Ik weet precies wat je bedoelt! Ik was bang voor de eerste, puur omdat ik niet wist wat me te wachten stond. Overal hoorde en las ik horror verhalen over pijn, weeën die uren/dagen aanhielden, enz. Toen ik 's nachts wakker werd door krampjes dacht ik gelijk aan buikgriep (HOE kom ik erop?) Na ongeveer 5 naar de wc te zijn gegaan viel het kwartje pas, dit zijn weeën!! Ik vond het zooooo meevallen, dat ik tegen mijn man zei Pffff, hebben ze me hiervoor zo bang gemaakt? Dit kan IEDEREEN!! Maar toen in het ziekenhuis mijn vliezen werden gebroken, wist ik niet wat me overkwam..ik belandde in een weeënstorm met rug, buik en beenweeën. Heb voor mijn gevoel het hele ziekenhuis bij elkaar gegild. Zo, dus dít bedoelden ze! Ik vond het verschrikkelijk veel pijn doen en word af en toe nog steeds misselijk als ik eraan terug denk, omdat ik nu weet hoe het voelt. Een tweede kindje gaat hoe dan ook komen, maar ik vraag me echt af hoe ik dat ga doen. Ik weet nu al dat als ik weer zwanger raak, ik vanaf het begin al ga stressen over de bevalling.
Mijn 1e bevalling was ook erg zwaar en ik zag best wel tegen de 2e bevalling op. Tijdens de voorweeën dacht ik ook steeds, dit wil ik helemaal niet. Maar de 2e bevalling is erg mee gevallen. Ik ben in bad bevallen, kon me zo ook veel beter ontspannen. Tot een uurtje of 5 ging het wel, daarna was het wel even pittig natuurlijk maar dat kan ook niet anders. Om 6.49u is ze geboren. Deze bevalling zou ik nog wel een keer doen.