Hallo allemaal! Mijn naam is Francis en ben 20 jaar. Ik ben in verwachting van mijn eerste kindje die rond 26 Maart 2014 word verwacht. De vader van mijn kindje is helaas niet meer in the picture maar wel heb ik nog goede steun van mijn schoonzus en natuurlijk mijn eigen moeder. De baby was niet gepland en ondanks dat ik en de vader niet meer bij elkaar zijn heb ik er toch voor gekozen er 120% voor te gaan! En ik kan ook niet wachten tot het kindje er is maar ik zie wel heel erg op tegen de bevalling, en niet dat ik een beetje spanning ervaar maar echt pure angst, als ik er aan denk word ik een beetje paniekerig en erg zenuwachtig. Ik ben bang voor alles wat er eventueel mis kan gaan tijdens een bevalling met zowel moeder als kind, ik ben bang voor de pijn en hoe goed of slecht ik daar mee om kan gaan. Eigenlijk dus gewoon voor alles. Ik heb het hier bijna iedere dag met mijn moeder over en ze probeert me zo goed mogelijk te helpen door haar ervaringen met me te delen, nu is mijn moeder alleen nogal eerlijk en verteld dus alles, zo ook de details die me niet echt gerust stellen maar ze doet echt haar best! Ook heb ik een super vk, hij heeft mij ook ter wereld gebracht en ik heb ook met hem mijn zorgen kunnen delen. Ik heb veel tips en geruststellende feitjes van hem gekregen maar ik merk toch dat de angst gewoon nog zo overheersend is dat ik niet echt van de zwangersschap kan genieten. Ik weet ook niet of er misschien iets van een therapie of iets is dat mij misschien zou kunnen helpen maar ik weet niet of zoiets word vergoed en ik wil wel een potje voor mijn kindje houden. Ook hoop en denk ik dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart en misschien hebben andere hier ook wat aan! Dus wat ik eigenlijk heel graag aan jullie wou vragen is of jullie een beetje mijn ervaringsdeskundige/therapeute zouden willen zijn en misschien jullie ervaringen en tips met me zouden willen delen. Mochten jullie het willen weten ik verwacht een kleine meid! Ik zie uit naar jullie reacties en alvast bedankt!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik heb heel veel gehad aan het topic " genante en memorabele bevallingsverhalen" moet je maar even opzoeken en doorlezen, heeft mij echt geholpen om alles te relativeren en ben nu echt niet meer zo bang
hoi.hoi, allereerst van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik kan me je angst enorm goed voorstellen! Een cursus hypnobirthing zou je kunnen helpen om meer vertrouwen te krijgen. En wat pijn betreft, weet dat er altijd pijnbestrijding mogelijk is. Ik denk dat je het in je hoofd erger maakt dan dat het is, want met zo'n bevalling zit je zo in een flow, daar ga je gewoon in mee. Natuurlijk is het niet pijnloos, maar hoe meer je denkt 'oh wat doet het pijn' hoe meer pijn het gaat doen! Wat betreft complicaties... je weet niet wat je te wachten staat, meestal gaat het goed, waarom daar nu al druk om maken? Ga eerst maar genieten van je zwangerschap. Het is onmenselijk om.stil te staan bij alles wat er kan gebeuren en je hebt er gewoon geen invloed op!
Ten eerste gefeliciteerd! Ten tweede, denk dat (weet het bijna wel.zeker) iedere vrouw zenuwen krijgt als ze aan de bevalling denkt, zeker bij een eerste. Er komt voor je gevoel zoveel op je af, dus dat is niet zo heel raar. Ik ben nu in verwachting van de tweede en ik knijp hem soms nog. Maar ondertussen weet ik ook dat zodra het begint je nog maar aan een ding denkt, en dat is aan bevallen. Je lichaam neemt het dan over en dan heb je geen kans en tijd om bang te zijn. Probeer niet teveel stil te staan bij dingen die mis kunnen gaan en ga ook geen verhalen lezen waarbij het mis ging, zoals Hysterisch al zei, bij het topic genante en memorabele bevallingsverhalen staan hele leuke en handige dingen tussen. En straks als jij je meisje vasthoud denk je niet meer eens aan die angst, dan ben je verliefd
Ik was ook bang en ook weer niet bang. De baby moet er gewoon uit en je weet dat miljoenen vrouwen het je al voor hebben gedaan, daardoor kon ik het wel relativeren. Ik ga er geen doekjes om winden, het doet f*cking veel pijn, maar als vrouw in arbeid kan je die pijn best wel aan. Ik snap niet meer hoe ik het gedaan heb, 41u volle arbeid, waar ik de energie heb gehaald. Maar het is gelukt, en het gekke van alles, ik had meer pijn achterna bij het hechten dan tijdens mijn bevalling zelf. Nu ben ik weer bang als ik ooit van een tweede ga moeten bevallen, maar op het moment zelf ben je echt in een roes en sta je er niet meer bij stil hoor. Veel succes alvast maar geniet eerst nog maar héééél veel van al het leven in je mooie boller wordende buik. Daar had ik het meeste pijn van, het gemis van die levendige, dansende dikke buik.
