Hier ook een KUT 2011. Ik ben echt blij als 2011 voorbij is. Ik ging ook zwanger 2010 uit en dacht dat 2011 een mooi jaar zou worden met een baby.. pfff. Net andersom hier dan, in januari een miskraam gekregen en weer zwanger eind mei. EN dan moet je wéér je kind 'inleveren', je droom in duigen Zoveel mensen die ik ken die rond mijn eerste uitgerekende datum zijn bevallen en vlak erna (WAAROM gaat het bij hen wel allemaal zo snel, makkelijk en gelijk goed?? wat heb ik toch misdaan? wilde ik het allemaal te graag?? %%#*^$*). En nu zijn er weer mensen zwanger.. ik kan het ze ècht niet gunnen op het moment. Net alsof ze het me hebben afgepakt, terwijl dat niet zo is.. ik kan met die gevoelens soms niet zo goed om gaan. Maar dat begrijpen jullie wel denk ik. Ik wilde het zo graag, was zo ontzettend blij met het wondertje in mijn buik.. zoveel tranen gehuild om het verlies, het gemis is zo gigantisch. Jullie weten het wel. Ik geloof dat ze op een mooie plaats is, maar ik had haar zó graag voor altijd bij mij gehad, haar een leven willen geven. Snif Als het 31 december is zal ik terugkijken op dit jaar en denken het was een klotejaar ja.. ik zal blij zijn dat het voorbij is en uitkijken naar 2012. En dan denk ik aan ons hier. Voor ons zal 2012 een goed jaar worden! Dat MOET gewoon echt! *inademen en weer uitademen nu* @ Berte Wat fijn dat jullie nu een levend wondertje hebben mogen verwelkomen.. zijn grote zus* zal trots zijn! @ Dafne Wat had jullie meisje Elize* eigenlijk? Ik vind dat ook zo'n mooie naam.. Nog bedankt voor je PB'tje trouwens. Ook al een rampjaar voor jullie geweest dus. Dat op pukkelpop was ook niet niks. Wat een geluk dat jullie niets hadden! Waarom dienen jullie buren telkens een klacht in tegen de bouwaanvraag? @ Jel Hoe gaat het nu met jouw man? Kan hij er wat beter mee omgaan? Ik vind het zo vervelend voor jullie dat het allemaal zo tegenzit. Ik hoop zo dat het grote geluk jullie gauw weer gegund zal zijn. Ik denk niet dat ze veel geleden heeft toen ze stierf. In de baarmoeder gaat dat geloof ik heel geleidelijk zeg maar. Aimée* is hier met haar hoofdje op mijn hart gestorven en ik heb niets aan haar gemerkt, toen heeft ze niet geleden denk ik. Ik geloof ook absoluut dat onze kindjes nu op een mooie plek in de hemel zijn. De Heer bewaart de mooiste plekjes voor de mooiste kleine engeltjes .
Desiree, je stuk wat je schrijft dat lees ik alsof ik het zelf geschreven heb. Je omschrijft goed wat ik bedoel: ze pakken het van je af. Terwijl dat natuurlijk niet zo is en ze dat ook niet zo bedoelen en hun mogen ook kinderen krijgen. Alleen voelt het wel zo. Rotgevoelens soms ook he? Ik denk dat ik de laatste stuiptrekking gevoeld heb van onze dochter. Want ik lag op de ctg, juist omdat ik mijn dochter niet voelde. Ineens voelde ik dat ze schopte, en de verpleegster voelde het ook, want ze had net de handen op mijn buik om die dingen vast te maken of iets dergelijks. En dat is waarschijnlijk gewoon het laatste geweest. Achteraf denk ik dat he, op het moment zelf had ik echt niet in de gaten dat ze aan het overlijden was. Ik hoop dat het waar is wat je zegt. En zo niet, je doet er helaas niks meer aan. Wie weet zijn onze dochters wel op dit moment met elkaar aan het spelen en met al die andere kindertjes die heengegaan zijn. Ze leven in een veel betere wereld dan hier. Maar toch was het nog te vroeg. Ze had nog 100 jaar hier moeten leven en zij had ons moeten begraven en niet wij haar. Ik wil echt nooit meer een kind naar het kerkhof brengen. Dat is omgekeerde wereld. Jij hebt het dus ook al dubbel meegemaakt dit jaar, dus ook een mk. Erg oneerlijk, bah! Hebben jullie eigenlijk je kindje laten cremeren of begraven? Hoe vaak bezoeken jullie het graf? Ons streven is elke week, maar dat lukt niet altijd, en als ik niet geweest ben komt er al snel een schuldgevoel over me, alsof ik haar vergeet. Dus wil er wel met regelmaat heen. En we moeten nodig weer eens wat nieuws kopen voor op haar grafje. De dingetjes die erop liggen worden zo snel lelijk door de weer en wind die er overheen gaan.
