Beëindigen 22+3 ons meisje<3

Lieve meiden, sorry dat ik pas nu weer van me laat horen.

Heb veel gehad aan al jullie reactie en het is best wel eens fijn te praten met "ervaringsdeskundigen" waar ik er zelf nu ook 1 van ben. En ik kan wel zeggen "helaas" maar ondanks dat we ons meisje veel te vroeg moesten laten gaan, pakt niemand haar meer van ons af en leeft ze door in ons hart en weten we zeker dat ze nog bij ons is. Had haar niet voor die korte tijd niet willen missen hoe graag ik het natuurljk anders had gezien.

We zijn op woensdag 21-08 naar het Radboud gegaan na op maandagavond ervoor de 3 horror pillen te hebben geslikt. Dit was 1 van de zwaarste momenten.
Omdat ik een keizersnede heb gehad, mag ik maar de halve dosis voor het opwekken van de weeën. Om de 4 uur kreeg ik vaginaal een pil in gebracht en kreeg vrij snel harde buiken. Deze deden geen pijn, dus was al hoopvol...als dit het is... Maar helaas... Daarnaast vond ik het ook fijn (hoe raar of hard dit ook mag klinken) dat ik ons meisje niet meer zo goed kon voelen. Schrik ervan als ik dit typ, maar het was zo. Haar bewegingen kon ik niet langer aan. Wetende dat deze binnen enkele uren zouden stoppen. het niet voelen kwam of door de harde buiken, maar misschien was ze toen al buiten bewustzijn van de samentrekkingen en de pijnstillers. Dat hoop ik dan maar.

Vanaf 11 uur 'savonds werd het heftiger en heb ik om een infuus gevraagd. Kon met een pompje zelf dosering toedienen. Dit was niet pijnstillend maar werd wel licht in mijn hoofd. Hiermee de nacht met moeite doorgekomen. Mijn man lag gelukkig naast me en heeft me er door geholpen.
Na om 7 uur donderdagmorgen de 4e pil toegediend te hebben gekregen, ging het snel! Vanaf 8:30 was het wee na wee na wee na wee... Pff. Heel heftig totdat om 11:15 de vliezen braken. Wat een schrik maar wat een opluchting! Zelfs nog gelachen want was precies op dat moment met mijn man alleen op de kamer en hij zat bij me op bed tot hij omhoog sprong en bijna uitglijdend in het vruchtwater naar de deur rende om de verpleegster op te halen! hij wist niet wat hem overkwam en dacht zelfs even dat de infuuszak geknapt was.

Ik dacht toen het ergste gehad te hebben qua pijn, maar toen begonnen de beenweeen. Heb een hoge pijngrens maar jee zeg.. Wat zijn die weeën ook heftig. Het roesje werd qua dosis verhoogd waardoor ik tussen de weeën door bijna in slaap viel. Door de verhoogde dosis ging het zuurstofgehalte in mijn bloed ook hard omlaag, dus kreeg gelijk zuurstof toegediend en toen ging het prima. Mijn man had vanaf toen de afstandsbediening voor de dosering in de hand dus kon mij telkens iets toedienen.
Tijdens de beenweeen kun je niets anders dan verkrampen maar ik moest maar gaan persen. Hoe?? Persweeen zijn er niet en ik voelde haar ook niet. Ik begon maar te persen zodat ik iets kon doen tijdens de weeën. Ik moet zeggen dat ik heel blij ben dat ik niet voor een ruggeprik heb gekozen. Ik wilde deze pijn voelen en zodra ze er was, was ook ik deze pijn alweer vergeten. Hiervoor in de plaats kwam dan wel verdriet en pijn in mijn hart ipv geluk en liefde. Voord e verwerking nu merk ik dat het goed is geweest dat ik de pijn heb doorstaan. Heb het toch zelf gedaan met mijn eigen kracht. Begrijp ook heel goed als je wel kiest voor echte pijnstilling natuurlijk. Je hoeft geen pijn te lijden. Dit beslis je op het moment zelf. Ik wilde het vooraf wel maar uiteindelijk niet gedaan.

