ligt het nou aan mij?

hey allemaal,

ik wil even mijn verhaaltje kwijt...
Ik kwam op 15 mei achter dat ik zwanger was, ik zit nu in mijn 17e zwangerschapsweek. Ik heb al een dochter van bijna 4 jaar ( ik ben 22) en ik heb tijdens het opvoeden van haar mijn studie vervolgd en afgerond.
Ik heb een drama met haar vader gehad en nu zon 3 jaar geen contact en het intresseert hem verder ook niet. Ik heb mij er toen overheen gezet en ben doorgegaan. Tot vorig jaar februari was ik niemand tegengekomen bij wie ik een toekomstbeeld kreeg. Tot ik Patrick leerde kennen, ik was in de wolken. Elke dag smsen bellen enzovoort. Hij gaf mij echt het gevoel wat niemand mij ooit had gegeven. eerst waren wij vrienden daarna ging het over in verliefdheid (en van mijn kant houden van).
Ik ben van braziliaanse afkomst en ik besloot in april terug naar brazilie te gaan omdat ik daar een baan had aangeboden gekregen. Hij zou later ook komen. Tot ik dus in mei erachter kwam dat ik zwanger was. Het zweet brak mij uit. Ik belde hem op vanuit brazilie en het eerste wat hij zei was: '' je moet naar de dokter dit oplossen''. Oplossen? wat denkt ie wel niet, dacht ik toen. Ik ben na gaan denken en 26 mei teruggevlogen naar Amsterdam. Vlak voor mijn terugvlucht hadden we veel gepraat en was hij tot de conclusie gekomen het toch maar wel te willen. Ik dacht nou , we zullen zien. 1 dag voor mijn terugvlucht zei hij letterlijk dat hij het niet kon, niet wilde en nog niet klaar voor was, dat ik het wilde houden mijn keuze was en niet die van hem. en dat als ik nooit zwanger was geweest alles goed was gekomen. en als ik abortus zou doen alles weer door kon gaan zoals het was.
:x
Ik ben nu sinds 28 mei in nederland, en heb hem 2x gezien, alles wat er toen gebeurde was alles behalve praten.... Ik heb hem gesmeekt, gebeld, gesmst, gemailt, rooksingalen, alles wat je maar kon bedenken, zodat ie met mij ging praten over alles. Dat deed hij niet. Hij negeerde mij en weigerde te praten. Hij woont nog bij zijn ouders vanwege zijn studie/ Hij weigerde het ook zijn ouders te vertellen. Tik tak zei ik al, zwangerschap wacht niet tot jij eroverheen bent. Hij negeerde het. Toen op een dag ik hem belde dat ik met hem af wilde spreken en hij kon niet (wilde niet) want hij had met een vriendin afgesproken (uit zijn klas die hij elke dag ziet) en wilde het niet afzeggen. De maat was vol. ik hing ondertussen kotsend boven de wc elke dag en hij ging ''chillen'' met zijn vrienden.
Ik verbrak het contact (zei ik). Hij ging zonder morren akkoord en ik sprak hem doodleuk 6 weken niet. Vorige week was de maat vol. Ik belde hem weer op en zei dat hij het zijn ouders moest vertellen, hij vond het niet ''belangrijk'' en zei dus niets. Ik zei tegen hem dat als hij het niet deed, ik het wel zou doen, want ik vind dat hun het recht hebben om het te weten. Ik liet nogmaals mijn nummer bij hem achter, maar hij weigerde mij te bellen of smsen. Ik ben die week naar zijn ouders gegaan toen hij niet thuis was en heb het verhaal bij hun neergelegd, geshockeerd keken ze mij aan maar beloofden me met patrick hierover te praten.
Dat hadden ze blijkbaar wel gedaan, want meneer kon mij die avond ineens wel bellen . Maar van de anderhalf uur aan de telefoon heeft hij 10 woorden gezegd en was ik steeds aan het woord. ik liet geregeld stiltes vallen waarin hij kon praten, maar alles wat hij kon zeggen was, ''ik weet het niet, ik weet hetn iet ik weet het niet''. Ohja, hij wist nog wel te zeggen dat hij verschrikkelijk van mij hield en dat zijn moeder dat ook wist ( ze wist tot afgelopen week nog niet van mijn bestaan af maar goed). Hij hield heel veel van me dit dat zus zo, maar met mij een kind? ja nee sorry daar heeft ie geen zin in. Hij was niet van plan om te stoppen met zijn studie of duaal te gaan studeren en gaat volgend jaar ( na/rond mijn bevalling) doodleuk 1 jaar naar het buitenland voor zijn studie.

