Heel gek, maar ik heb constant het gevoel dat ik met de bevalling een bloeding krijg ofzo en dan doodbloed.. Dat is het enige waarom ik tegen de bevalling opzie. Met de baby geloof ik best dat alles goedkomt, maar ben nog veel banger voor mezelf.. Heeft iemand dit ook? Niet om jullie bang te maken, maar dit gevoel heb ik.angst... liefs
ik heb het juist andersom, dat me kindje het niet red. ik zie het ook nog helemaal niet voor me dat ik straks een kindje heb om voor te zorgen enz maar ik denk dat ik niet de enige ben.
ik heb dat ook.. heel gek is dat... maar als ik bijv. bezig ben met haar kleertjes, in haar kamertje enzo.. kan ik het niet helpen om te denken: straks ligt ze hier en ik kan dat niet eens meemaken als er iets mis gaat tijdens de bevalling... HEEL ENG vind ik dat..
Je bent echt niet de enigste met zulke angst scenario´s hoor! Ik heb ook vaak de meest verschrikkelijke voorstellingen dat er iets met mij/baby gebeurd. Inderdaad gescheurde placenta, baby navelstreng om nek en dat soort idioterie... Als dit soort beelden zich aan me opdringen spreek ik mezelf gewoon heel streng toe dat alles goed gaat komen en me niet zo aan moet stellen en vertrouwen moet hebben. Vertel jij mij eens de laatste keer dat er een vrouw in NL is gestorven door/tijdens/na bevalling? Liefs
Het is natuurlijk iets heel ingrijpends dus is het niet gek dat je bang bent dat er ietsmet jou of je baby gebeurd. Ik ben zelf niet heel bang. Ik heb nu ik zie wel hoe het loopt allemaal. Ik hoop alleen op een niet al te zware bevalling, maar dat hoopt iedereen lijkt me. Soms ben ik wel bang dat mijn meissie niet gezond blijkt te zijn, dat lijkt me vreselijk. Als je heel angstig blijft helpt erover lezen misschien (en dan geen enge verhalen natuurlijk) en misschien dat je het er met de vk over kan hebben wat je angsten zijn? Die kan misschien heel wat angsten afnemen of verminderen
Ach, denk maar zo: Tijdens de zwangerschap krijg je ook een hoop extra bloed. Dusja.. ; ) Miljarden vrouwen zijn je voorgegaan, probleemloos, jij kan het ook! Tijdens mijn bevalling heb ik ook een beetje 'ruim' gevloed, maar gelukkig geen problemen van ondervonden. Ja moest de maand erna pilletjes slikken, maar verder geen probleem ofzo.
Heb ik ook gehad, ik dacht dat ik een hartstilstand ofzo zou krijgen of een bloedklonter zou krijgen. Alles is prima verlopen hier.
Die angst heb ik niet, over het eventueel doodbloeden. Wel de angst dat ik de pijn niet ga trekken! Dat het allemaal te heftig is, te pijnlijk en dat het veel te lang duurt. Ook het persen maakt me bang...dat het gruwelijk veel pijn gaat doen.
bij de bevalling niet echt bij stilgestaan maar als ouder zijnde heb ikd at wel, het lijkt me vreselijk om hem niet te kunnen zien opgroeien zeg maar dat ik dat niet mee kan maken. En andersom wil ik geeneens aan denken, ik ga dood van verdriet als ik er al een durf te denken.. ik kan me geen leven zonder hem voorstellen en zometeen komt er nog een ukkepuk bij..
daar voel je op't moment zelf helemaal niets van, als dat gebeurt komt het koppie er eigenlijk uit en dat is alleen maar 1 grote opluchting... En ja bevallen doet pijn, maar je bent niet de eerste en ook niet de laatste, dus ook jij gaat het redden! Liefs!
ik heb dat ook want ik heb het meegemaakt. het was erop of eronder met allerlei kunst en vliegwerk heb ik het gehaald. ik heb nu een hele lieve gyn die heel begripvol is. maarja ze werken met 7 mensen en wie heeft er de dag van mijn bevalling dienst en hoeveel begrip hebben die hé. ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken en me voor te stellen dat het al achter de rug is en veel in het kamertje te gaan kijken. maar onbewust sluimerd het voort. ik denk dat ik pas rust heb als het inderdaad voorbij is. ik wens je veel sterkte.
Je moet maar zo denken als je gaat bevallen staat of staan er allemaal specialisten om je bed en die laten je echt niet zo maar dood gaan hoor..
