iik had rugweeën, ERG pijnlijk.. maar heb wat gekregen voor de pijn ze helpen je echt wel hoor ! Je staat er niet helemaal alleen voor, je word goed in de gaten gehouden
ik was ook heel bang voor bevalling maar niet zo dat ik niet zwanger wou worden. ik heb idd veel met de verloskundige gepraat maar mijn angst ging niet weg. op het moment dat de weeen begonnen had ik geen angst meer. ik liet het over me heen komen. en ik heb ook geen makkelijke bevalling gehad heb 10 uur over 2 cm gedaan met elke 5 min weeen achteraf had de verloskundige me allang naar het ziekenhuis moeten sturen maar goed daar hebben ze me heel goed geholpen heb een ruggeprik gehad. uiteidelijk heeft het 17 uur geduurd maar achteraf vond ik het allemaal mee vallen. het doet zeer maar wat is 1 dag pijn ten op zichten van de rest van je leven een kindje van je eigen vlees en bloed. en voor het hechten hoef je helemaal niet bang te zijn. ze zijn bij mij bijna 3 kwartier bezig geweest met hechten en heb daar niks van gevoelt. want ze verdoven het eerst voor dat ze gaan hechten. en voor inknippen hoef je ook niet bang te zijn dat doen ze tijdens een wee en heb ook daar niks van gevoelt. dus laat je niet bang maken en praat er veel over. veel succes met zwanger worden.
Ik vond de weeën niet lijken op ongesteldheidspijn. En ik lees dat je voor de hechtingen bang bent, daar heb ik dus niks van gevoeld. Weet je: het is voor iedereen verschillend, sommige vrouwen brengen zo een kind ter wereld, voor sommige vrouwen is het eens maar nooit weer. Je weet het toch niet. Maar hopen dat jij van de eerste categorie bent! Succes.
Tegen de bevalling zie ik ook niet zo op. Je krijgt er idd een prachtig kindje voor in de plaats. Ik ben nog niet zwanger maar heb zo'n schrik dat het zou mislopen... Als je dan al een tijdje aan't proberen bent om zwanger te worden en uiteindelijk lukt het en groeit er een klein wonder... En dan opeens is het gedaan... Mag er echt niet aan denken, want dan word ik verdrietig. Hoe gaan/gingen jullie daar mee om?
Lieve allemaal, Zelf riep ik ook, bijna mijn hele leven, dat ik nooit wilde bevallen. Maar zie mijn banner, het zal toch moeten.. en ik zie er niet eens zo tegenop. Wat bij mij helpt is: ik probeer me voor te bereiden. Ik heb me ingeschreven voor zo'n zwangerschapscurcus en ik heb het boek "Veilig bevallen" van Betrijs Smulders gekocht. Ook al is het maar voor mijn eigen gevoel dat ik me heb voorbereid, dan gaat het waarschijnlijk al veel makkelijker. Ik heb een heel gesprek gehad met een kinderarts\kraamhulp die al 40 jaar in het vak zit. Als het enigzins mogelijk is adviseert zij ook om thuis te bevallen. In je vertrouwde omgeving gaan dit soort dingen vaak makkelijker. En laat je niet gek maken door allerlei verhalen... Het gaat namelijk toch niet zoals je verwacht. Iedere bevalling is weer anders en kijk eens om je heen. Al die mensen die je ziet die zijn geboren en de meeste mensen hebben meer dan 1 kind. Als het echt zo erg zou zijn, dan zou toch niemand meer aan een tweede, derde, enzovoorts beginnen? Liefs, Suus
hio twijfelaartje, ik had precies hetzelfde als jij. ik heb er 5 jaar! over gedaan om toch te stoppen met de pil. 5 jaar weggegooit met bang zijn. ik hield me vast aan de gedachte dat ik vast ooit wel een keer in het ziekenhuis kom te liggen met iets wat veel erger is dan bevallen (iets aan je hart ofzo) en dan ben je 40 geweest en gaat het niet meer. kans verkeken. dus, ik heb het toch gedaan om die reden dat ik vast wel iets ergers mee ga maken ooit. en nu heb ik een prachtige zoon van inmiddels als weer bijna 1. succes met je beslissing