Hoi dames, Momenteel ben ik 32 weken zwanger van ons 2e kindje, en door hoe de 1e bevalling is gegaan zie ik vreselijk op tegen de volgende. Dit gevoel heb ik pas toen ik rond de 20 weken zwanger was, daarvoor is het nooit een probleem geweest of een reden om niet voor nog een kindje te gaan. Ik ben benieuwd of er meer dames zijn die dit hebben (gehad) en hoe jullie ermee om zijn gegaan.
Wat is er precies gebeurd waar je bang voor bent? Ik had bij mijn oudste bijna een week continu weeën. Maar dan met net iets teveel tijd ertussen. 20 min in het begin tot 6 a 7 min op het eind. Ik heb toen de vk gebeld omdat ik uitgeput was. Ze wilden vanwege de termijn (voor de 40 weken) eerder niets doen. Toen zou ik, na overleg met het ziekenhuis, ingeleid worden. Gelukkig zette het alsnog uit zichzelf door. Bij de tweede ben ik enorm bang geweest voor herhaling hiervan. Dit heb ik bij de verloskundige (andere dan bij de oudste vanwege verhuizing) bespreekbaar gemaakt. Zij hebben me toegezegd dat ongeacht de termijn (mits na 37 weken) ze gewoon zouden ingrijpen als het weer zou gebeuren. Daardoor durfde ik de bevalling aan. Gelukkig is mijn tweede bevalling veel beter verlopen. Mijn tip is dus: Maak je angst bespreekbaar bij je vk. Overleg van te voren wat jullie gaan doen als herhaling dreigt. Misschien krijg je rust doordat jullie met een goed plan komen dan.
Heel herkenbaar dit! De eerste maanden had ik er geen last van (bevalling was nog ver weg) naarmate we dichter bij de uitgerekende datum kwamen, kreeg ik steeds meer angst. Heb dit besproken met de vk en zij heeft een aantal dingen in het bevalplan genoteerd. Mijn eerste bevalling vond ik ook erg zwaar, de uitdrijving wilde niet vorderen en na bijna 2 uur persen is mijn zoontje gehaald dmv een knip en vacuümpomp. Het herstel duurde best lang. Was echt bang op een herhaling, zag me alweer weken pijn hebben van hechtingen en als een zombie de kraamweek doorkomen. Mijn vk heeft mij wel echt gerust kunnen stellen, vaak gaat het bij een 2e kindje veel sneller, omdat de weg al is vrijgemaakt zeg maar haha je lichaam heeft het al een keer gedaan. Mijn 2e bevalling is spontaan begonnen (de 1e bevalling begon na het strippen) en eigenlijk kreeg ik direct een soort van rust over me heen. Na 3 uur (onregelmatige) weeën zat ik al op 5cm en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar ben ik in bad gaan liggen (aanrader vind ik) verder niemand om mij heen behalve m'n partner.. geen lawaai, geen gepraat om mij heen zodat ik helemaal kom focussen op mezelf. Met een kwartiertje persen is m'n dochter geboren, en zonder kleerscheuren er vanaf gekomen dit keer Van begin tot bevallen duurde het 7,5uur. Het is de 2e keer dus echt meegevallen Succes en maak het zeker bespreekbaar bij de vk!
Erg fijn om te horen dit! Ik ben ook bang voor de bevalling van de 2e, de eerst was zo'n drama dat het mij 4 jaar gekost heeft om het weer aan te durven, een periode echt last van PTSS gehad. Ik begin het nu toch echt spannend te vinden.
