Ik vraag me af of er andere dames zijn die zich hier een beetje in herkennen. Vanaf het moment dat ik weet dat ik zwanger ben voel ik natuurlijk een enorme blijdschap. We hebben er het e.e.a. voor moeten doen en uiteindelijk ben ik met een beetje hulp zwanger geworden. Ik mag eigenlijk echt niet klagen, want ik voel me prima! Op wat kleine ongemakken na soms, heb ik echt nergens last van. MAAR: ik heb nog geen moment echt kunnen genieten en dit vind ik zó ontzettend jammer. Er is altijd wel iets.. Tuurlijk ben ik enorm trots op mijn beginnende buikje en krijg ik onbeschrijflijk warme gevoelens bij de echo. Maar dit is altijd maar van korte duur. Om een aantal voorbeelden te noemen: - Doordat ik in het medische traject heb gelopen ben ik me extreem bewust van het feit hoe kostbaar alles is en wát er allemaal kan misgaan. Ik ben daardoor vreselijk op mijn hoede. Sporten doe ik gewoon maar wel heel voorzichtig. Als ik een dag een strakke broek aan heb waardoor ik later buikpijn krijg, dan denk ik direct 'ohh, wat áls..'. - Ik heb een enorme angst voor misselijkheid en overgeven. Ik mag in mijn handen klappen dat ik me geen moment beroerd heb gevoeld, maar wat leef ik toch veel in angst. Moet ik alleen autorijden? Bah, dan neem ik gelijk water, cola, dropjes en kauwgom mee. Vervolgens word ik een beetje paniekerig en krijg ik vaak genoeg hartkloppingen. Dit is zó belemmerend. Mijn moeder haar uitspraak geldt écht: 'Een mens lijdt het meest, voor de dingen waarvoor hij vreest..'. - Ik voel me eigenlijk altijd goed. En daardoor denk ik dagelijks 'Zit het er nog wel?', 'Klopt het hartje nog wel?' of soortgelijke dingen. Ik heb een aantal keer een extra echo gehad wegens aanhoudende buikpijn en verlaagde schildklierwaarden en daaruit bleek dat alles in orde was. Maar een paar dagen later begint het riedeltje weer opnieuw. - Ik ben altijd erg druk met randzaken. Mijn man zei vanochtend: 'Mens, neem nou eens rust en geniet eens een keer. Waarom slapen wij nooit tot 10.00 uit?' Daarop reageerde ik echt: ''? Ik sta doordeweeks om 5.30 op om te werken, kom thuis en ga gelijk koken of eerst nog sporten, daarna eten, douchen nog even zitten en naar bed. Echt tot rust komen in het weekend zit er ook niet in. Ik sta weer gewoon op tijd op, maak wat schoon, ontbijt, ga sporten, douchen, dan is het lunchtijd.. en zo gaat de dag voorbij. Ik snap dat dit gewoon het leven is en voor mij is dat gewoon normaal. Maar het zorgt er wel voor dat ik mijn aandacht niet altijd bij de zwangerschap heb. Ik ben soms zo bezig met dingen die ik in huis wil doen en sporten, want ja, doordeweeks werken we beiden fulltime. Er zijn nog wel een aantal andere dingen te noemen en misschien kom ik wat dramatisch over.. Maar ik wil zo graag kunnen genieten van mijn zwangerschap en iets minder angstig zijn! Hóe doen jullie dit? Bewaren
Oh lieve Nina, wat herken ik mijzelf in jouw verhaal.. Hier heb ik ook bij nader inzien amper van de zwangerschap genoten, ik was vooral erg onzeker en het gevoel dat er elk moment wel iets mis zou kunnen gaan met mij of de baby. Uiteindelijk ben je al deze momenten weer vergeten zodra je je kindje straks in je armen hebt. Dan komen er weer nieuwe zorgen en onzekerheden. Ik zit zelfs nu niet non-stop op een roze wolk en ben echt niet alleen maar aan het genieten. Het is gewoon hard werken zo'n zwangerschap en ook nu is het nog flink aanpoten. Het enige advies wat ik voor je heb is laat het over je heen komen. Geniet je niet? Dan geniet je niet. Probeer jezelf niet iets op te leggen want dat werkt alleen maar averechts.
