"Mama van Sem* (3,5mnd)"

Ik heb de twijfelachtige eer me hier ook te mogen melden... Ik ben op 13 augustus 2009 mama geworden van een vlinderjongetje, na een zwangerschap van 3,5 maand. En dat terwijl ik niet eens wist dat ik zwanger was. Hier mijn (lange) verhaal.

De afgelopen maanden had ik een vreemde cyclus. Het was vrij onregelmatig, en dan had ik eens veel bloedverlies, dan weer weinig. Ik vroeg aan de huisarts wat het kon zijn, en die verzekerde me dat het kwam door de borstvoeding. Die kon nogal veel invloed hebben op de cyclus. Dus ik nam ook aan dat dat zo was. De moeheid schoof ik af op de borstvoeding, en voor de rest had ik helemaal nergens last van.

Op 13 augustus had ik toen ik opstond lichte buikpijn en bloedverlies, dus ik nam aan dat ik ongesteld was. Tegen de middag werd de buikpijn veel erger. Ik dacht toen nog bij mezelf: als ik niet beter wist zou ik denken dat het een beginnende bevalling is... Maar ik bleef dus nog denken dat het een heftige menstruatie was, totdat ik na de middag naar de wc ging en ineens veel bloed en stolsels verloor. Toen wist ik dat het een miskraam was. Maar eerlijk gezegd was ik toen nog heel erg nuchter. Ik vond het wel vervelend, maar niet supererg ofzo. Maar het hield niet op, het werd alleen maar erger en ik kreeg echte weeen. Iedere minuut, en ze hielden een halve minuut aan. Het was super pijnlijk. Ik verloor nog een paar keer stolsels op de wc, maar na wat er toen gebeurde ging ik bijna van mijn stokje... Er was opeens een klein baby'tje geboren... Ik schrok me echt HELEMAAL rot... Ik was er vanuit gegaan dat ik misschien een paar weken zwanger was, (omdat ik dacht dat ik ongesteld was geweest) maar dit baby'tje was maanden oud!!! Het was zeker 11 centimeter lang, en alles zat erop en eraan, van het kleine neusje tot de 10 vingertjes en teentjes. Je zag ook al overduidelijk dat het een jongetje was. En uitgerekend nu zat mijn vriend op een booreiland, en was ik alleen met ons zoontje van bijna 11 maanden thuis... Zat ik daar, met (nog steeds) heftige weeen, een dood baby'tje, en onze 'grote' baby zat keihard te huilen... Ik werd ook nog super duizelig en dacht dat ik elk moment flauw kon vallen, en ondertussen verloor ik echt ontzettend veel bloed en stolsels. Dus ik belde de huisartsenpost. Die vertelden me doodleuk dat ik maar een paracetamol moest nemen en een beetje gaan liggen... Maar mijn zoontje bleef keihard huilen en het bleef maar bloeden en bloeden, dus op bed liggen was echt geen optie. Ik heb mijn zoontje maar (onder luid protest) in de kinderwagen gezet, omdat ik bang was dat ik flauw zou vallen met hem op mijn arm. En ik ben haast letterlijk tussen bed en wc heen en weer gekropen. Inmiddels had ik gelukkig wel mijn vriend weten te bereiken, maar die kon de volgende dag tegen de avond pas thuis zijn. Toen de weeen voorbij waren belde ik de vk op. Die was gelukkig wel superlief en begripvol. Ze wilde zelfs meteen komen, maar dat vond ik niet meer nodig omdat het nu toch voorbij was, en het was al na middernacht inmiddels. Dus zou ze de volgende dag komen.

De dag erna kwam ze dus kijken, en ze schrok zelf een beetje van wat ze zag. Ze schatte het baby'tje op een week of 16. Ze zei dat ze zoiets niet vaak mee maakte, zo'n late miskraam, en daarom vond ze het verstandig als ik toch nog even naar het ziekenhuis ging.

Ik kon meteen terecht, en gelukkig konden mijn schoonouders meteen komen. Dus ging ik met mijn schoonvader naar het ziekenhuis. Onderweg ben ik een paar keer bijna flauw gevallen, en in het ziekenhuis werd is zo duizelig en zwak dat ik haast niet meer kon lopen. Gelukkig ging het weer een beetje nadat ik even had gezeten en iets had gedronken. Bij de gyn bleek gelukkig dat de baarmoeder helemaal schoon was. Hij schatte het baby'tje iets minder ver dan de verloskundige, maar dat was dan nog steeds zo'n 3,5 maand. Ook werd mijn bloed geprikt, en ik had inderdaad flink bloedarmoede (hb van 5), dus ik kreeg meteen ijzertabletten mee.

Toen ik weer thuis kwam was mijn vriend er gelukkig. Het is toch veel fijner om samen te zijn nadat er zoiets heftigs is gebeurt. We moesten nu gaan overleggen wat we met het baby'tje wilden gaan doen... In eerste instantie dachten we aan crematie, maar nadat ik hier wat meer over had gehoord besloten we toch dat we dat niet wilden.

Nu hebben we ervoor gekozen om ons zoontje morgen te begraven. We hebben een supermooi klein doosje waar hij in ligt. Mijn ouders hebben bij hun vakantiehuisje een hele grote mooie tuin, en in de hoek staat een vlinderstruik. Symbolisch gaan we hem hieronder begraven. Ik heb hier een heel goed gevoel bij.

Dus nu zit ik hier thuis... Geen kindje en nooit zwanger geweest, en toch mama geworden. Een heel dubbel gevoel. Ik denk dat ik nog een tijd nodig zal hebben om dit te verwerken. Maar ik zal ons jongetje in ieder geval nooit vergeten!

 

Wat vreselijk zeg .

Ik kan me nauwelijks voorstellen wat er door je heen moet zijn gegaan toen je daar jullie kleine jongen zag liggen. Ik wil je heel veel sterkte wensen met je verdriet en ik vind dat je een mooi plekje hebt uitgezocht voor jullie zoon.

Liefs Trees