Dat het pijn doet dat weet je inmiddels wel, maar toch ik vond het, het allermooiste wat ik ooit gedaan heb! Het is zo vreselijk mooi om je kindje daarna in je armen te hebben echt een ervaring die ik nooit had willen missen. Ik was ook heel erg bang voor de bevalling, bang dat ik de pijn niet aan kon, en bang dat ik ging hyperventileren maar echt op het moment dat het zo is kan je dat gewoon, echt je kunt dat! Je lichaam weet precies wat het moet doen. Probeer je niet te verzetten tegen de weeën alleen als je het laat gebeuren en 'ontspannen' bent gaat de ontsluiting het snelste, als je tegen gaat werken dan duurt het alleen maar langer, laat het gebeuren. Ik heb me altijd ten doel gesteld zover te gaan en te doen wat ik kan, als ik het niet meer zou kunnen is er allerlei pijnstilling. Ik wilde daarom ook in het ziekenhuis bevallen maar, als er ooit een volgende keer komt ga ik het zeker thuis doen. Ik had het nooit willen missen, ik heb er super fijn herinneringen aan, aan mijn bevalling, en de pijn.....die ben je zo snel weer vergeten als je zo'n klein wondertje op je hebt liggen. Echt meis JIJ kunt dit!!! Geniet nu maar eens eerst van je zwangerschap
Allereerst gefeliciteerd! Ik begrijp je angst zeer goed! Toen ik de 30 weken gepasseerd was begon ik hem ook enorm te knijpen voor de bevalling. Wist ook niet wat ik ervan moest verwachten en dacht ook dat ik de pijn absoluut niet aan zou kunnen. Ik ben hier op de site toen ook verhalen beginnen lezen (zowel positieve als negatieve ervaringen) en moet zeggen dat ik daar veel vertrouwen uit geput heb. Ook vertelde ik mezelf elke keer weer dat miljoenen vrouwen het voor mij hebben gedaan en dat het hun ook allemaal gelukt is! Eenmaal de 37 weken bereikt kwam er een gevoel over mij heen van "laat de kleine maar komen! Ben er klaar voor". Ik heb mij 7 weken er zo op voorbereid dat ik er echt helemaal klaar voor was en ik wou mijn kleintje nu echt wel zien! Toen het begon was ik ook echt super rustig en klaar om te bevallen. Moet zeggen dat het einde behoorlijk pittig was, maar zou het zo opnieuw willen doen! Bevallen is echt zo mooi... Snap nog steeds niet waarom ik er zo een bang voor had ! Succes en hopelijk ga je gerust de bevalling in als het zover is!
Ik kan me je angst voor de bevalling heel goed voorstellen. Zeker als je niet weet wat je kunt verwachten. Zelf ben ik ook bang voor de bevalling en ik ben al eens bevallen. Natuurlijk doet het pijn, maar als je klaar bent was het allemaal de moeite waard. Tenminste.... zo heb ik dat ervaren. Misschien kun je op een soort "puf" cursus? Dat geeft misschien wat meer zekerheid. Komt goed meid! Je kunt het.
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Zelf ben ik alleen bang voor het kindje, voor mijzelf niet zo. Waarschijnlijk zal goede zwangerschapsyoga wel helpen. Het is belangrijk dat je je bekkenbodem leert ontspannen. Misschien is het boek als bevallen spannend is iets voor je?
