Mijn dochter is net meer dan een jaar oud. Mijn partner en ik wonen officieel gezien net meer dan een half jaar samen. Hij kent haar al vanaf de geboorte. Haar biologische vader is altijd afwezig geweest. Mijn huidige partner heeft vanaf dag een bijgesprongen. Wij noemen hem gewoon papa thuis, mijn ouders en grootouders noemen hem ook papa, iedereen in onze familie eigenlijk ook. In mijn ogen klopt het wel, Haar biologische vader zijn we nu bezig met omgang regelen. maar ondertussen is mijn partner wel degene die vanaf haar geboorte voor haar gezorgd heeft, gespeeld. Wat haar peettante zei gisteren vond ik vrij mooi: Degene die iedere dag voor haar zorgt is papa. Nou wil ik haar biologische vader ook het "papa" zijn niet ontnemen. Als ze echt papa zegt (ze praat nog niet) dan blijft haar vader ook haar vader. (ingewikkeld?) Alleen mijn vraag is dan? Is dit wat vroeg? Er zijn andere mensen in mijn omgeving die er wel wat geschokt reageerde? Bij de doop heeft mijn partner ook de text als ouders uitgevoerd met mij in overleg met de priester, aangezien haar biologische vader ook niet aanwezig was...
hoi, hier is de dna papa niet in the picture. dus ligt anders. de zin ' hare papa is iemand die elke dag voor haar zorgt' ja ok is mooi. maar soms kan de dna papa er ook niet aan doen dat hij zijn kind ni elke dag kan zien he. stel als vb mama wordt verliefd op iemand anders en vertrekt bij papa. ( ik zeg niet dat dit zo bij u is he) nu ik ben van mening als beide dna ouders er zijn dan zou ik een stiefouder geen papa laten noemen. stel je zelf in de plaats je ex krijgt nieuwe vriendin. wil jij dat je dochter haar mama noemt??? ik zou dat niet fijn vinden en niet willen. dus moest mijn ex er wel zijn zou ze nooit iemand anders papa mogen noemen. ze is nu 8 maand en van mij mag ze later dat allemaal zelf kiezen, ex is er toch niet he. succes
hij kiest er zelf voor om niet aanwezig te zijn in zijn dochters leven. Ik denk dat het wel degelijk wat anders zou zijn als mijn ex een nieuwe partner zou krijgen. Zij woont namelijk niet dagelijks bij zijn nieuwe partner. Ze ziet haar vader nu ong 1x in de 2/3 maanden. Dat vind ik niet echt een "vaderrol" opnemen, en dat doet mijn partner wel.
Stel dat jij en je vriend uit elkaar gaan , en je dochter noemt hem pappa, maar je krijgt weer een nieuwe vriend en hoe ga je die dan noemen? Ook pappa? Dan denk je dochter straks dat elke man met wie jij bent haar pappa is ... Mijn mening is dat ze maar 1 vader heeft of ze die nou elkedag ziet of 1 x in de 3 maanden.. Natuurlijk is het een ander verhaal als de vader helemaal niet in de picture is.. Maar het is en blijft altijd jullie beslissing... Succes het blijft een moeilijke situatie...
Lastige situatie hoor! Ik zou, wanneer de biologische vader nog wel contact wil met zijn kind, er denk ik niet voor kiezen om mijn kind 'papa' te laten zeggen tegen iemand anders. Maar dat is voor iedereen verschillend. Ik denk alleen dat het voor je ex-partner wel pijnlijk is dat zijn dochter 'papa' zegt tegen een ander. En de zin met de strekking 'degene die elke dag voor een kind zorgt is de papa' is op zich heel mooi. Maar als je gescheiden bent en je kind woont bij jou, dan kan de biologische papa er niet elke dag voor zijn kind zijn, ook al zou hij dat misschien wel willen. In dat geval zou ik niet zeggen dat de nieuwe partner van de moeder 'papa' is. Hoe lief hij ook is voor je kind en hoezeer hij ook voor haar klaarstaat, als er een biologische vader in het spel is is dat naar mijn mening de enige papa. Met je huidige partner kan het natuurlijk altijd op de klippen lopen, en dan is het nog ingewikkelder voor je dochter als zij hem papa noemt. Maar nogmaals, het is natuurlijk helemaal aan jou, jij weet het beste hoe de verhouding tussen je kind en haar biologische vader is, en hoe je relatie met je huidige partner is.
Los van het 'papa' noemen, de band die je dochter met jouw huidige vriend heeft, wordt niet beïnvloed door hoe ze hem noemt. Helemaal niet zelfs. Het gaat er dus waarschijnlijk meer om wat jullie belangrijk vinden. Ik kan me best voorstellen dat het fijn is om 'papa' en 'mama' te zijn, ook voor de hele omgeving. Maar dat is wat fijn is voor jullie. De belangen van de 'echte' papa, en die van je kind kunnen anders liggen. Daar moet je goed over nadenken, en dan een weloverwogen beslissing nemen.
