Bedrust: hoe hiermee om te gaan?

Hoi

Ik heb geen absolute bedrust gehad maar ik zal je kort mijn verhaal vertellen. Mocht je meer willen horen of weten dan hoor ik dat wel.
Zwanger raken ging niet vanzelf, was al eerder zwanger dat werd een miskraam. NU spontaan zwanger dacht eindelijk te gaan genieten bleek ons meisje te klein te zijn volgens de geleerde... Extra controles enz. Halverwege na de 20 weken echo mocht ik nog maar halve dagen werken, direct gedaan. Na 2 weken halve dagen mocht ik helemaal niet meer werken. Mijn dag bestond toen nog uit thuis een beetje films kijken en af en toe verkassen naar de bank van mijn ouders of mijn schoonouders. Ik had ook totaal geen behoefte aan bezoek enz. Vond het wel fijn af en toe eens op een andere plek te liggen. Zo ben ik ook wel eens een dag bij een goede vriendin geweest. Met 30 weken werd ik bij een controle onzeker over de hoeveelheid vocht die ik vasthiel en de steeds hoger wordende bloeddruk. Controle gehad en ik mocht niet meer naar huis. Daar lag ik nog geen half uur later in het ziekenhuis bed met alle toeters en bellen erop en eraan, zwangerschapsvergiftiging. Mocht niet meer naar huis en ze zouden het rekken tot de 38 weken. Na 1 week werd ik steeds zieker. Ik mocht niet rondlopen in het ziekenhuis moest in bed blijven. Had ook hier totaal geen behoefte aan bezoek... Bah aapjeskijken ook al was het goed bedoeld. Heb wel direct longrijpingsspuiten gehad, jij niet?
Met 32 weken en 4 dagen is mijn dochtertje geboren via een keizersnede. Ze ging direct in de couveuse en daar heeft ze 2 weken in gelegen. Ikzelf ging na 1 week naar huis zo brak als maar kon zijn ging ik ( samen met mijn vriend ) tweemaal daags naar het ziekenhuis en deden de verzorging van onze stoere meid! Ze woog 1700 gram en was ongeveer 45 cm! Een dame met pit! Na 4 weken mocht ze naar huis. Ik kreeg toen een mega klap van alles wat we hadden meegemaakt en ik ben ook in therapie gweest. Mocht het je interesseren www.emdr.nl, voor het verwerken van trauma's! Ik hoor het wel als je meer wil weten!
groetjes INgetje

 

Héél herkenbaar.
Ik voel erg met je mee.
Een *dikke knuffel* hoor!

Mijn zwangerschap is ook een tegenvaller zonder genieten.
HG vanaf het begin. Zelf moest ik met 7 weken op rust (geen platte bedrust). Kreeg met zo'n 10 weken heel behoorlijke BI.
Opgenomen wegens ondervoeding en uitdroging.
En later opgenomen wegens frequente weeënactiviteit.
En toen platte bedrust. (idd tot min. 34 weken).
Daarnaast tegenvalle echo's en zorgen om de baby. (en dat zijn nog maar een paar van de dingen waar ik tegenaan ben geknald in mijn zwangerschap)

Maarrrr... inmiddels toch de 34 weken gehaald, een paar weken terug!!!!
Een eindeloze tijd, vooral mentaal.
Ik heb 't echt per dag afgestreept, hoe kinderachtig dat misschien ook klinkt.
En dat heeft me er op de één of andere manier toch doorheen gesleept (samen met de onvoorwaardelijke steun van manlief).

Wat mij ook erg heeft geholpen is: accepteren dat het geen fijne zwangerschap is en je er bij neerleggen dat het genieten gewoon NIET aan de orde is, maar dat dit vast straks gaat komen, als het kindje er is.

Sterkte hoor!

 

O ja en natuurlijk wens ik je veel succes de komendetijd!!neem.je gewoon voor en knderzoek vast de mogijkheden om te gaan genieten zoals jij fat wil als je ki dje er eenmaal is en kijk daar naar uit!!

 

Ik herken het van de eerste. Ik heb heeeel veel tijd hier gedoodt. Lezen en mee schrijven in kon er echt druk mee zijn.

 

Ik ben met 30 weken opgenomen geweest ivm verkorte Bmm , was nog maar 9,2mm. Heb vanaf toen ook een ring gekregen en die mag er nu hopelijk over een week uit !

