bang voor bevalling

Zo ontspannen mogelijk! Ja het klint misschien alsof je er niets aan hebt, maar je moet je het volgende bedenken: de bevalling komt hoe dan ook, daar is geen ontkomen aan, je moet bevallen. Je kunt er heel angstig ingaan en de kans lopen dat alles verkrampt waardoor je een moeilijk bevalling zult krijgen of je gaat er heel laconiek in en laat het allemaal over je heen komen. Op deze manier zal de bevalling stuk makkelijker gaan. De pijnhoogte is ook een deels geestelijk. Hoe banger, hoe pijnlijker, daar ben ik van overtuigd.
Iedereen komt door de bevalling heen en jij dus ook. Alleen het is grotendeels aan jou hoe jij het ervaart.

 

Helemaal mee eens!
En bespreek dit ook vooral met je VK. Want die kan je misschien op bepaalde dingen gerust stellen en heeft er baat bij te weten hoe jij je voelt en hoe je dus de bevalling in gaat.
Maar meid, vertrouw op je lichaam hoor. Je zal zien dat je t straks ondanks de angst toch helemaal goed doet...voor zover er al iets is wat je verkeerd zou kunnen doen dan.
Het is in feite net zoiets als poepen...je lichaam weet precies hoe het moet. En als t toch wat moeilijker word kan de VK je er bij helpen.

 

Haha, subtiel maar waar

Zou het idd ook gewoon bespreken met je VK (en ook waar je dan precies zo tegenop ziet, de pijn, of een eventuele knip, maak je je druk over je kindje...) hopelijk kan zij je geruststellen zodat je nog van je laatste weken zwangerschap kan genieten ipv steeds benauwder te worden.

Probeer het gewoon allemaal 'over je heen te laten komen'. Je kan het zelf niet sturen hoe je bevalling zal gaan, technisch gezien, maar wel hoe je met de pijn of 'tegenslagen' omgaat en uiteindelijk, hoe je terugkijkt op je bevalling.

 

Ja meid, er is geen weg terug meer! wahaha
En:
"Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest"

dus mss gaat het je wel gewoon heel erg meevallen!

Persoonlijk vind ik het ook eng. Dat komt omdat ik complete horrorverhalen heb gehoord in mijn omgeving. ..en wat ik soms lees is ook niet niks. Maar ik heb vertrouwen in de natuur en in mijn lichaam en hoe dichter de datum bij komt, hoe minder die angst lijkt te worden, gek he? Jij bent ietsje verder dan ik, wordt het niet minder met het kruipen van de weken?

Dus voor de pijn ben ik niet meer zo bang op dit moment. Ik hou me er niet zo mee bezig. Nu ben ik meer bezig met waar en hoe ik ga bevallen

 

Ook ik ben altijd erg bang geweest voor bevallen.
Nu het bijna zover is merk ik wel dat de angst iets lijkt af te nemen, want het moet gewoon gebeuren.
Tuurlijk ben ik ook angstig voor de pijn die komen gaat, maar probeer wel tegen mezelf te zeggen: Laat het over je heen komen, probeer je zo min mogelijk ertegen te verzetten.

Ohja zag dat je iets schreef over gym.
Ik heb gym gedaan, maar achteraf -denk ik- dat zwangerschaps-yoga een betere keuze voor me zou zijn geweest...zeker qua ontspanning en oefeningen.
Mijn tip voor jou is: Orienteer je ff goed ervoor zodat je voor jezelf de juiste keuze maakt, want anders zit je straks net als ik...achteraf denkende : Had ik maar...

Succes!
Mirre

 

Ik herken het ook hoor! Ik was ook zo bang voor de bevalling. Wat wel een beetje hielp was de cursus samen bevallen, zodat ik wist was er ging gebeuren en manlief het ook wist dan kon ik op hem nog steunen.

Achteraf gezien vond ik de bevalling niet echt een succes (lukte ook niet is uiteindelijk een keizersnede geworden) niet echt iets wat ik perse nog een keer wil mee maken. Maar vanaf dat moment dat mijn dochter er eindelijk was geniet ik! En dat was zonder bevalling niet gelukt he! Dat was het toch wel waard.

Maar we willen graag ooit nog een kindje als het ons gegeven is, maar voor de bevalling ben ik nog steeds ontzettend bang. Het liefst kreeg ik meteen weer een keizersnede, maar dat doen ze niet.

Succes voor alle mede-angsthazen die nog moeten.

 

Ik ben het helemaal met je eens. Ik ben 9 maanden lang schijtsbenauwd geweest voor de bevalling, pijn en angst dat het niet goed zou gaan.
Uiteindelijk stelde mijn bevalling niks voor. Ik had het niet eens in de gaten dat het begonnen was tot het al bijna over was (echt waar )
Ik dacht maar steeds ook nav al die horror verhalen, dat het nog veeeel erger moest worden met de pijn., niet dus
Het enige wat ik echt vervelend vond waren de hechtingen nadien. Niet het hechten zelf maar daarna zeg maar.

 

ik ben 3 keer bevallen en alledrie keren heb ik het echt over me heen laten komen. Ben gelukkig niet zo'n piekeraar maar wat je je er ook van voorstelt of hoe je ook denkt dat het gaat lopen. Het is toch compleet anders.
Je bent nooit alleen en de vk begeleid je er goed doorheen. Echt! Je hebt tijdens de bevalling geen tijd van denken. De vk zegt precies wat je moet doen.

Je zult zien dat het allemaal reuze meevalt. Dit klink natuurlijk weer lekker oudbollig maar echt, als je je kindje op je buik hebt ben je alles vergeten.

 

Hey!

