Mijn dochtertje van net 2 jaar oud gaat sinds vorige week naar de peuterspeelzaal. De eerste keer ging makkelijk, maar de 2e keer was het huilen bij het weggaan maar vooral toen ik haar weer op kwam halen!! Toen moest ze echt zooo vreselijk huilen, zo blij was ze om me weer te zien!!! En vanmorgen was ze weer overstuur toen ik wegging. Ik heb afgesproken dat ik haar de eerste paar keer al na 1,5 uur ophaal en dat voeren we steeds met een kwartiertje op. Bij de meeste PSZ mogen kindjes pas vanaf 2,5 jaar maar bij deze mag het dus vanaf 2 jaar. Ik vraag me nu alleen af hoe ik het merk dat mijn dochter er misschien nog niet aan toe is? Het huilen bij het weggaan hoort er denk ik wel bij maar waar moet ik nog meer op letten?
Hier mogen ze ook al met 2 jaar naar psz, volgens mij gaan ze dat landelijk inbrengen .. Denk dat je zelf wel merkt aan je kindje wanneer hij / zij er nog te jong voor is .. Ik zou iig niet te snel opgeven, het is natuurlijk een hele andere omgeving voor ze en ze zullen er aan moeten wennen, denk dat je het goed oplos door haar elke keer een kwartiertje later op te halen .. zo kan ze op dr eigen tempo wennen.. en als je merkt dat het niet verbeterd dan zou ik gewoon nog even een half jaartje wachten ...
Onze dochter was ook twee dat ze naar de psz mocht. Dat was in het begin ook huilen maar na een paar weekjes was dat over... Ik weet niet of je dochter daarvoor ook al naar kinderdagverblijf ging? Bij ons was dat niet het geval en dan is het natuurlijk voor zo'n kleintje best wennen dat mamma opeens weggaat en haar daar "helemaal alleen" achterlaat. Ik vond het erg fijn dat de juffies het niet wegwuifde en er goed mee om gingen. Ze vertelde me de eerste paar keren hoe het was gegaan en hoe onze dochter ermee omging. Ze was vooral een beetje boos in het begin maar na een paar minuten ging ze lekker spelen. Dat is fijn om te weten omdat je weet dat het daarna prima is. Misschien kan je met hun overleggen wat hun ervan vinden? Of even om het hoekje of door het raam stiekem mee kijken hoe ze na een paar minuten is. Waarschijnlijk is ze dan lekker aan het spelen en kan je zelf met een gerust hart naar huis gaan!
Ik denk dat je zoiets wel aanvoelt. Veel kinderen huilen de eerste keren als hun ouders weg gaan. Ons dochtertje is ook met 2 jaar en een maand gegaan en vond het gelijk geweldig, ze heeft nog geen enkele keer gehuild bij het wegbrengen, maar ik denk dat dat komt, omdat ze een jaar naar het kdv is geweest, toen even een paar maanden niets en toen naar de psz. Ze wist dus wel dat papa en mama weer terug zouden komen. Verder praatte ze al heel goed voor haar leeftijd, is niet verlegen en geeft gewoon duidelijk aan wat ze wil. Dat vond ik wel meespelen in de beslissing haar hier op deze leeftijd al heen te doen. De eerste weken wou ze nog al eens uit de kring weglopen, voor die kleintjes is het wat moeilijker dat geduld op te brengen dan voor een driejarige, maar eigenlijk ging het verder prima. Ik had ook zoiets van als het niet goed bevalt, dan haal ik haar er gewoon vanaf en proberen we het een paar maanden later weer. Vooral je gevoel volgen en anders je twijfels met de leidsters bespreken.
Isabella vond het gewoon nog niet leuk om met andere kinderen te spelen met 2 jaar. Speelde gewoon nog liever thuis en huilde steeds als ik haar achter moest laten. Daaraan zag ik dat ze te jong was. Met 2 jaar en 8 maanden vond ze het pas leuk. En nu vraagt ze zelfs al wanneer ze weer mag. Echt een verschil. Ze gaat er nu zingend naartoe.
