Hoihoi Zijn er hier meer meiden van in de 20 die zwanger zijn en bij hun ouders wonen? Hoe gaan jullie hier mee om en hebben jullie nog contact met de vader van je kindje?
Ik woonde met mijn man bij mijn schoonouders! Ze hebben ons goed geholpen en zouden kwa opvoeding èèn lijn met ons trekken maar toen onze zoon geboren werd sloeg alles om!! Zelfs in de kraamweek barste de bom al!! Zodra zoonlief huilde moest er gesprongen worden. (nu nog) Schoonvader stond steeds naast het bedje,ook als hij gewoon sliep. Trouwens,ondertussen is hij bijna 7 en doet het nu nog vaak als hij daar logeert!! Nu wonen we op ons zelf "thank God!" maar bemoeien doen ze nog steeds!! In ALLES!! Dus hier een tip,zorg voor je eigen plekje!
Dit vind ik onzin! Niet iedereen heeft de middelen om zelfstandig te wonen en als je alleenstaand bent is een eigen huis echt niet alles. Dan is alleen wel echt alleen en moet je dus echt alles zelf doen. Misschien scheelt het dan het in jouw geval je schoonouders betrof en niet je eigen ouders. Daarnaast is de ene ouder de andere niet. Een vriendin woonde met haar kids bij haar moeder wn. Een collega heeft haar dochter in huis vanaf het moment dat ze zwanger was, kindje is nu 1 en in beide gevallen gaat het super!
Zou heel erg graag een eigen plekje willen. Maar heb helaas geen geld daarvoor. Ze hebben net mijn baan beeindigd en dus heb ik op het moment geen normaal inkomen. Ik ben al blij dat ik bij mijn ouders terecht kan. Natuurlijk wil ik veel liever een eigen plekje. Mijn ouders willen natuurlijk ook weer van de rust genieten, maar nu zitten ze weer met hun dochter en straks haar babytje. Maar goed ik hoop dat ik snel weer een baan vind en mijn eigen plekje kan vinden.
Vriendin van mij die is 3 weken minder ver dan ikzelf maar ook alleenstaand zwanger en trg thuiswonend... Zij komt vaak bij mij om te praten en te slapen want ook ik ben alleenstaand zwanger en moeder van een dochter maar ik heb me eigen huis (gelukkig) Meid wees blij dat je bij je ouders terecht kunt zo kun je voor jezelf weer wat zaken op orde zetten in je leven en zodra je wel genoeg geld heb voor een eigen plekje komt dat allemaal goed
Ook ik kan hier over meepraten. Woon vanaf 38 weken zwangerschap bij mijn ouders,zoontje is 20 maanden. Nee het is niet alles,de drukte en goedbedoelde adviezen. Hier is het niet makkelijk om aan een huurwoning te komen,als ik echt ga zoeken vindt ik heus wel iets (particulier) maar ik kan nu flink sparen zodat ik volgend jaar weg kan en alles zelf kan betalen wat ik wil en nodig heb. Overigens werk ik wel gewoon en betaal dus alles zelf voor mijn zoontje.
Dat is wat ik bedoel! Ik vond de hulp ook echt fantastisch hoor en waardeer het ook enorm maar op den duur gaan je dingen vervelen en irriteren. Dat is nu eenmaal zo. En já,de een heeft er geen problemen mee en de ander wel! Dus ik zou zodra het kan echt voor een eigen plekje gaan. Natuurlijk eerst alles op orde hebben. Dus twinkle star,onzin is het helemaal niet als je mijn verhaal leest! Daarbij weet je niet hoe haar ouders zijn
Natuurlijk ben je dankbaar dat je thuis mag blijven wonen. In zeker opzicht is het ook fijn,in de zin van er is altijd hulp aanwezig. Maar toch,2 gezinnen in 1 huis,dat werkt niet. Ik ben het totaal niet eens met sommige delen opvoeding die wij hebben genoten,en dat ik het anders wil in een huis waar het andere normaal is,dat botst. Toch maak ik er het beste van,dankzij hun hoefde ik niet stel op sprong naar een crisisopvang of ergens in een rotte buurt op een flatje te gaan zitten. Nee ik kan nu heerlijk sparen en op mijn gemak rondkijken naar iets wat me goed past. Soms moet je relativeren,nee het is niet perfect,maar zet de negatieve dingen om in positieve! Ik slaap trouwens met mijn zoontje op 1 kamer,en dat gaat prima! Wij weten niet beter,en niets is leuker dan s'ochtends het stemmetje van je kindje te horen vanuit je eigen bed!
