Sorry.. maar stel je je niet vreselijk aan? Jeetje zeg, kom op! Heb wat meer vertrouwen.. als je nu al zo depressief bent, hoe moet dat dan als het echt lang duurt of misschien wel helemaal nooit lukt? Niet dat ik je iets wil aanpraten, maar draait jouw leven alleen maar om zwanger worden? Hoe deed je dat dan voor je met de pil stopte. Waar waren je dagen toen mee gevuld? Misschien wat meer daarop focussen en toch proberen los te laten want dit heeft geen enkele zin. Kom op meid, je kan het!
Ik vind niet dat je je aanstelt hoor, als de wens eenmaal zo sterk is kun je ook gewoon nergens anders meer aan denken en kan het niet snel genoeg gaan. Dan maakt het niet veel uit hoe lang je al bezig bent. Wat mij hielp na mijn mk (1e zws) was om het doel te verschuiven van 'zo snel mogelijk zwanger' naar 'binnen een jaar zwanger'. Niet dat je er invloed op hebt, maar het geeft wel rust als je wat verder durft te kijken en het ook een beetje kan loslaten. Heel eerlijk gezegd zou ik niet allerlei supplementen nemen, want je hebt geen idee welke natuurlijke processen daardoor eventueel ontregeld kunnen raken. Hou het bij een zws multivitaminen en foliumzuur, tenzij je een ander (deskundig) advies krijgt. Sterkte!
Hoi mizz: ja ik zal me wel aanstellen inderdaad, ik weet het. Maar ja, je hebt dat gevoel en dat gaat niet zomaar weg, hoezeer je je er van bewust bent. De dingen die ik voorheen deed waren op dat moment absoluut niet omgeven door een zwangerschapswens, maar nu dus wel. Inderdaad ga ik me wel weer bezighouden met afleidende dingen en de dingen die ik nog meer leuk vind.bedankt voor je eerlijke reactie @ijsthee: dat is inderdaad een veel reelere gedachte! Dat is eerder haalbaar dan zo snel mogelijk zwanger worden. Thanx
Ik snap je gevoel! De eerste ronde was ik er ook heel erg mee bezig. Ik heb het nu echt wat meer los gelaten. Ben gewoon leuke dingen gaan doen. Lekker freubelen in huis. Je gedachte op andere dingen zetten dan komt het helemaal goed. Het komt als het komt 😉
Ik denk dat het vrij normaal is dat je er in het begin erg mee bezig bent. Dat wordt echt vanzelf wel wat minder. Maak je iig niet ook nog druk over het druk maken
Ik kan mij de gedachte goed voorstellen. Had zelf ook redenen om te vermoeden dat het langer zou duren of misschien wel helemaal niet. Maar je zal toch geduld moeten hebben. Het is misschien een idee om je toekomstbeeld te wijzigen. Niet denken aan 'volgende maand ben ik zwanger' maar aan 'over 3 jaar heb ik een kindje waar ik van hou en leuke dingen mee doe'. Dat beeld is vele malen realistischer. Voor de rest sluit ik mij aan bij de andere reacties. Alles is wat dat betreft wel gezegd. Sterkte en heel veel succes!
Hopen op eerder doen we allemaal, maar voor sommige (veel) vrouwen is 3 jaar toch echt de harde realiteit
Je hebt een grote kans dat je over 3 jaar een kind hebt. Maar of dat kind een baby is of een kind van 2,5 is natuurlijk niet te zeggen. Maar ik neem aan dat je een kind wil, en niet alleen een baby? Dus die gedachte is dan toch ook tof om je te kunnen voorstellen? Over 3 jaar ziet jouw leven er hoe dan ook heel anders uit. En wat er in die tijd gaat gebeuren is nog even spannend. Hoe krapper je de tijd voor een doel maakt, hoe groter de teleurstelling als je het niet red. Dat voelt als falen, geloof mij maar. En hoe ruimer je je doel stelt, hoe meer voorpret Ik heb er ook 3 jaar over gedaan. En ondertussen was ik erg bezig met stressen en heb ik niet altijd kunnen genieten. Geniet nog even van het spannende, want ook deze tijd is erg speciaal, achteraf gezien. Fantaseren over je kindje, namen bedenken, die spannende 2 weken na de ovulatie, misschien al nadenken over de kamer. En dat allemaal als je even niks te doen hebt. Het moet geen fulltime baan worden bij wijze van. Want dat duurt de tijd, of het nou een half jaar is of 3 jaar, wel erg lang.