Even een reactie van een ervaringsdeskundige Mijn moeder is gescheiden toen ik 2 was, had elke 2 a 3 jaar een andere vriend en soms wilde mijn moeder graag dat ik haar vriend dan papa noemde, dit heb ik nooit gedaan en ook regelmatig ruzie over gehad met mijn moeder, het voelde voor mij te onnatuurlijk om iemand papa te noemen (zelfs mijn eigen vader omdat die er nooit was). Persoonlijk zou ik mijn kind dus aanleren dat hij/zij maar 1 papa heeft of die nou voor hem/haar zorgt of niet. Ook al zorgt je huidige vriend voor je kindje als een papa, hij zal het nooit zijn, zeker met een omgangsregeling voor de biologische papa waar jullie nu mee aan het werk zijn zou ik het niet te verwarrend maken.
Tja lastige situatie. Ga je je kindje wel vertellen dat papa eigenlijk niet haar "echte" papa is? Ik zou hier niet voor kiezen om de volgende redenen - Als jij en je huidige partner uit elkaar gaan dan is het nog meer verwarend voor je kind, zeker als je daarna weer een nieuwe relatie krijgt. - Hoe weinig ook, ze heeft al een vader. Hoe laat je die dan noemen ook papa? Ik zou het oneerlijk vinden als haar vader geen papa heet, maar de huidige man in je leven heet wel papa. - Stel het contact verbetert dan is er opeens een tweede papa. En dan kan je haar vader ook niet kwalijk nemen als zijn vriendin mama wordt genoemd als je dochter ook vaak/dagelijks bij hun is. Misschien niet de senario's waar je rekening mee houdt, maar het kan wel. Denk er dus goed over na, want terugdraaien wordt lastig in deze situatie.
Inderdaad moeilijk. Bij ons was het zo dat ik 'verkering' kreeg met mijn huidige mijn toen mijn liefzoontje (door hem bedacht net als liefmoeder hij had gehoord van iemand dat stiefmoeders stom waren en hij vond mij niet stom ) net 2 was. Inmiddels is hij 5,5. Aan het begin noemde hij mij mama maar we hebben hem verteld dat hij maar 1 echte mama had. Nu hebben we samen een dochtertje mijn man en ik en als mijn stiefzoontje met haar praat heeft hij het wel over mij als mama en mijn man noemt mij ook mama maar mijn stiefzoontje noemt mij een koosnaampje/afkorting van mijn echte naam. En als hij het tegen anderen heeft zoals wanneer ik hem ophaal van school zegt hij meestal voor het gemak mijn mama is er. Maar hij weet heel goed dat hij maar 1 echte mama heeft waaruit hij geboren is. Iemand anders zei het hier ook al het maakt niet uit hoe je wordt genoemd... kinderen verzinnen zelf ook dingen... Ik zal je dochter later en nu kun je er wel mee beginnen zeker vertellen dat zij maar 1 echte papa heeft en misschien een andere benaming zoeken? Mijn ervaring is verder dat het wel losloopt ga in ieder geval niets afdwingen er zijn genoeg andere dingen waar je aan kunt zien of een kind je waardeert (knuffels enz.)
Ikzelf zou me er totáál niet prettig bij voelen als mijn dochter mijn nieuwe partner papa zou noemen. Ze heeft maar 1 vader, of deze nou wel of niet in haar leven zou zijn.
Ik ken een vriendinnetje in een soortgelijke situatie en zij laat haar kindje (net 1,5) tegen haar nieuwe partner 'papa Erik' (= andere naam dan 't werkelijk is overigens ) zeggen en tegen haar biologische vader gewoon 'papa'. Misschien ook wel een beetje verwarrend maar door zijn voornaam al te gebruiken zal het straks veel makkelijker uitleggen zijn. Ik vond het in haar situatie een goed alternatief en zoals gezegd, haar situatie lijkt op die van jou. Zelf ben ik ook stiefmoeder, (bij ons wordt 't regelmatig 'bonusmoeder' genoemd trouwens) van een stiefzoontje van nu 12, toen ik bij mijn huidige partner introk was hij 6. Ik heb vanaf dag 1 aangegeven ik niet de 'moederrol' op me zal nemen, die is toch echt voor zijn èchte moeder - die is nog de helft van de week in zijn leven ook en maakt samen met mijn vriend alle 'grote' beslissingen die hem aangaan. Natuurlijk voed ik hem mee op en heb ik in dat opzicht een 'ouderrol', zijn moeder is en blijft zijn moeder. Ik ben en blijf Marjan voor 'm. Hij vergist zich wel eens en zegt dan per ongeluk mama tegen me maar dat is alleen maar schattig.
