdt dan je voordien bedacht zou hebben, onderschat ook niet dat zij echt je kindje is, voldragen of niet, dat doet er niet toe, daar ben ik zelf ook achter gekomen.. Wat pittig voor je dat je zus en vriendin zwanger zijn, zo dichtbij, dat doet pijn, wel denk ik te weten dat je over een poosje met trots peettante zal voelen , maar dat het confronterend is pff is niet niks zeg! @Pabbels, sterkte, heel herkenbaar.. @Jel; je topic is blijkbaar echt nodig om even je hart te mogen luchten!
Hoi allemaal! Vlinderevelien, maar weinig mensen zien dat denk ik inderdaad, dat de verdriet en leegte GROOT is. Ik hoop dat je een goede zwangerschap zult hebben, we gaan voor een goede afloop. Strakjes een wolk van een baby. En ik en de andere dames uit dit topic hopen je snel te volgen. Lucht zeker op, even mijn hart luchten! Jonneke83, tja echt belachelijk, hoe anderen kunnen denken. Kan me voorstellen dat het slikken voor je is van je zus. Mijn broer en schoonzus verwachten ook in december hun derde kindje. Ik gun het ze heel erg, maar oh wat willen we zelf ook graag. Kan me ook voorstellen dat het voor je zus heel moeilijk is nu om te vragen aan je, of je de peettante wilt worden. Misschien laat ze het even rusten eerst en vraagt ze het je later. Wel een hele eer lijkt me, dat jij dat mag zijn, al weet ik niet precies meer wat een peettante inhoud. Pabbels, inderdaad, WAAROM ZIJ WEL EN IK NIET is exact wat ik ook altijd denk. Het voelt zo oneerlijk! Bedankt voor jullie reacties in dit topic, vind het 'fijn' dat ik er met mensen over kan praten die weten waar je over praat en je ook begrijpen.