Ik weet niet meer wat ik moet doen, meeste mensen kennen mijn verhaal over mijn schoonouders.. Ik zal even in het kort iets vertellen want ik trek het niet meer en over het algemeen hebben Nederlandse mensen hier een nuchtere kijk op.. Vorig jaar ben ik ongepland zwanger geraakt en door mn ouders het huis uit gegooid. Mijn man heeft mij toen in huis genomen. Vanaf toen ging het mis, mijn schoonouders waren te aanwezig en mijn schoonzus woonde hier ook in huis. Ik had helemaal geen privacy, mn schoonouders sliepen in de woonkamer en we hadden niet eens een babykamer. Toen mijn zoon was geboren ging het nog erger, mijn schoonouders die aan het andere kant van het land woonden kwamen steeds dichterbij. Mijn schoonvader gaf zijn baan op en zette hun huis te koop. Vanaf dat moment "woonden" ze bij ons thuis. Ik had het er ontzettend moeilijk mee, vanuit mijn opvoeding hoor je bijv niet in je pyama voor je schoonpa te lopen, dat is niet netjes.. De dag na de bevalling toen ik thuis kwam vanuit het ziekenhuis sliepen ze al bij ons, ik heb geen moment samen met mn man en zoon gehad.. Als ik die foto;s kijk van toen sta ik maar op 4 foto;s alleen met mn zoontje, de rest staan hun er allemaal op.. Ik heb vishesh maandenlang borstvoeding op een bureaustoel in mn slaapkamer gegeven (ik had toen nog een hoogslaper als bed) Ik kreeg steeds meer ruzie met mn man. En had geen zin meer om bijv het huishouden te doen ofzo. Voelde me alleen maar rotter en rotter met de dag. Nu zijn ze eindelijk allemaal weg, schoonzus en schoonouders maar ze hebben de sleutels van ons huis.. En komen hier ook gewoon thuis terwijl ik er niet ben.. Mijn man had me voor mijn gevoel totaal in de steek gelaten. Hij liet ook nooit meer merken dat hij van me hield.. laatste keer dat hij het zei was op de dag dat ik erachter kwam dat ik zwanger was (4 april 2006) Tot op de dag van vandaag heeft hij geen moeite meer gedaan voor mij.. Toch zijn we in juni getrouwd.. Niet voor de wet maar voor ons geloof. Want meneer gaf aan dat hij niet zomaar trouwde met iemand. Paar dagen geleden vroeg ik hem wanneer we voor het "echt" zouden trouwen, als antwoord kreeg ik, die beslissing neem je niet zomaar.. Hij gaf aan dat hij een auto en een koophuis had en eerst wilde weten hoe het zat.. Ik had zoiets van huh maar je bent toch met me getrouwd.. Ik wil het alleen officieel maken.. Dat ik ook zijn achternaam heb.. Gisteravond dacht ik ik wil een leuke avond voor ons 2, dus ik met scheermesjes in de weer epileerde mijn wenkbrauwen mooi deed mn haar mooi en dacht.. Vanavond gaan we genieten, gewoon samen een leuke avond.. Nou niet dus, meneer ging lekker hyven en youtuben en heeft het niet eens gezien. Ik ben toen maar in de slaapkamer tv gaan kijken, toen meneer eindelijk kwam vroeg ik aan hem of het voortaan altijd zo moet gaan, en vroeg hem op de man af hou je eigenlijk van mij.. Het antwoord wat ik toen gekregen heb zit me nog steeds dwars.. Hij geeft aan dat er eerst een basis moet zijn voor je kan houden van elkaar.. Is ons huwelijk dan een leugen al die keren dat we seks hadden was dat alleen omdat hij zn behoeftes kwijt wilde.. Hij gaf aan dat hij wilde dat meer in het huishouden zou doen.. meer dan dat ik doe kan ik niet, ik werk hard en heb daarnaast zowat de volledige zorg over ons zoontje.. Hij zei toen ja mn moeder kon het ook, ja duh zijn moeder werkte niet en zat de hele dag thuis toen hij klein was. Ik kan het ook als ik toch niks anders te doen heb. Maar helaas moet ik wel werken omdat HIJ een baan heeft gekozen waarbij hij niet eens alle vaste lasten kan betalen, laat staan boodschappen of kleren voor onze zoon. Hij gaf aan dat hji een vrouw in huis mist.. Ja wat ben ik dan.. Een man? Hij wilt iemand zoals zn moeder want dat is hij gewend. Ik heb niet echt het gevoel meer dat hj van me houd of er moeite voor wilt doen, en ik gaf hem ook aan da het misschien beter is dat we ermee kappen, ookal wil ik het niet.. Maar hij gaf aan dat hij eraan wilde werken.. Maar ik merk bij hem nooit verandering, alles gaat zoals hij wilt. Hij is ook zwaar verwend door zn ouders en verwacht dat van mij ook dat ik altijd zn voeten zal blijven kussen.. Hij gaf ook aan dat het vooral niet meewerkte dat ik commentaar op zn ouders had en dat hem dat pijn doet.. Maar heb IK dan niet het recht om mn eigen gezin te hebben zonder dat hun steeds komen binnenvallen.. Voor mijn gevoel hebben zijn ouders het voor ons 2 verpest door ons niet de privacy te gunnen en ons zeker niet de kans gegeven hebben om te wennen aan het feit dat we ineens een gezin moesten worden. Mn man heeft aangegeven dat hij er niks van tegen hun gaat zeggen en dat ze wat hem betreft continu mogen binnenvallen.. Ik vraag me af of het nog zin heeft om samen te wonen en "zogenaamd" getrouwd te zijn.. Wat vinden jullie?