Lieve Nina, Als ik dit zo lees, heeft dit helemaal niet per se met je zwangerschap te maken, maar ben je sowieso iemand die veel van zichzelf moet en van nature piekert (en dat herken ik ook). Ik denk ook dat juist het krijgen van een baby confronterend zal zijn. Niet om je bang te maken, juist niet, maar ik heb daardoor echt moeten leren dat je niet alles perfect kunt doen en dus soms je maar gewoon moet overgeven aan chaos, huiluurtjes, slechte nachten, etc. Mij heeft het krijgen van een kind juist makkelijker gemaakt, hoewel het zeker even duurde en ik als m'n zoontje sliep bijv allerlei groeten stond te stomenen en pureren want oh nee, mijn bloedje geen olvarit. Nu denk ik "waar wás ik mee bezig?". Ik werk fulltime, zorg voor m'n kind, prima als hij af en toe eens een potje eet (inmiddels 2 dus gewoon met de pot mee). Maar goed dat is dus een voorbeeld van hoe ik mijn eisen heb moeten bijstellen. Voor jou kan dat misschien ook zo gaan werken. Of niet - als je er juist meer mee gaat worstelen, zou ik zeker hulp zoeken. Dat klinkt misschien zwaar, maar een psycholoog kan dan enorm helpen, waarom stel je zulke enorm hoge eisen aan jezelf? En, zoals je vriend zegt, waarom idd niet een keer tot 10.00 in je bed liggen? Als je 80 bent, herinner je je echt niet meer hoe tiptopschoon jouw huis altijd was, maar wel die gelukkige momenten met zijn 2en en straks 3en! En wat betreft je zwangerschap: tja dat herken ik ook enorm. Genieten komt bij mij altijd pas achteraf... ook nu met 39 wkn pieker ik nog veel of kindje wel gezond is (terwijl: goede nipt gehad en alle echo's prima) en over hoe het straks zal gaan als Moeder va 2. Voor een deel zit dat nu eenmaal in je... Dus: word niet óók nog eens streng voor jezelf dat je móet genieten, het is nu eenmaal een spannende tijd! Geniet op de momenten waarop het lukt zoals de echo's. Ik hoop dat duidelijk is dat ik je juist een hart onder de riem wil steken, en niet streng wil toespreken ofzo. Denk dat veel vrouwen zich in enige mate wel in je verhaal erkennen, en we mogen allemaal wel wat liever voor onszelf zijn..! (Hoe lastig vaak ook)! PS sorry voor de typos's, met m'n lekker opgezette hoogzwangere vingers is typen P m'n telefoon nóg lastiger
ik herken mezelf hier helemaal in. Ik ben ook zo angstig. Bij Mn dochter was ik veel chiller. Maar door de verhalen hier word je toch een beetje bang gemaakt dat het elke moment mis kan gaan. Ik denk wanneer je de baby gaat voelen dat je dan meer gerust ben en ik ook. Sterkte voor ons beide!
Ik heb wel genoten van mijn zwangerschap, maar het echte genieten was er pas toen ik de baby voelde bewegen. Dan voelde ik me echt even verbonden en ik wist dat alles goed was met de kleine natuurlijk. Achteraf gezien had ik veel meer stil moeten staan bij bepaalde dingetjes die dan zo gewoon lijken. Nu ligt mijn zoontje vaak op mijn buik en dan voel ik die voetjes friemelen tegen mijn buik aan en dan mis ik het zwanger zijn wel....niet dat ik eeuwig zwanger had willen zijn, maar ik had nog meer moeten genieten. Mijn tip is ook...sta stil bij de kleine dingetjes en de momentjes. Ook na je zwangerschap, want de tijd gaat zo enorm snel!
Ja hoor zo herkenbaar. Hier zwanger na 4 keer iui en 1 icsi behandeling. 3 jaar er over gedaan. Ik geniet pas sinds 5 weken maar toch komt die angst elke keer weer om de hoek kijken. Ik denk echt dat het komt omdat je na een traject je realiseert dat het echt een wonder is. Ik was vooral bang dat het wel ergens in mijn zwangerschap mis moet gaan. Meis geniet hoe moeilijk ook. Voor je het weet is het bijzondere gevoel voorbij. En is uitslapen er niet bij meer bij s6 nog even!!
