Beste allemaal, Ik ben nu bijna 36 weken zwanger en ben al de hele zwangerschap me druk aan het maken over aankomende bevalling. Bij mijn zoontje heb ik tot 42+1 gelopen. Daarna hebben ze me ingeleid dit heeft geleid tot 22 uur weeen maar geen ontsluiting. Op het eind had ik een krappe 4 cm. Toen is besloten tot een spoedkeizersnede. Na 4 dagen ontslagen uit het ziekenhuis maar ben toen ruim een week echt heel misselijk geweest en heb alleen maar in bed gelegen de kraamverzorgster zorgde voor mn zoontje. Toen na een week de verloskundige kwam werd ik terug gestuurd naar het ziekenhuis en kreeg ik zetpillen tegen de misselijkheid. Na weer een week begon ik mij eindelijk beter te voelen. Intussen waren we twee weken verder en had ik dus nog geen luier verschoont van mijn zoontje. Na nog twee weken heb ik hem voor het eerst zelf in het badje gedaan enz. Doordat ik voor mn gevoel zoveel heb gemist van mijn zoontjes eerste maand zie ik op tegen de volgende bevalling. Daarbij heb ik veel meer klachtjes deze zwangerschap. Niks ernstigs maar leuk is anders. Heb last van bekken instabieliteit, Overgeven door maagzuur snachts maar heb nu gelukkig goede medicijnen. Nu hebben ze in het ziekenhuis gevraagd waar mijn voorkeur naar uitgaat. Als ik heel eerlijk ben zou ik gewoon graag een geplande keizersnede krijgen. Ten eerste omdat ik dan niet zolang overtijd ga waardoor ik al moe ben. Ten tweede omdat ik dan misschien geen 22 uur weeen heb voor niks. Wat vinden jullie? Hebben jullie ook bij soortgelijke gevallen een geplande keizersnede gehad? Graag zou ik ervaringen horen en meningen over wat jullie zouden doen in mijn situatie. Groeten wonder2opkomst
heel herkenbaar. Ook ik heb er 24 uur over gedaan voor dat ze besloten voor een spoed ks. Gelukkig geen inleiding, en ook niet super overtijd. Maar juist daardoor onbegrijpelijk dat het niet vorderde. Ik ben nooit verder gekomen dan 4 a 5 cm. Bedenk ook dat een inleiding een geforceerde situatie is. Daar kan een lichaam totaal anders op reageren dan op een natuurlijke stimulans. Ook mij is gevraagd wat ik wilde. Maar ik heb besloten dat kiezen voro een geplande ks een keuze uit angst is. En angst is eigenlijk nooit een goede raadgever. Daar komt bij, dat een natuulijke bevalling (als het goed is!!) veel makkelijker hersteld. Een ks is toch een ingrijpende buik operatie. Ik gun mezelf een goeie ervaring. TErwijl ik tegeilljkertijd doodsbang ben dat het weer een lang(s)lopend iets wordt. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik stiekem wel opgelucht was dat de kleine aanvankeijk in stuit lag, en een draaipoging mislukte.Uiteindelijk is de kleine uit zichzelf gedraaid, dit vond ik wel even moelijk hoor. Vond het wel praktisch dat de keuze me ontnomen werd! Wat ik in elk geval heb gedaan is goeie afspraken gemaakt met de gyn, en een beval plan gemaakt. Ook mijn man weet wat ik wil. Er is me belooft dat het niet te lang wordt aangezien, en optijd wordt ingegrepen. Nu is alleen mijn grootste angst dat mijn idee van te lang, anders is dan die van het ziekenhuis. Maar ik probeer het toch los te laten. Maar dat is heel eng.....
Hoi, Voor mij ook best herkenbaar. Ben ca 5 mnd geleden bevallen van de 1e, was ook echt geen pretje. Na 4 en een halve dag weeën om de 8 minuten was ik het spuugzat en wilde ik NU verlost worden, letterlijk! Had er dus iets van 108 uur weeën opzitten en er gebeurde voor mijn gevoel echt geen barst. In het ziekenhuis bleek dat ik na al die uren op 4 cm zat. Sta er nog steeds van te kijken. Ben daarna ook ingeleid, mocht ook niet baten want ik kwam niet verder dan 7 cm. Dus toen toch maar een keizersnede, ongepland dus. Je angst voor een eventueel langdradige bevalling (uren en uren aan weeën met weinig tot geen resultaat) deel ik. Ik vind het idee dat een 2e bevalling misschien net zoals de 1e kan gaan zo eng, echt zo enorm eng. Ik roep al een paar maanden dat, als we een 2e zwangerschap mogen krijgen, ik bij voorkeur weer een keizersnede krijg. Gepland, netjes uitgevoerd, geen stress bij mij als mama. Want ook al is een keizersnede een (zware) buikoperatie, omdat ik 'm nu al gehad heb ben ik voor mijn gevoel veel beter voorbereid op een ks dan op een natuurlijke bevalling. Ik ben het ergens wel eens met Lyso dat angst geen goede raadgever is. Al moet ik zeggen, als het mogelijk is dat ik (uit angst dus) zelf kies voor een geplande ks, dan zou dat enorm veel zenuwen schelen! Ik zou anders de gehele zwangerschap op m'n tanden bijten van angst voor de naderende bevalling. En de stress die daarbij komt is niet goed voor jou als mama en ook niet voor de beeb.