Hé Batchie. Wat een naar verhaal joh, dat gaat niet goed zo. Maar ik begrijp niet zo goed dat je wel voor je geloof maar niet voor de wet getrouwd bent. Hoe zit dat? Want je kunt niet in de kerk trouwen zonder dat je het burgerlijk huwelijk al gesloten hebt. Kun je me dat uitleggen? Verder lijkt het me goed als je man begrip opbrengt voor jouw standpunten, anders gaat het natuurlijk nooit werken.
toen vishesh net geboren was heb ik een keer op zijn site gekeken, ook de foto's. toen had ik al het idee, dat je helemaal niet gelukkig was! vond het ook opvallen dat er altijd zoveel mensen op de foto's stonden, dat leek mij echt veels te druk voor die baby! persoonlijk zou ik bij hem weggaan, zo'n man kan beter weer bij zijn moeder gaan wonen, dan hoeft hij thuis niks meer te doen, en wordt alles voor hem gedaan.
Klopt je hebt gelijk over het feit dat het niet kan, maar het gebeurd genoeg hoor Ik ken genoeg stellen die zo getrouwd en en voor de wet alleen maar samenwonen..
pff heftig allemaal. Ik zou zeggen kies voor je zelf en voor vishesh. Ga weg bij hem, natuurlijk makkelijker gezegt dan gedaan. Wil je wel veel sterkte wensen! Knuffel van lizzie!
klopt ik heb ook vaak genoeg aangegeven dat het niet goed was, maar vanauit mijn mans familie krijg ik niet het idee dat ze respect hebben voor mij.. als het aan hun ligt maken ze hem gewoon wakker om te spelen..
Ik zou eerlijk gezegd kiezen voor me eigen geluk en het geluk van vishesh. Want wil je voor de buitenwereld het ideale gezin zijn maar dat jezelf diep ongelukkig ben.
hoi batchie, allereerst wil ik je zeggen dat het behoorlijk vervelend voor je moet zijn om zo te leven, waarom praat jij zelf niet met zijn ouders, het is ook jou huis en ook jou gezin, als je hem gaat vragen te kiezen tussen jullie beide verlies je dat zeker dat zou ik dus niet doen probeer positief te blijven misschien weten zijn ouders niet dat jij er zo mee zit en willen ze best rekening met je houden, maar zolang je niets zegt zullen ze het niet weten. dat je man zo doet is omdat hij verwend is door zijn ouders, maak hem duidelijk dat jij zijn moeder niet bent en dat ook hij zijn steentje kan bijdragen in zowel de opvoeding van jullie zoontje als het huishouden, tenslotte komt hij als man zijnde ook niet echt tot zijn recht, want hij vind dat jij voor het huishouden en de kinderen moet zorgen dan moet hij ervoor zorgen dat er voldoende geld binnenkomt om van te leven en de rekeningen van te betalen, een relatie heb je samen een gezin heb je samen wat ik mij dan ook afvraag (misschien mag ik het niet vragen) maar was deze zwangerschap gepland zo nee ja dan zullen jullie dus goed moeten praten want als moeder niet gelukkig is zijn de kinderen dat ook niet zo ja vraag ik mij af waarom jullie het niet eerder erover gehad hebben hoe jullie de opvoeding van de kleine gaan combineren met werk en huishouding (absoluut niet gemeen bedoelt) veel succes groetjes nathalie
Jeetje wat een kutsituatie zeg! Hij geeft toe niet mee te willen werken aan een goede relatie, omdat hij niet tegen zn ouders wil vertellen, dat het jou dwars zit dat hun zomaar binnen komen vallen.Als een man eerder voor zijn ouders kiest, als voor zijn vrouw en kind, dan zit er zoiezo al iets niet goed.Hij verlangt naar een moederfiguur, dus ik zou zeggen, laat hem lekker naar zn ouders gaan! Jij en je zoontje verdienen wel beter dan dit.Maak de keuze snel, want voor je het weet zink je in een nog dieper gat en kom je er helemaal niet meer uit! Als hij nu al niet wilt veranderen, dan doet hij dat over 10 jaar nog niet. Zie je jezelf over 10 jaar nog bij hem,zoals het nu allemaal gaat? Ik wil je in ieder geval veel sterkte en succes wensen.