Ik heb de tekst nu al een paar keer gewist en opnieuw geschreven en ik hoop dat ik het goed kan verwoorden wat ik bedoel en niet zelf zielig over kom of je emoties niet erken. Ik denk dat bijna elke vrouw die zwanger is met onzekerheden kampt en natuurlijk zal de een dat meer hebben dan de ander. De meeste vrouwen kiezen op dit moment bewust voor kinderen en het is dus ook voor de meeste van ons een enorme wens om een gezond en gelukkig kindje op de wereld te mogen zetten. Als je ergens veel waarde aan hecht, is het ook vrij normaal dat je ergens de angst hebt om dit te verliezen. Als je ik verhaal zo lees heb je tot nu toe echter echt te maken met een droom zwangerschap en geloof me het is je van harte gegund, dus probeer er a.u.b. een beetje van te genieten! Al zijn het kleine momenten. Zelf zit ik op dit moment in mijn 3 e zwangerschap (1mk) en bij onze oudste heb ik me welgeteld 8 weken goed gevoeld en deze zwangerschap is ook niet altijd een pretje, maar de dagen dat ik me goed voel, probeer ik er toch echt van te genieten (terwijl zwanger zijn echt niet mijn hobby is) Ik schrijf dit niet om zelf zielig te doen, of omdat ik niet vind dat je je zo mag/moet voelen, maar als ik er (in een bepaalde mate) voor kan kiezen om ervan te genieten kun jij dat hopelijk ook Misschien als je dadelijk de kleine beter voelt dat het je beter lukt!
Bedankt voor alle reacties en fijn om te lezen dat meerderen dit herkennen. Het is ook absoluut niet mijn bedoeling om dramatisch over te komen want ik realiseer me echt wel dat ik wat betreft klachten gewoon enorm veel geluk heb! Ik ben van nature iemand die de lat hoog legt. Voor anderen, maar óók voor mezelf. Ik heb graag de controle over zaken en néém die regie dan ook vaak (ondanks de consequenties). Met als gevolg dat ik het allemaal wel vanzelfsprekend vind. - Verslonst bijv. het huishouden nu ik zwanger ben? Absoluut niet, want ik kan gewoon alles doen (dat 'moet' ik dus ook gewoon blijven doen, net zoals normaal). Datzelfde geldt voor sporten / werken. Dat ik in het weekend soms dus eigenlijk gewoon moe ben en wel eens geen zin heb om maar íets te doen, negeer ik dus ook. Ik voel me nl prima dus hoppa, gewoon doorgaan. - Hield mijn zwangerschap mij het solliciteren op een nieuwe, uitdagende functie tegen? Nee, sterker nog, mijn leidinggevende reageerde enorm positief toen ik het in mijn proeftijd (!!) vertelde. Ik voel wel extra druk om mezelf te bewijzen nu maarja, ik heb er zelf voor gekozen om zwanger te solliciteren (overigens niet voor het verlies van mijn vorige functie wat wel een rot moment was). - Ben ik beroerd geworden (rot fobie, over vermoeiend gesproken..)? Nee! Ook dat niet. Maar toch blijft die angst wel. Die is groter geworden nu ik zwanger ben juist omdat dit zo'n onzekere tijd is. Net zoals de zwangerschap zelf. Het is nieuw en spannend en je hebt nooit garanties dat het goed blijft gaan. Dan denk ik: ben ik écht degene bij wie het allemaal wel goed blijft gaan? Zulke grote onzekere tijden zijn best een big deal voor iemand die van nature idd veel piekert, maar ook graag de controle heeft of neemt (en houdt). Daarom wil ik er dus ook juist meer van genieten. Ik denk wel dat het klopt wat hierboven is gezegd: als je de baby voelt komt het misschien wat meer. Ik heb me overigens ook opgegeven voor een zwangerschapscursus samen met mijn man. Hopelijk maakt dit mij iets meer bewust van alles en sta ik er dus ook bewuster bij stil. Ik realiseer me heel goed (juist vanwege het hele traject) dat een zwangerschap niet voor iedereen is weggelegd en dat ik dit misschien maar 1 of 2 keer in mijn leven meemaak. Ik ben nu ik bijna 15 weken ben wel een stuk minder angstig dan toen ik 7/8 weken was. Ik hoop zelf dat ik er na de 20-weken echo wat relaxter onder ben
