Ik was juist enorm relaxed over mijn bevalling van te voren, was totaal niet gestrest en heb een superbevalling gehad: snel, nagenoeg pijnloos en met een snel herstel. Ik zeg steeds: ik doe de bevalling zo nog een paar keer, als ik maar niet meer zwanger hoef te zijn! Ik denk echt dat het helpt om zo ontspannen mogelijk je bevalling in te gaan. Denk maar eraan dat je op een forum inderdaad juist de uitzonderingen zult lezen, dat het meestal goed gaat, dat er velen zijn die het meerdere keren doen. En vergeet ook niet dat het een ervaring is die je niet vaak zult beleven, het is heel bijzonder om je eigen kindje op de wereld te zetten.
Ik ben ook ontzettend bang en huil er vaak om. Ik heb een enorm lage pijngrens en ben doodsbenauwd voor een ongeïnteresseerde arts die meteen maar gaat knippen omdat ie naar bed wil of voetbal wil zien. Mijn ervaring is namelijk helaas dat medisch personeel in 90% van de gevallen niet naar de patiënt luistert en in het streekziekenhuis hier heb ik niet bepaald het volste vertrouwen. Gisteren kreeg ik de WIJ opgestuurd en op de cover stond "Droombevalling" Ik heb ongeveer een halfuur vol ongeloof naar die woorden gestaard. Alsof je een Libelle krijgt met op de cover "Hoe amputeert u zelf uw voet? Met versiertips voor het stompje!" In mijn ogen bijna hetzelfde. Ik kan me gewoon niet voorstellen, op werkelijk geen enkele wijze, dat iemand een pijnlijke ervaring als een bevalling een mooie ervaring vindt. Net zo min als dat ik me kan voorstellen dat ik een puppy zou vermoorden of een bejaarde zou beroven.
Toen ik zwanger was keek ik enorm uit naar de bevalling. Ik was niet bang en kon me heel makkelijk instellen op 'ik zie het wel!'. Helaas werd de mijne er toch eentje die je in de categorie 'horrorbevallingen' zou kunnen plaatsen, maar desondanks vond ik het echt een mooie ervaring en qua pijn e.d. ook prima te doen. Het is vooral gewoon heel heftig, maar hoe minder je erover nadenkt, hoe makkelijker (ja, echt!) het gaat. Dat is de natuur! Daar hoef je niet bij na te denken, je lichaam kan een heleboel gewoon zelf. Als je bang bent dat je niet zult kunnen ontspannen, is yoga misschien een goede tip. Daar leer je je concentreren op iets (of soms juist Niets) om het zo allemaal rustig over je heen te laten komen. Succes! Je kunt het echt wel En gewoon de horror-verhalen links laten liggen tot na je bevalling
Toch is het echt zo, het doet pijn ja, heel erg pijn. Maar die pijn ben je zo vergeten, het klinkt heel cliche maar het is echt zo. ik geloofde daar ook nooit in maar heb het nu zelf mee gemaakt en ik kan je niet meer vertellen hoe die pijn was. En het is het mooiste war je kan meemaken. ik vind de vergelijking van het vermoorden van een puppy en het baren van een kind een hele nare vergelijking.
Hier totaal niet bang voor de bevalling...Weet dat het pijn gaat doen, hoeveel pijn tja...is nog even afwachten. Kijk er echt naar uit, zijn zo benieuwd naar de kleine uk Het enige waar ik bang voor ben, is dat ik niet thuis mag bevallen...Dat is echt een droom van mij. Dus zal erg tegenvallen dat ik dit niet zou mogen. Maar Dat zeg ik nu, kan op het moment dat het in gang is wel veranderen... suc6 en sterkte
Ik vergelijk het daar niet mee, ik zeg dat ik mij net zo min kan voorstellen dat een bevalling leuk is als dat ik me die andere dingen kan voorstellen. Om te benadrukken dat ik het me gewoon écht niet voor kan stellen (want uit jouw reactie blijkt wel dat jij je die dingen ook niet zou kunnen voorstellen ). Misschien heb ik na de bevalling wel een andere mening hoor, maar op dit moment kan ik me dat dus gewoon met geen mogelijkheid voorstellen.
Nou, ik ben zelf al bevallen, maar ik sta ook met verbazing te kijken hoeveel vrouwen zeggen dat ze het een geweldige ervaring vonden en het wel 20x over willen doen. Pff, als ik ze'' bij wijze van spreken'' op bestelling kan krijgen, dan GRAAG! Ook al was het het natuurlijk allemaal waard, maar ik kan er weinig romantisch aan bedenken hoor
Voor mijn eerste bevalling was ik absoluut niet bang. Daarna niet voor een tweede ook, maar toen die ineens heel dichtbij kwam scheet ik alle kleuren die er zijn. Wat was ik bang. Toen het uiteindelijk begon dacht oke dit is het kom maar op dan is het zo voorbij. 5,5 na de eerste kramp werd er een nat en glibberig ventje op mijn buik gelegt en op dat moment is het mooi en prachtig. Die pijn is weg en je wonder is er. Ja ik heb makkelijk praten nu ze er beide zijn maar echt iedereen kan het.
Ik was ook absoluut niet bang voor de bevalling. Heb het ook allemaal over me heen laten komen. Tja..het doet pijn, heel veel pijn zelfs, maar je wordt ook wel weer een soort van verdoofd door de pijn. Denk dat je daardoor achteraf de pijn ook niet meer goed voor je kunt halen. En hoe vaak het al gezegd is....als je baby geboren is, dan is ook de pijn weg en voel je je zo vreselijk trots dat je het maar mooi geflikt hebt! Echt meiden, niet bang zijn, Go with the flow!
