Ja, die hormonen spelen mij toch parten of is het gewoon mijn karakter dat het mij zo moeilijk maakt? Maar ik heb nog nooit zo hard gewenst dat de dagen en weken zouden voorbij vliegen! Ik weet op dit moment eigenlijk niet hoe ik het nog 6 weken uithoud om een neutrale houding aan te nemen, het aan niemand te vertellen en rekening houden dat ik het nog zou kunnen kwijtgeraken! Heb zo het gevoel dat ik de enige ben die dit probleem heeft! Hoe doen jullie dit dan? Hebben jullie tips? Hoe gaan jullie daarmee om? Of hoe hebben jullie de eerste maanden doorsparteld?
Het is heel lastig... t liefst wil je t van de daken schreeuwen en tegelijkertijd ben je doodsbenauwd dat er iets mis gaat... Ik heb t verteld aan de mensen die t dichts bij me staan, mensen die me ook kunnen steunen voor als t ergste gebeurd... De rest heb ik contact een beetje afgehouden. die mensen zullen t allemaal begrijpen als ze t volgende week horen... Toen ik net zwanger was had ik ook zo iets van OMG hoe moet ik dit nog 7 weken stil houden... Hoe ik t heb gedaan weet ik eigenlijk niet, maar ik ben er door gekomen... Wat zeker wel heeft bij gedragen is dat ik hier op de site lekker mn ei kwijt heb gekunnen...
Enige tip: go with the flow De weken gaan inderdaad heel moeizaam om,tenminste dat lijkt zo! Als je straks 20wk bent dan besef je pas hoe snel de weken omvliegen! Probeer te genieten en ook dat het "jullie geheim" is. Hier meteen verteld dat er een 2de opkomst was, en toen iedereen het wist was de "lol" er meteen vanaf eigenlijk. Helaas werd het een mk en ben gecuretteerd. De maand erna weer zwanger en toen netjes 12wk onze mond gehouden,dat vond ik moeilijk. Maar achteraf ben ik er super blij mee,we hebben heerlijk genoten van ns "geheimpje". Dusssss Geniet ervan!
proficiat eerst en vooral ik denk dat je het helemaal verkeerd begrijpt als je denkt dat je de enige bent. zowat 90% van de zwangere hier denk ik, zal zeggen dat de eerste maanden echt veel te traag gingen. nu ben je 6 weekjes? Wanneer heb je eerste echo? veel meer dan wachten kan je helaas niet doen Maar jezelf zot maken met het feit dat je het nog kan kwijt raken is ook niet nodig. geniet er nu maar van, voor je het weet heb je de kaap van 12 weekjes bereikt
niet althans als ik donderdag een goede echo heb dan krijg ik er weer vertrouwen in en dan gaat het ook makkelijk. alleen nog even andere medicatie tegen de misselijkheid en dan gaat het best haha
Ik denk dat iedereen het moeilijk heeft de eerste 3 maanden. Ik was ook erg bang dat het fout zou gaan, en was blij dat we het mijn ouders verteld hebben met 6 weken. Het was toch fijn om alles met ze te kunnen delen. Ik vond wel dat het vanaf 7 weken wat sneller ging. Dan heb je al een echo gehad en kom je steeds dichter bij de 12 weken.
ik ben nu 5 werken dus dat wil zeggen dat ik nog 7 weken moet zwijgen! dat is voor mij ook heel moeilijk! ik kan nu al amper zwijgen! Ik wil het zo graag al aan iedereen zeggen maar ik weet dat het niet mag... gelukkig kan ik er met mijn vrouw heel goed over praten! nog even geduld hebben...
Ik had er niet zo'n moeite mee. Ik vond het wel leuk, dat 'stiekem' zwanger zijn. Het idee dat je een heel leuk geheimpje hebt. Het is dan nog zo van jezelf. Ik kon daar echt van genieten. Vooral op momenten dat anderen het over zwangerschapsgerelateerde onderwerpen hadden. Dan dacht ik bij mezelf: "Oh ja, dat herken ik" en dan gewoon een beetje glimlachen En de smoesjes die je moet verzinnen om niet te drinken of iets dergelijks. Heerlijk om iedereen zo om de tuin te leiden en achteraf samen om lachen. Misschien dat het helpt als je het een beetje op zo'n manier kunt zien. Maar ik snap ook dat je het het liefst van de daken wil schreeuwen. Dat is aan jou. Als jij het niet volhoudt op deze manier dan ben je natuurlijk vrij om het te vertellen aan wie je maar wil. Oh, en proficiat natuurlijk! Veel succes!
Hier hebben we het aan de familie's verteld...ze weten allemaal dat we een zwaar ICSI traject hebben moeten doorstaan en nu eindelijk zwanger zijn...hoop dat de weekjes nu voorbij vliegen en dat hij/zij bij ons blijft.
Ik heb het al vrij snel aan de mensen in mijn omgeving verteld. Ik was de eerst 12 weken ook heel bang dat het nog fout zou gaan, en was het al snel helemaal zat met alle kwaaltjes. Helaas kan je niks doen dan gewoon de tijd doorkomen. Maar voor je het weet zijn de 12 weken voorbij en gaat het snel!
Hoe herkenbaar. Ik ben pas 4,4 week. En vandaag schoot ik even volledig in paniek. De statistieken vlogen me even helemaal aan. Ik heb me voorgenomen om gewoon vertrouwen te hebben en van het goede uit te gaan, maar mijn gedachten slaan af en toe wel op hol. Normaal kan ik enorm goed relativeren, maar ik geloof dat de hormonen hier al invloed op hebben... Ik voel me enorm onzeker in. Ik had voor mezelf totaal niet verwacht ik hier zo op zou gaan reageren. Ik heb mezelf voor genomen om afleiding te zoeken de komende weken. Ik hoop dat het gaat helpen.