Toch een tip! Ik ben net zoals jij iemand die de lat hoog legt. Alles moet goed en perfect. En dat heeft bij mij voor een nare kraamtijd gezorgd. Ik wist niet of tenmiste ik kon me niet voorstellen wat voor een impact een baby zou hebben, alle onzekerheden en absoluut GEEN controle! Niet over hoeveel hij huilde, hoe hij sliep, hoe hij dronk. Niet over mezelf, mijn gevoelens, mijn kraamtranen, niet over mijn huishouden want de dag vloog voorbij en ik zat om 13 uur nog in pyjama en werd gefrustreerd want ik wilde ook en ook en ook...(huishouden er leuk uit zien erop uit..)maar dat gong niet want de baby moest eten, wilde niet slapen.. Ik heb echt moeten leren los te laten, go with the flow. En nog steeds is het soms lastig of gaat het niet zoals ik het wil of zie maar ik kan steeds beter oprecht genieten. Mijn tip is dus echt om vaker los te laten seker straks als je kleine er is. Leg de lat dan omlaag in elk geval en doe gewoon niks, alleen genieten. Voor nu geen tips. In m'n eerste zwangeschap genoot ik meer dan nu. Ik vind get nu spannender maar daarnaast dender ook ik door: werken, huishouden zoontje, man, huishouden, babystuff regelen , vriendschappen..de weken vliegen voorbij!!
Thnx voor de tip! Ik denk dat ik zeker meer moet proberen los te laten idd. We maken het onszelf ook niet gemakkelijk zo! Terwijl ons lichaam zich gewoon volledig focust op het elke dag verfijnen van een mooi kindje! 😍 Ik ga er zeker nog mee aan de slag. Hóe precies? Daar hoop ik gaandeweg steeds beter in te worden!
Ik denk dat de meeste vrouwen denken dat als ze zwanger zijn ze moeten genieten. Geloof me de meeste kunnen dat dus niet. Onzekerheid over hoe het met je kindje gaat, vooral als je de baby nog niet gevoeld heb daar begint het mee. Vervolgens gaan ze bewegen en ga je ze voelen en dan voel je de baby ineens een paar uur niet! Dan ben je daar weer onzeker over. En zo gaat dat helaas de hele zwangerschap. Dat je de lat hoog heb liggen voor jezelf is iets waar niemand iets aan kn doen behalve jij zelf. Las bijvoorbeeld eens een kwartiertje in waarbij je lekker gaat zitten op de bank met wat te drinken en te eten en leg je hand op je buik. Even stilstaan bij het feit dat je zwanger bent. Ik vergat deze zwangerschap regelmatig dat ik zwanger ben en 's avonds op bed legde ik even bewust mijn hand op mijn buik. Ook toen ik de kleine nog niet voelde. Het was even het momentje dat ik genoot van de zwangerschap en besefte dat er een kindje aan het groeien was in mijn buik! Nu ik 37 weken zwanger ben hoop ik dat de baby zich snel gaat laten zien. Maar ik weet zeker dat als hij of zij er eenmaal is ik mijn zwangere buik en de bewegingen ga missen.
Je hoeft er niet mee aan de slag, dat is precies het tegenovergestelde van loslaten! Ik herken het compleet, angst en onzekerheid vanwege de mmm, omdat je ook het vertrouwen in je lichaam wat kwijt bent en de waarde van dit wonder misschien nog meer inziet. Ik heb dit bij de vk aangegeven en mag daarom regelmatig komen om even naar het hartje te luisteren. Ook omdat ik bijna geen klachten heb! Misschien een tip? Doe lekker rustig aan en probeer de mooie momenten (echo's, hartje luisteren, eerste schopje) zo goed en bewust mogelijk mee te maken zodat je er nog lang op kan teren. En schrijf je in een dagboek? Dan kun je ook nalezen. Want ik geloof het meteen; het is allemaal zo voorbij.
Dat komt vanzelf hoor! Maar het is nu al goed te weten dat je als (newborn) mama niet alles perfect hoeft te doen. Het hielp mee al dat ik wist dat iedereen hier (in het begin) tegen aan liep. Dus misschien is het al genoeg het in je achterhoofd te houden en straks te bedenken dat je nieuwe ritme vanzelf wel komt!
