Hallo meiden, Mijn zoontje is nou anderhalf jaar maar nog steeds als ik aan de bevalling denk en aan mijn zoontje die toen in levensgevaar was moet ik janken. Soms als ik een foto terug vind van die tijd dat hij in het academisch ziekenhuis was enz. Maar hij is gelukkig nu harstikke gezond en ik vind het tijd om te vergeten maar dat lukt me niet. Spoor ik soms niet denkik..er zijn mensen die erger hebben meegemaakt en hun zijn harstikke sterk en dan heb ik geen recht om zo emotioneel te doen terwijl mijn zoontje nu gelukkig helemaal gezond is .. wou het even van mij afschrijven
Wat vervelend! Ik heb zelf een heftige bevalling mee gemaakt, zoontje maakte het goed alleen ik niet. Mij heeft het geholpen er veel over te praten. Heb jij iemand in je omgeving waar je terecht kan?
hoi twinkle star, ik ben een poosje bij de psycholoog geweest maar mij hielp het niet ik heb een pnd , en medicijnen voorgeschreven gekregen maar het helpt niks
Ik denk dat geen enkele moeder haar bevalling vergeet! Ook ik word soms nog emtioneel als ik eraan denk, terwijl het allemaal goed is gegaan en ik een gezond kind heb. Zeker als je een moeilijke start hebt gehad kan ik me goed voorstellen dat je daar na anderhalf jaar nog aan moet denken.
Bij mij is het inmiddels 10 jaar geleden, was bij de bevalling van de oudste. Bleek achteraf al een tijd met zwangerschapsvergigtiging gelopen. Toen hij geboren werd ging het met hem goed maar mijn lever werkte minimaal en bleef een extreem hoge bloeddruk houden. Uiteindelijk heb ik een week in het ziekenhuis gelegen en mocht daarna naar huis onder toezicht van de huisarts die me elke dag kwam controleren. Pas na een half jaar ging ik me lichamelijk wat beter voelen maar achteraf ben ik ook wel depressief geweest ik dacht dat het gevoel er bij hoorde maar bij mijn andere twee kindjes was het heel anders. De klap van alles kwam bij mij ongeveer een haar na de bevalling maar door veel te praten met een vriendin, man en moeder heb ik het een plekje kunnen geven. @ Janneke, ik denk dat dat heel anders is. Elke moeder kan idd emotioneel worden bij het terug denken aan de bevalling. Maar bij de meeste zijn dit tranen van geluk. Bij ons (of ieder geval bij mij) kijk ik niet met een fijn en gelukkig gevoel terug op de bevalling. Wat een gelukkig moment had moeten zijn wordt overschaduwd door een flinke donkere wolk die daar altijd boven blijft hangen. Ik was nog jong, maar heb mijn kraamtijd alleen moeten doormaken in het ziekenhuis. Mijn man mocht op de dag de hele dag in het ziekenhuis zijn maar omdat na mijn opname de kraamhulp in de weg zat had ik hem na die periode meer nodig en is hij de tijd dat ik in het ziekenhuis lag, gewoon gaan werken. Ik had me die periode anders voorgesteld.
Maar als het je niks heeft geholpen zou ik toch terug gaan naar de huisarts. Het is echt belangrijk dit gevoel niet te negeren.
J. is nu 2 jaar geleden geboren en nog steeds wordt ik erg emotioneel als ik eraan terug denk. We waren hem bijna kwijt geweest dus die angst blijft erin zitten. Maar die angst belemmerd me niet om niet voor een 2e kindje te gaan. Die komt in juli, ik word goed begeleid bij de verloskundige, die was er zelf bij dus ze weet waar mijn angst in zit. Negeer het gevoel inderdaad niet en geef niet op, ga wel terug naar de huisarts zoals twinkle hierboven ook heeft gezegd. Iedereen is weer anders, dus niet alle 'standaard' behandelingen werken bij iedereen hetzelfde. Hun moeten uitzoeken hoe het wel kan werken voor jou. Sterkte meis! knuf
Een bevalling is natuurlijk niet niks en als dan ook nog "alles" tegenzit!! Daarbij zijn je hormonen ook nog flink van slag. Toch denk ik net als anderen dat je miss. beter wel naar de huisarts kan gaan... Deze gevoelens moet je nooit weg wuiven!!