Hee lieve meiden, wat is het allemaal ontzettend herkenbaar wat jullie schrijven. Ik hoop echt dat jullie allemaal heel snel een nieuwe gezonde zwangerschap gegund is. Ik ben ook zo bang dat mensen op een gegeven moment denken dat het verdriet nu wel klaar zal zijn, of dat we bij een eventuele volgende zwangerschap niet meer verdrietig zullen zijn om Julia*. Niet dat mensen dat zeggen hoor (ik denk dat wij relatief geluk hebben met onze omgeving, heb geen botte opmerkingen gekregen ofzo, wel gewoon mensen van wie je niets hoort, dat deed ook best pijn). Wij hebben een crematie gehouden en de as van Julia* bewaren we thuis op de slaapkamer. Aan de muur in de slaapkamer hangt een mooie lijst met vier van de foto's die door "Make a Memory" gemaakt zijn, in de woonkamer heb ik in ons vitrinekastje een foto van ons drietjes neergezet met een bloemetje erbij en de kaart die we voor haar hebben verstuurd. Ik zie dat het bij sommige meiden nog maar erg kort geleden is, het enige dat ik je kan aanraden is om jezelf de tijd te gunnen. Het wordt steeds een beetje beter, al lijkt het misschien nu niet zo, maar die allerscherpste rauwe kantjes die slijten heel langzaam van het verdriet af en zullen steeds minder vaak naar boven komen. Wees je er ook van bewust dat iedereen op een andere manier rouwt en dat het eigenlijk een hele eenzame bezigheid is. Probeer elkaar hierbij in je waarde te laten, soms gaat de ene partner er op bepaalde momenten heel anders mee om dan de ander, dat zegt vaak niets over het verdriet dat van binnen gevoeld wordt. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte, kracht en liefde en hopelijk breekt er voor iedereen snel weer een mooiere periode aan.
@Dafne en Jel: Jee, alsof het verliezen van een kindje niet genoeg is hebben jullie er ook nog genoeg bij gekregen! Ze zeggen altijd wel: één komt nooit alleen, dat blijkt hieruit wel weer. Hopelijk wordt 2012 wel een goed jaar voor iedereen hier! Laten we het hopen...
exact mijn gedachte.... vreselijk, een kind naar het kerkhof moeten brengen, dat is de omgekeerde wereld. Ik trek mij op aan de gedachte dat onze kindjes samen zijn op een plaats waar het beter is dan hier. Ons Elize* had vanalles bijeen: Ze had een zware schisis ( lipspleet, kaakspleet en bijna volledig open gehemelte, het stukje gehemelte dat ze dan wel nog had, was ook gespleten, maar in de andere richting), bovendien had ze een onderontwikkelde onderkaak, waardoor het risico bestond dat haar tong in haar keel zou zakken en ze zou stikken. Bovendien is bij schisis een verhoogd risico op hart-aandoeningen en nierproblemen. Alsof dat nog niet allemaal genoeg was, bleek uit een vruchtwaterpunctie ook nog eens dat ze een chromosoomafwijking had: triple X. Op zich kan triple X nog goed meevallen: leer-en gedragsproblemen in de milde vorm, autisme, epilepsie, IQ tussen 40 en 60 in de zwaardere vorm... de combinatie schisis + triple X is heel zeldzaam. Tot nu toe zijn er twee gevallen gerapporteerd die het hadden, in een amerikaans onderzoek. Bij die twee kindjes bleek er veel meer aan de hand te zijn dan alleen schisis en triple X: vergroeiingen, nierproblemen, hartproblemen, longcystes... We hebben dan de moeilijkste beslissing gemaakt die je als ouder maar kan nemen. We hebben beslist dat het leven voor haar teveel zou eisen van haar krachten dat ze waarschijnlijk geen volwaardig en gelukkig leven zou leiden met al deze "beperkingen" en moeilijkheden. Als ze al de bevalling en geboorte zou overleven, tenminste... want daar bestond zelfs grote twijfel over. De artsen van UZ Jette steunden ons meteen in onze beslissing. Ik hoop dat we nooit meer voor deze keuze komen te staan.... eigenlijk is het dan ook geen keuze. Door sommigen zijn we veroordeeld over deze keuze, maar deze keuze is gemaakt uit een onmetezlijke liefde voor ons ongeboren kind en niet omdat ze "teveel last of zorg" zou zijn voor ons, of dat we ons zouden schamen voor een kindje met een mentale en lichamelijke afwijking...
