hoi meiden ik wil allereerst zeggen dat ik de allerliefste en knapste man van de wereld heb (sorry voor jullie ) maar merk dat de combi met zwanger zijn toch niet van een leien dakje gaat. we zijn nét begonnen met ons tweede bedrijfje, man heeft besloten te stoppen met zijn oude baan en we komen in aanmerking (soort gesubsidieerd project van de gemeente) voor een heel gaaf huis waar we in juli in kunnen. dat betekent hypotheek aanvragen, net nu onze situatie zo verandert en alles nog zo nieuw voelt. én verhuizen rond de bevalling.... of net daarna op zich lopen de beide bedrijfjes goed: één redelijk en één goed. denk wel dat dat moet lukken. een gedeelte hebben we al betaald (soort entreegeld, mbv mijn ouders) maar toch... er komt veel op ons af en vooral hij moet meer op zich nemen. eerste weken was ik erg misselijk en moe en kon en wilde niet veel. hij heeft gisteren geuit dat hij zich frusti en alleen voelt. snap het wel, maar sinds ik me iets beter voel (week 11) ben ik ook continu bezig voor ons werk en huishouden. maar ik krijg wel regelmatig kritiek dat het anders of beter moet, vooral kwa werk. dan heb ik er ook geen zin meer in... het speelt al langer zegt hij (ik ben gedeeltelijk arbeidsongeschikt en kan iets minder hooi op mijn vork dan een gemiddeld persoon) en het is een cumulatie van alles. als ik even rust moet nemen, komt het op zijn schouders.. ik heb zelf het idee dat hij in zijn ouderlijk gezin ook altijd deze rol heeft gehad en hier ook wel eens gék van wordt. iedereen komt altijd naar hem toe. normaal vindt hij altijd steun bij mij en ik ben echt geen zwak muurbloempje, (ben geemigreerd voor hem en zijn taal moeten leren, hier een heel leven opgebouwd met eigen vrienden etc) maar ik heb wel mijn beperkingen, kwa werk vooral. en nu ik zwanger ben, nog wat meer natuurlijk. alhoewel ik me nu wel okay voel en ze zeggen ´t tweede trimester voel je je over het algemeen goed (meer energie, minder misselijk). maar zwanger is zwanger en ik wil ook rusten wanneer mijn lijf en geest dat aangeven en het kan ook zomaar ineens veranderen .... dat weet je gewoon niet. ik denk dat hij het gewoon eng vindt allemaal en dat er veel op hem af komt. hij is heel zorgzaam en verantwoordelijk en wil alles goed (perfect doen). herkent iemand dit en hoe zijn jullie mannen? ik vind het wel een beetje jammer dat dit nu mijn zwangerschapsblijdschap overschaduwt, dit gedoe.. zal het kindje dat merken? ik voel me eigenlijk ook best alleen als ik al zoveel doe en óók nog zwanger ben. en gefrustreerd als ik hoor dat het niet goed genoeg is. had gehoopt op iét meer roze-wolk-momentjes... sorry voor het lange verhaal maar moest het even van me afschrijven... liefs C
Poeh, dat klinkt alsof er wel heel veel op jullie af komt zeg. Lastig. Ik herken het ook wel een beetje. Kan ook een stuk minder dan normaal, en dan komt het neer op mijn man. En die heeft een heel drukke periode gehad op zijn werk. En nu is ie al een poosje ziek (verkoudheid . voorhoofdholte ontsteking), maar kan niet goed uitzieken doordat hij steeds voor de oudste en het huishouden mag zorgen. En nu val ik m ook nog es lastig met mijn nestdrang Tja... Het enige wat je kunt doen is blijven praten. Aangeven dat jij ook doet wat je kan (zonder verwijten). En dat je snapt dat het voor hem ook zwaar is. En kijken of je hulp van buitenaf kunt krijgen. Straks bij de verhuizing bijvoorbeeld. Zo hebben wij een paar maanden geleden de knoop doorgehakt en hulp in de huishouding aangenomen. Kost effe wat, maar het heeft wel heel veel rust gegeven. Of je kindje het merkt? Te veel stress is niet goed. Beetje stress heeft iedereen wel, en kan geen kwaad. Houd jezelf en je lijf in de gaten. Neem op tijd rust. En bespreek eventueel met je verloskundige wanneer je denkt teveel stress te hebben. Succes. Enne... nog 1 opmerking. Ik lees dat je Nederlands hebt moeten leren. Wauw! wat schrijf je goed Nederlands!
Ja... Klinkt inderdaad alsof jullie allebei een beetje overvraagd worden nu. Wat zou jullie nu rust geven? En wat is daarin haalbaar?
hihi, nee ik heb Spaans moeten leren. woon nu in Spanje . maar ook dat gaat best vloeiend hoor. ja, overvraagd is eigenlijk het goede woord. zelf kan ik wel hulp aannnemen, of even iets laten liggen, maar mijn man niet zo. dat moet hij echt leren. ik merk gewoon dat hij niet snapt wat een zwangerschap met je doet, en dat voor mij mijn kindje, en niet onze bedrijfjes prioriteit zijn. daar baalt hij van. we gaan vanmiddag met een stel praten dat ons vóór ons trouwen gecoached heeft (dat doen ze hier standaaard bij onze kerk, en is erg goed bevallen). het is een fijn, jong stel (zij is net bevallen) bij wie we ons begrepen voelen. erg bedankt voor jullie reacties!!