Hè wat vervelend dat je je nog zo voelt! Ons kindje is pas 8 mnd maar als ik aan de hele zwangerschap / bevalling denk krijg ik het spaans benauwd! Ik praat er veel over, en dat doet me goed! Maar als het je nog zo " hoog " zit zou ik idd weer hulp in roepen misschien kan de ha zelf je wel een paar goeie tips geven. Toi toi toi
Vergeten zul je nooit denk dat je het op den duur wel een plekje kunt geven. Praat erover! Vrienden, maatsch werk/psycholoog etc. Het is niks om je voor te schamen
Mijn bevalling is nog niet zo heel lang geleden maar was voor mij wel heftig. Ging op het einde zo snel en met zoon lief ging het op het laatste helemaal niet goed waardoor hij met een vacuüm gehaald is. Omdat ik zelf echt stukken mis door de adrenaline en snelheid van alles ga ik in het ziekenhuis uit mijn dossier het verslag van de bevalling opvragen. Op die manier kan ik terug lezen wat er nu allemaal gebeurd is en het op die manier r een plekje geven. Geen idee of je daar wat aan hebt maar misschien helpt het je om alles nog eens op je eigen tempo terug te lezen.
Hoi, Ik herken het ook. Mijn 2e kindje is 2.5 jaar geleden geboren en tijdens de uitdrijving heeft hij het benauwd gehad, hoe weten ze niet. Hij was bij de geboorte asfyctisch ( bloed was verzuurd ), en begon niet zelf te huilen. Hij werd meteen meegenomen en aan de praat gebracht. Zelf had ik echt geen idee dat hij het moeilijk had. Ze legden hem op mijn buik, hij had zijn oogjes open en was mooi roze en had geen idee dat hij het moeilijk had. Ook zijn hartslag bleef tijdens de geboorte normaal, anders hadden ze wel de vacuum gebruikt om hem er snel uit te krijgen (neem ik aan). Dus hoe en wat wisten de ka niet. Toen ze met zoonlief bezig waren kwam mijn vriend terug vanuit het kamertje en haalde zijn schouders op dat hij niet wist dat het goed zou komen, toen werd ik dus wel bang. Gelukkig begon hij vrij meteen daarna te huilen en ging hij weer terug. Hij moest meteen naar de kinderafdeling in de couveuse. Dus heb hem ook niet vast kunnen houden na de geboorte. Dat vind ik nog steeds heel erg, dat hij 5 dagen in het zkh lag en dat ik hem niet kon troosten wanneer hij dat nodig had, omdat we maar 2x per dag op bezoek mochten komen. Gelukkig had hij geen infectie en was na 2 dagen uit de couveuse maar hij moest nog wel blijven.Wat een vreselijk kraamweek zo, op en neer zkh. Na 5 dagen mocht hij mee en alles ging eerst goed. Na 14 dagen begon hij steeds meer te huilen en werd een echte huilbaby.Ik verweet het mijzelf dat ik hem niet kon troosten en voelde me vreselijk schuldig. We zijn toen met lood in onze schoenen naar de huisartsenpost gegaan en die belde meteen met de KA. Die heeft hem meteen opgenomen onder verdenking van verborgen reflux, dit was het dus ook. Na 10 dagen is hij weer thuis gekomen met andere voeding en zantac. Hij was nog wel een pittig mannetje maar het ontroostbaar huilen deed hij niet meer. Al met al een zware 1e maand. Dit heeft mij verandert. Ik ben niet meer zo positief als toen ik voor de bevalling was. Ik ben niet somber en voel me niet depressief maar toch. Ik kan niet echt exact uitleggen hoe anders ik mij voel. Ik ben niet meer zo happy, ben ongeduldig geworden en snel geiiriteerd om de kleinste dingen soms. De ene dag kan ik alles hebben en de andere ben ik snel aangebrand. Ik ben er zeker niet trots op, ik heb me ook zoo schuldig gevoeld,niet alleen tegenover mijn zoontje maar ook tegenover mijn dochtertje die toen 2.5 jaar was. Als er in mijn omgeving baby's worden geboren, en als ik dan hoor hoe de bevalling ging en hoe de eerste minuten met hun baby's waren , en hoe geweldig zoet die babietjes zijn ,voel ik soms enige jaloezie opkomen. Dat had ik ook graag gewild.Begrijp me niet verkeerd, ik gun niemand een huilbaby!...Nu ik dit zo typ voel ik nog steeds dat enorme schuldgevoel.