Qua bedrust kan ik niet meepraten, sorry. Veel sterkte ! X

 

Oh meid toch,wat lastig... Ik herken jouw situatie niet, dus kan je daarin geen advies geven.
Ik werd opgenomen in zh met 36 week en 4 dagen, pre eclampsie en moest op rust en ingeleid. Ik vond het vreselijk in die ziekenhuiskamer met een vreemd bed en vreemde mensen. Mijn uk moest geboren worden en ben vier dagen ingeleid. De kleine kreeg dus min of meer een uitzettingsbevel. Ik heb elke dag meerdere keren heel bewust contact gezocht met mn baby,mijn buik geaaid, lieve woorden gesproken,dat ik zo trots ben op hem en dat mama het zo rot vind dat ze niet zo goed meer voor hem zorgt (geloof me, mn tranen zijn nog niet op)
Heb ook heel bewust soms visite geweigerd.
Heel andere situatie dus. Maar probeer voor jezelf te kiezen en je beeb positief toe te spreken. Ik denk dat het helpt om te ontspannen.
Sterkte

 

Onze baby heeft een forse groeiachterstand, die helaas door de bedrust niet is ingelopen (dat had namelijk een mooi neveneffect geweest).
Omdat het streven is de baby min. tot 40 weken te laten zitten, ben ik nu wel op, maar doe ik dus alsnog niets

En meis... dat accepteren en loslaten.... dat duurt wel even hoor.
En dat mag ook, denk ik. Ik denk ook meer dat ik bedoel dat ik geaccepteerd heb van mezelf dat ik er zo over denk. En dat acceptatieproces is pas de laatste weken "echt" op gang gekomen.
Het is gewoon zwaar knudde dat je niets mag en dat je geen roze wolk hebt, maar gewoon een onweersbui.
Wat mij enorm heeft geholpen is toch de dagelijkse steun en bevestiging van mijn man. En de eerlijke erkenning dat hij blij is, niet in mijn schoenen te staan. Volgens hem verdien ik straks een lintje

Boosheid t.o.v. andere mensen herken ik eerlijk gezegd niet (dus daar kan ik je niet echt mee helpen, al vind ik dat soort gevoelens ook best logisch hoor).

Je angst dat het je niet gegund is, herken ik wel heel erg. En een band opbouwen met je baby...
Tsja... ik weet niet.

Deze zwangerschap is de eerste zwangerschap na 12 jaar, die niet in een (v)mk is geëindigd. De eerste 20 weken dus continu gedacht dat het überhaupt mis zou gaan.
En omdat ik ook niet zo hard groei en niets aan de voorbereiding voor de babykamer heb kunnen doen, kan ik me ook niet zoveel voorstellen bij het kindje.
Het klinkt een beetje idioot maar ben onlangs begonnen met de voorbereidingen van de vluchtkoffer en het plakken van adresstickers voor de kaartjes en nu pas begint het tot mij door te dringen dat we straks een baby zullen hebben.

Dus ik herken je angst wat dat betreft heel goed.
De gyn. heeft mij er ook voor gewaarschuwd, omdat mijn zwangerschap zo zwaar is, dat het heel goed kan zijn dat ik straks even niet zoveel aandacht voor mijn kindje ga hebben en dat dit heel normaal is.
Dat je dus na de bevalling een soort terugslagje krijgt, omdat dan alles achter de rug is en even tot jezelf moet komen.
Ben blij dat hier over gesproken is.
Manlief begrijpt dit ook volledig.
Ik maakte me er eerst heel druk over (en nog wel hoor), maar mijn man heeft mij verzekerd dat hij zeker weet dat ik straks een heel lieve mama ben en dat ik de eerste week na de bevalling alleen maar aan mezelf en mijn herstel moet gaan denken en dat de baby, na 9 maanden trouwe mamazorg best even een weekje kan teren op papazorg.

Maar eerlijk gezegd, ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, probeer toch wat dingen op bed te doen, die met je kindje te maken hebben. Zo heb ik zelf wel via internet bijvoorbeeld de babykleertjes gekocht en nadat mijn man ze heeft gewassen hebben we wel samen op bed de zooi gesorteerd.
Af en toe moeilijk, maar (zeker achteraf) heel goed voor mij.
Elke dag die je afstreept brengt je dichter bij de eindstreep en dichter bij een goede overlevingskans van je baby.

Hoe gaat je partner hiermee om?
Kun je er met hem wel goed over praten?
En heb je jouw angstgevoelens ook neergelegd bij de gyn?