Ik was 20, bijna 21 toen ik zwanger raakte en woonde nog thuis (bij mijn moeder, mijn ouders zijn gescheiden). Nu heb ik wel mijn eigen huurhuisje, niet meer afhankelijk van mijn ouders. Eerlijk gezegd is er een grote last van me af gevallen door op mezelf te gaan wonen en ik heb niet het gevoel dat ik nu meer werk heb dan toen ik nog thuis woonde. Ik was mijn moeder heel dankbaar dat ik daar mocht blijven wonen, maar daardoor wist ze het ook bij alles in te zetten als een middel om mij een schuldgevoel te geven. Je wil toch zelf bepalen hoe je je kind opvoedt, graag zelf kleertjes wassen, gewoon een eigen leven hebben. Je eigen volwassen leven hebben kun je niet op de manier van je ouders doen. Op een gegeven moment hoorde ik alleen nog maar de hele dag door wat ik fout deed terwijl ik echt bijna alles in huis deed. Ik werd er gek van. Dus al mag het misschien zo lijken, thuis blijven wonen is niet altijd het makkelijkst.
mn meisje is bijna 3 weken en ook ik ga wss terug naar mn ouders. De relatie tussen mij en haar vader is onwijs slecht, we kunnen elkaar niet luchten of zien. En hij heeft een woedeprobleem... Dus als ie daar niks aan gaat doen ga ik bij hem weg, hoe kut ook maar veiligheid van mn meisje staat voorop
Oh dat is idd geen goede situatie voor je meisje. Een woedeprobleem..je weet nooit wat hij kan doen of hij zichzelf nog kan inhouden. Dit had ik ook met mijn ex, maar wij zijn al een tijdje uit elkaar. Je moet idd aan jezelf en je kindje denken. Het is fijn dat je nog bij je ouders terecht kan. Ze kunnen jou helpen en steunen. Het is geen makkelijke situatie omdat je je eigen leventje gewend bent natuurlijk en nu weer naar je ouders moet. Zal wennen zijn maar ik wens je heel veel succes en sterkte!
hey hey. ik raakte op mijn 24 zwanger. en woonde toen al tijdelijk bij mijn vader ( moeder overleden ) ik studeerde en wilde naar het buitenland. Toen raakte ik dus onverwachts zwanger, geen vader in beeld dus doe alles alleen. Heel toevallig heb ik vorige week eindelijk een woning toegewezen gekregen voor ons. Ik kan niet wachten om het te bekijken. Heb momenteel ook geen werk, ( ziektewet ) dus ik roei met de riemen die ik heb. Ik kan niet wachten op een eigen woning, ben het hier meer dan zat. mijin pa is de liefste man op aarde hoor daar niet van. En ben echt blij dat mijn dochter hier haar 1e levensjaar is opgegroeid. Maar echt een ideale situatie vind ik het niet. Succes!
Ik heb tot mijn zoontje 7 maanden was bij m'n moeder gewoond. Daarna kreeg ik gelukkig een eigen huisje toegewezen. De band tussen mij en m'n moeder is altijd geweldig geweest, maar 2 moeders in huis is echt een ramp. Tenminste, dat was het voor ons. Mijn broertje was destijds 5, dus mijn moeder was ook nog echt aan het opvoeden. Dat botste gewoon ontzettend, omdat we heel verschillend dachten over dingen. Ik ben haar ontzettend dankbaar voor alles wat ze voor me heeft gedaan, maar was ook dolblij toen ik op mezelf kon gaan wonen
Dit is de perfecte zin!!! Als je in een nare situatie zit en er is geen andere oplossing is het natuurlijk de beste oplossing om bij je ouder(s) in te trekken. Maar dan ook meteen te zoeken naar een nieuwe oplossing!
