Dag meiden, Ik heb vanaf mn 17e ongeveer altijd het gevoel gehad dat er meer was, dat we niet alleen zijn. Ik denk ooit wat gezien te hebben en heb ook rare dingen meegemaakt en dingen gevoeld en gehoord. Nu probeer ik me er wel steeds van af te sluiten, want ik ben er enorm bang voor.....of het echt is wat ik allemaal denk gehoord te hebben weet ik eigenlijk dus niet met zekerheid. Nu heb ik een zoontje van 2 en die heb ik al 2 keer in mn dromen gezien, voor hij geboren werd. We zijn sinds gisteren alleen thuis voor het eerst, mn man is een weekje weg van huis en dan ben ik al ontzettend bang. Mn zoontje begon gisteren ineens op de bank te gillen, ik zeg wat is er mama mama meneer, ikke ben bang. Meneer weg, ikke bang, pffff mn nekharen stonden overeind. Ik zei dus meneer wilt u aub weggaan, want u maakt ons bang. Toen was het verder rustig. Net zei mn zoontje ineens weer mama meneer, meneer zegt boe, ikke wil nie. Dan is er toch iets wat niet goed is? Of kan het ook fantasie zijn, kan iemand van jullie op afstand voelen of er iets is, of is er iets dat ik kan doen, want ik ben zo niet gerust
pff vind dat ook altijd eng! wat ik zo kan bedenken is het wegsturen maar dat doe je al.... zelf loop ik bij een paragnost om ons huis schoon te krijgen en mezelf te leren af te sluiten.
ik denk zelf dat jouw zoontje je onrust en angst voelt... kleine kindjes voelen de gemoedstoestand van hun ouders haarfijn aan! een voorbeeld, als ik een slechte dag heb en dat uit zich in lamlendig zijn en niet zoveel geduld dan zijn mijn meiden ook niet lekker te pas.... zodra ik vrolijk ben zijn hun het ook en gaat het allemaal zo gezellig en leuk.... kan natuurlijk wel zo zijn dat er iets in je huis rond hangt wat er niet hoort te zijn... maar hey daar heb ik geen verstand van....! misschien anderen hier? brrr lijkt me wel doodeng! Mijn oudste dochter heeft ook eens toen ze 1,5 was opa gezien.... ze kende het woord opa nieteens maar zei ineens, kijk da opa... en lachend volgden haar oogjes iets wat door haar slaapkamer rond ging... en daarna wees ze naar een bankje in haar kamertje en schaterlachde zo hard dat het leek alsof iemand een beetje gek deed waardoor zij in de lach schoot... toen ik zei wil je nu weggaan want mijn meisje moet nu rustig slapen.... was het voorbij..... heel aparte ervaring was dat. ik voelde ook wel iets... in de vorm van een aanwezigheid.. kippenvel maar niet op een enge manier hoor... maar toch was ik doodsbang... brrr.... maar heb dat absoluut niet laten merken aan mijn dochter!
Ja kijk daar zit ik dus mee, als hij gelachen had en had gezegd hallo meneer ofzo had ik het minder eng gevonden! Het is meneer moet weg en ikke bang en meneer boe wat me zo bang maakt...
ja dat lijkt me ook wel angstig... uberhaupt het idee dat er dus een man in je kamer staat wat boe roept naar je kind, en hij er weer bang van word... brrrrrr...... zou toch eens proberen te roepen dat diegene weg moet gaan en niet welkom is. misschien voelt het erg dom ( had ik wel) maarja als het werkt...... ik zou eens proberen op een moment als je zoontje "die man" weer ziet staan om dan aan je zoon te vragen waar staat hij dan, en richting die kant een foto maken? misschien zie je er wel wat op.....
Ik denk dat je zoontje het echt niet verzint. Daar is hij toch wel te klein voor, lijkt me. Mijn zoontje ziet ook 'spookjes'. Een paranormale nicht van mijn moeder wist ons te vertellen dat het een jongen was die vroeger in ons huis had gewoond en zelfmoord had gepleegd. Hij kon niet naar het licht en hing daarom nog rond in ons huis. Mijn zoontje zei dan dingen als: 'Het spookje zegt dat ik hier niet woon en dat ik weg moet.' (hij was toen nog geen 3 jaar) Ik heb het altijd serieus genomen. En nooit gezegd dat spookjes niet bestaan, bijvoorbeeld. Wij hebben ook uiteindelijk die nicht (op afstand) de slechte spookjes naar het licht laten sturen. Het schijnt namelijk dat er meerdere rondhingen in ons huis. Ik had dit niet tegen mijn zoontje gezegd. Maar hij zei toen uit zichzelf: 'De stoute spookjes zijn weg.' Maar hij had het ook over een lief spookje. Die beschermde hem. Toen we eens een weekendje weg waren geweest, zei mijn zoontje: 'Het spookje zei, waar was je nou, ik was je kwijt...' Nou, toen was het voor mij wel duidelijk hoor. Ik ben best nuchter, maar als zo'n klein ventje, zulk soort dingen zegt, kan ik niet anders, dan het geloven. Onlangs zijn we verhuisd en toen hij er zelf over begon, hebben we gevraagd waar de spookjes zijn. Hij zegt dat ze hebben gevraagd of ze mee mochten verhuizen en dat hij ja heeft gezegd. En nu schijnen ze dus ook in het nieuwe huis te zitten. Ik heb er verder geen problemen mee. Het schijnt dat één van de lieve spookjes mijn overgrootoma is. Zij was ook degene die mijn zoontje beschermde tegen de stoute spookjes. Ze ging voor de slaapkamerdeur van mijn zoontje staan om ze tegen te houden. Dit is me verteld door die nicht van mijn moeder. Tja, als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik toch hulp inroepen van een paranormaal iemand die hier wat aan kan doen. Wat je zelf ook kunt doen, is idd vragen of ze weg willen gaan. Maar dat heb je al gedaan. Ze kunnen er soms ook niets aan doen. Soms kunnen ze niet naar het licht en moeten daar bij geholpen worden, schijnbaar. Ik weet er verder ook niet veel van, kan alleen maar vertellen hoe het bij ons ging en hoe ik het zou aanpakken als ik jou was. Kan me wel voorstellen dat je het onprettig vindt. Succes ermee hoor!!!
