Hele dikke knuf, ik weet heel goed hoe het voelt, al heb ik maar 1 kindje. Poten ik huilend aan tafel zat te bedenken dat ze het makkelijker zonder krijgen als ik er niet meer zou zijn, heb ik heel hard aan de bel getrokken en hulp gekregen. Ik kan je alleen maar aanraden om te gaan praten bij de huisarts en daarna een psycholoog daar is niks raars aan en kan heel erg helpen!
Had heel wat anders geschreven. Tot ik alles terug las. Meis pfff. Dan voel je je ook behoorlijk in de zeik genomen als je man zo doet. Dit is niet steunen maar je verder weg laten geleiden. In al een zware periode. Hij lijkt het te begrijpen en doet het dus duidelijk niet op de een of andere manier. Hij jaagt je nu de stuipen op het lijf en heeft niet in de gaten dat deze worden je juist verder de put in kunnen trekken. Want het is pittig twee kleine kindjes en dan dit er nog bij. Het is voor beide wennen. Ik vond het ook niet makkelijk mijn eerste kind. Ik heb wel eens de baby aan partner gegeven en vertelde van ik ga een rondje lopen ben even een paar uur weg.. Misschien niet goed maar pff. De muren hé die muren. Het hielp alleen niet want je bent nog steeds moe en komt thuis bij een (boze) partner. Die er geen drol van begreep moeders moeten toch altijd voor de kinderen zorgen. ... Ect ect. Idd maandag je ha bellen en alles voor leggen wie weet kan je bij een praktijk ondersteuner terecht zo dat je in elk geval je verhaal kwijt kunt. Sterkte. Of je en pdn heb dat weet ik niet. Ik schreef eerst iets van een elastiekje. Je moet het zo zien je kunt een elastiekje lang uit rekken tot het knapt. En dan ben je te laat. Jij niet ondanks alles klink je krachtig en vast beraden. Hij heeft je boos gemaakt en verdrietig maar maakt je ook weer strijdbaar.