Ilse is toen ze twee werd in augustus ook naar de psz geweest. Zij huilde ook vreselijk bij het wegbrengen en ophalen. Voor mij wat het klaar toen ze er 's nachts ook nog eens huilend wakker van werd en zei, niet naar school. Ze was er nog niet aan toe. Na de kerstvakantie hebben we haar er weer heen gedaan en nu vind ze het heel leuk!
Hier is het ook vanaf 2 jaar, maar omdat ze einde van het jaar 2 werd, hebben we gewacht tot de drukte met sinterklaas, kerst, oud en nieuw voorbij was. De eerste 2 keren was ze heel erg om zich heen aan het kijken,ik vertel wel altijd heel duidelijk dat ik wegga, en dat ik haar straks weer op kom halen (nooit stiekem weggaan!!). Omdat ze zo onder de indruk was, huilde ze dus niet meteen als ik dan wegging, later huilde ze weg, en ze wilde geen drinken en eten daar. was dan ook helemala blij als ik haar op kwam halen. (ik ook dan!) Daarna , na 2 keer, huilde ze wel heel erg met afscheid nemen. Wel weer duidelijk gezegd als ik wegging en ik haar weer opkwam halen. Dit is ook maar 3 keer geweest dat ze moest huilen als ik wegging. Ze is toen ziek geweest en 2 keer niet geweest, en toen ze er weer heen ging, was het afscheid geen probleem meer!! Wel weer even goed om zich heen kijken maar wel met een lach. Wel wilde ze dan graag bij de juffen op schoot zitten (ze beginnen altijd met een kringetje) maar dat was na 2 keer ook weer goed en ging ze zelf op een stoeltje zitten. Wel zegt ze dan een paar keer: mama weer ophalen, mama weer ophalen!ja, mama komt jou straks weer ophalen! En dan zwaait ze me lachend uit.Nu kan ik ook gewoon bij het raam gaan zwaaien (deed in in begin niet, nam dan 1 keer afscheid binnen en dan weg). heerlijk om te zien als ze dan zo geniet. JHet is normaal dat ze in het begin even moeite hebben, de een doet er langer over dan de ander om te wennen. Er zijn kinderen die maar moeilijk kunnen wennen en erg lang eventjes huilen bij het afscheid nemen. Huilt je dochtertje ook tussendoor veel, of blijft ze lang huilen als je eenmaal weg bent? Succes ermee, hoop dat ze je gauw lachend uitzwaait. Weet hoe rot het kan voelen als ze zo huilen bij afscheid nemen.
Lieve meiden! Bedankt voor jullie reacties!!! Door jullie ervaringen te lezen is het voor mij nu wel een stuk duidelijker geworden! Mijn dochter is nooit eerder op een KDV geweest. Hier passen altijd de oma's op wanneer we werken. Het is dus idd extra spannend dat ik wegga. Ik vertel haar heel duidelijk dat ik wegga en vooral: dat ik weer terugkom! haha! De supermarkt is daar een stukje verderop in de straat en ik zeg altijd dat ik boodschappen ga doen en dat ik haar daarna weer op kom halen. Zo deden we het thuis ook wanneer soms last kreeg van 'mama verlatingsangst'. Ze weet dus dat ik even weg ben maar dat ik ook snel weer terugkom. De juffen vertelden dat het erg goed ging en dat ze snel stopte met huilen. Ik had al door het raam gezien dat één van de juffen haar op schoot had genomen en toen waren haar traantjes eigenlijk al droog. En tussendoor had ze niet gehuild en was ze ook lief gaan spelen. Ze blijft wel in de buurt van de juf, dat wel. Bij het ophalen ging ze weer huilen maar niet zo dramatisch als de keer ervoor. Ze heeft het duidelijk erg naar haar zin daar alleen vindt ze het moeilijk dat ik er niet ben.
Fijn dat het beter gaat Lara! Zo ging dat bij ons dus ook, in begin liefst bij de juffen op schoot en in de buurt, later ging ze goed zelf spelen, ze zit er vanaf februari op. Daarvoor is ze altijd bij mij geweest, alleen soms bij opa of oma (dag ze daar en dagje ging spelen) Dus ook nooit naar opvang geweest. maar komt wel goed als ik dat zo lees! Ik voel me nu ook stuk beter nu het zo goed gaat, dat hele harde huilen bij weggaan is echt even niet leuk.