Hoi ik weet niet waar ik dit moet plaatsen maar doe het maar hier! Ik wou is weten wie er bang zijn voor de bevalling en waarom. Ik zelf ben nog niet zwanger maar hard aan het klussen, nu ben ik niet bang voor de bevalling maar ben als de dood dat ik infuus krijg tijdens de bevalling, ik ben dus heel erg bang voor prikken en als ik dan zo'n infuusnaald zie voel ik hem al helemaal in me hand. hoe is dat bij jullie???? Groetjes Tamara
Meis, waar maak je je nu al druk om? Ik denk dat je tijdens je bevalling zoveel pijn hebt dat je niet eens wat voelt Ik ben ook bang van prikken, maar dit is echt ver van mijn bed show terwijl ik niet eens zwanger ben... Probeer je niet bezig te houden met dit soort dingen. groetjes
Dan maar sowieso thuis bevallen heb je wat minder medische toestanden als alles goed gaat natuurlijk!! en geen infuus nodig. Gr Carry
Ik had dus bij mijn eerste bevalling een infuus nodig,en dat was ook meteen de 1e keer in mijn leven...en geloof me,ik had op den duur niet eens meer door dat ik die naald in mijn hand had zitten,omdat ik me zo moest concentreren op de weeën! Ook na mijn 2e bevalling moest ik een infuus met antibiotica hebben,maar omdat dit sneuvelde,en ze nog een paar keer geprobeerd hebben te prikken,heb ik gezegd: geef me dan maar tabletten. In,2000,2002,2003 en 2004 ben ik geopereerd,en ik ben een echte bikkel geworden,ze prikken maar een eind weg bij mij,ik laat het wel over me heen komen!
ik ben niet bang voor prikken, en ja voor de bevalling een beetje. Maar ik denk maar zo tegen die tijd moet het er toch uit , dus heeft het geen zin om me erg druk te maken
Hoi Tamaratje, Ik sluit me volledig aan bij Natasja. Ik zou me daar nu absoluut nog niet druk over maken!!! Succes
Hihi nee indd waar maak je je nu druk om meis ... Ik kan je wel zeggen voor ik mijn eerste kindje kreeg (voor ik zelfs ook maar zwanger was) zei ik altijd van als ik ooit een kindje krijg, dan moet het maar een keizersnede worden. Nu na twee bevallingen, beide ingeleid en een heel zwaar, ben ik blij dat ik toch gewoon bevallen ben. Nu met de derde heb ik zoiets van ach het komt er wel weer uit... we zullen het wel zien hoe het gaat... Bang ben ik nu niet... Maar wel weet ik dat elke bevalling anders is.
Er zijn momenten dat ik overspoeld word door angst. Niet zozeer voor de bevalling zelf, maar vooral voor wat er mis zou kunnen gaan. Hoe dan ook vind ik het allemaal erg spannend, zeker nu het zo dichtbij komt
Ik zou zeggen: niet teveel zorgen maken. Je bereikt er niks mee. Alles is voor het goede doel(je baby ) Niet teveel over nadenken. Gewoon maar afwachten, want je weet toch nooit van te voren hoe het gaat lopen. Mocht iets nodig zijn, omdat dat goed is voor de baby (ik bedoel een infuus), dan moet je dat er maar voor over hebben. Ik denk dat je er niet eens zoveel over nadenkt wanneer je aan het bevallen bent. Je zit dan in een soort roes. Het kon mij op een gegeven moment niet zoveel schelen hoe/wat: HET KIND MOEST ERUIT Komt vast wel goed!!! Zorgen maken is voor niemand goed. Zo, heb ik je nu een beetje kunnen geruststellen?
Ik kan me het wel voorstellen dat je je bij voorbaat al bang maakt. Zeggen dat je je er niet druk om moeten maken heb je niks aan. Als is het nog zo goed bedoeld. Tijdens de bevalling merk je dat soort dingen vaak niet eens. Je zt in je eigen wereldje. Al staat de hele koninklijke familie om je bed, op dat moment kan het je echt niks interesseren. Als dat kind maar komt.