Ik wens je nog heel veel geluk toe en ben er zeker van dat je het goed zal doen! Het voordeel van ergens heel erg bang voor te zijn, is dat het achteraf meestal beter mee is gevallen dan je had verwacht...

Liefs...

 

Die horor verhalen die je hoort...die hoor je omdat t aparte gevallen zijn. Als je op n gewone normale manier bevallen bent dan valt er niet zo heel veel over te vertellen. En zowiezo blijft een aangrijpende gebeurtenis zoals een horor bevalling je ook beter bij als een doorsnee rustige bevalling.
Ik weet van mn eerste x ook meer als mn tweede, gewoon omdat die tweede 10 x heftiger was!
Dus staar je niet dood op die verhalen hoor. De gewone verhalen blijven gewoon n beetje achter omdat dat niet zo'n sensatie is om te vertellen als dat er iets mis ging of iets speciaals gedaan moest worden

 

och meid, vervelend he, die angst. Had ik ook heel erg. Maar het is waar wat er gezegt word, je lichaam weet hoe het moet. Ik vond het heel bijzonder om te ervaren, een soort oergevoel! Probeer het los te laten, er is geen weg terug en het komt allemaal echt goed!

Om er nog even een cliche tegenaan te gooien: sinds het begin van de mensheid doen vrouwen het, dus waarom zou jij het niet kunnen! (hielp bij mij wel )

 

ik zag ook heel erg op tegen de bevalling.

vertel het aan je vlos. helpt een heleboel dan weet ze precies hoe jij je voelt. en ze kan je veel meer steun geven.

bij mij is alles heel erg goed gegaan en het viel me reuze mee.

probeer je nix aan te trekken van alle horror verhalen. geen 1 bevalling is het zelfde.

kweet dat je het kan suc6

 

Wat mij heeft geholpen was gewoon heel nuchter (van gedachte) de bevalling in gaan.

Was echt wel af en toe aan het twijfelen of ik het wel kon en dan bedacht ik me dat ons meisje er op een leukere manier in was gekomen als dat ze eruit zou moeten, maar ze zou ere toch echt uit moeten en dan kon ik beter meewerken.

Ik heb gewoon aan de miljoenen vrouwen gedacht die in de middeleeuwen/ 3e wereldlanden etc onder mindere omstandigheden ook een kind hebben gebaard. Ja en aan iemand die ik niet mag... Bij de laatste wee dacht ik dus ook als dat rotwifj het kan dan kan ik het opzeker!

 

langzaamaan ga ik hier ook over nadenken, maar blijf volhouden met zeggen dat het er toch uit moet... misschien een beetje hard maar het helpt wel! en ik verheug me nu al op het moment dat we onze kleine uk in onze armen mogen sluiten! o dat lijkt me heerlijk! krijg al tranen in mijn ogen als ik daaraan denk (haha hormonen...) en ik geloof ook dat je lichaam er voor is gemaakt en de natuur je ook een handje helpt. hoor ook veel goeie verhalen hoor. En pijn zal het toch wel doen, dat heb ik al geaccpeteerd. misschien dat ik er met 30 weken anders over nadenk hoor maar krijg het nu ook al soms 'benauwd' en probeer me zelf moed in te praten

 

Brrr hoe kan een mens in een week tijd 180gr veranderen/ergens anders over gaan denken en voelen.
De angst is aan deze kant weer helemaal terug!
Nu ik over de 40 wk heen ben, weet dat het een erg zwaar kindje is, overgedragen ben van de VK naar de gyn etc etc. slaat de onzekerheid en daarmee de angst (voor oa het onbekende en de pijn) weer helemaal toe!
Zo zie je maar...het gaat ups & downs.

Mirre

 

O, Mirre ik leef helemaal met je mee!
Ik zit zelf nog maar op 17 weken maar kan me nu al zorgen maken over wat me te wachten staat. De horror-verhalen gooi ik gelijk aan de kant.
Wat overblijft is de vraag: hóeveel pijn doet het nou, waar moet ik me op voorbereiden?!?

Helaas kan niemand ons dat vertellen.

Sterkte !

 

Hey dames,

Ik ben 22 juni bevallen van een mooie dochter en ik weet nog als geen ander hoe bang ik was voor de bevalling....
Het is ook mijn eerste, dus ik wist totaal niet wat me te wachten stond. Als ik alleen maar aan de bevalling dacht, kreeg ik al kippevel... We weten allemaal dat het pijn gaat doen, maar ik wist niet hoeveel pijn... zou alles wel goed gaan... ook de gedachte: Dat past toch nooit! Vreselijk vond ik het... Hoe dichter bij de uitgerekende datum, hoe banger ik werd....

Ik kan je in ieder geval 1 ding zeggen.... de bevalling doet pijn ja... haha, maar dat weten we allemaal en de pijn verschilt per persoon.
Ik ben daarnaast ook nog eens ingeknipt en de kleine is met de vacuumpomp geboren. Alle dingen dus, waar ik in eerste instantie bang voor was....
Maar geloof me, als de bevalling eenmaal begint... ben je je angst zo weer vergeten.
Op dat moment weet je dat het begint, de weeen volgen steeds sneller en pijnlijker op en het enige wat je dan doet, is je overgeven aan alles wat er gebeurt. Bang zijn, daar heb je dan geen tijd meer voor.
Ik hoop dat het een schrale troost is, maar op dat moment vergeet je je angst en geef je je over aan de bevalling, want je weet, dat binnen dan en een paar uren je je kindje in je armen hebt.

Ow ja, en dat cliche over het gelijk vergeten van de pijn als het kindje er is.... dat klopt ook helemaal!