Miepie (en anderen natuurlijk) daar heb je zeker een punt. Eerst was het alleen ík. Wanneer mij iets zou overkomen, tja, daar kom ik dan wel weer bovenop. En als ik dood zou gaan, ja, enorm rot voor mijn man en moeder, maar daar merk ik verder niks van. Maar nu mijn meisje er is, staat alles op zijn kop, en ben ik mij steeds bewust van het feit dat wanneer ik dood zou gaan mijn dochter ook een moeder verliest. En niet dat mijn dochter dan geen mooi leven zou hebben, papa is er ok nog natuurlijk, maaar ik hou ook zoveel van mijn moeder, dus vandaar dat gevoel denk ik. Daarnaast ben ik nu erg blij met het leven wat ik heb en dat leven mag niet zomaar voorbij gaan. Ik geloof verder ook niet in leven na de dood en ben niet gelovig, misschien scheelt dat. Religieuze mensen kunnen zich nog vasthouden aan het samenzijn met je geliefden in een hemel, maar naar mijn idee houd het gewoon op straks. En dat maakt me bang. Dat wil ik namelijk niet. Ik heb het nu zo naar mijn zin met mijn dochter en ik wil haar grootbrengen. Ik ben verder eigenlijk niet hypochondrisch ofzo. Ook niet wat mijn dochter betreft, een beetje raar misschien omdat ik wel zo bang ben geworden om elkaar kwijt te raken. Maar ik kijk het even aan zoals jullie aanraden. Na een halfjaar wil ik oook met de bv afbouwen, hopelijk gaan er meer hormonen uit mijn lijf en raak ik wat meer gewend aan onze nieuwe situatie.
O ja hoor, heel herkenbaar. Zelf heb ik het de eerste maanden ook erg sterk gehad. Toen was iedereen in de ban van de mexicaanse griep en daar was ik heel bang voor. Maar, ik moet zeggen dat het echt minder is geworden. Tuurlijk ben ik bang om mijn zoontje te verliezen en mijn man en mensen die dicht om me heen staan. Maar nu kan ik het relativeren (en anders helpt mijn man wel) en dat kon ik onder invloed van die hormonen niet. Het leek af en toe of de wereld verging. Laat je niet gek maken door die hormonsters!
Ik heb dat nog steeds wel hoor. Ook nu mijn dochtertje alweer bijna 17 maanden is... Daarom houdt ik een dagboek bij, waar ik minstens 1 maal per week allerlei dingen in schrijf. Heb inmiddels al 3 dagboeken vol en ben bezig in de 4de. Dagelijkse dingen, gevoelens, gebeurtenissen, mijlpalen, alles zet ik erin. Ik heb mijn familie en vrienden gevraagd om die aan Joleijn te geven, in het geval mij iets zou overkomen. Ben zelf van plan om ze aan mijn dochter te geven als ze gaat trouwen of zelf een kindje krijgt, als ik dat mag meemaken. Voelt goed... dan heeft ze altijd een stukje van haar moeder, mocht ik vroeg komen te overlijden of iets dergelijks...
Ja hoor, heel herkenbaar. Ik ben ook heel bang dat mijn zoon iets overkomt, of onszelf. Zo'n bericht over dat jongetje dat als enige die vliegramp overleeft, dat grijpt me veel meer aan dan dat het voorheen gedaan zou hebben. Vanaf het moment dat je moeder wordt ga je je zorgen maken, ik denk dat dit altijd zo blijft, al zul je er steeds beter mee om kunnen gaan,
Wel herkenbaar, maar in iets mindere mate als TS denk ik. Ik heb voor mijn zwangerschap 3! auto-ongelukken gehad (1x eigen schuld), en als ik nu in de auto een beetje roekeloos ben of even niet goed oplet, kan ik best boos op mezelf worden. Ik weet hoe snel zoiets gebeurt. Ik moet er niet aan denken dat mijn meisje iets overkomt. idd ook gedachten over wat als een bepaald voorval net anders zou zijn gebeurd etc. Of als ik haar even alleen laat in een veilige ruimte, wat er toch allemaal evt zou kunnen gebeuren... Maar ik kan de gedachten gelukkig wel weer snel uit mijn hoofd krijgen. Momenteel heb ik zelf gezondheidsproblemen, de oorzaak is (nog) niet gevonden. Soms, als de klachten heviger zijn, ben ik ook wel eens bang dat het iets ergs is en ik mijn gezinnetje moet achterlaten. Of dat ik het niet meer trek als de klachten nog erger gaan worden... Vreselijk. (dit is gelukkig maar heel soms hoor) Ik luister verder ook vaak door de babyfoon naar mijn dochter om een zuchtje op de vangen. Maar nu ik gestopt ben met BV, kan ik het lijkt het wel wat meer loslaten en doe ik dat minder. Van het eerste jaar heb ik ook een heel dagboek per week gemaakt met foto's. Ben daar heel blij mee en hoop dat mijn dochter het later ook leuk vindt om te lezen!
Herkenbaar helaas..... Gelukkig heb ik het nu een tijdje minder maar man wat heb ik toch een angsten uitgestaan..... Heb vanaf het verlies van Sterre zoveel ziekte en dood om me heen gezien dat ik heel bang werd voor ziekten enzo, zag overal gevaar....toen werd ik zwanger en werd het alleen maar erger....durfde de deur niet meer uit tijdens de mexicaanse griep periode en wilde niks van woezel en pip hebben omdat ik dat te eng vond (als ik het nu zeg zie ik hoe belachelijk het klinkt, maar dat was zo'n nachtmerrie voor mij wat er met Guusje Nederhorst is gebeurd) De eerste 3 weken na de bevalling had ik er ook nog heel veel last van en toen een bewuste keuze gemaakt om alleen maar te gaan genieten en het leven nemen zoals het komt en ik moet zeggen, ben er nog niet vanaf maar gaat al 99% beter.
Hier gisteravond tranen met tuiten omdat we besloten dat het nu echt tijd was te beslissen wat we willen vastleggen voor als ons iets overkomt Zat er zo ver over na te denken dat ik er heel verdrietig van werd, omdat wat we ook kiezen voor mijn zoontje, zijn hele leventje gaat in zo'n geval op z'n kop, aangezien er niemand dicht bij ons woont, dus ander huis, andere school, andere alles. Vond het zo treurig ineens... Maar goed, er gaat ons niets overkomen, dus ik moet er maar niet meer over nadenken