ik zou zoiets niet forceren, jullie kindje is daar nog veel te jong voor om het te begrijpen... er komt vanzelf een dag dat ze hem uit zichzelf papa gaat noemen omdat hij degene is die er altijd is, voor haar zogt, met haar speelt, met haar lacht en huilt.... daar gaat een kindje zich aan hechten en voelt zich er veilig bij... haar bio papa is niet in beeld zeg je, dan zal ze hem ook niet als papa zien... misschien later als ze oud genoeg is om het te begrijpen.... maar dan nog zal jouw huidige man een voorsprong hebben en een hechte band... en daar kan niets tegenop! zelfs geen biologische vader die er niet is voor zijn kind!
Ik zou papa A en papa B kiezen, waarbij A en B de voornamen van de papa's zijn. Hierdoor zal in dagelijks gebruik de aanwezige papa gewoon papa genoemd worden, zonder naam. Maar er is dan wel verschil, is ook voor je dochter duidelijker. Ter illustratie: Mijn nichtje haar moeder is overleden en haar vader heeft een nieuwe vriendin en zij noemt beide moeders mama. Mama A in de hemel en mama B gewoon thuis. Dit is voor op school/in de buurt ook erg handig en omdat ze inmiddels een halfzusje heeft, hebben ze nu gewoon dezelfde mama. Alleen heeft mijn nichtje dan dus nog een mama.
Mijn vriendin is gescheiden toen haar zoontjes 2 en 4 waren. Hun echte papa keek (en nog) amper naar ze om. Een jaar later ongeveer kreeg ze een nieuwe partner. Dat is intussen zo'n 8jr geleden, maar pas sinds een jaar of 2 hebben ze zelf besloten deze nieuwe partner 'papa' te noemen. Voor die tijd was het gewoon voornaam en de echte vader was papa. Nu praten ze over papa A en papa B dus. De nieuwe vrouw van hun vader noemen ze nog steeds geen mama overigens.
Van papa A en B is misschien wel handig. Dat doen we op dit moment al bij alle oma's die in beeld zijn. (Onbewust begonnen) Er is zoveel om uit te leggen, wat sommige misschien wel en niet zullen begrijpen. Het ligt vooral met de omschrijving van de benamingen misschien. Laat ik hier mee beginnen. De hechting en band van haar biologische vader is niet bestaand. Bio papa zegt dat hij in beeld wilt zijn, maar zijn acties wijzen het tegenover gestelde uit. Vanaf de geboorte was hij buiten beeld, dit is zo een lange tijd. Ik heb het na een jaar eigenlijk opgegeven. Ik wil niet de persoon zijn die iedere keer belt, ik wil niet de persoon zijn die constant zegt kom je nou? Terwijl hij nooit belt, niet op komt dagen, of helemaal gedesinteresseerd is. Mijn partner, die ik als papa zie, voelt zich als vader. Mijn dochter is compleet gehecht aan hem. Zij hebben een goede band, zij voelt zich veilig met hem. Dit is te zien aan de interactie tussen hun twee. Vanaf dag een kent zij hem, en eigenlijk heeft hij vanaf dag een de vaderrol op zich genomen. Haar vader zal altijd vader zijn, dat wil ik hem ook niet ontnemen. Later zal hij ook gewoon papa zijn als hun contact hebben. Alleen ik vind het moeilijk om mijn partner gewoon bij zijn naam te noemen, en eigenlijk komt papa er zo ook makkelijker uit. Voordat wij besloten om hem papa te noemen in bijzijn van zeiden sommige familieleden het ook. Even op Anne's punt.. Als mijn ex later een vriendin zou krijgen zou dat nooit een mama kunnen zijn. Simpelweg omdat a) de hechting die zij en mijn partner heeft des te ouder ze word des te moeilijker te krijgen is en b) zij zal nooit echt voor mijn dochter "zorgen". Het is natuurlijk wat anders als je co-ouderschap hebt. (We wonen 170km van elkaar vandaan op dit moment dus vaak/dagelijks zal echt niet gebeuren!) Ik denk dat het anders zou zijn als mijn dochter ouder zou zijn, en als haar biologische vader wel in beeld zou zijn. Om heel egoïstisch te zijn geef ik op dit moment niks om de belangen van de biologische vader. Die heeft hij in mijn ogen meerdere malen verspeeld. Mijn ex en huidige partner kennen elkaar, en gaan ook goed met elkaar overweg, in mijn ogen scheelt dat ook een hoop. Het is wat minder omdat mijn ex zo alsnog in de relatie af en toe wat bemoeienis probeert te geven. In onze ogen voelt het juist. Er is natuurlijk een wat als we uit elkaar gaan, maar dat blijft altijd zo. Mijn partner is er bewust van dat hij een jong kind heeft die aan hem gehecht heeft en dat stel er wat fout gaat tussen ons hij niet zomaar kan verdwijnen. Al zou hij niet papa genoemd worden, dan zou hij toch niet zomaar uit haar leven kunnen gaan. (Kan wel, maar dan heeft het heftige consequenties op haar) In mijn ogen denk ik dat het voor mijn dochter niet zo veel uit maakt als het papa is of niet, die band is er toch. Alleen voor mijn gevoel denk ik wel dat het moeilijker is te zeggen papa is er niet, maar hij is er wel voor je. Liever twee papa's dan geen papa in haar leven lijkt me..
