Hi Dames, helaas moet ik nu voor het eerst ook op dit subforum posten. Ik heb besloten om samen met mijn zoon van 14 mnd ergens anders te gaan wonen. Ik houd ontzettend veel van zijn papa en zijn papa van mij, maar zijn alcoholverslaving neemt dusdanige vormen aan dat het bedreigend begint te worden (bijv. drinken terwijl hij voor onze zoon zorgt.) In combinatie met een depressie die hij niet juist laat behandelen is de situatie verre van ideaal. Ik heb er lang over nagedacht en het besluit absoluut niet licht genomen; ik kan mezelf straks recht in de spiegel aankijken. Nu alleen de vragen.. hoe bereid ik mijn zoon voor op de verhuizing en hoe reageer ik op het vragen naar papa? Dit doet hij nu al wanneer zijn vader niet in de buurt is. Hij is nog te jong om dingen echt te begrijpen, maar ik wil het wel al direct goed aanpakken. Alvast bedankt!
Wat moedig dat je deze beslissing hebt genomen. Verdrietig omdat je van elkaar houdt maar goed om voor de veiligheid van je zoon te kiezen. Toen mijn zoon 14 maanden was zijn zijn vader en ik ook uit elkaar gegaan. Doordat hij zo jong is, was hij er al snel aan gewend. Je mag me pb-en als je wilt. Sterkte
Wees eerlijk, tot een bepaalde hoogte uiteraard Ik vond het erg prettig om mijn zoontje indertijd wel de nieuwe woning eerst te laten zien (was bij mijn ouders maar hadden onze eigen verdieping en hij zijn eigen kamer) en toen hij wat ouder was samen met hem zijn kamer te doen (was toen bijna 4, qua inrichting bewust bij betrokken) en na het verhuizen hebben we samen alles een plekje gegeven en er ons paleisje van gemaakt. Zo ook bij de verhuis van afgelopen jaar, volgende verhuis (naar koopwoning) mag hij ook meehelpen met zijn kamer en krijgt hij zijn eigen klusje weer (vorig jaar was de trapkast zijn klusje ) Met de verhuizingen zelf heb ik gezorgd dat hij er niet bij was ivm de onrust/drukte.
arme meid, wat heb je voor een heftige keuzen gestaan.. Heel veel respect dat je de knoop door hebt gehakt.. naar mijn mening het beste wat je hebt gedaan. Ik zou jouw zoontje gewoon op een luchtige manier vertellen dat mama een nieuw huisje heeft waar hij samen met mama in gaat wonen en dit dit huisje van papa zal blijven. Dat papa en mama heel veel van hem houden en dat ook zullen blijven doen. Mijn zoontje was bijna 1 toen ik zijn vader had gevraagd ergens anders te gaan wonen (we waren toen al dik 5 maanden uitelkaar). Hij reageerde er niet echt op. Een jaar later, toen hij bijna 2 werd ben ik met hem in een ander huis gaan wonen. Ik heb hem toen ook op die manier voorbereid. Hij was toen al gewend dat hij zijn papa niet iedere dag zou zien.. Ik wil je wel nog even een compliment geven over hoe je over zijn papa praat.. <3 Gaat het een beetje met je? Hele dikke knuffel!!!
Wat een vreselijke moeilijke, maar dappere keuze heb je gemaakt. Een kennis staat momenteel voor dezelfde situatie Zij heeft contact opgenomen met de huisarts en het consultatiebureau, vooral om hen in te lichten over de verslaving van haar ex en haar zorgen rondom de zorg voor het kind. Ik kan me voorstellen dat je het heel erg eng vindt om je zoon bij hem te laten, zonder er zelf bij te zijn. En hoewel ik snap dat het heel vervelend is om instanties te betrekken bij je gezin, zijn ze er wel juist voor dit soort situaties. In het belang van het kind. Verder hoop ik dat je en goed netwerk om je heen hebt, met mensen die je steunen en er voor jullie zijn. Heel veel sterkte gewenst.
