Lieve lieve mensen, Ik heb zo ontzettend veel lieve berichtjes gekregen op het overlijden van mijn vriend, dat ik jullie niet allemaal appart kan bedanken. Bedankt dat jullie mij steunen en hier mijn verdriet mag uiten. Jullie zijn heel belangrijk voor mij. Jullie slaan mij erdoorheen. Hier vind ik afleiding als het me even teveel wordt. Velen vragen mij: "hoe gaat het nu met je?" Nou, nu eigenlijk nog veel erger als toen ik het berichtje plaatste dat hij overleden was. Het gaat dus helemaal niet goed. Ik weet mij geen raad met mijn verdriet, het is een allesoverheersend gevoel van pijn en ik stik haast in mijn eigen tranen. Ik kan het eigenlijk helemaal niet aan. Het is stil in huis, de enige die hier lacht is Noa. Zij zorgt ervoor dat ik op de been blijf. Zij is nu mijn zonnestraaltje, want ik kan het nu even niet zijn. Bij alles wat ik doe, wordt ik geconfronteerd met mijn vriend. Zelf Noa, want zij lijkt veel op haar papa! Je wilt ook niet weten wat er allemaal op je afkomt na het overlijden van je partner. Alleen al de financiele rompslomp...wat een burocratisch rotland hebben wij toch! Ik word er zo boos van, hier zit ik helemaal niet op te wachten. Velen zeggen mij ook: "gelukkig heb je je kind nog" Alsof dat het allemaal minder moeilijk maakt!" Wat een stomme opmerking! Het maakt het juist moeilijker, wat moet ik straks tegen haar gaan zeggen? Voel me heel eenzaam zonder mijn ventje......Hoop dat hij af en toe nog eens gedag komt zeggen en mij laat voelen dat ik het alleen red.
Ga er maar vanuit dat hij jullie in de gaten houd en dat hij zich af en toe laat zien in jullie kindje! Het is moeilijk en je moet door! zeker voor jullie pracht kind! Laat hem trots op je neer kijken meis ongetwijfeld dat hij tegen ieder daar boven zegt dat zijn mijn meiden! Sterkte meis.....
Je meisje heeft nu de beste beschermengel die zich maar kan wensen. Jij hebt er helemaal niks aan, dat snap ik. Ook ik kan je niet meer dan sterkte wensen en proberen weer een beetje ritme te vinden voor jou en Noa. Juist nu is alles de eerste keer zonder hem en dus erg confronterend, logisch. We denken hier aan je. bianca en elia
Meis hier is geen goed en passend antwoord op te vinden. Ik hoop echt dat je op een dag verder kunt gaan en het een plekje kunt geven. Put kracht uit die lieve meid van je. Zij is er voor je en je man is er als beschermengel voor je. Heel veel sterkte meid!
ach lieverd ik weet echt niet goed wat ik voor zinnings kan zeggen..... ik vind het zoooooo erg voor jullie! wil je heel veel sterkte wensen meissie
Lieve zonnestraal, ik wil je heel veel sterkte wensen voor jou en noa...en blijf op de been probeer een klein beetje aan je zelf te denken, hoe moeilijk het ook is, maar aan een zieke mama heeft Noa straks ook niets.... en voor je financiele rompslomp, probeer er hulp van iemand uit de famile bij te halen dan komt het niet helemaal op je zelf af...... Ik weet het is makkelijk gezegd voor iemand die niet in jou schoenen staat........ maar heel veel sterkte en een hele dikke knuffel
Hoop dat je veel steun van je familie ook krijgt inderdaad, verder als je hier iets kwijt wilt gewoon blijven doen. heb je nog ff een pb tje gestuurd. Hou vol meid hoe zwaar het ook is!
Ik weet niets zinnigs te zeggen,dan alleen maar heel veel sterkte meid.Je slaat je hier doorheen en zult er sterker uitkomen,het word zwaar maar ik weet zeker dat ie mee gluurt!
Heel veel sterkte meis. Ik weet helaas al te goed hoe je je voelt. Ik verloor ook plotseling mijn man op mijn 28e. Mijn kindjes waren 5 en 3 toen.
Meissie,ik weet zeker dat je vriend naar jullie kijkt en trots op jullie is. Hij is nog altijd bij jullie! Hij leeft voor in jullie harten! Ik wil je nogmaals heeeel veel sterkte wensen in deze verschrikkelijk moeilijke tijd! Ik vindt het zo klote voor je dat jij dit moet doorstaan! Schrijf hier lekker van je af! Iedereen staat hier voor je klaar! Dat weet ik zeker! Dikke knuffel!
