Hi dames, ik ben nu bijna 13 weken, en ik heb paar moeilijke weken achter de rug, ivm bloedingen. Hele erge, maar er is niks aan de hand, de baby ziet er goed uit. En heb regelmatig echos voor de controle. Het bloeden komt van een wond onder mijn baarmoeder. Dit is mijn eerste zwangerschap. en alles is zo gevoelig en het bloed heel snel. Toen ik dit allemaal meemaakte, was ik zo bang om het kindje te verliezen en bang voor een miskraam. elke keer wanneer ik bloedingen kreeg moest ik huilen en zat zo in de stress. Toen ik ongeveer 7 weken was kwam ik er achter dat ik zwanger ben.. en toen ik 8 weken was had ik mijn eerste echo bij het geboortecentrum via de verloskundige. Bij de 7 weken had ik een afspraak bij de abortuskliniek, en kreeg ik ook echo. Maar toen ik daar was, moest ik huilen en wou ik het niet en heb ik het die dag gelijk aan mijn moeder verteld dat ik zwanger was en zij stond 100 procent achter mij als ik het zou gaan houden. Ik kon het toch niet doodmaken. De vader van mijn kindje, we zijn nog steeds samen. Hij wilt ook voor het kindje zijn en doet er alles aan, en om bij mij te zijn. Maar nu......... loop ik al een paar dagen. met twijfels in me hoofd. ben ik er wel echt klaar voor, ik ben bang, me hele leven gaat veranderen. Misschien is het normaal en een fase. me omgeving is meer blij dan ik, ik was eerst blij, maar nu zakt het weer weg, omdat ik echt veel zit te twijfele. Ik heb vorige week het uitgemaakt met de vader van me kind, we hebben te vaak ruzie's. Maar nu is het weer goed, (ik woon gewoon nog thuis (bij mams) en hij komt gewoon bij mij thuis) dus vrijdag sliep hij bij me, we hebben goed gepraat, me ma ook met hem en dat we niet steeds ruzietjes moeten maken. We zijn allebei VUUR, en vuur en vuur gaat niet samen. Ik voel me geirriteerd en emotioneel. ik reageer alles op hem af. en hij zegt tegen mij je doet de laatste paar dagen dom en droog tegen mij. Ik ben nu 25 jaar. Het wordt wel keer tijd voor kinderen en het is heel iets moois. En het weghalen is gewoon MOORD, ik heb het al paar x zien bewegen op de echo, het is al een mini baby. en na zoveel moeite ik heb gedaan en zoveel stress heb meegemaakt afgelopen weken is het ook niet waard om het weg te halen, ik mag die gedachten niet eens in me hoofd hebben. Maar ik heb gewoon twijfels, me moeder zegt je voelt je nu gewoon onzeker en angstig. IK vind het gewoon allemaal eng. ik zie dat me buikje begint te groeien en dat vind ik ook niet leuk. terwijl ik dat paar weken geleden heel leuk zou vinden, kon ik niet wachten. we hebben al wat leuke spulletjes voor de baby. ik weet niet meer wat ik moet doen?? is het normaal dat dit een fase is? meeste vrouwen zijn zo blij met hun zwangerschap. en doen zoveel moeite om een kindje te krijgen. Bij mij gaat het zo makkelijk.. pff.. en ik zit te twijfelen aan alles..
hey meis allereerst respect dat je voor je kindje hebt gekozen! De gevoelens van of je het allemaal wel aankan ed. zijn echt heel begrijpelijk, door de bloedingen kan je ook niet onezorgd genieten en dat maakt t allemaal wat moelijker. Maar het gaat je helemaal lukken! Je hebt goede steun van je moeder das echt super belangrijk, ik weet niet of je starks met je kindje ook bij je moeder wilt blijven wonen? Maar dan kan ze ook nog even helpen, en ik weet zeker als je je kindje starks in je armen hebt ben je alles vergeten! En vergeet niet die zwangerschapshormonen doen wat met je hor!! succes meid!
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap. Vervelend van die onzekere weken in het begin, maar gelukkig is het allemaal onder controle. Die gevoelens die je hebt van kan ik het allemaal wel aan zijn heel begrijpelijk en wordt waarschijnlijk ook verergerd door last van hormonen. Geniet er gewoon lekker per dag van en je zult zien dat je er in groeit.