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Mijn tip is om goed na te denken over wat jij prettig vindt. Ik wilde bijvoorbeeld ALLES weten, maar dat geldt niet voor iedereen Het hielp mij ook goed om langs te gaan in de (3verschillende) ziekenhuizen in de buurt zodat ik al wist waar ik terecht zou komen en hoe men daar te werk gaat. Ziekenhuizen hebben hier speciale voorlichtingsbijeenkomsten voor, waar je ook al je vragen kunt stellen. Ik denk ook dat het je kan helpen om op een pufclub te gaan. Dan kun je je angsten ook met anderen en hun ervaringen delen. Ik was uiteindelijk helemaal niet meer bang en ben zelfs thuis bevallen. Nu, bij de tweede kijk ik er naar uit. Ja de pijn is belachelijk, maar in het ziekenhuis kun je daar iets voor krijgen. (en stiekem hielp het mij ook om te denken, zelfs de grootste tokkie kan het, dus ik ook!)
Dit. Gefeliciteerd met je zwangerschap en idd ik denk dat veel vrouwen nerveus worden van de bevalling. Bespreek het goed met je vk en probeer je niet te veel te focussen op wat er allemaal mis kan gaan. Ja, er kan veel misgaan, maar er kan ook héél veel goed gaan. Misschien kun je nog op zwangerschapsgym / yoga. Dan kun je ook praten met vrouwen die in 't zelfde schuitje varen, angsten delen en je voorbereiden op de bevalling. Heus... je kunt HET!
Ik heb trouwens heel erg veel gehad aan de zwangerschapsyoga, heb ik tijdens de bevalling veel aan gehad tips, en tijdens de lessen om rustig te worden/blijven ik zou het een volgende keer zeker weer doen.
Het is ook hartstikke eng, zoiets groots en je weet niet wat er gaat gebeuren en er kunnen honderd dingen misgaan. Bevallen doet superzeer, daar zal ik niet om liegen. Maar die pijn is in principe te doen. Ik vond het eigenlijk wel gaaf (ok misschien ben ik raar) te zien wat ik aankon. Ik snapte niks van die oefeningen op de pufcursus, maar uiteindelijk deed mijn lijf wat het moest doen. Het enige wat je zelf moet doen is doorgaan en moed houden, geloven dat je het kan. En in principe kan je het, want iedereen kan het, dus jij ook. (En mocht het hopeloos misgaan dan nemen de ziekenhuismensen het over, daarover piekeren is begrijpelijk maar zinloos). Geloof in het oergevoel, je lichaam weet wat goed voor je is. Slap gezever, maar waar. Achteraf baal ik dat ik me zorgen gemaakt heb want ik vond het echt een mooie ervaring. Terwijl ik niet bepaald een droombevalling had met rugweeën (ik ging door de grond van de pijn en de vk had zoiets van: er gebeurt nog niks) en een weeënstorm. Maar het is me gelukt en daar ben ik best trots op. Er was wel even een moment dat ik dacht: ik kan het niet meer, mag ik alsjeblieft één minuutje slapen tussendoor? Ik wil hier weg, laat iemand anders het maar doen, ik hou het niet vol..." Maar toen heb ik mezelf voorgehouden: 'nog éven, nog even hierdoorheen, ziejewel dat heb je weer gehad, het gaat best goed, gewoon sterk zijn, je bent alweer iets verder, het duurt niet meer lang...' En toen had ik ineens volledige ontsluiting. Dus het is waar, hoe meer je je overgeeft hoe makkelijker het gaat. Accepteer dat het pijn doet, dat hoort erbij. Als je je verzet tegen de pijn, hou je het minder lang vol.
Ik heb 2 bevallingen achter de rug en was voor beide bevallingen bang. Ik heb heel veel gehad aan ZP. En misschien is een zwangerschapscursus wat voor je. Krijg je veel tips. Hele fijne zwangerschap toe gewenst!
Helemaal mee eens. Ik heb de cursus ook gedaan en heb nu gewoon zin in de bevalling als ervaring op zich. En niet eens perse om het resultaat (ok heb ik ook heel veel zin in ) En nog een tip: Lees geen bevalling-horror-verhalen. En luister er ook niet naar. Je zult misschien merken dan mensen je de meest vreselijke dingen willen vertellen. Vertel hen, dat je het NIET wilt horen. Je hebt er namelijk niets aan. En nog een tip: Leer goed ontspannen (leer je ook op de cursus hypnibirthing, maar kan ook met bijv. zwangerschapsyoga). Wanneer je ontspannen bent (en kunt blijven) kun je de pijn veel beter aan en gaat de ontsluiting ook sneller. Succes!