Oh meid dat lijkt me echt heel eng om mee te maken. Heb er verder geen ervaring mee en ook geen raad dus. Maar wou laten weten dat ik hoop dat het niet meer voorvalt en je de rest van de week rustig doorkomt!
@gewoonlinda, die nicht van je moeder, helpt ze nog steeds mensen op afstand en zou ze dat ook bij mij kunnen doen?
Ik wil het haar wel vragen. Heb verder eigenlijk nooit contact met haar. Maar wil haar morgenmiddag wel even een sms sturen om het te vragen.....
Brr.. krijg er helemaal de kriebels van! Bij mijn zoontje zat een tijdlang ook een geest op zijn kamer. Wat ie precies deed weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ie 's nachts heel vaak in paniek wakker werd. Uiteindelijk heb ik hier iemand laten komen die hem heeft weggestuurd.
hij zal vast wel wat van jouw angst en onrust meekrijgen dus kijk daarmee uit maar ik denk neit dat hij op deze leeftijd zulke dingen verzint. hij zal dus wel iemand gezien hebben. je hebt er goed aan gedaan om te vragen of hij weg wilde gaan hoor...ik heb er geen ervaring mee verder en kan je dus niet zeggenw at je nog meer zou kunnen doen. ik bracht een keer mijn zoontje naar bed en hij wees toen achter me en zei kijk...nouuu ik ben echt een schijterd en vroeg met een schaapachtige lach..wat dan liefje (durfde echt niet te kijken want hij wees naar iets achetr mij) hij was niet bang en kon toen ook niet zeggen wat het was( was een stuk jonger dan nu) dus hij bleef maar zeggen kijk kijk...ik dus mn verstand op nul zetten en me omdraaien maar zag niks. ik zei toen maar iets van wat er ook is wees niet bang mama is bij jou en dit is ons huisje. en in ons huisje zijn we nooit bang. toen ging ie lekker slapen.
Heb je zelf wel eens het gevoel dat er iets in huis is? Is dit pas de eerste keer dat je zoontje erover begint? Het kan heel goed zijn dat hij jouw angst ook voelt, dus wees daar inderdaad voorzichtig mee. Echter, kinderen zijn nou eenmaal heel gevoelig en dus kan het heel goed zijn dat hij wel degelijk iemand ziet. Natuurlijk hoef je daar niet bang voor te zijn. Zou het bijvoorbeeld niet een bekende kunnen zijn? Die als een soort beschermengel over je zoontje waakt? Natuurlijk zou dat eng kunnen zijn voor je zoontje, hij weet immers niet wie het is. Probeer zelf rustig en kalm te blijven, leg hem zoveel mogelijk uit dat hij niet bang hoeft te zijn (maakt niet uit hoe jong of oud hij is!). Ik je best helpen, maar dan moet je me even pb-en. Dan kan ik je mijn gegevens geven. Succes!
Ook ik geloof dat er meer is. Toen Levi de leeftijd van jou zoontje had heeft hij een tijdje een meisje hier in de kamer gezien. Heb hem nooit verteld dat dat niet kan want ik weet natuurlijk niet of het fantasie is of dat hij het echt gezien heeft. Meisje is vanzelf weer weggegaan. Zij maakte hem gelukkig ook niet bang, hij zag haar meer als een vriendinnetje
Oh bha wat eng! Heb het ook eens mee gemaakt met mijn dochter, maar ze was niet bang. Ze stond in de gang hier echt een heel verhaal te lullen. Doet ze normaal nooit, tuurlijk praat ze wel in zichzelf als ze aan het spelen is, maar je kon nu gewoon horen dat ze echt tegen 'iemand' praten. Toen ik ging kijken wees ze naar een lege plek en begon ze te lachen en ging ze zo verder met haar 'gesprek'. Onze hond besloot ook even om te komen kijken en die begon gigantisch te grommen en te blaffen tegen de plek waar mijn dochter tegen praatte. Heb ze toen maar allebei mee genomen naar de kamer, brr.
Hier ook een dochter die meer ziet en hoort. Toen ik erachter kwam, vond ik het in eerste instantie niet zo fijn. Want ze was er erg bang voor, maar ook nog erg jong een maand of 11 denk ik. Maar inmiddels is ze 4 en is er niet bang meer voor, en ik probeer ook zo normaal mogelijk te reageren , omdat ze anders het idee krijgt dat het eng is en dat ze er bang voor moet zijn, omdat ik dat dan ook ben. Ik heb ook al allerlei rare dingen meegemaakt in huis, en iedere avond staat er iemand in mijn huiskamer te roken, maar die kan ik niet zien..maar ik ruik het altijd, en het is altijd om een uur of 11 Maar toch denk ik er niet aan om te gaan verhuizen, het voelt niet als bedreigend, maar als mijn kind er angst van zou krijgen zou ik er misschien wel wat aan laten doen. En daarbij als ik ergens anders ben heeft ze het ook, we waren pas op het kerkhof en zelfs daar ziet ze dingen...ummm dat vond ik wel eng, maar heb haar dat niet laten merken, maar wel gauw wegggegaan. Dus verhuizen zal dan geen zin hebben.