Vertrouwen in de man..

Eerste aan je zelf werken, zorgen dat je alles weer op de rit hebt en als je de ware vind komt het vanzelf wel.

Succes!

 

Ik heb mezelf gezegd minimaal een jaar niet om te kijken naar mannen, ook niet gedaan mijn huidige vriend heb ik eerst ook een beetje laten zitten en hij heeft echt moeten knokken. Nu na anderhalf jaar gaat het redelijk goed

Sterkte meis!

 

Ik denk dat dat tijd nodig heeft. Maar je komt er nu ook achter hoeveel overspelige mannen er eigenlijk rondlopen en dat zijn er echt heel, heel veel.
Ik ben al alleen sinds het begin van de zwangerschap (ex ging er vandoor toen ik net zwanger was, dus ook geen makkelijke breuk)
Ik heb daarna wel weer een relatie gehad maar dit was met een man die ik niet op zijn woorden kon vertrouwen, helaas.
Ik denk dat het logisch is dat je voorzichtiger wordt. Met mijn ex woonde ik binnen 3 maanden samen, dat zal me nu niet meer gebeuren.
Ik vertrouw een man niet meer op zijn mooie ogen of zijn mooie woorden hoor. Ik ben ook niet achterdochtig of wantrouwend maar ik doe het gewoon rustig aan en zie wel waar (en of) het schip strand.

 

Ook hier veel meegemaakt waardoor ik het vertrouwen in mannen kwijt was geraakt. Toch m'n huidige partner leren kennen en door heel heeeeeeel veel praten komt het vertrouwen stukje bij beetje terug.
Maar het blijven wel littekens waar je mee moet leren leven, zelfs na jaren nog.

 

Ik weet wel een man :X


En je ex is een eikel

Nee lieverd begrijp het heel goed dat weet je. En niet alle mannen zijn eikels al.lijkt dat momenteel wel zo. Je heb er goede bij zitten! Xx

 

Nooit echt geen vertrouwen gehad, maar toen het uitging met mn ex wilde ik voorlopig GEEN vent... Kom ik een paar dagen later een leuke man tegen.. Gezellig gekletst maar niks gebeurt ofzo.. Kom ik hem een paar weken later weer tegen.. Toen gezoend..en nu de papa van mijn kind! (Haha niet door het zoenen dus ) ik geloof echt dat het gebeurt wanneer je het niet verwacht en wanneer je bij iemand een goed gevoel hebt, je dat vanzelf wel merkt!

 

Om eerlijk te zijn... Nu na vijf jaar relatie met mijn huidige partner heb ik er soms nog steeds moeite mee...het blijft een litteken dat niet makkelijk verdwijnt..

 

Zo ongeveer hetzelfde hier. Alleen nog geen kind dan.

Kwam hem ongeveer een maand na de breuk tegen op een verjaardag. Vond hem erg leuk en hij mij ook, zijn een stukje naar huis gelopen samen en hebben in de sneeuw staan zoenen.
Pas later weer opnieuw tegen gekomen en toen heeft hij me op date gevraagd. En was eigenlijk vanaf dat moment dik aan.

Mijn ex heft me ook dingen geflikt, 1x vreemd gegaan toen we net pas samen waren. Het een keer beeindigen en na een week terugkomen met spijt. En aan het einde van de relatie, toen we al in de mmm zaten een time-out willen, de dag voor kerst, maar niet erbij zeggen dat hij eigenlijk al een ander was tegen gekomen.

Ik moet zeggen dat ik dacht dat ik mannen ook niet meer kon vertrouwen, mar mijn nieuwe vriend geeft me een totaal ander gevoel. En niet door mooie praatjes oid maar juist omdat hij zo eerlijk is. (Soms zelfs tegen hard zijn aan.)