De eerste 12 weken zijn zeer mooi maar tegelijk ook een hel, de tijd gaat niet vooruit, je wil gewoon van die onzekerheid af maar probeer ook te genieten want die eerste 12 weken krijg je ook niet meer terug. Wij hadden het al verteld aan de familie met 7 weken, stel het zou mis gegaan zijn hoefde ik ook niet te vertellen dat we zwanger geweest zijn, het is zoals jullie het zelf willen Nu gaat het me te snel, vanaf het eerste schopje vliegt de tijd om, het mag van mij nu wel wat langzamer, ik ben zenuwen aan het krijgen denk ik
Zo dacht ik er ook over. Heerlijk om zo'n geheimpje te hebben. Vond het zelfs spijtig dat ik het na een tijdje moest vertellen, wist niet echt hoe ook. De tijd ging wel traag, ook door de onzekerheid. Maar anderzijds was het wel spannend...
Supermoeilijk vind ik het. Ik wil het het liefst wel van de daken schreeuwen (vooral toen ik er net achter kwam dat ik zwanger was), maar ik wil wachten. Wachten tot ik de 12 weken heb bereikt en de kans dat het mis kan gaan er nog steeds wel is (gaan we niet vanuit), maar dan wel veel en veel minder groot is. Bovendien zitten we dan rond de kerstperiode en ik vind dat persoonlijk een erg mooie tijd om het eerst tegen familie en vrienden te vertellen en daarna op het werk. Maar het is soms zo moeilijk! Ik heb ook een collega op het werk die zwanger is en het liefst wil ik met haar spreken over de zwangerschap (kwaaltjes enzo). Zij meldde haar zwangerschap op het werk in dezelfde week dat ik erachter kwam dat ik zwanger was. Zij was toen echter reeds 13 weken en heeft ook al die tijd haar mond gehouden. volgende week dinsdag heb ik de eerste echo en daar kijk ik erg naar uit. De tijd gaat langzaam voorbij, maar aan de andere kant geniet ik ook wel van 'ons' geheimpje. Er worden grapjes gemaakt over zwangerschap (en mogelijke zwangerschappen bij collega's), men moest eens weten wie er zwanger is, haha!
Het geheim houden vond ik in het begin best wel lastig maar heb daar nu wel heel wat minder problemen mee! 't Is meer het feit dat ik het nog kan kwijtgeraken en dat ik nog heel wat onzekere weken tegemoet ga! Maar ik zie het dag per dag en probeer mijn gedachten op iets anders te zetten! Het gaat met ups en downs maar ik denk dat iedereen dat ook wel kent? Ik heb het wel aan mijn collega verteld die nu 6 maanden zwanger is. Zij had mij ook onmiddellijk ingelicht als zij net zwanger was dus heb ik haar hetzelfde beloofd ! Het is wel leuk om daar met haar over te kunnen babbelen. Want het valt mij wel op dat je niet elke dag over je zwangerschap moet babbelen met mensen die dat zelf nog niet hebben meegemaakt of daar nu niet mee bezig zijn. Het gaat voor hen op den duur wel vervelen, en dat begrijp ik wel!
Ik weet het pas 11 dagen en het lijkt nu al een eeuwigheid.. Ik hoop dat de weken toch wat sneller gaan.. Normaal schiet de week voorbij nu kruipt hij.. Maar goed, ik hoop gewoon dat alles goed gaat en tegen de kerst zeggen we het tegen de fam. Rond die tijd heb ik ook mijn eerste echo. Gelukkig iets moois om naar uit te kijken..
Ik heb het beide keren gewoon meteen verteld tegen iedereen. Dus das ook nog een optie als je het echt moeilijk vindt om voor jezelf te houden. Maar klopt de eerste 3 maand gaan langzaam, maar achteraf eigenlijk wel erg snel.
Denk dat het voor iedereen anders is qua tijdstip van vertellen. Ik dacht dat ik het heel moeilijk zou vinden, maar dat viel erg mee. Samen met je partner een geheim hebben en hier samen over praten maakte het voor mij makkelijker om het niet te vertellen. Ook heb ik een boel mensen een beetje vermeden, ze snappen achteraf wel waarom dit was. Persoonlijk vind ik, mocht het mis gaan, dat het misschien fijn is met mensen te delen die dicht bij je staan. En misgaan kan het altijd, maar daar moet je niet vanuit gaan. De een verteld het na een positieve test, de ander wil perse wachten tot 12 weken. Wat je ook doet je komt er wel doorheen. Probeer een beetje te genieten, dan gaan de weken zo voorbij.
Voor mij hielden de zorgen pas een beetje op na de 28ste week bij beide dames... Dan hebben ze namelijk een redelijke kans buiten de buik. Verder kan je nooit met zekerheid iets zeggen over de levensvatbaarheid van je kind tot je het gezond en wel in je armen hebt hoor. Die 3 maanden grens zegt mij overgins dus maar weinig.....
Het begin ging zo ontzettend langzaam! Ik was heel bang dat het mis zou gaan en toch had ik er wel een goed gevoel over. Het enige wat me een beetje troosde was iedere dag denken "ik ben weer een dagje dichter bij de 12 weken.. ik ben weer een dag langer zwanger! En mijn kleindje is nu weer een beetje gegroeit en mijn HCG is morgen weer verdubbeld " Dit gaf mij wel wat moed.. en daarbij.. heeeeeeel veel hier op ZP! En als je de 12 weken echo hebt gehad en je voelt je ukje bewegen, dan pas gaat de tijd zo veel sneller! Enne.. van harte gefeliciteerd!!