Ik heb hem nog de kans gegeven om naar mijn huis te komen om face 2 face te praten over alles. dat weigerde hij. Ik heb het erbij gelaten. ik ben nu in mijn 17e week en ik heb tot nu toe alleen maar gehuild en gehuild. Ik voel me zwaar kl*te maar ik wil niet dat mijn oudste dochter hieronder lijdt.
Ik heb alles geprobeerd maar mijn energie is op, hij laat me nu zitten, hij hoeft niet te verwachten dat ie straks vrolijk op kraambezoek kan komen...of zie ik het nu verkeerd?

Graag tips, reacties enz.

Liefs

 

haii..tnx voor je reactie,

Ik ben 22 en hij is ook 22. Ik heb een huis, eengezinswoning met voor en achtertuin, en heb gelukkig nog een slaapkamer over en ik woon hier alleen met mijn dochtertje. Dus qua huisvesting zit ik prima. Financieel zit ik ''normaal'' ik heb het niet breed, maar ik hoef ook niet op een stokje te bijten. Dus de keuze om het kindje te houden toen de tijd was meer vanwege emotionele redenen dan wegens financiele of huisvesting redenen.

Zijn ouders zijn hele lieve rustige mensen en kon goed met hun praten. Ze wilden het kind wel als kleinkind accepteren maar goed dan moet je natuurlijk wel snappen dat hun zoon, vader van dit kindje, in hun huis woont. dus wil ik naar hun, dan moet ik langs hem, en daar heb ik toevallig niet zon zin in.
Ik heb in mijn vorige relatie met mijn dochters vader teveel dingen meegemaakt en daarom wil ik dít keer géén erkenning. dat heeft mijn ex wel, niet dat hij er wat mee doet maar goed de erkenning is er.
Patrick had gezegd een dag, jaaaa ik wil erkenning (oh je wilt het kind niet maar je wilt wel erkennen?) Ik heb toen reageerd met : dat gaat het niet worden jongen sorry. Dus toen kwamen dreigementjes dat hij het via de rechter zou afdwingen. Dat wil ik nog wel eens zien maar goed.
Er zijn veel mensen in mijn omgeving die reageren heel boos op hem ( dan bedoel ik familie en vrienden) want zij weten wat ik met mijn ex heb meegemaakt en die staan gelukkig helemaal achter mij.

Ik weet alleen niet zo goed wat ik nou precies moet doen. doe ik hier nou wel goed aan? Ik zit gewoon er zo doorheen , ik heb alles geprobeerd het werpt zijn vruchten niet bepaald af....

liefs

 

Ohja..even ter verduidelijking, ik had mijn huis aangehouden toen ik in het buitenland was, voor de zekerheid. Ik had mijzelf voorgenomen het nog 1/2 maanden aan te houden. Gelukkig maar...zo zie je maar weer...

 

Ja klopt we zijn jong... Ik had mijzelf altijd voorgenomen om een ''oudere'' partner te ''zoeken'' mocht de tijd er zijn. Toen ik hem leerde kennen dacht ik toch echt dat hij ook wat verder was. Niet dus. Ik denk dat ik op emotioneel gebied wat verder ben dan hem, maar goed heb mijn dochter ook alleen verzorgd enz en ik denk dat dat ook wel wat doet in je hele proces naar volwassenheid hihi.


Ik denk ook dat het hierbij laten ook beter is, maar ik moet mij zo inhouden om hem niet te bellen, maar het enige wat ik dan zou kunnen bedenken om te gaan zeggen tegen hem zijn erg onaardige dingen ( ik heb mijn emoties momenteel zooo niet onder controle) dus dat is ook niet echt een geslaagd plan denk ik.

Ben blij dat jij ook zegt dat erkenning geen goed plan is. Zijn ouders reageerden als volgt daarop: maar een kind dat opgroeit zonder vader, dat is toch zielig?
Tja dacht ik, maar ik kan de vader toch niet dwingen er voor mij en de belangrijker , de baby te zijn? En als hij daadwerkelijk zoveel van mij hield, dan zou hij toch met mij praten face 2 face over deze situatie? of zie ik het nou verkeerd?

xxx