Ook van mij nog een keer heel veel sterkte. Dat is het erge aan het overlijden... de rompslomp daarna. Je denkt alles gehad te hebben na het regelen van de crematie/begrafenis. Maar nee, al het afhandelen krijg je dan nog. En na lange tijd kan het nog zijn dat je wordt gebeld en dat men vraagt naar je man. Of reclames krijgt op zijn naam. Het is vreselijk zwaar. En dat mensen zeggen 'gelukkig heb je je kindje nog' dat is omdat ze iets willen zeggen. Mensen weten vaak niet hoe te reageren op verdriet. En nee, natuurlijk maakt je kindje het niet makkelijker. Maar het geeft je wel een reden om door te gaan, om sterk te staan. Je vraagt 'wat moet ik haar straks zeggen'. De waarheid. Dat hij helaas is overleden, dat je door een diep dal bent gegaan en dat je liever met zijn drieën was gebleven. Tuurlijk is het erg om dat te zeggen, maar ik denk dat het meer te handelen is voor een kind dan wanneer papa jullie zomaar verlaat voor een ander. Hang in there, that's all I can say!
Het lijkt me zo verschrikkelijk om je mannetje te verliezen. Ik wens je alle sterkte toe de komende tijd! Dikke knuffel, Selin
Lieve Zonnestraal... Met tranen in mijn ogen heb ik je verhaal gelezen...zo ingrijpend..zo pijnlijk...ik kan me helemaal voorstellen hoe je je nu voelt..zo na de crematie...als het voorbij is en iedereen zijn leven weer oppakt en ervan uit gaat dat jij dat ook moet doen...de echte pijn komt nu pas...en dan heb je juist iedereen nodig...wel heel fijn dat je vader en moeder er nog elke dag zijn..dan ben je iig niet alleen met je meisje...het lijkt me zo ontzettend zwaar...ook ik vind dat je je emotie heel mooi verwoord, blijf dat idd doen zolang je het kwijt wilt, het helpt je voor een klein deeltje al wat te verwerken...voor zover je kan verwerken...dat woord begrijp ik nog steeds niet...hoe kun je zon tragische gebeurtenis nu verwerken? ja het wordt uiteindelijk iets draagelijker en je zult weer kunnen lachen zo nu en dan en misschien wel weer gelukjes gaan voelen, maar verwerken? je zielemaatje zul je altijd missen...je zal hem altijd bij je dragen in je hart...je zal hem altijd blijven zien in je prachtige dochter...ze is een deel van hem...zijn deel zal altijd voortleven in haar....net zoals hij altijd zal voortleven in jou hart...in jou dromen... Lieverd, ik wil je zo ontzettend veel kracht toewensen...je mannetje zal je helpen hierdoor te komen....sterkte meis...en blijf vooral praten en van je af schrijven... heel veel liefs en een hele dikke knuffel Pjetje
Ik kan me niet voorstellen door wat voor een hel jij moet gaan, het lijkt me zo vreselijk om mijn mannetje te moeten missen. En dan ook nog eens zo jong, je hele leven nog voor je, het is echt niet eerlijk. Meid schrijf hier lekker van je af, heel veel sterkte en ik denk aan je!