 

Ook ik heb redelijk wat meegemaakt waardoor ik weinig vertrouwen heb in mannen.. Dan niet met betrekking op relaties van mezelf, want m'n huidige vriend is mijn eerste, maar familieleden en relaties van familieleden.. Heeft met m'n vriend dan ook heel lang geduurd voor ik hem kon vertrouwen, en ben nog steeds regelmatig bang dat hij opeens weg is..

 

Oh dat is wel romatisch, in de sneeuw! Wij stonden heel fout in een kroeg in renesse waar ook kids van 16 staan! Hahahaha! Overigens was er bij ons nooit een bedoeling om een relatie te krijgen.. Maar juist zo ontstaan ze denk ik...

 

Ik herken de verhalen hier... Ik was zo klaar met de mannen dat ik besloten had om de eerste anderhalf jaar mij te gedragen als een single vent en gewoon maar een beetje rond te scharrelen. Nou ja, dan kom je vanzelf zakken patat tegen die aan dat plaatje voldoen

Vervolgens kwam ik een leuke jongen tegen die ik wel wilde scoren, waarbij ik altijd geroepen heb dat ik geen relatie met hem wilde en enkel wilde blijven rondscharrelen; maar hij woont nu al anderhalf jaar in huis en binnen nu en een kleine drie weken zet ik zijn kind op de wereld. Hij heeft mij echt doen in zien dat niet alle mannen mega-etterbakken zijn.

Oké, ze hebben allemaal wel bepaalde mannelijke eigenschappen, maar deze is niet gemeen, is wel verantwoordelijk en betrouwbaar. En hij kan boodschappen doen, dus ik sta er nog steeds wel versteld van

 

Tja, ik vond deze jongen en begon hem steeds leuker te vinden en sindsdien doe ik iedere dag hard mijn best om onafhankelijk, stoer en sterk te blijven en mij niet te laten inpalmen door zijn mannelijke charmes en gewoon een stoere vrouw te blijven die financieel ook niet afhankelijk is. Dat aspect zal altijd wel gescheiden blijven, denk ik zo. Ik heb teveel nare ervaringen met mannen om ooit weer een 'eenheid' te kunnen vormen. Nevertheless smeer ik wel zijn boterhammen, was ik zijn sokken en kook ik voor ons :x ( )

Maar hij hoeft zijn stem niet te verheffen naar mij of iets dergelijks, want ik zet hem zo buiten. Ik vind mezelf de ideale vriendin... en het is graag of niet. Veel gebruikte kreet hier: '...daar is het gat van de deur, mocht het je niet bevallen'. En hij is een echte vent die het daar gelukkig roerend mee eens is. Voor iemand die zo jong is (één jaar jonger dan ik) sta ik vaak met verbazing te kijken naar zijn manier van begrip voor mijn verleden, waarbij ik te maken heb gehad met huiselijk geweld. Zo'n normale jongen zou daar toch eigenlijk geen kaas van gegeten moeten hebben - en toch gaat hij er prima mee om en respecteert vrijwel elke grens die ik aangeef (behalve dan het laten slingeren van zijn wasgoed, mja, nobody's perfect).

 

Na 3 echt slechte relaties (vreemdgaan, leugens, mishandeling) had ik er ook geen vertrouwen meer in....was toen bijna 25 en woonde nog thuis, ik dacht oooh ik kom nooit meer iemand goeds tegen hahaha. Waarom tref ik altijd de slechten....

Nog geen maand later kwam ik mn man tegen op een chatforum en we waren niet bij elkaar weg te slaan. Elkaar na 2 maanden gezien, hij was op slag verliefd, ik had een muur om me heen gebouwd en liet hem niet toe, het leek te mooi om waar te zijn. Half jaar als vrienden om gegaan en toen sloeg het bij mij ook over. We zijn nu 8 jaar samen en de muur is heeeeeel langzaam afgebrokkeld met soms nog moeilijke momentjes. Maar bij hem is het thuiskomen....hij hoort bij mij en dat laat ie me nog steeds zo voelen, hij heeft echt voor me gevochten.
Het komt vanzelf op je pad als de tijd rijp is en dan weet je het wel....succes x