Ik was ook bang van te voren. Bang dat het heel lang zou duren, bang dat ik totaal zou uitscheuren, bang dat ik het niet kon. Niets is uitgekomen. Zou het echt zo weer doen. Bij mij zijn met 36wk snachts mijn vliezen gebroken en was juist geel rustig toen het gebeurde. Ben eerst gaan douchen en bedacht erna zal ik misschien de vk is bellen. 16 uur later begonnen licht de weeën anderhalf uur (20.00 s avonds) later kwamen ze rond de 2 min. 01.00 verloskamer in. Bij 8cm dacht ik echt even van als dit nog 2 cm door moet red ik het niet. De arts zei je doet het zo goed we gaan proberen zonder (was toch al te laat) en toen ging het snel. Om 5.00 is ze geboren. Tijdens de bevalling was ik zo in me eigen bubbel dat ik niet eens weet in welke stoel me vriend zat bijv. Je kan het! Succes
Laat je a.u.b. niet bang maken lieverd, elke bevalling is anders. Ik hoorde dat een eerste bevalling een hele dag kan duren blablabla... nou zal je mijn verhaal vertellen zal je erg gerust stellen. Ik was 1 dag over tijd en dat hield me niet tegen om thuis te zitten, ik had af en toe lichte (oefen?)weeen. Heb die ochtend nog grote boodschappen gedaan (lopend met manlief) en zijn daarna lekker de stad in gegaan en zijn gaan lunchen. Tijdens de lunch voelde het alsof de weeen steeds sterker waren. Maar echt draaglijk want ik nam nog een kopje thee en voor we weg gingen had ik nog trek in vers geperste sinasappel. Nergens ''last'' van dus. Thuis aangekomen nog avond eten gemaakt en wat films gekeken in bed met manlief. terwijl de (oefen) weeen steeds terug kwamen. Ik probeerde ze via een app bij te houden en zag dat het best regelmatig was. En ineens om 23:00 Plopssss! De vliezen waren gebroken. In het ziekenhuis aangekomen bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben. Heb de rest van de weeen in bad opgevangen waren wel heftige op het eind, maar was al te laat om pijnstilling te krijgen. Om 3:00 had ik al volledige ontsluiting en om 04:04 is onze prachtige dochter geboren! Ik heb een bevalling van 5 uurtjes gehad en de pijn was ik daarna meteen vergeten. 1 hechting maar. Plassen is wat pijnlijk daarna maar als je dat onde de douch doet met douchkop erbij dan prikt het niet zo bij de scheuren/hechting. Ik wens je heel veel succes bij de bevalling en laat het op je afkomen, iedere bevalling verloopt anders. Vertrouw op moeder natuur, jouw gevoel en luister goed naar de verloskundige dan komt het zeker 100% goed!
Mijn tweede bevalling was zo anders dan mijn eerste. Ik zag er tegenop, omdat ik wist welke soort pijn er komen ging, maar het ging zo goed! Ik wil bijna zeggen dat ik er, ondanks de pijn, best van heb genoten. Klinkt misschien gek.. Maar ik had steeds mijn hoofd: “Ik kan dit!” Mijn verloskundige had gezegd dat de tijd die je moet persen bij een tweede kindje, ongeveer een derde van de tijd van het persen bij de eerste bevalling is. Dus ik dacht steeds: “20min. 20 min hel en dan is het klaar.” En heb idd 21 min geperst. Ik was er veel rustiger onder dan de eerste keer. Natuurlijk is het geen pretje, maar ik heb deze bevalling echt wel als ‘prettig’ ervaren.
Ik snap het. En het is ook logisch. Maar die pijn, die overkomt je en dat vind je niet meer eng als je er midden in zit. Dat accepteer je (je zult immers wel moeten ) Het is net als bij een spreekbeurt (om maar iets te noemen ); je kan zo ontzettend zenuwachtig voor zijn, maar als je eenmaal bezig bent valt het best wel mee en soms is het zelfs erg leuk! Ik had bij de eerste geen angst, maar door de ervaringen opgedaan bij de eerste bevalling, bij de tweede wel erg bang. Ik heb allerlei hulp gezocht: professioneel, alternatief, maar niks hielp. Maar, toch was die tweede bevalling (of eigenlijk beter gezegd, de laatste vier uren daarvan) prachtig. Ik ben zo trots op mezelf! Hahaha, gek om op te schrijven. Ondanks dat er van alles gebeurde dat niet volgens het boekje ging (oftewel: zoals ik het had bedacht); namelijk ziekenhuis ipv thuis, geen badbevalling, opgewekte weeën en een ruggeprik die verkeerd was gezet zodat ik aan 1 kant nog alles voelde en mijn andere been tijdelijk verlamd was, kijk ik er met een grote gelukzalige glimlach op terug. Wat bij mij totaal niet hielp, waren positieve verhalen van anderen en mensen die zeiden dat ik niet bang moest zijn. Wat mij persoonlijk wel hielp (en dat hoeft voor jou helemaal niet te werken, dat is heel persoonlijk) is accepteren dat ik echt bang was en dat dit gevoel oke is om te hebben. Toen ik dat - met hulp van vk en ziekenhuispersoneel - tijdens de bevalling accepteerde, kon ik het loslaten en me er aan overgeven. Ook het maken van beslissingen die misschien minder populair zijn, maar die wel echt bij jou passen, hielp mij (bijvoorbeeld mbt pijnbestrijding en de plaats van bevalling). Wat je ook besluit, als het uit jezelf komt en bij jou past, is het goed. Succes <3
Begrijpelijk! Ik ben er ook bang voor! Maar weet dat je lichaam het aan kan en dat je lichaam hiervoor gemaakt is. Ik heb een bevalbad geleend om in te bevallen, warm water schijnt ontspannend te werken. En ik lees nu veel boeken over hypnobirthing en ontspannen bevallen, dat zou ook goed moeten helpen. Je zou ook na kunnen denken over een doula om je te ondersteunen? En wat betreft de ruggenprik: dat gaat bijna altijd goed, dus ik zou me er niet te bang om maken dat je erdoor verlamd kunt raken. Het is wel de enige pijnbestrijding waarbij je bijna volledig pijnvrij bent.