Ik heb dus met opzet geen bevallingsverhalen gelezen toen ik zwanger was. Ik ging dus ook geen informatie over bevallen opzoeken op internet, want dan kom je automatisch bij de horrorverhalen terecht, de vrouwen met een goede, normale bevalling hebben vaak niet de behoefte om die op internet te delen. Het enige wat ik heb gelezen was "de theorie" van wat er gebeurd tijdens de bevalling, en voor de rest heb ik het gewoon over me heen laten komen. Het enige wat ik echt mee nam is dat bevallen een zichzelf versterkend proces is. De weeën komen beter op gang wanneer je je ontspant, en dat is wat ik tegen mij zelf zei toen ik weeën kreeg, en het werkte voor mij heel goed! Tussen de weeën door was ik in een soort slaaptoestand. Uiteindelijk is mijn bevalling heel snel gegaan, heb ik maar kort hoeven persen en heb ik geen knip of scheur gehad, en ik zou het zo weer doen, misschien zelfs nog wel 3x
Mij gaf het elke keer een kick als ik weer een wee overwonnen had. Zovan: ha, die slag heb ik in ieder geval gewonnen. En dan natuurlijk het ultieme moment dat je kindje geboren wordt, dat voelde echt als de eindoverwinning. En bij mijn dochter heb ik haar zo uit het water kunnen tillen en op mn buik kunnen leggen, nou daar kan niks tegen op. Ook het gevoel dat ik dit samen met mijn kindje deed (volgens mij is het maar goed dat je je niks herinnert van je eigen geboorte ) gaf mij het gevoel dat ik niet alleen strijd aan het leveren was. En ik vind het gewoon erg gaaf dat het vrouwelijk lichaam, mijn lichaam, in staat is een kind te baren.
ik begin t nu ook vrij eng te vinden als ik aan de bevalling denk. hij komt steeds dichterbij. ik hoor wel veel horrorbevallingen om me heen en ik weet dat ik daar niet teveel aan moet denken maarja ik doe het toch. ik heb een hoge pijngrens, ik kan veel pijn verdragen maarja dit is toch wel ff andere koek.
Misschien moet je dan maar zo denken: hoe meer horror-bevallingen ik om me heen heb, hoe kleiner de kans dat de mijne ook zo wordt! (bij mij was het namelijk omgekeerd - iedereen een makkelijke bevalling, behalve ik)
Ik denk dat het heel normaal is hoor om bang te zijn voor de bevalling. Tis ook niet niks! Het doet pijn, duh, maar donders wat was ik trots toen ik m'n dochter op m'n buik had liggen. Nu wou ik dat ik het over kon doen, want het was zoooo speciaal!!!! Tijdens het bevallen was ik trouwens helemaal niet bang meer. Niet dat ik op dat moment heel blij was, maar ik zat volgens mij meer in een soort van trance. Als ik m'n bevalling (het persgedeelte) beschrijf zullen de meeste mensen ook denken; wat een horrorbevalling. Toch heb ik het zo helemaal niet ervaren
Bij de eerste ging ik er met gemengde gevoelens in maar bij de tweede was ik ook echt bang. Heb het toen met de vk besproken en die kon mijn angst een beetje weg nemen door te zeggen dat de weg al een keer bewandeld was door de eerste en dat de tweede bijna altijd sneller gaat. Nou en of die tweede sneller was. De eerste duurde 27 uur de tweede duurde maar 3.5 uur.
Als ik mijn bevalling letterlijk op ga schrijven in details, denken mensen vast ook: 'liever geen bevalling'. Met inleiden, inknippen, uitgescheurd, weeën die ik alleen op mijn zij en rug mocht opvangen (ivm CTG en hartslag die daalde)...een uur hechten met een verdoving die niet werkt, maar WAT WAS DAT GAAF, SPECIAAL, BIJZONDER!!! Wat geweldig, om dan je dochter, zo nat en glibberig op je buik te krijgen. Al hadden ze nog 6x in moeten knippen (nou ja, bij wijze van dan)... Ik zou het zo weer over doen!!!! Het mooiste wat ik in mijn leven heb meegemaakt!!!!!!!!!!!!!!!
Moet zeggen dat ik 'm aan het einde van mijn zwangerschap ook wel een beetje kneep voor de bevalling, maar probeerde er toch nuchter in te gaan. Weet je, pijn doet het, dat is gewoon zo, maar als je er eenmaal mee bezig bent, wil je gewoon zo snel mogelijk je kindje in je armen hebben en laat je het ver je heen komen, meer kan je niet doen. Onze kleine kwam 2 weken te vroeg, na een etentje braken onverwachts mijn vliezen, helaas kwamen de weeen niet vanzelf op gang en werd ik 2,5 dag later ingeleid, veel weeen, een ruggeprik, slecht vorderende ontsluiting en heel lang persen later is onze dochter op de wereld gekomen mbv een knip en de vacuumpomp. Ook niet echt de bevalling die ik voor ogen had, was het liefst rmantisch thuis in bed bevallen maar dat heb ik moeten bijstellen. Ik zou het in eider geval zo weer doen voor mijn kindje echt! Het is niet leuk, en het klinkt allemaal zo eng als je het nog nooit hebt meegemaakt, maar echt, het komt (bijna altijd) langzaam op gang en je rolt erin. Je kunt het!