Ik woon ook bij mijn moeder. Ik ben heel erg blij dat ik hier kan blijven wonen omdat ik nu ook nog eens zonder werk zit. Ik word enorm veel geholpen door haar en daar ben ik haar ook heel dankbaar voor. Zodra mijn kleintje er is wil ik weer opzoek gaan naar werk zodat mn kleintje en ik dan ook fijn een eigen plekje kunnen hebben. Maar tot die tijd vind ik het prima hier! Ik heb ook niks meer van de vader van het kindje gehoord.
Nou ik zit in precies dezelfde situatie! Heb dus ook geen werk meer en ben heel erg blij dat ik bij mijn ouders terecht kan. Als mijn kleintje er is ga ik ook weer op zoek naar werk. Nu heeft dat gaan zin want waar nemen ze nou zwangere vrouwen in dienst? Nergens..helaas. Ik heb ook al een tijdje niets meer van de vader gehoord. Heel veel sterkte! Vind het echt bijzonder dat er meer mensen zijn die in dezelfde situatie zitten als ik.
Nou ik woon dus zoals gooische mama al zei weer bij mijn ouders. Gooischemama Vip Member Geregistreerd: 4 augustus 2010 Woonplaats: Hilversum Berichten: 1.747 Re: Zwanger en bij je ouders wonen. Vriendin van mij die is 3 weken minder ver dan ikzelf maar ook alleenstaand zwanger en trg thuiswonend... Zij komt vaak bij mij om te praten en te slapen want ook ik ben alleenstaand zwanger en moeder van een dochter maar ik heb me eigen huis (gelukkig) Meid wees blij dat je bij je ouders terecht kunt zo kun je voor jezelf weer wat zaken op orde zetten in je leven en zodra je wel genoeg geld heb voor een eigen plekje komt dat allemaal goed En ik vind persoonlijk dat je echt blij mag zijn dat je bij je ouders terrecht kan. Ze hadde ook kunnen zeggen je heb zelf voor het kindje gekoze wij hebben geen zin in weer een baby in huis zoek maar wat voor je zelf. Ik ben zelf heel dankbaar dat ik weer thuis terrecht kon! Het is ook fijn met alle hulp die je van je ouders krijgt! Hulp bij de baby kamer, toch de handige tips die ze je kunnen geven, het meedenken alles! Voor de oma en opa is het natuurlijk ook fijn want ze zien hun kleinkind van heel dichtbij opgroeie! Al heb ik wel al duidelijk gemaakt dat ik de moeder ga zijn en hun gewoon opa en oma die hun kleinkind lekker mogen verwennen en ervan genieten!
Ik ben mijn ouders ook heel erg dankbaar. Ik had echt niet geweten wat ik moest doen als ik hun niet meer had. Maar mijn band met mijn ouders is sowieso al heel echt dus ik weet dat mijn ouders er altijd voor me zullen zijn wat er ook gebeurt. Aan de andere kant wil ik toch mijn eigen huisje. Dan had ik echt een baby kamertje kunnen inrichten, maar nu kan dat niet want mn kindje slaapt bij mij op de kamer. We wonen namelijk in een normaal rijtjeshuis dus zoveel ruimte is er niet. Maar ze weten ook wel dat ik ze dankbaar ben alhoewel soms mijn hormonen een beetje het tegenovergestelde laten zien haha maar dat snappen ze wel gelukkig.
Ja inderdaad ze nemen je nu nergens aan. Heb ook al van alles geprobeerd. Het kindje komt ook bij mij op de slaapkamer, ergens vind ik het ook wel heel leuk haha maar was natuurlijk beter geweest als ze een eigen kamertje zou hebben. Jij ook heel veel sterkte!!