na alle verhalen van de laatste tijd over kindermishandeling en ouders die hun kinderen ombrengen vraag ik me af of ik nu te achterdochtig word (spoken zie, die er misschien niet zijn) of dat er toch iets loos is bij mijn buren. in het kort: sinds een jaar heb ik nieuwe buren, hele aardige mensen, 3 kinderen, 2 jongens en 1 meisje. met name het jongste kind, meisje 2 jaar daar maak ik me een beetje zorgen over. kindje huilt heel veel en echt op het krijsen af. dit in combinatie met idioot hard schreeuwen van de moeder baart mij zorgen. ik weet dat kids op die leeftijd een flinke keel op kunnen zetten als ze bv. hun zin niet krijgen maar dit voelt gewoon niet goed. ik versta niet wat er geschreeuwd word omdat ze van buitenlandse (irakese) afkomst zijn maar de intonatie doet vermoeden dat het niet gaat omdat het meiske geen snoepje krijgt ofzo. frappant vind ik ook dat het altijd gebeurt als de vader niet thuis is. denk er de laatste weken veel aan wat ik er mee aan moet mede door het feit dat ik het meisje eerder al met een blauw plekje op haar wang zag lopen. maar ja, welk kind van 2 zit niet af en toe onder een blauwe plek, ze kunnen best stuntelig zijn. mijn man zegt, niet mee bemoeien , mensen van buitenlandse afkomst zijn over het algemeen wat luidruchtiger en feller met stemverheffen. maar ja, hij hoort het niet zo vaak als ik. vind het heel moeilijk. ik zou me achteraf voor me kop slaan als er werkelijk wat aan de hand is en het fout gaat. helaas woont dit gezin in het hoekhuis dus geen andere buren om te vragen of het hun ook opvalt en anoniem melden zou toch in mijn richting wijzen omdat ik als enige buurvrouw dit zou opmerken. stel dat er niets aan de hand is dan is de relatie als buren flink verstoord en je moet toch naast elkaar leven. wat zouden jullie doen?
Ik zou geen melding doen als je inderdaad nog niet zeker bent van je zaak. Ik zou er dus zeker allert op zijn en het (nog) meer in de gaten (blijven) houden.
Moeilijk hoor, ik zou het goed in de gaten houden. Mijn dochter van twee is een echte wildebras, dus ze loopt af en toe eens met een blauwe plek rond. Je moet je wel realiseren dat mensen die hun kind mishandelen, vaak plekken opzoeken die niet zo te zien zijn. En dat gillen, ach elk kind gilt wel, en dat moeders dat doet, tja niet echt gezond maar goed. Hou het goed in de gaten! vaak merk je het aan de kids zelf ook wel.
vooralsnog ben ik nog niet van plan om aan de bel te trekken en blijf ik natuurlijk wel alert. en let wel, het welzijn van een kind gaat boven een goeie verstandhouding met de buren. als er werkelijk wat loos is dan verstop ik mijn identiteit niet. maar het is zo moeilijk te bepalen of er wat aan de hand is. kijk, als je ze kan verstaan heb je al gauw door of het kind aan het drammen is of dat er iets meer loos is en dat is juist het vervelende, ik ben de irakese taal niet machtig.
Zou je het geschreeuw niet op kunnen nemen? Mijn zwager is Irakees...... Ik moet zeggen dat als ik mijn schoonzusje bel ik haar vaak niet kan verstaan; hij is dan aan het msn-en met zijn familie. Het is inderdaad schreeuwen.
Ik Zou absoluut melding doen! Je hoeft namelijk niet zeker te zijn van je zaak. Daarbij ondernemen ze vaak pas actie als er uit meerdere hoeken melding is gedaan. helaas heb ik hier als groepsleidster van de naschoolse opvang vaak mee te maken gehad. Wij MOETEN verplicht melding maken van een vermoeden. Het was bij een meisje zo duidelijk, maar de raad van de kinderbescherming heeft geen actie ondernomen. Pas nadat de school ook melding had gemaakt gingen ze een onderzoek starten. Jij bent namelijk niet de gene die vast kan stellen of het zo is, je kunt anoniem een vermoeden uitspreken. Jouw naam wordt nooit kenbaar gemaakt. Maar vraag jezelf maar eens af wat er door je heen gaat als het wel een keer fout loopt. Ik begrijp dat je twijfelt. maar die twijfel is alleen voor jouzelf lastig. Als er niks aan de hand is bij je buren zullen ze nooit weten dat jij de melding hebt gemaakt. Als er wel wat aan de hand is, ben je blij dat je het hebt aangekaart Misschien heeft die moeder er heel veel aan, krijgt ze hulp of adviezen e.d. Kortom Bellen!