Klopt ja. Ik heb trouwens idd een boekje waar ik van alles in stop. Van echo's tot moodboards, gewoon mooie dingen die ik in boekjes zie maar ook bijv een aankondiging van mijn zwangerschap hier op het forum mét foto van de test! Leuk om terug te zien / lezen.
Heel leuk! Bij mij werkt trouwens dat ik nu zwangerschapspliates en zwemmen doe ook wel, even twee uurtjes in de week voor mezelf en mijn buik. Pretecho gepland staan waarbij ik de oma's mee neem. Ik ga een zwangerschapsmassage laten doen in mijn verlof Newbornshoot gepland staan (vorige zwangerschap had ik zwangerschapsshoot, ook leuk) 9 maandendagboek heb ik weer en naderhand van de eerste en plakboek gemaakt met alle echo's zwangerschapskaart, kaarten etc. Ik heb vorige zwangerschap een babyshower gehad (maar dat regel je natuurlijk niet zelf, maakt het ook echt) Maar op die manier doen we dat alleen bij de eerste. Hier een app groepje aangemaakt waar i knog steeds mee app (de groep van 2014, echt dagelijks, heel leuk. ik merk wel dat ik nu veel minder behoefte eraan heb dan toen ben toch wat ervarener haha) En als je het kamertje aan het inrichten bent en je bijv. het kindje echt goed gaat voelen wordt het ook wel wat echter hoor Dat maakt allemaal dat k er wat bewust bij stil stond (of nu ga staan)
beste nina, Ik herken het uit duizenden...hier morgen 10 weken en alleen maar bezig met wat als.....en wat als???? straks klopt het hartje niet meer en straks dit en dat....zucht...zo herkenbaar ik ben ook zeer angstig en zit ook tegen mijn echo aan te hikken aanstaande dinsdag. aan de ene kant zie er er erg naar uit en aan de andere kant zit ik alweer in de stress zoals bij elke echo eigenlijk binnen de 16 weken (na week 16 voelde ik altijd al wel wat beweging bij me vorige kids) de medische molen ben ik dan niet bekend mee maar dit lijkt mij voor een vrouw ook een slopende periode. Maar het nog niet kunnen genieten ja ik herken het echt want ik heb ook idd momenten als de echo goed is ik zie daadwerkelijk dat kloppende hartje dan voel ik ook een enorme vreugde maar kan een uur later alweer met angsten zitten...
Hier ook onzeker en vreselijk bang. Genieten gaat hier ws nooit lukken. Ja na de bevalling, dan ga ik genieten hoop ik.
Na een verleden van miskramen en moeilijk zwanger worden lukt het mij ook niet om van de zwangerschap te genieten. Ik ben nu 14 weken en ben nog steeds elke dag bang dat het misgaat. Vanaf dag 1 heb ik veel buikpijn en elke keer denk ik 'ojee het gaat vast mis', terwijl de echo's allemaal goed zijn. Ik weet wel dat bij mijn zoontje het genieten wat meer kwam toen ik hem voelde bewegen. De ongerustheid nam iets af en het was fijn om op de bank te liggen en alle schopjes te voelen. Tot die tijd leef ik echt van echo tot echo ..
Mindfulness wel eens van gehoord maar nooit echt in verdiept. Wat is dat precies?! Hopsatee wat een leuke dingen allemaal zeg! Leuk zo gepland. Vanochtend weer een buikfotootje gemaakt (vanaf week 11 doe ik dit elke dag) en nu zie ik toch wel echt behoorlijk verschil met bijv. 2 weken geleden. Mijn buik is lekker aan het groeien, dat vind ik ook echt heel gaaf om te zien! Hier trouwens van mijn vader en zijn vriendin een enorm leuk 9-maandenpakket gehad met dus voor elke maand een kadootje. Ik zie allemaal leuke prenatal, bijenkorf en rituals papiertjes dus ik moet echt mijn best doen om de kadootjes niet open te maken 😝 Maand 1 was een boek, maand 2 een zwangerschapsketting en maand 3 een rituals balsem tegen striemen. Ohja, voor aanstaande papa ook een leuk boek! Echt enorm leuk! 😍