Ken dat gevoel, heb het ook heel lang gehad. Dat was de reden waarom ik het zwanger worden in eerste instantie nog even heb uitgesteld, mijn vriend was er een paar jaar terug al klaar voor. Maar ik had de angst van ja maar ik moet die bevalling doen, misschien ga ik wel dood... Uiteindelijk heb ik me daar overheen kunnen zetten. Toen had ik zoiets van het is of de gok wagen en maar zien hoe het gaat lopen of de gok niet wagen, maar dat houdt in dat je dan nooit geen kindje zal krijgen. De kinderwens is dan toch sterker. En nu ben ik er zelfs helemaal niet bang meer voor. M'n moeder heeft 5 kinderen gebaard en heeft het ook overleefd, de laatste ben ik en dat is 27 jaar geleden. Inmiddels zijn ze in ziekenhuizen weer heel wat kennis rijker. En als me moeder het kan, en nog miljarden vrouwen die mij zijn voorgegaan, dan kan ik het ook. Een heel enkel keertje gaat er weleens wat fout, maar ik denk dat de kans groter is dat je aan een ongeluk overlijdt of een ernstige ziekte krijgt dan dat je je bevalling niet overleefd. Dus probeer je angst los te laten, laat het gewoon over je heen komen. Misschien heb je straks wel een super bevalling en maak je jezelf nu gek met angst voor niets. En angst hebben voor pijn is erger dan de pijn. Kijk maar bij kinderen, als je zegt dit prikje gaat pijn doen lopen ze al te krijsen voordat de naald uberhaupt de arm geraakt heeft. Probeer het los te laten en laat het over je heen komen. Succes!
ik wil niemand bang maken maar ik voelde het wel degelijk en dan moet je nog doorpersen ook, ECHTER daarna voel je er helemaal niets meer van alleen het moment zelf voelde ik, maar goed ik had bijna een totaalruptuur dus misschien dat dat scheelt? En je bent het wel weer zo vergeten idd en als het koppie eruit is heeeeeeeeerlijk opluchting!
Ik vraag me toch heel erg af waarom de ene vrouw heel erg uitscheurd en de ander niet... Ik bedoel, ok, de eén heeft misschien een iets strakke huidje als de ander, maar ZO´N ontzettend verschil kan daar toch niet inzitten? En je hoort ook vaak dat vrouwen bij de tweede bevalling gewoon weer uitscheuren, terwijl andere bij de eerste er zonder kleerscheuren af komen... Waar kan dat toch aan liggen? Ze zeggen altijd heel goed naar de VK luisteren, die schijnt veel te kunnen voorkomen omdat die ziet wat er zich daaronder afspeelt, maar verder? Grootte van het hoofdje? Naja, eén van de geheimpjes van de natuur ofzo....
Waar ik zo bang voor ben is dat ik ga hyperventileren zodra ik bloed zie of wanneer ik aan de infuus moet. Ik kan namelijk heel slecht tegen bloed en naalden! Nou hyperventileren tijdens weeen, lijkt mij niet echt verstandig, want die kun je dan niet puffen. Ik heb weleens gehad dat ik bijna flauw viel toen ze me gingen prikken voor het infuus. Verder ben ik heeeeeeeeeeeeeeeeel erg bang om ingeknipt of uitgescheurd te worden. Niet het moment zelf, maar het herstel erna, mijn huid herstelt niet snel en al helemaal niet op zo een gevoelige plek. Oei! Over het uitscheuren en ingeknipt worden, met de geboorte van mijn zoontje ben ik ingeknipt, toaal 5 hechtingen, 2 uitwendig, 2 inwendig en 1 tussen. Hier heb ik zeker een jaar last van gehad, en met last bedoel ik echt pijn. Hoe groot is kans dat ik nu weer ingeknipt word of uitscheur? Haha, niemand die het antwoord zeker weet.
ja de ene vrouw is hiervoor gewoon gevoeliger maar de ene vrouw perst een hoofdje naar buiten van 30 cm en de ene zoals ik 37! cm daar verschilt nogal wat in.. je moet idd goed luisteren naar je VK (alhoewel ik hiervoor complimenten kreeg dat ik zo rustig bleef) ben ik toch heel ver ingescheurd (als er 3 mensen moeten komen voelen of het niet compleet is weet ik genoeg in elk geval) nu met de zwangerschap is het daar weer opnieuw erg gevoelig. Ze zullen me nu ook sneller inknippen en van te voren lokaal verdoven om deze reden..
ik had ook een bijna totaal ruptuur, bij mij gebeurde het denk ik toen het koppie er met alle geweld uit kwam...IK heb daar niks van gevoeld, ik denk de meeste meiden niet... Maakt ook niets uit of je goed naar de gyn of vk luistert, bij mij duurde het persen anderhalf uur ...(en 1 minuut ) en ik heb keurig gezucht etc etc op de momenten dat dit moest maar toch op een paar mm na geen totaalruptuur...