Deels herkenbaar. Mijn 1e bevalling verliep enorm hectisch en het was een sterrenkijker, dus vanaf 5cm al het gevoel alsof ik persweeen had en eenmaal 10cm waren m’n persweeen weg, dus moest het op gevoel en eigenkracht doen en na de bevalling ben ik behoorlijk wat bloed verloren. Verder gelukkig geen enorme complicaties, maar dit vond ik wel een dingetje toen de 2e op komst was. Toen de bevalling naderde heb ik dit besproken met de VK en verder heb ik me heel erg gefocust op mijn eigen lichaam. Mindset proberen om te zetten naar: ik kan dit! Mijn lichaam is er voor gemaakt om een kindje op de wereld te zetten. Mijn 2e bevalling verliep mega snel, binnen 3 uurtjes was hij er al. Ik zat zo in mijn eigen bubbel en had echt vertrouwen in mezelf en lichaam. Uiteindelijk was het echt een bevalling uit het boekje en kreeg van de verpleegkundige nog het compliment dat ik gemaakt was om te baren zo goed had ik het gedaan zei ze.
Hier waren we na de bevalling van dochter er ook wel klaar mee. NOOOIT DAT MEER! Huisarts, ziekenhuis waren al op de hoogte hoe dat was gegaan, die hebben we naderhand gesproken. Assisten gyneacoloog en gyneacoloog hebben ook hun rapporten gemaakt Toen M. op de proppen kwam was t ook wel een gevalletje van shiiiiiiii!!! Nieuwe VK, uitgelegd wat er was gebeurd. Klinische bevalling was geen enkel issue, ziekenhuis was ook akkoord en huisarts wilde ook alle medewerking verlenen indien nodig. We hadden ook echt geen halszaken ofzo, dus dat "dat het was" was voor iedereen al bizar. Het had in de eerste plaats nooit een issue mogen wezen. Liep helaas allemaal even wat anders met ons zoontje, maar ik sta dus als een "trauma bevaller" in de boeken. Nu is t bij mij echt 1 bron van t probleem (de vk) dus geen complete situatie van tig elementen bij elkaar. Dus dat is dan redelijk makkelijk. Met duidelijke afspraken hebben we hier de boel nu geregeld. Dus dat ziet er nu "afgedekt" uit, zegt niet dat ik niet nerveus ga worden als t eenmaal die tijd gaat worden. Mja, dit zou moeten werken denk ik. Bespreek je zorgen en ook met je partner erbij! Vanaf welk punt houdt hij de lijn in de gaten?
Voor mij was het een combinatie van heel veel problemen. En ik denk dat wat er het meest heeft ingehakt is dat er een moment was dat ik alleen met mijn man in de bevallingskamer in het zieken huis lag tijdens de pers weeën. Complete paniek in mijn hoofd wat ik moest doen. Ik lag aan meerdere kabels vast dus kon ook niet op staan (3 voor mij, 2 via mij naar de baby inwendig) Ze lag ook verkeerd, sterrenkijker, navelstreng om haar nek, gepoept in het vruchtwater... Scheelde niet veel of we hadden het bijna allebei niet gered. Achteraf zei de gynaecoloog ook, we hadden meteen een keizersnee moeten doen maar ja, daar had ik niks meer aan. Ik heb het nog een hele tijd Spaans benauwd gehad als ik terug dacht aan de bevalling, in zo verre dat ik bijna een paniek aanval kreeg als ik het er over had. Nu weer zwanger (de 1e is ondertussen 4,5) en de twijfels komen toch weer heel erg boven, waar ben ik aan begonnen