Lieve zonnestraal, Het is heel begrijpelijk dat je nu even door de bomen het bos niet meer ziet. Geef jezelf de tijd en de rust om aan deze nieuwe, moeilijke situatie te wennen... Ik ben het met 1 ding oneens: je schrijft dat je het niet aankan alleen. Ik vind je juist heel sterk in je berichtjes. Het feit dat je iedere dag opstaat en dingen probeert te regelen (zoals die financiele rompslomp) is al heel knap. Tuurlijk zou je willen dat het anders was en dat je misschien nog meer aankan, maar klop jezelf zo nu en dan op je eigen schouder dat je al zo dapper bent om door te gaan zoals je het tot nu toe doet. Het feit dat je meisje nog aan het lachen is, zoals je zelf schrijft, maakt mij duidelijk dat je dit in ieder geval in stand hebt kunnen houden. Dat zijn de dingen die nu belangrijk zijn. Ik heb nooit in jouw schoenen gestaan en kan me hooguit inleven hoe vreselijk het voor je is. Wat je nu doet, kleine stapjes tegelijkertijd en aan kunnen geven dat je het moeilijk vind is enorm belangrijk. Je mág je vreselijk voelen, je mag weinig van jezelf verwachten, je mag om hulp vragen. Ik wil je hierbij nogmaals heel veel sterkte wensen. Dikke knuf voor jou en je meisje
ik weet niet wat ik zeggen kan om je op te beuren, want weet dat dat moeilijk is. maar ik weet wel dat het enige wat helpt is, praten, over hem en wat er gebeurd is, blijven praten. wij hebben een aantal jaar geleden ook iemand uit ons leven weggerukt zien worden. en weet precies wat je bedoeld met rompslomp en dat het nu erger lijkt na de crematie. de eerste dagen ben je verdoofd, en die verdoving gaat langzaam weg. kinderen zorgen dat je door moet, ook al wil je het liefst in bed liggen, niet eten e.d. je kindje heeft zorg nodig, waardoor je zelf ook doorgaat. ik kan je niet zeggen dat het steeds makkelijker word, want op een gegeven moment zul je ook merken dat iedereen doorleeft en er niet steeds meer over praten wil. ik hoop dan ook dat je mensen hebt die klaar blijven staan, ook na 3 maanden , een half jaar, en een jaar. want dan heb je ze mischien nog harder nodig dan nu. over een aantal jaren zul je kunnen terug denken en merken dat het leven is doorgegaan, en dat het verdriet minder scherp is geworden. dat je kan lachen om alle mooie momenten die jullie hebben beleefd. vergeten doe je het nooit, en dat hoeft ook niet. maar uiteindelijk ga je verder, een natuurlijk overlevings instinct. ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen en kracht.
Ik weet niet zo heel goed wat ik moet zeggen. Ik wil wel zeggen dat ik het heel erg voor je vindt en wil je dan ook voor de komende tijd ontzettend veel sterkte toewensen! En als je even je hart wil luchten dan kom maar hier naar het forum (als je zin hebt)! Liefs en een knuffel van Otje
Lieve zonnestraaltje, Hopelijk kan je familie je een beetje helpen met de financiële en administratieve zaken te regelen? Er is inderdaad helemaal niemand die kan begrijpen wat jij juist doormaakt en mensen maken al snel stomme opmerkingen. Maar blijf er in ieder geval over praten, hier, bij vrienden, bij familie...! Dit is iets dat je onmogelijk alleen aankunt, het is ook zo groot, je bent de steunpilaar van je leven, je liefste vriend en man kwijt, en je moet het dan nog eens alleen proberen te redden. En misschien is het zelfs net moeilijk dat je dochtertje er is, want dan moet je wel doorgaan, je moet 's ochtends wel uit bed komen om voor haar te zorgen, terwijl je misschien liever heel de dag bleef slapen. Schaam je nooit voor je verdriet, maar durf erover te praten en te huilen! Dichtbij Ik staar omhoog en denk aan jou, In het zwarte gat van de nacht. Ik stel me voor dat jij daar bent. En gewoon tegen me lacht. Ik zie je niet, ik hoor je niet, Maar doordat ik je zo mis, Ben ik van het feit doordrongen, dat daarboven mij 'iets' is. Ik sluit mijn ogen en beleef, een intens moment ik weet gewoon, ik voel gewoon dat jij er bent. Een dikke knuffel, ik denk aan je en brand een kaarsje voor je! Sandra
Lieve Zonnestraal, Ik vind het heel erg verdrietig voor jou en Noa dat jullie je lieverd en papa missen moeten. Meid, ik heb zoveel aan je gedacht de afgelopen week, wat moet dit verlies pijnlijk en zwaar zijn. Heel veel sterkte met de verwerking en het verlies en afscheid een plaatsje geven. Ook al lijkt dit nog heeeel ver weg, ik hoop dat je naast je lichtpuntje Noa straks meer lichtpuntjes zult ervaren. Stukje bij beetje klim je uit het dal van verdriet, het wordt niet minder, maar liefde zal erboven staan. knuffel
Meis, ik heb ook zo ontzettend vaak aan je gedacht de afgelopen periode. Ik weet exact hoe het is om plotseling je partner te verliezen. Daarom nogmaals: als je vragen hebt, of een luisterend oor /meelezend lotgenootje wilt, dan kun je mij altijd een pb'tje sturen. En daarnaast zijn er velen op dit forum - op elk tijdstip van de dag en ook nacht - die er voor je kunnen zijn. En kijk eens op www.draaikolk.com (een site voor en door mensen die hun partner hebben verloren.) Veel herkenning en steun. Veel sterkte, veel kracht gewenst (je bent een stevige kanjer, dat lees ik in je berichten terug!) en je mannetje zou trots op je zijn. Ik ben ervan overtuigd dat hij je niet alleen heeft gelaten. Knuffel! Darce