@Dafne: mensen die je veroordelen weten gewoon niet waar ze over praten! Maar het maakt het niet makkelijker voor jezelf. Je hebt al zo veel verlies en dan moet je daar ook nog eens mee zien te handelen. Zo oneerlijk! Zelf heb ik ook altijd gezegd dat een kindje met down welkom zou zijn. Tot je hoort dat je eigen kindje het syndroom van Down heeft. Ik ben er toen heel anders over gaan denken en naar gaan kijken. Ik had over heel veel dingen ook nog niet eens nagedacht. Want de kinderen met een handicap die je op straat ziet lopen zijn vaak de 'betere' kinderen. Want degene die ernstig gehandicapt zijn (en dat zou jullie kindje waarschijnlijk ook zijn) zijn vaak opgenomen in een instelling omdat de zorg voor ouders te zwaar wordt. En die zie je niet. De mensen die dat zeggen weten niet waar ze over praten!
Hoi allemaal! @ Maedra, ja herkenbaar wat je schrijft. Ik ben ook bang dat mensen denken dat het verdriet nu wel klaar is. Maar niets is minder waar. Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan mijn lieve kleine meisje. Hoe zou ze nu geweest zijn? En ik mis haar zo! Ik had haar zo graag bij me gehad. En misschien denken veel mensen wel dat het nu wel weer prima met ons gaat. Maar we staan nog steeds met lege handen. Het mooiste wat we zouden krijgen is er niet meer en nu hebben we nog steeds geen baby. Al die confrontaties elke dag... Vanmorgen was ik aan het werk (schoonmaken in een verzorgingstehuis) en ik werd de hele tijd geconfronteerd met het gehuil van een pasgeboren baby, die op visite waren bij een oma. Pfff ik probeerde de hele tijd die kamer te ontwijken en later heb ik hem zelfs niet schoongemaakt, omdat ik dat niet kon. Zo stom dat ik nu zo'n afkeer heb van baby's lijkt het wel. Terwijl geen enkele andere baby te vergelijken is met Lenthe, maar het blijft zo moeilijk, dit soort dingetjes. Hier ook mensen die niks hebben laten horen. Heel pijnlijk inderdaad. Met sommigen van hun ben ik dan ook helemaal klaar nu en ik hoef er geen contact meer mee. En juist mensen waar ik het niet van verwachtte, die stuurden wel een kaartje. Echt bijzonder! En dat doet dan ook wat met je. Ik hoop dat jullie ook weer gauw zwanger mogen zijn. @ Jonneke83, ja idd, meestal komt alles tegelijk. We hadden nooit bijzondere dingen in onze familie. Alles ging bij iedereen zijn gangetje en dan de ene na de andere klap. Ik was nog vergeten te schrijven dat de oma van mijn man ook nog overleden was in augustus. Dus ook dat er nog bij. Een erger jaar dan dit bestaat gewoon niet, dus we gaan uit van betere tijden. @ Dafne, wat hebben jullie voor een ontzettende moeilijk keuze gestaan. Wel mooi de gedachte erachter, dat jullie het uit liefde voor jullie kind hebben gedaan. Oneerlijk ook allemaal he, bah. Jonneke83, jij hebt dus ook die moeilijke keuze moeten maken. We gaan voor gezonde kindertjes, hopelijk nog in 2012. Ok?