Je weet nooit wat er gaat gebeuren in de toekomst. Stel hij krijgt een vriendin over een half jaar en een bezoekregeling van om het weekend dan kan je er niet zo veel aan doen als de vader zijn vriendin mama laat noemen. Gezien jij dat ook laat doen. Ben het er totaal niet mee eens hoor en in jouw situatie lijkt het me ook niet echt reeel, het was meer een opsomming van de redenen waarom ik het niet zou doen. Ik zou kijken hoe het vanaf nu loopt en als de vader over een jaar helemaal uit beeld is, is het ook weer een andere situatie.
Ik vind het veel te verwarrend. Hoewel hij er altijd is, is het haar vader niet. Het is op deze manier wel een gezin en dat wil natuurlijk iedereen maar dit is niet eerlijk. Haar vader is haar vader, zeker nu jullie aan omgang gaan werken. Het zal een flinke klap worden als zij straks hoord dat haar "papa" haar papa niet is. Naar mijn idee kun je daar beter gewoon eerlijk over zijn en blijven. Als je hem papa noemt wordt dat heel lastig. Jouw ex is de vader, of hij de rol nu uitvoerd of niet het is nu eenmaal zo en niemand anders. Je hebt ook geen invloedop wat hij straks met een andere partner doet. Krijgt hij straks een nieuwe vriendin, dan kan hij haar mama noemen, dat doen jullie immers andersom ook, lijkt mij erg verwarrend. Je hebt daar geen invloed op als je er niet bij bent. De situatie is zoals hij is het is naar mijn idee beter om daar eerlijk over te zijn. Noem je vriend bij zijn naam en je ex papa. De band met jouw vriend is goed en dat zal er niet minder om worden. Als ze ouder is en er zelf voor kiest om hem papa te noemen zou ik het zo laten. Maar zoals het nu is, is niet eerlijk naar je kindje.
Mijn oudste dochter is inmidels al 5. Haar bio vader heeft ze misschien 6 keer gezien en dat allemaal in het eerste half jaar van haar leven. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was is hij gelijk terug gegaan naar zijn ex. Na heel veel gedoe heeft hij er Toen voor gekozen dat hij er niet voor haar kon zijn op mijn manier. Mijn man kent haar al vanaf geboorte en wij zijn samen gegaan toen ze een half jaar was. Ze is hem zelf papa gaan noemen,hoe dat precies zo gekomen is weet ik niet eens meer. Hij heeft haar wel ook helemaal erkent enzo want dat wou haar bio vader niet.In mijn ogen is mijn man ook gewoon haar vader,ze draagt zijn achternaam en heeft alle rechten.We moeten haar strakjes wel vertellen(heel luchtig) dat er een andere papa nog is maar het woord papa wil ik dat niet eens geven.maar we moeten haar dat dan gewoon heel luchtig vertellen.dat is mijn mening dan tenminste
hier ook een "ervaringsdeskundige" mijn ouders hebben beide kinderen uit een vorige relatie. mijn moeder 3 zoons.... hun vader deed en wou eigenlijk nog maar weinig van ze.... mijn vader ging voor ze zorgen, gaf ze eten en onderdak... en ze begonnen hem echt als papa te zien.en ze noemden hem toen ook papa, toen zaten ze een keer samen met hun biovader op visite bij opa en oma, en toen riep er 1 PAAAPAAA... waarop ze beiden zeiden : ja jongen wat is er ? waarop hij weer tegen zijn biovader zei: jij bent mijn vader..... maar mijn papa zit daar !! toen heeft die man zich beseft dat hij er nooit voor zijn kinderen is geweest en dat hij dat ook niet van plan is.. hij heeft zijn kinderen afgestaan en mijn vader mocht ze erkennen als zijn eigen kinderen, persoonlijk.... zou ik ervoor kiezen je kindje pas papa te laten zeggen tegen je vriend wanneer hij ook echt wettelijk papa is... dus erkenning !
misschien kan je ze allebei papa laten noemen, maar dan met de naam erachter.. papa jantje en papa pietje ... dan ontneem je niemand de papa naam, maar kan de stiefpapa ook papa genoemd worden