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik ben dan nooit een seconde bang geweest voor de bevalling, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Alleen denk ik dat je nu moet proberen eerst te genieten. Een gezonde spanning is niet erg, maar je moet geen doodsangsten uitstaan. Heb zelf heel veel baat gehad bij de zwangerschapsyoga. Tijdens mijn eindles had ik echt zoiets van 'kom maar op'. Je leert je hier goed concentreren op de weeën en je leert vooral om er niet van weg te 'lopen'. Bevallen is zeker pijnlijk, maar als je de pijn (probeert) te accepteren, dan gaat het makkelijker en vorderd de ontsluiting (meestal) ook sneller. Je moet ook geen enge dingen gaan denken hoor meid, van wat er allemaal kan gebeuren. Denk dat iedere a.s. moeder hier wel eens aan denkt voor de bevalling, maar laat het eerst op je afkomen. Je bent in goede handen, zeker als je in het ZH bevalt. Kom op je kunt het en geniet van je zwangerschap.
Ten eerste gefeliciteerd met de zwangerschap, wat knap dat je er helemaal voor gaat ondanks het feit dat je het alleen moet doen! Ik heb de angst voor de bevalling zelf niet zo gehad, vooral omdat ik er vrij nuchter in stond en eigenlijk alleen maar dacht: "Ze moet er toch uit... Hoe dan ook." En zoals anderen ook al zeggen... Dagelijks doen miljoenen vrouwen het en ons lichaam is erop gebouwd om kinderen te baren. Complicaties kunnen er altijd zijn maar ga ervan uit dat die er vaker niet dan wel zijn. Natuurlijk doet het pijn, en nee... Die pijn ben je niet direct vergeten zodra de kleine er is . Maar bedenk ook dat er genoeg middelen zijn om de pijn draaglijk te maken en dat een ziekenhuis en verloskundige er in principe op gericht zijn om de bevalling voor jou én voor je kindje zo draaglijk mogelijk te maken. Eén tip: zoek niet teveel bevallingsverhalen op Google op... Dan krijg je vooral de drama's en niet de normale, 'goede' bevallingen. Maak jezelf niet bang met dramatische verhalen van anderen. De ene bevalling is de andere niet. Vraag vooral veel, aan je verloskundige, aan het ziekenhuis... En wees vooral eerlijk over het feit dat je best bang bent. Ze kunnen je gerust stellen en je vragen beantwoorden. Het heeft mij geholpen om bij een 'Pufclub' te gaan, het was fijn om mijn angsten en twijfels te kunnen delen en we hebben er ook nog een leuke vriendschap aan over gehouden.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Een meid! Harstikke leuk! Kan ik je vertellen uit ervaring! De 1e x was ik wel angstig voor de bevalling. Je weet immers niet hoe zoiets gaat. Het onbekende beangstigde me. Maar toen het begon, was bij mij met het breken van de vliezen kwam er een soort rust over me.. zo van.. kom maar op dan heb ik vandaag mijn kindje! En ik heb me over gegeven. De 2e x was ik erg zeker. De 1e x ging goed en ik had er vertrouwen in dat het de 2e x ook zo goed zou gaan. Het ging zelfs beter! Ondanks dat ik ingeleid ben en wat langer duurde dan de 1e die uit zichzelf kwam. Ik heb nooit een cursus gevolgd ofzo. Misschien dat je je inderdaad wat kunt inlezen hier op zp en een boek. Goed van je dat je dit topic geopend hebt! En inderdaad, het doet pijn maar je krijgt er het mooiste ooit voor terug meid! Bespreek het goed met je vk en je kunt eventueel vragen naar pijnstilling.. want op dat gebied is er van alles mogelijk he tegenwoordig! Weet niet of je dat wil hoor! Hou er dan wel rekening mee dat je poliklinisch word en niet door je eigen vk begeleid kan worden maar door iemand van het ziekenhuis.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Het is ook allemaal superspannend en je weet niet hoe het loopt. Mijn bevalling was ook niet volgens het boekje en ik heb bijna een spoedkeizersnede gehad. Zoals iemand al opperde is een puf club misschien een idee. Ik heb het niet gedaan, maar achteraf had het oefenen met ademhalingstechnieken mij wel beter kunnen helpen om de weeën op te vangen. En ja het doet pijn! Laat je goed informeren over pijnstilling. Dat is echt geen schande. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een pethidineprik, want de weeen kwamen bij mij echt supersnel achter elkaar. Het haalt de pijn niet weg, maar de scherpe randjes gaan er vanaf en zorgde ervoor dat ik wat meer kon ontspannen. Wetende dat het er voor je is kan ook een geruststelling zijn. Misschien heb je het nodig en misschien ook niet. Ik was blij met mijn beslissing voor pethidine, want met een ruggenprik had ik zeker de ks gehad.