@ Dafne Jeetje, ik kan me niet voorstellen dat anderen jullie veroordelen om jullie keuze. Die mensen hebben geen idee hoe moeilijk zo'n keuze is. Ik denk dat het moeilijkste voor een ouder is als je kind moet lijden. Ik vind dat zelf nog erger dan de dood op zich. Aimée* had misschien ook wel kunnen 'leven', maar iedere dag dialyse, dat is toch ook geen leven? Je hebt deze keuze gemaakt JUIST omdat je zo veel van haar houdt. Op deze manier hoeft je kindje niet te lijden.. want dat is nog veel erger. @ Jel Je hoort je kind inderdaad niet te begraven of te cremeren. Je kinderen horen jou te overleven, jou te laten begraven/cremeren (uiteindelijk dan hè..). We hebben Aimée* laten cremeren en ze staat hier bij ons op de kast. Dat is haar plekje, met engeltjesbeeldjes, een amaryllis, foto's en kaarsjes. We hebben gekozen voor crematie omdat we zo altijd thuis zou zijn voor ons. Weet je, je dochter* weet wel dat je haar niet vergeet.. ik snap wel dat je een schuldgevoel krijgt als je niet bij haar grafje bent langsgeweest, maar ze weet dat ze altijd in je hart en je gedachten is. Voor mij voelt dat idd zo alsof ze het van me afpakken. Ik hoor nu eigenlijk nog zwanger te zijn van ons meisje, daarentegen is een ander plots zwanger en gaat alles haar maar zo makkelijk af. Even zwanger worden, zwanger blijven en dan nog een gezond kind krijgen. Soms dan denk ik 'kon je maar een miskraam krijgen en een beetje weten hoe het voelt' en dan voel ik me weer schuldig maar die emoties, ik kan er niet mee overweg momenteel.. @ Maedra Jeetje jouw vliezen zijn ook vroeg gebroken in de zwangerschap. Kon Julia* hierdoor niet goed meer ontwikkelen cq groeien? Ik ben ook wel bang voor die opmerkingen, maar heb gelukkig nog niet zulke dingen te horen gekregen.
Hoi meiden, kom eventjes voorbij gefladderd, lees hier hartverscheurende verhalen... @ Dafne; je hebt een hele moedige "keuze" gemaakt, uit onvoorwaardelijke liefde voor je kind! Wat vreselijk zeg dat ze zo ziek was.. Ons dochtertje had een gecompliceerde hartafwijking, ze zou het buiten mijn buik niet overleven, en de kans dat ze zou overlijden in mijn buik was aanwezig omdat haar aorta onderontwikkeld was. We hebben haar veel lijden bespaard, zo zie ik dat, want ze was geen kindje voor op aarde, we hebben haar "uitlaten vliegen" de vrijheid tegemoet, met oneindig veel liefde.. Onze wens was ook zo groot voor een 2e kindje, en om een zeer gewenste zwangerschap af te moeten breken is iets wat je niemand gunt, daarom is het ook zo gemeen als mensen daar een mening over klaar hebben.. Lekker makkelijk denk ik dan, want zij staan niet in jouw schoenen..Gelukkig begrijpen wij elkaar hier, helaas, al te goed.. @Jonneke, hier moet ik ook toegeven dat ik vroeger ook veel te gemakkelijk dacht, een kindje met Down zou bij ons ook van harte welkom zijn geweest, maar ik ben er ook zeker op terug gekomen, want zoals jij ook zegt, de gezonde kinderen met Down zie je in de buitenwereld, maar alle zwaar belaste kinderen zie je niet.. En een "keuze" te moeten maken is en blijft onmenselijk.. @Desiree, hier deze zomer ook moeten overleven na de geboorte en overlijden van onze dochter* heb ook vele buiken dikker zien worden, vond het zo oneerlijk, en wat doet het pijn om te zien dat zij later achter de wandelwagen liepen, met een gezonde baby erin, van harte gegunt, maar wat een pijn en verdriet, die zij nooit zullen begrijpen..(gelukkig aan de ene kant, maar zo moeilijk voor ons) Ik herken het gevoel dat ze het van je afpakken, want ergens is dat toch ook zo? Niet iets of iemand, maar de natuur kan zo grillig zijn.. Dat je niet kunt geloven dat ze daadwerkelijk van je vragen je zwangerschap te beindigen, dat mag niemand aan een moeder vragen... Toch is het gebeurd, hier vind het ook steeds meer een plekje, nu bijna 7 maanden geleden, vind de aankomende decembermaand best moeilijk, ondanks een prachtig kadootje in mijn buik, maar dit ukkie kan nooit mijn dochtertje vervangen, alleen ons leven verrijken.. @Jel, hier ook nog steeds onbehagelijk gevoel met huilende