Ik kan me voorstellen dat je daar niet echt op zit te wachten. Lijkt me best vermoeiend een week lang weeën te hebben, zeker als de tijd steeds korter wordt. En vanaf 37 weken had je prima kunnen bevallen lijkt mij. Vreemd dat ze er niets mee deden. Wel fijn dat de nieuwe verloskundige je angst serieus nam bij de 2e zwangerschap. Mijn eerste bevalling is er een hoop gebeurt. Mijn vliezen braken rond half 2 in de nacht en ongeveer een half uur later had ik gelijk een weeënstorm. Omdat zowel bij mijn moeder als zus alle bevallingen best snel gingen hadden we na een kleine 2 uur zoiets van: laten we de verloskundige eens bellen. Ik had net 2 cm ontsluiting en moest maar onder de douche staan om wat te ontspannen. Iets wat onmogelijk is als je een weeënstorm hebt en als je vliezen zijn gebroken blijft het vruchtwater eruit lopen waarbij ik mezelf best ongemakkelijk voelde. Rond half 9 kwam de verloskundige nogmaals kijken en we waren net een cm verder. Ik was inmiddels helemaal uitgeput en we werden doorverwezen naar het ziekenhuis. Omdat het zaterdag was en er daardoor minder artsen werken moest ik 3 uur wachten tot er iemand een ruggenprik kon geven. Eenmaal een ruggenprik voelde ik mezelf wel wat beter maar verder duurde alles erg lang. De ontsluiting, we hebben 4 shifts meegemaakt aan personeel wat ik emotioneel best zwaar vond en pas na 21 uur kon ik eindelijk persen. Maar ik was super moe, onze zoon kon er niet uit en er moest een gynaecoloog uit bed getrommeld worden om mij te helpen. De beste man heeft mij helemaal open geknipt (dit was het enige moment dat ik echt keihard gehuild heb en wat van me liet horen) en met behulp van de pomp is het eindelijk gelukt. Daarna kwam het probleem dat ik niet zelf mee kon plassen. Na 5 katheter op 1 dag en 2 nachten in het ziekenhuis mochten we naar huis, maar zat wel 5 dagen de katheter vast. Ik werd er erg depressief van en het deed naast de hechtingen erg zeer. Eenmaal een dag thuis werd onze zoon met geelzucht weer opgenomen in het ziekenhuis voor lichttherapie. Het was druk en er was geen ruimte voor ons waardoor we hem moesten achterlaten nadat we hem hadden opgezocht. Omdat hij niet thuis was moest de kraamzorg ook weg, ondanks dat ik volledig in de kreukels lag. Na 4 dagen mocht onze zoon gelukkig weer naar huis en kregen we 2 dagen extra kraamzorg. Alleen met deze dame hadden we totaal geen klik en kreeg ik constant te horen hoe vreselijk het er van onderen wel niet uit zag. Door dit alles ben ik bang dat het weer zo gaat. Dit heb ik ook verteld aan de verloskundige en samen proberen we te kijken hoe we de bevalling straks zo prettig mogelijk kunnen maken. Maar toch blijft de angst enorm.
Van onze zoon wou ik destijds ook heel graag ik bad bevallen en na mezelf er weer in verdiept te hebben sta ik er voor open het nogmaals (mocht m'n bevalling niet weer zo hels zijn) te doen mocht er plek zijn. Mede door het bad hoop ik dat de bevslling wat sneller verloopt en dat ik niet weer open geknipt moet worden. Ook constant ander personeel en geen rust kunnen krijgen vind ik erg vervelend en wil ik graag deze keer anders. Fijn dat je juist deze dingen benoemt, helemaal omdat ik deels daarvoor weer erg bang ben. En 22 uur bevallen is best pittig dus met de helft korter zou ik al blij zijn.
Jeetje, dan was jouw eerste bevalling wel heel erg traumatisch... Heb je het een plekje kunnen geven of echt hulp voor gekregen?
O, wauw! Wat goed. Hopelijk denk ik tegen die tijd er net zo over. Momenteel kan ik er echt wakker van liggen en dat maakt het nu al zo zwaar. Maar meestal bij iets wat ik spannend vind laat ik het over me heenkomen. Wellicht deze keer weer, zover ik een keuze heb... Wat ik me afvraag, wist je al een tijdje dat de baby niet goed lag aangezien een hij sterrenkijker was of pas bij de bevalling?