Ik heb het er vandaag weer heel moeilijk mee gehad, pff...wat baal ik van mezelf zeg! Ik maak me zo ongerust over mijn nog niet ongesyeld zijn. Heb echt het gevoel dat mijn hele voortplantingssysteem defect is.kan wel janken af en toe. Ik weet dat veel mensen me een aansteller vinden, en ik heb er ook echt een hekel aan dat ik me zo voel maar ik kan er niks aan doen. misschien komt dat ook foordat ik veel rottigheid heb meegemaakt in mn leven, en daardoor psychisch snel uit disbalans ben. Ook is bij mij pas geleden de diagnose ms gesteld. misschien dat dit er op 1 of andere manier zo heeft ingehakt dat iedere 'tegenslag' er 1 teveel is. Ik kan er verder ook niet echt met iemand over praten. Wat moet ik nou? Kan ik misschien aan de huisarts vragen of ik doorgestuurd kan worden naar de gynaecoloog. Puur omdat ik me zo'n zorgen maak of is dit echt nog te vroeg?
Ik denk niet dat je huisarts je nu al door gaat sturen. Maar hij kan je wél helpen met hoe je je nu voelt. Want dat is niet normaal, sorry. Je kan nog niet spreken van tegenslag, want je bent nog amper van de pil af. Ik denk echt dat je hier wat mee moet, want dit hou je niet vol zo
Oeps. Echt meid zoek hulp. Ga naar de huisarts en bespreek je gevoel. Misschien heb je inderdaad teveel voor je kiezen gehad vroeger en breekt dat nu op. Persoonlijk hoop ik dat het nog even duurt voordat je zwanger bent. Niet omdat ik je het niet gun maar zo instabiel zijn én zwanger worden / zijn gaan écht niet samen. Misschien denk je dat als je eenmaal zwanger bent je helemaal gelukkig zult zijn maar ik vrees met grote vrezen dat je (als je hormonen razen door je lijf) je nog verdrietiger gaat voelen. Dus, bel je huisarts en vraag om hulp!
is het niet nog wat te vroeg om ermee naar de huisarts te gaan? Ik heb deze klachten pas een paar week ofzo. En ook niet eens alle dagen, op sommige momenten is het echt heel heftig en dan schrijf ik hier. Dan lijkt het net of het altijd zo is, zo komt het ook over dat snap ik.ik heb verder een heel fijn relaxed leven en een lieve vriend. Misschien moet ik niet teveel op het forum lezen over allerlei kwalen die je kunt hebben als je maar niet ongesteld word. mochten de klachten langer aanhouden dan ga ik ermee naar de huisarts. Ik wil gewoon weten of alles nog werkt. Als dit zo is dan valt er een enorme last van mn schouders en kan ik weer wat meer genieten.
ik heb al eerder gereageerd in dit topic, en hoopte dat je je wat beter zou voelen na alle reacties. Maar zo te lezen lukt dat nog niet helemaal. Ik zal inderdaad hulp gaan zoeken, want dit vind ik niet echt gezond klinken. Je bent pas gestopt met de pil, er is dus nog helemaal niks aan de hand. Als je over een jaar nog steeds niet zwanger bent zou je naar de huisarts kunnen gaan voor veder onderzoek, maar ik denk dat de huisarts je wel met je probleem kan helpen wat er nu speelt. Kan je niet met je vriend hier over praten? Mijn vriend had me allang op me vingers getikt en gezegd dat ik nu echt even moet kalmeren. Nou meid, rustig aan ! En succes
Realiseer je je wel dat je op dit moment nog geeneens reden hebt tot ongerustheid? Je zit op dag 34? Dat is nog een normale cyclusduur. En soms duurt het wel 3 maanden of langer voor je eerste menstruatie kom. En je hebt jarenlang de pil geslikt en je verwacht dat je lichaam gelijk weer verder gaat waar het gebleven was? Bovendien kan je dan volgens mij nog niet eens weten wat voor jou een normale cyclusduur is. Dus wacht eerst de tijd maar eens af.. en als je zoveel onverwerkte problemen hebt zou ik sowieso de huisarts bellen. Die moet je echt eerst verwerken...
Herkenbaar... Ik vond die eerste cyclus ook megaspannend... Maar ik ben ervan overtuigd dat je door stress je cyclus kan verlengen... Mijn langste cyclus was net de maand waarvan ik het meest hoopte toen zwanger te worden.. Goh kan toeval zijn he maar daarna liet ik het meer los en mijn cyclussen zijn iets normaler... Nu na die lange cyclus ben ik wel naar huisarts geweest... En die stuurde me wel door naar de gyn... Ik kan bij mijn huisarts wel echt terecht ... Praten met iemand professioneel kan mss ook helpen? Psychologen helpen soms echt al is het maar door het luisteren en niet beoordelen... Succes!!!
Heb ook al eerder gereageerd. Geef je lichaam de tijd.... deze gedachten en stress is niet bevordelijk.