Mijn zoon was ruim 1,5 jaar toen zijn vader en ik uit elkaar gingen. Hem toen weinig verteld. Papa woonde daar en mama woont daar. Dit was voor hem voldoende.. Toen hij wat ouders werd was de situatie normaal, Hij woonde bij mama en papa ergens anders. Nooit een geheim van gemaakt, Wij zijn jouw ouders alleen niet elkaars geliefden. We ondernamen in het begin ook nog wel wat dingen samen, maar dat werd in de loop der tijd minder. Ik heb mijn ex partner ook nooit gezien als mijn ex maar als vader van onze zoon. Er was nooit ruzie, maar na 8 jaar samen was er ook geen liefde meer... Ik denk dat een kind van twee hier dus in zal groeien en niet beter zal weten, wees open en eerlijk, draai nergens om heen en kijk wat hij aan kan met informatie. Toen mijn zoon 3 was kwam mijn huidige man in ons leven. Hij ziet hem ook als vader. Mijn zoon is inmiddels 10. Hij vraagt nooit wanneer papa en mama samen komen... hij heeft 1 grote familie en is hier blij mee. En mag van beide ouders gelukkig zijn met wat hij heeft! ---------- Mijn stiefdochter was een baby toen haar vader en moeder uit elkaar gingen. Ik leerde haar kennen toen ze 1 jaar was. Toen ze 2 was kwamen haar vader en ik bij elkaar. Ze wist ook niet beter... Alles verliep goed. Totdat haar moeder haar op haar 4e ging belasten met foto albums.. Zelf gemaakte albums met foto's van haar vader en moeder waar ze dan samen op stonden. Er vervolgens bij vertellen dat papa en mama heel verliefd waren . En dat ze uit liefde geboren is en dat liefde overwinnen zal. Het meisje begreep er niks van en wou ineens niks liever dan dat papa en mama weer samen kwamen, Terwijl zij nooit echt samen waren geweest. Mijn stiefdochter kwam op latere leeftijd verstrengeld in een vechtscheiding.. Terwijl ze nooit weet had van een scheiding of dat haar ouders samen waren. Dus met twee verschillende manieren van vertellen te maken gehad. ik zeg niet dat ik goed ben hoor, maar in mijn geval pakte deze wijze wel het beste uit. Moedige beslissing trouwens! Heel veel succes!
Dames, allemaal bedankt voor het reageren!! Heel fijn om jullie reacties te lezen. Ik reageer morgen op mijn werk even wat uitgebreider!
Nogmaals bedankt voor alle reacties! Wat ik uit jullie verhalen begrijp, is dat het er voor 99% aan ligt hoe je er zelf mee om gaat. Meehelpen met verhuizen/inpakken is een leuk idee, maar ik denk dat hij er net nog even te klein voor is qua begrip. Toch ga ik hem wel vertellen dat we in een nieuw huis gaan wonen en papa hier blijft. Wie weet wat hij er van meeneemt. Het KDV is iig op de hoogte en geïnstrueerd om een oogje op hem te houden. Ik weet niet welke impact het op hem heeft, maar mocht hij er toch een klap van krijgen, dan kunnen we hem zsm hulp bieden. Verder is het inderdaad een trieste situatie. Op dit moment doen we gewoon als vanouds tegen elkaar, maar ik weet dondersgoed dat het straks mis gaat als we eenmaal weg zijn. Vriend geeft aan dat het tussen ons voorbij is als ik wegga en hij gaat vechten om zijn zoon te blijven zien. Ik wil vader en zoon absoluut niet uit elkaar houden.. het was niet eens direct mijn bedoeling definitief weg te gaan, dit maakt vriend er zelf van. Hij gaat ervan uit dat zoon straks een aantal dagen per week bij hem is en een aantal dagen per week bij mij.. Over mijn lijk dat ik hem dus verantwoordelijk laat zijn voor onze zoon, zolang hij zijn verslaving niet in de hand heeft! Stiekem ben ik me dus al aan het voorbereiden op een juridisch gevecht, mocht het zo ver komen.. Heel, heel triest. Ik had mn zoontje dit graag bespaard, maar het gaat om zijn veiligheid.
Kop op... Het zal even wennen zijn maat je vind je draai vast snel. Probeer je op het positieve te richten. Nodig vriendinnetjes uit voor een wijntje? Komt echt goed.