Een uur na het breken van de vliezen...ineens...Daar lag ze..... Wat er toen door me heen ging is met geen pen te beschrijven. Weet nu hoe hartpijn voelt. deze pijn wens je niemand toe. We hielden al van ons meisje L toen ze nog veilig in mijn buik zat, maar dit is binnen een seconde vertienvoudigd. <3
Mijn man heeft de navelstreng mogen doorknippen en ben zo trots op hem dat hij dit kon. Vervolgens hebben ze mij verteld hoe ze er uit zag waarna ze in een wikkeldoekje op mijn borst werd gelegd. Wat heftig!
Ze heeft nog een uur geleefd en dat was zo ongelofelijk bijzonder. We hebben alles tegen haar kunnen zeggen en ze heeft mijn liefde kunnen voelen. Heb haar zacht in slaap gewiegd tot ze helemaal koud werd.

Mijn man heeft geholpen met haar in een mooi wikkeldoekje te doen en heeft haar mutsje opgezet. (Zag gister voor het eerst de foto's hiervan en was zo trots op hem hoe hij dit deed. Met alle liefde in zijn gezicht en het gemak waarop...wat een topvader)

Gelukkig kwam binnen een half uur ook de placenta los en werd een rit naar de OK mij bespaard.
In totaal hebben we nog 6 uur samen met onze prinses kunnen doorbrengen. 6 dierbare uren. <3
Nadat de Make A Memory is geweest, zijn we naar huis vertrokken en hebben we haar achter moeten laten in het ziekenhuis. Weer een horrormoment.

De volgende ochtend is obductie gedaan op haar kleine mooie lichaampje. Ook is ze door de mri scan geweest.
Wij hebben ons meisje zelf op dinsdag 26-08 opgehaald uit het mortuarium en meegenomen naar huis. We hadden een soort open huis geregeld zodat familie en beste vrienden afscheid van haar konden nemen. Dit was zo mooi en intiem en ook niet te zwaar. Eind van de middag zijn we met onze andere dochter samen naar het crematorium gereden en hebben we nogmaals afscheid genomen. Even met ons gezinnetje compleet. Onze dochter van 19 maanden heeft haar zusje overigens niet gezien. Ze is nog te jong en L was niet meer zo mooi toonbaar natuurlijk als vlak na de bevalling.
Dit afscheid voelde voor mij niet meer als echt afscheid. Het echte afscheid had ik al gehad in het ziekenhuis...

We hebben ook geboortekaartjes gestuurd en onze familie en vrienden in een boekje een stukje laten schrijven.

Hm..het wordt een lang verhaal.. Dit is toch in het kort hoe het gegaan is. Inmiddels zijn we bijna 4 weken verder na de bevalling en is het gemis nog groter. Mis haar iedere dag meer. Gelukkig hebben mijn man en ik alles zo kunnen doen dat we nergens spijt van hebben en het is goed geweest. Dit helpt heel erg in de verwerking. Daarnaast hebben we veel lieve mensen om ons heen en krijgen we steun van werk. Mijn man is vorige week weer halve dagen gaan werken maar dit was nog erg zwaar voor hem. Ik ga deze week voor het eerst koffie drinken op mijn werk. Mijn man en ik hebben inmiddels zelf allebei al een ring waar we haar as in hebben laten verwerken. Zo fijn haar weer dichtbij me te dragen. Dit helpt ons ook heel erg.

Lichamelijk voel ik me verder redelijk. Wil zo graag alle hormonen uit mijn lijf. Dit is ook waar ik me de afgelopen week op heb geconcentreerd. Heb mijn verdriet even geparkeerd. Kan het niet allebei tegelijk.
Heb 3 dagen veel last gehad van stuwing. Ook horrordagen want je wilt zo graag je kindje verzorgen en voeden, maar er is niets. Vond ik erg zwaar.

Nou het verhaal is lang geworden en sorry misschien iets samenhangend. (Het is al laat)
Wij gaan er door komen... Wanneer? Dat weet ik nog niet, maar ik weet zeker dat we het redden samen.
We wachten nu de uitslagen op 28-10 af. Hopelijk komt er niets erfelijks uit. Dit vind ik nog wel erg spannend.

Liefs M en nogmaals bedankt voor alle steun.