 

Ik lees dus dat je een meisje krijgt! In het ziekenhuis zeiden ze dat het heel fijn was dat ik een meisje kreeg. Ze werd te vroeg geboren dat wisten wij maar hoe vroeg dat wisten wij niet. Meiden schijnen enorme vechters te zijn en jongens zijn wat luier. Die laten alles meer over zich heen komen en meiden vechten echt. Ik weet niet of je dat iets boeit maar dan weet je dat! Ik neem aan dat je in het ziekenhuis moet bevallen daar hebben ze mij ook aangeboden met iemand te praten die daarin gespecialiseerd is. Op dat moment had ik daar totaal geen behoefte aan. Ik dacht het zelf wel te kunnen verwerken. Ik heb in het begin van mijn zwangerschap ook veel moeite gehad te geloven dat ik echt een kindje mocht en kon krijgen. Zo veel teleurstellingen dat ik nauwelijks kon geloven dat het dit keer goed ging. En wat bleek al snel kwamen de teleurstellingen en denk je zie je wel dat ik gelijk heb. Ik moet zeggen dat ik echt probeerde te genieten hoe moeilijk dan ook. Ik heb hele lijsten gemaakt met spullen die we moesten kopen en daar hebben we lang mee gewacht. Uiteindelijk heb ik via internet nog spullen gekocht. Ik vond het wel moeilijk maar ik vond dat ik mijn eigen gedachtes maar op zij moest zetten. Dit kindje verdiende het dat ik ervoor zou vechten. Het kon toch niet zo zijn dat ik nog weinig of geen spullen had voor haar terwijl ze gewoon kerngezond geboren zou worden?! Dat heb ik mezelf telkens voor ogen gehouden! Hoe moeilijk ik dat ook vond. Ook ik heb hier veel gelezen en geschreven en dat was ook fijn.
Er zijn hier veel meiden die schrijven in de periode dat ze bedrust hebben of in het ziekenhuis liggen dan heb je wat medestanders. Als je zin hebt lees en schrijf je en als je geen zin hebt niet, ze kennen je toch niet deste handiger!

 

Heel veel sterkte meid,zal aan je denken morgen.

 

Ik zelf heb ook rust moeten houden, vanwege een placenta die volledig over de baarmoedermond lag (placenta praevia totalis). Dat is een zeer risicovolle complicatie, omdat de placenta een goed doorbloed orgaan is en je plotseling bloedingen kunt krijgen, waarbij je zo veel bloed kunt verliezen dat het levensbedreigend is. Bovendien geeft het kans op complicaties als scheuren van vliezen, op gang komen van weeën, vroeggeboorte, enz.

De complicatie werd geconstateerd met 20 wk, nadat ik meerdere kleine bloedingen had gehad, maar toen hoefde ik nog geen volledige rust te houden, al moest ik wel rustiger aan doen. Met 31 wk was mijn eerste zh-opname, weer vanwege een bloeding en vanaf dat moment moest ik wel rust houden. Met 37 wk was mijn tweede zh-opname, ook vanwege een bloeding. Ik moest toen in het zh blijven tot aan de ks, die ze wel vervroegd hebben. Uiteindelijk is mijn dochter met 38 wk gehaald! Ze is nog wel opgenomen geweest, is in het begin heel veel afgevallen doordat ze maar niet aan de borst wilde drinken (prematuur zuiggedrag) en heeft veel gehuild, maar uiteindelijk deed ze het fantastisch en ze is nu een gezonde dreumes!

Ik heb eerlijk gezegd nooit het gevoel gehad dat mijn lichaam faalde, of dat ik haar in de steek liet. Sterker nog, ik vond dat ik het heel goed deed voor haar. Het was een ellendige zwangerschap (ook in de eerste maanden zijn er complicaties geweest: zware misselijkheid tot wk 25, bloedingen door een hematoom, BI) en ik doorstond het toch maar allemaal voor haar. Ik vond dat mijn lijf een top-prestatie leverde! Die complicatie zag ik gewoon als dikke pech, dat kon iedereen overkomen, maar lag niet aan mij. Bovendien: zo lang mijn dochter niet geboren werd, maar ze veilig in mijn buik bleef, had zíj ook nergens last van. Het risico was in de eerste plaats voor mij. Als mijn leven in gevaar zou komen, zou dat van haar natuurlijk ook in gevaar komen, maar zo lang het met mij goed ging, was er met haar niks aan de hand. Ze kreeg in mijn buik alle voedingsstoffen en zuurstof en bescherming die ze nodig had om goed te groeien. Daar hield ik me vaak aan vast. Daar mag jij je trouwens ook aan vasthouden, want zo te horen doet jouw dochter het ook prima in jouw buik!