baby's de confrontatie kan je zo overvallen, ik krijg dan de neiging om naar een moeder af te stappen en te vertellen dat die van mij nu ook zo zou zijn, maar helaas overleden is.. Pff doe ik natuurlijk niet, maar er komt zoveel omhoog... Grr soms kun je de tranen bedwingen, en soms ook niet.. Heb altijd moeite met een moeder met een baby in een draagzak, dat was mijn droom, en die is me ook ontnomen... Hopelijk kan ik hem opnieuw beleven (en jullie natuurlijk ook ) maar zal altijd anders zijn... Hier ook de urn van ons meisje in huis, natuurlijk gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan d'r denk, ze is ons kindje, en dat blijft ze, maar af en toe een schuldgevoel dat ik wel weer eens een kaarsje aan mag doen komt bij mij ook weleens voorbij.. Denk dat het logisch is, omdat je toch probeerd je leven weer op te pakken, en daardoor even voorbij moet gaan aan je verdriet, om opnieuw geluk te kunnen vinden in je leven...Pff en of dit verdriet over zal gaan? Anderen hebben makkelijk praten, het moet een plekje krijgen etc, maar ik weet dat het verdriet zal blijven, wel komt er meer balans, gelukkig.. Liefs Evelien
Logisch dat je zo denkt Desiree. Het leven is ook oneerlijk. Mensen praten over kinderen krijgen alsof het niks is, het even zo gedaan is. Terwijl wij wel weten dat het echt niet zo werkt! Zo oneerlijk... en dan is het logisch dat je soms zo even denkt. Maar van de andere kant is het maar goed dat niet iedereen weet wat het is om een kind te verliezen. Er zijn al genoeg vlinder-babytjes... helaas.
Hoi dames! Desiree, erg herkenbaar wat je schrijft allemaal. En sommige gedachten die jij hebt, heb ik ook hoe erg ook en hoe schuldig ik me er ook over voel, want eigenlijk gun ik helemaal niemand alle ellende die wij hebben meegemaakt. Maar je hoopt dat mensen dan eindelijk begrijpen hoe je je dan voelt. Maar ik kan mensen ook enorm een zwangerschap gunnen. Zo las ik gisteren dat iemand hier van het forum eindelijk na jaren en mmm zwanger is. Ik ben oprecht blij voor haar. Net alsof ik het dit soort mensen extra gun, dan de mensen die hoppa met de pil stoppen en direct zwanger zijn. Vlinderevelien, die neiging heb ik dan ook, om op die moeder af te stappen en te zeggen wat we hebben meegemaakt. Ik denk wel dat ik dat gezegd had als ze commentaar kwamen geven dat ik de kamer van hun oma nog niet schoongemaakt had, dan had ik wel even verteld dat het te confronterend voor me was. Ik had het geboortekaartje al zien staan op haar kast, en die baby is van september, 2 maandjes oud dus. Stom eigenlijk he, dat je er een schuldgevoel over krijgt als je even geen kaarsje aan hebt gestoken of als wij even niet bij het grafje zijn geweest. Ik denk dat ons kindje er niks meer van merkt. Ze is nu in de hemel (tenminste, dat is wat ik geloof) en ze zal dat echt niet meer meekrijgen denk ik. Maar gevoelsmatig voelt dat dus niet goed. Ik sta op het punt om weg te gaan maar wilde nog even reageren. Sterkte dames!
Meiden ff een hele dikke knuffel voor jullie allemaal.. Wat heftig wat jullie hebben mee moeten maken.. Dit zou geen moeder moeten overkomen, geen moeder zou de keuze moeten maken om hun kindje te laten gaan.. Ik gun jullie allemaal een top 2012.. Ik durf niet meer te zeggen dat het niet erger kan want helaas weet ik dat dat wel zo is uit ervaring.. Heel veel geluk en liefde toegewenst en natuurlijk een mooi wonder voor jullie allemaal.. Liefs
@Jel: Ja herkenbaar dat je je schuldig voelt als je geen kaarsje aansteekt of even niet naar het graf gaat. Zelf steek ik iedere avond een kaarsje aan. Op de kast heb ik een plekje voor haar gemaakt met een fotolijstje met de hand- en voetafdrukjes, urn, knuffeltje en een kaarsje. Maar wanneer ik dan dit kaarsje niet aan kan steken omdat ik de hele avond weg ben voel ik me schuldig en vind eigenlijk dat het kaarsje dan kort daarvoor toch even aan moet ofzo. Maar of je nu wel of niet geloofd of je kindje het mee krijgt, het belangrijkste is dat ze in gedachten nog steeds bij je is. Daar probeer ik me dan toch aan vast te houden.