Als ik jou was zou ik eens bellen met jeugdzorg of de kinderbescherming. Vraag eens waar je op moet letten en wat de een aanwijzing zou kunnen zijn. In mijn werk heb ik ook meldingsplicht maar als burger niet. Meteen melding maken is misschien wat overdreven. Wel zou ik eens navragen, je kunt daarna nog altijd melding doen. Als ikkijknaar de kleine van mn schoonzus en zij zelf,,,,pff als ik daar 5 min binnen ben wil ik alweer naar buiten. Zij heeft al een harde stem enals ze danook nog moppert op die kleine dan is het alsof de hel losbreekt. Als er dan echt iets is waar ze heeeel boos om is dan stort t huis bijna in. Echt alsje danbuiten staat dan hoort zich dat ook niet normaal aan. Haar buren hebben ook eens melding gedaan vanmishandeling maar ja er was niks aan de hand. Voor t zelfde geldt is er wel iets aan de hand en dan verwijt je jezelf dat je niks gedaan hebt. Informeer gewoon eens enkijk wat zij je adviseren. Mss is het gezin al wel bekent je wete maar nooit
zou ik ook doen! en als iedereen denkt niet mee bemoeien, tja, dan is er ook geen hulp, ga op je gevoel af...
Tja, ik denk ook dat het van een afstand altijd gissen blijft: je komt niet bij die mensen over de vloer, hebt haar nooit zo'n huilbui zíen hebben en weet niet wat het is. Ik denk dat je 2 dingen kan doen: - Het gesprek aangaan met de buurvrouw (bijvoorbeeld als er weer zo'n bui is) en vragen of je ergens mee kunt helpen of wat oppervlakkiger hoe het gaat (zo krijg je meer zicht op hoe het daar binnenshuis gaat) - Niet zelfstandig meer zicht proberen te krijgen, maar contact opnemen met Bureau Jeugdzorg wat signalen zijn/ met het AMK om een (anonieme) melding te doen Ik denk dat je niet meer gaat zien/horen op deze manier en dat is jouw plicht ook niet. Maar vanaf een afstand blijven gissen/kniezen maakt de situatie alleen maar lastiger. Als je eenmaal een bepaald beeld hebt kun je, ongewenst, ook steeds bevestigende signalen krijgen terwijl die misschien niet terecht zijn. Er zijn mensen voor die dit deskundig kunnen onderzoeken. Persoonlijk zou ik het fijn vinden als iemand met zoiets naar mij zou komen, onder het mom van een praatje. En ik zou het fijn vinden als diegene zich vragend opstelt en zou navragen waar die buien vandaan komen. Ik heb ook een behoorlijk temperamentvol kind en zou het vreselijk vinden als er over mij gedacht werd dat ik mijn kind iets aan zou doen. Van een afstand is het gewoon lastig te beoordelen.
Ik vroeg al eerder of je het niet zou kunnen opnemen, dan zou ik het kunnen laten horen aan mijn Irakese zwager en weet je gelijk hoe of wat! Om nou gelijk de kinderbescherming te bellen terwijl je geen bewijs hebt... Ik zou dat toch niet doen. Als onze buren alle keren dat wij met stemverheffing praten de politie zouden bellen dan houden ze geen tijd meer over om boeven te vangen!
precies, melden, bij de amk, die informeren bij cb etc, of die iets opmerken, en gaan eventueel verder.?bij een vermoeden zeker melden, stel je voorat er iets gebeurd!
Als je het niet zeker weet, dan kan je beter een keertje bij ze aanbellen en vragen hoe het met ze gaat. Dit kan je dan beter doen als het mannetje niet thuis is. Misschien nodigt ze jou wel uit om naar binnen te komen. Dan kan je kijken hoe het er 'echt' aan toe gaat. Ik weet dat vroeger mijn zusje heel veel last had van haar oren (oorontsteking). Ze werd vaak in de nacht huilend wakker. Ze was ook een jaar of 2/3. De buren hoorden het dus ook telkens. Ik weet nog dat mijn moeder met de buurvrouw stond te praten over mijn zusje. Mijn moeder had de buurvrouw verteld waarom ze zo vaak in de nacht huilde en of ze daar rekening mee konden houden. Dus waren zij ook op de hoogte..
Daar heb je wel gelijk in, maar zoals ik al eerder heb gezegd, vaak líjkt het alsof buitenlanders ruzie maken als ze praten en dat is vaak niet zo.
ik zou ook anoniem een melding doen. ze kunnen beter een keer voor niets komen als dat dit het zoveelste familiedrama wordt. Liefs kaatje
Mishandelde kinderen zal je op straat of ind e winkel nooit zien praten of huilen of zo. Die houden hun gedeisd uit angst dat ze daar ook een lel zouden krijgen, en dat is nu net dé verschrikking: het openbaar en de vernedering daarrond. Als het meisje zich buitenshuis stil en gesloten gedraagt, dan kan je er prat opgaan dat ze idd mishandeld wordt. Zag ik (helaas) vaak in de crèche. De mishandelde kinderen waren zo stil, kan je je niet voorstellen... Bij ons was het ook ff afwachten en goed in de gaten houden, en eens we zo goed als zeker waren, trokken we aan de bel bij de kidnerbescherming.