De uiteindelijke bevalling daar kijk ik niet tegen op maar de periode dat de weeen opgevangen moeten worden juist des te meer. Ik heb nu drie kinderen gehad en de vierde is onderweg maar dat is eigenlijk het enige waar ik tegenop zie. Ik weet nog goed dat ik bij de bevalling van de derde dacht: Oh ja, zo was het ook al weer, die nare weeen opvangen. Het persen is eigenlijk een opluchting want dan mag je je volledig geven. en oersen kan ik als de beste dus daar zie ik niet tegenop. En gisteren bedacht ik me dat ik me eigenlijk helemaal niet kan herinneren kan of de uitdrijving pijn heeft gedaan. Het hechten daarna darentegen vond ik vreselijk en riep ik steeds: Laat me met rust, zit er niet aan! De meesten zijn het allemaal vrij snel weer vergeten en het is allemaal tijdelijk he. Het is gewoon iets wat erbij hoort en je moet het ondergaan.
Soms ben ik de bevalling al helemaal vergeten en ben ik alleen druk bezig met me buikje of ie is gegroeid. En soms ja dan denk ik aan de bevalling en dan ben ik toch bang. Ik wil daar niet te vaak over nadenken, tegen der tijd zie ik het wel.
Ik zie enkel wat tegen het "knippen" en "hechten" op... Dat klinkt zo pijnlijk, he? Verder denk ik... als je thuis zit met enorme buikkrampen en diarree wil je er ook gewoon vanaf zijn. Met bevallen zal het ook wel zoiets zijn, zeker? (misschien een wat eigenaardige vergelijking...) En uiteindelijk baat het niet, he, bang zijn. Al die andere sterke vrouwen die het ons voordeden, konden het ook, dus zullen wij het ook wel kunnen, zeker?
Dat is natuurlijk ook weer niet bij iedereen zo. Wie weet krijg je die wel helemaal niet en heb je je op zich een beetje druk gemaakt om niks....
Ik ben geknipt en gehecht zonder verdoving. Een knip zetten ze over het algemeen tijdens een wee, zodat je er niet veel/niks van voelt. Ik heb igg niks gevoeld. Ook van het hechten heb ik eigenlijk niks gemekrt. Je lijf zit zo vol adrenaline en endorfines (toch?) dat het allemaal best mee valt. Tenminste vond ik. En ik vind jouw vergelijking wel mooi eigenlijk. Je wilt er ook vanaf zijn. Al moest je er voor op je kop gaan staan en de horlepiep dansen. Het enige verschil is dat je er met een bevalling iets vreselijk moois voor terugkrijgt.
Ik zou me nu nog helemaal niet druk maken om de bevalling . Wel raad ik aan om als je zwanger bent en je bent echt bang , te gaan praten met de verloskundige of gyn . Die kunnen al je twijfels en angsten weg nemen Ik heb nu 2 heel verschillende bevallingen achter de rug . De ene was langs de natuurlijke weg , de andere via keizersnede . En ik kan niet zeggen dat ik bang zou zijn voor een volgende bevalling eigenlijk . Tja , de baby moet er hoe dan ook toch uit . Groetjes joyce
hai, ik begrijp het wel hor, die angs. Ik het het zelf ook gehad. Ik vind kinderen geweldig, maar bij de gedachten aan de bevalling dacht ik, ik hoef geen kinderen. Maar het is toch steeds meer gaan kriebelen. Angst is een normaal verschijnsel, zolang het niet alles gaat beinvloeden. Ik ben nu bijna 21 weken zwanger en denk nu eigenlijk nog niet na over de bevalling. Sinds ik van de zomer een miskraam heb gehad, ben ik er toch wel anders over gaan nadenkenen. Nu denk ik, ben maar blij dat je mag bevallen, dan heb je daarna tenminste een wonder een je armen. Liefs jenny
Ik wil ook niet geknipt worden!! Vreselijk lijkt me dat! En ik hoorde van me schoonzus dat die verdoving amper werkte, en dat ze die knip gewoon voelde....
Naar mate je verder in je zwangerschap komt wordt je gedachte over bevallen anders, bij de eerst had ik ook geen idee, en moest er niet aan denken dat er een kind uit moest komen, op het laatst en tijdens de bevalling had ik de gedachte" ik ben het nu zat"(9 maanden is leuk maar lang genoeg) kom er maar gewoon uit als het moet en het maakt niet uit hoe, je raakt dan toch tijdens de bevalling in een soort roesje(je beleeft het allemaal wel) en ze mochten met mij doen wat ze wilden als dat kind er maar gezond uit kwam.
in het begin van mijn zwangerschap was ik helemaal niet bezig met de bevalling. maar inderdaad naarmate de tijd vordert ga je je er toch op voorbereiden. ik weet dat het nog wat vroeg is maar bij alles wat ik voel denk ik oooh zou dit het zijn. heb bijvoorbeeld vandaag veel buikkrampen en dan ga je toch nadenken. stom he !!!