Wat een herkenbaarheid allemaal toch he? Wel fijn om het met jullie te delen... Ze is ieder moment van de dag in mijn gedachten, dus daar komt ze niet meer uit. Pfff wat een rotdag vandaag, bah! Het gaat met mijn man niet zo lekker. Hij is voor de zoveelste keer dit jaar in de ziektewet. Het is gewoon overspannenheid denk ik. Hij zit ook aan de antidepressiva. Hij is geen prater en kropt alles op. Dat uit zich vaak in hoofdpijn waardoor hij weer thuis zit. Nu was hij net langzaam weer overeind aan het krabbelen, ligt meneer nu weer met hoofdpijn op bed. Kan wel janken! Waarom word ons dit jaar alles van ons afgepakt? Ik wens een gelukkig leven met mijn man maar we worden op alle gebieden in ons leven aangevallen dit jaar. Ik begin deze manier van leven leiden zo ontzettend zat te worden. En overal die gelukkige gezinnetjes om ons heen. Wanneer mogen wij ook het geluk vinden? Einde klaagbericht!
@Jel: ja herkenbaarheid vind ik ook zo fijn. Daarom ben ik hier zo vaak te vinden Maar wat vervelend van je man. Het is natuurlijk niet niks wat jullie te voorduren hebben gehad. Kun je het er wel een beetje met hem over hebben of helemaal niet? Sterkte meid!!! En dan mag je best een keertje meer hier komen klagen. Als dat oplucht
@Jel, fijn dat je hier even kunt klagen, mag gerust, ik vind de herkenbaarheid ook prettig, denk ook wel dat je dat nodig bent in ons "geval" want het is best moeilijk met de mensen om me heen, wel veel luisterende oren, heel lief, maar uiteindelijk heb je het meest aan meiden die een zelfde situatie hebben meegemaakt.. Wat vervelend dat je man zo overspannen raakt, is voor jou ook moeilijk, je staat zo machteloos in alles wat je overkomen is, dat is zeker niet niks geweest dit jaar! Mijn vriend heeft dit jaar ook wat overspannenheid doorgemaakt, en ik wil hem daar dan graag uittrekken, maar heb ik ook de puf niet voor. Zo'n neerwaartse spiraal, terwijl je zelf al hard moet knokken.. Bij ons kwam er wel weer zonneschijn na de regen, daar blijf ik altijd in geloven.. Pff zoals je schrijft; al die gelukkige gezinnetjes om jullie heen, wat heftig hoor! Terwijl jullie ook een gezinnetje "zijn" alleen op een andere, veelal verdrietige manier.. Wij vormen hier idd ook al een gezin met ons zoontje, ik kan me dan ook alleen maar bedenken hoe leeg dit voor jou/jullie moet voelen.. Ik heb deze week ook moeilijke momenten gehad, het gemis kan me soms ineens zo overvallen.. dan voelt het weer zo rauw, alsof het gisteren is gebeurd.. @Jonneke, ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde, en ik voel en zie ons meisje in de natuur terug, het zonnetje dat in mijn gezicht schijnt, terwijl ik het moeilijk heb, een vogel die voorbij vliegt, of eventjes om het hoekje spiekt (zit in een bosrijke omgeving) deze zomer, de vlindertjes die voorbij fladderen... Zo is ze bij me, en voel ik haar aanwezigheid.. Heb een nieuw waxinelichthoudertje gekocht in het tuincentrum, die is zilver, met een rose vogeltje, voor ons "vogeltje" die is uitgevlogen.. Misschien is de kracht om door te gaan ook weleens wat voor invulling je eraan kunt geven? @Lizzy, dankje wel voor je berichtje, las het deze week, en vind het altijd erg bemoedigend..
@Evelien: soms geloof ik ook wel dat er mee is hoor maar ben er nog niet helemaal uit wat het is. Maar laatst zag ik een lieveheersbeestje op de slaapkamer net na de geboorte van ons meisje. En ik heb dat nog nooit gezien. Ik moest meteen aan haar denken. En laatst zat ze er weer. Toeval? Ik weet het niet. Maar het is wel mooi om in dit soort dingen aan haar te denken.