Ik heb na de bevalling, die echt vreselijk was.....het avontuur begon met PE. Inleiden, weeen, geen ontsluiting, hellp, wegvallen, heel veel gynecologen, spoedkeizersnee, veel infusen, medicijnen etc, een gesprek met de gyn gehad en er staat al zwart op wit dat ik dit avontuur niet meer aanga (bevallen) en dus een geplande keizersnede ga krijgen, als wij ooit een tweede mogen krijgen. Ik denk niet dat ik anders een tweede zwangerschap aan zou durven.
ik heb ook een spoed sectio gehad en mijn gyn daar gaf aan dat als ik dat wilde ik bij een 2e meteen een ks zou kunnen krijgen, gezien het dramatische verloop van mijn bevalling (niet vorderende ontsluiting, weeënstorm vanaf 2 cm, kotsmisselijk gedurende elke wee, uiteindelijk na 24 uur volledige ontsluiting, 2 x mislukte vaccuumextractie waarna spoed keizersnede). Nu zit ik onder controle in het WKZ ivm onverklaarde groeivertraging van babsje nr. 2 en daar wil de gyn (althans de arts-assistent) het liefst dat we voor VBAC (vaginale bevalling) gaan, omdat ik uiteindelijk toch volledige ontsluiting heb gehad en mijn lichaam dus wel gerijpt is zeg maar. Ondanks dat een KS wel een hele operatie is en de hersteltijd aanzienlijk langer heb ik ook lang gedacht dat ik daar toch voor wilde gaan. Nu ons kindje zo klein en teer lijkt vind ik het idee van een spontane bevalling toch fijner dan een voortijdse KS. Ik wil ook weer bv geven en bij mij ging de vorige keer borstvoeding zo supergoed en ik heb het idee dat dit ook komt doordat ik wel een normale bevalling heb ondergaan. Hormonaal is het een en ander dan toch al op gang gekomen. Dat is meer een idee, maar ik kan het niet terugdraaien als blijkt dat na KS de bv toch niet goed op gang komt. Maar goed, we zullen wel goede afspraken moeten maken. Ik mag niet ingeleid worden, niet bijgestimuleerd worden en de ontsluiting en persfase moeten vlot gaan ivm relatief grotere risico op uterusruptuur. Ik denk dat ik er als voorwaarde ook bij wil dat als mijn weeën weer zo onregelmatig, heftig en frequent zijn en ik weer bij elke wee zo kotsmisselijk ben ze wat mij betreft ook linea recta naar de OK mogen.
Maar de hersteltijd bij een ks is juist langer en moeilijker? Ik zou dan juist bang zijn om weer veel te missen? Uiteraard snap ik je angst wel. Ik zou er sowieso eens goed over praten met je gyn/vk.
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Idd is angst geen goede raadgever maarja het gevoel blijft er toch. Heb nu in het geboorteplan gezet dat als de bevalling zich vanzelf aandient voor week 39 in een vaginale bevalling wil proberen. Maar als dit niet gebeurd ik een geplande kz wil tussen week 39 en 40. Dat is de normale week als je een geplande kz krijgt. Moet dinsdag naar het zk naar de gynaecoloog hoop dat hij/zij me gerust kan stellen en dat ik goede afspraken kan maken zodat ik wat geruster de bevalling in zal gaan.
Zinzi. Dat kwam mede omdat ik dus twee bevallingen heb gedaan achter elkaar. En als ik gelijk medicijnen tegen de misselijkheid had gekregen dan had ik waarschijnlijk veel eerder op de been geweest. Daarbij is het zo dat je vaak minder last hebt van een geplande kz. Van de wond zelf heb ik nml niet echt heel veel last gehad zeg maar.