moeilijke situatie, ze zeggen soms ook liefde maakt blind mischien dat je meer met je verstand moet denken van wat verstandig is voor JOU en je kindje! ik zou een keer duidelijk met hem praten en zeggen dat hij niet de enige is binnen dit gezin maar dat jij er ook bent,en wat jij graag wilt. heeft hij daar totaal geen oor voor dan zou ik persoonlijk ervoor kiezen om weg te gaan. succes meid!
pak het eens bij de wortel aan: waarom ben je door je ouders eruit gegooid, omdat je zwanger was? want daar begon de ellende.. en ja dat die hele familie in je huis zit is ook een kwestie van het zelf toelaten. Je zegt dat wij nederlanders daar nuchter in zijn en ik denk dat er ook geen een Nederlandse vrouw accoord ermee ging dat de halve familie kwam inwonen. Ik weet niet welk antwoord je nu wilt horen want zoals ik het bemerk kom je niet genoeg voor jezelf op, men kan hier dus wel zeggen dump hem of gooi die familie eruit, maar je zal het zelf moeten doen.
ja ondanks alles houd ik nog steeds van hem, het klinkt stom maar ik zou toch wel alles doen wat ik kan om hem gelukkig te maken, ook al is dat tot nu toe ten koste van mezelf gegaan. Maar nu is er ergens een stemmetje die zegt, moet jij niet ook eens gelukkig zijn..
je mag nooit,en dan ook echt nooit zorgen dat een ander gelukkig is,terwijl jijzelf en je kindje eronder lijd!kies voor jezelf meis,en laat hem dan maar eens bewijzen hoe graag hij jou en je kleine wil "houden"
Als je zelf niet in zo'n situatie zit is het moeilijk om je advies te geven. Ik ben 32 jaar van mijn leven alleen geweest en ik vind dat een partner iets moet toevoegen aan je leven, je leven verrijken/aanvullen. Is dat niet het geval dan kun je beter voor jezelf kiezen. Want echt, het is niet altijd leuk alleen maar je hebt tenminste rust en geen stress... Succes in deze moeilijke tijd...
Wat een k*t situatie! Als hij er niet met zijn ouders over praten dan had ik een nieuw slot op de deur geplaatst! En dan wel zorgen dat je man niet een sleutel geeft aan zijn ouders. En vraag is aan je man hoe hij het zou vinden als jou ouders iedere keer zomaar bij jullie in huis komen!
ik heb het al eens aangegeven, en hu vinden dat ik me maar aan hun moet aanpassen omdat ik bij HUN in de famillie nu hoor. Ik zei gister ook tegen mn man, wat als je zus ooit eens trouwt en iemand doet zo tegen haar, of wat als jij ooit eens een dochter hebt.. Had hij natuurlijk geen antwoord op.. Vishesh was idd niet geplanned. En we hadden wel gesproken over hoe we het zouden doen allemaal, maar vanuit zijn kant komt er niks van omdat zn moeder hem natuurlijk het eerste jar dat we samenwoonden nog heeft verwend door hier te komen wonen. Daardoor is alles nu nieuw voor hem. Hij doet ook veel in het huishouden hoor, maar hij vind dat dus niet normaal.. Omdat hij dat dus niet van thuis heeft meegekregen en ik weer wel, dus ik probeer het wel beetje te accepteren maar het kan niet zo zijn dat ik en huishouden doe en vishesh en mn werk..
@ Meid...wat een ellende! Kan me er wel een beeld bij indenken hoe jij je voelt. Wens je heel veel sterkte toe! Luister naar je hart! (hoor wie het zegt) Je bent nog zo jong! Liefs en een knuf Marjo
je hebt gelijk, het begon met mn ouders. Maar voor mn ouders het wisten zei hij al dat we dan samen moesten wonen, zn zus woonde toen al daar in. Maar dat was volgens hem tijdelijk maar ineens ging ze niet meer weg.. (dat zijn zijn woorden) ik heb al een aantal maal gezegd tegen zijn ouders dat ik hte niet leuk vind, maar luisteren doen ze niet, ze luisteren ook niet naar mn man als hij wat duidelijk maakt. Aan de ene kant denk ik soms echt dat ze het niet doorhebben, maar ik kan moeilijk de politie bellen voor ze toch?
als ik het lees vind ik het heel erg naar voor je, maar misschien is het ook verstandig naar jou aandeel te kijken hierin. weetje, ik kan niet uit jouw verhaal opmaken hoe die relatie zit, omdat je (geeft niet) erg veel naar hem wijst, wat hij niet goed doet. misschien zit hij ook met veel frustratie, probeert hij dat ook aan jou uit te leggen, maar hoor jij dat (ook) niet. waarom gaan jullie niet samen met een onpartijdige persoon praten en vanuit daar keuzes gaan maken. dan weet je zeker dat je er samen over hebt kunnen praten en zeker weet dat je niet weer foute beslisingen gaat maken. want heb je er al over na gedacht hoe je het wil gaan doen als je fulltime werkt?