Wel goed dat je op die manier bekend staat. Dan is dat iig duidelijk! Ik hoop dat je volgende bevalling verloopt op een manier waarbij je jezelf beter en minder angstig voelt. Eerlijk gezegd twijfel ik soms wat ik nou erg vind. De hele bevalling is voor mij nooit een reden geweest om niet nog een kind te nemen. Aangezien zwanger zijn bij mij ook niet op een leuke manier is gegaan ben ik ook telkens grenzen gaan verhogen. Mijn man voelde zich voornamelijk machteloos, hoe onze zoon met de pomp is gehaald was een naar gezicht en mij zien vechten met 0 energie terwijl artsen blijven zeggen dat je moet persen vond hij vreselijk. Daardoor kan ik letterlijk in tranen uitbarsten, zelf heb ik alles minder bewust meegemaakt dan hij omdat ik gewoon super moe was. Ook het idee dat de baby niet bij ons kan zijn of weer met spoed moet worden opgenomen vind ik naar. Terwijl de bavalling 22 uur duurde en ik 2 maanden in de kreukels lag zonder medische zorg ook niet echt een pretje was. Door dit alles weet ik niet zo goed wat ik in het bevallingsplan moet zetten want je weet niet hoe dingen lopen.
O, wat naar. Kan me voorstellen dat je daar enorm bang van wordt. Zeker als echt zoveel dingen niet op die manier hadden mogen gebeuren.
Je zou eventueel kunnen bespreken of er een optie is even bij te slapen onder medicatie als ze zien dat t toch niet zo'n vaart loopt. Dan hou je nog ff wat reserves achter de hand. Want OP zijn met nog een bevalling te gaan...dat beviel mij ook niet best, dat is denk ik in t hele verhaal de tweede ernstige factor geweest. Later begreep ik dat er ook opties zijn om, als je tegen je eind aan loopt, dat je dus slaapmedicatie kan krijgen (onder monitoring dan wel). Vriendin van ons kreeg dat aangeboden via haar vk want ze sliep al twee weken heel slecht. (Hier 18 weken...mja VK was op de hoogte maar daar was niks aan te doen... ) Dochter is ook gehaald met vaccuumpomp maar man hield zich aan de afspraak: niet mee bemoeien op schouderhoogte van mij blijven en NIET dáár naar kijken. Dus dat stuk is hem bespaard gebleven. Mja, die heeft mij ook door t lint zien gaan (als in paniekaanvallen, vluchtneigingen, proberen achter de tegels te kruipen) en het gewoon op zien geven. Van alles wat er gebeurde dát vond hij DOODENG. Die heeft ook teveel gezien. En ja wij hebben de pijn, maar zij zitten er compleet machteloos naast. Ik denk dat mn man t rotter had dan ik. Mijn man heeft er ook veel langer last van gehad, anders maar langer. Hij kan t bijv. ook niet aanzien als mn dochter zich onder een verneveling probeert uit te wurmen, hij ziet mij weer voor zich. Dus wat wij hebben opgesteld is ook hetgeen wat hém rust geeft, 1 trauma is voldoende. Angstaanjagend genoeg is t exact hetzelfde als wat we hadden...afgezien de VK dan. Hij wordt alleen veel zwaarder bewaakt. En het is echt niks spannends of baarzilla niveau. Wil alleen nog meenemen dat mocht ik om wat voor reden op de OK kom dat ze gelijk steriliseren met clips. Ben er dan toch, maak dan maar gelijk die handel onklaar. Maar ben er nog niet over uit waar/wanneer dat in te plannen want daar zal nog wel een gesprek met een gyneacoloog ofzo bij moeten komen.
Vaak werkt het “over je heen laten komen” ook het beste. Ik hoor ook wel goede verhalen over hypnobirth, misschien is dat iets voor je? Pas tijdens de bevalling van mijn oudste kwamen ze er achter dat hij een sterrenkijker was. Vanuit het niets kreeg ik rond 5cm persdrang en na controle kwamen ze er dus achter. Ik heb veel weeen op kunnen vangen door op handen en knieën te zitten.