Je schrijft dat jij er van overtuigd bent dat het mis zal gaan. Ik was er juist van overtuigd dat het goed zou komen. Dat heeft me veel geholpen. Die overtuiging kreeg ik denk ik vanuit mijn geloof. Ik ben christen en bad regelmatig voor mijn kindje, ook samen met mijn man. En de allereerste keer dat ik een heftige bloeding had (met 5.3 wk) kwam er meteen een gevoel van rust over me en kreeg ik heel sterk de overtuiging dat dit kindje geboren zou worden. Ik had echt het gevoel dat God mij de rust gaf dat het goed zou komen. Dat betekent niet dat ik me nooit meer zorgen heb gemaakt, of dat de zwangerschap er ineens leuk door werd, maar ik kon wel positief ingesteld blijven over de afloop.

Ik heb juist wél kleertjes gekocht. Sterker nog: de dag na mijn 20-wk echo heb ik kleertjes gekocht in een prematuur maatje. Ik dacht: "de kans dat ze te vroeg komt is zo groot, dan kan ik daar maar beter op voorbereid zijn, ook in praktische zin." Om er op die manier mee bezig te zijn hielp mij juist om het te verwerken en het een beetje een plaatsje te geven. Ik heb mijn man gestimuleerd om de babykamer heel vroeg af te hebben, waarbij hij hulp kreeg van mijn vader en schoonvader. Dat vond ik wel verdrietig, want ik had heel graag zelf in de babykamer geklust en hem ingericht. Maar met 27 wk was hij klaar, dus als mijn baby zou komen, hadden we in ieder geval niet halsoverkop nog dingen moeten doen in huis om daarvoor voor te bereiden.

Tot slot heeft een vriendin mij geleerd hoe ik een quilt moest maken. Het is echt handig om een hobby te hebben waarbij je uren achter elkaar stil zit. Naaien (met de hand) was voor mij een manier om mijn gedachten af te leiden van de ellende en om bezig te blijven. Ik maakte een dekentje voor mijn dochter en om op die manier iets voor mijn dochter te maken, hielp ook erg om te hechten aan mijn dochter.

Ik ben nog steeds wel eens verdrietig om hoe het gelopen is. Ik had graag een zwangerschap, bevalling en kraamtijd gehad waar ik met blijde gevoelens op terug kon kijken. Ik vind het soms confronterend als de volledige zwangerschap, bevalling en kraamtijd bij andere vrouwen om mij heen beeldig verlopen en ze dat nog normaal vinden ook. Dat voelt alsof ze niet snappen hoe verschrikkelijk de hele ervaring voor mij was. Ik heb het er nog steeds wel eens over hier op zp, omdat dat makkelijker is dan met bekenden. Die vinden na zo'n lange tijd toch wel dat je het achter je moet laten. En ik heb het ook wel achter me gelaten, maar soms gebeuren er dingen die mijn verdriet weer triggeren, en dan moet ik het weer een stukje verder verwerken.

Joh meid, je zegt zelf dat je hard op weg bent naar een depressie en zo vind ik je eerlijk gezegd ook wel klinken! Zou het toch niet helpen om er met iemand over te praten, als diegene weet dat hij niet vanuit hoop moet praten? Want om zo misschien nog drie of vier maanden verder te moeten, dat is toch ook niks?! Je maakt jezelf en je vriend het leven zuur (ik snap dat dat niet je bedoeling is en dat je het niet expres doet, maar het is wel zo) en straks zijn jullie allebei al gesloopt tegen de tijd dat de baby komt. En geloof me, dan heb je echt je energie nodig, zeker als ze inderdaad wat eerder komt!

Je zegt trouwens dat die hoop nergens op gebaseerd is, maar dat is niet waar. Je kindje is al levensvatbaar, ze is een meisje en ligt (voor zover je weet) voor op haar groei en gewicht, dus heeft een grotere overlevingskans (schreef je hier zelf!). Bovendien zit ze tot dusver in je buik en zo lang ze in je buik zit, komt ze niks tekort, dus hoef je je geen zorgen te maken! Dat zijn de woorden van je gyn. Dat zijn toch factoren om hoop uit te putten?!

Weet je trouwens zeker dat het zo lang duurt voor een eventuele antidepressivum effect heeft? Kan dat niet in een of twee weken al verlichting geven?

 

hey,

wat ontzettend vervelend voor je!!!! serieus helemaal kl*te...ik heb er geen ervaring mee....ik wil je als je wil als je een ipad hebt wel even wat boeken doormailen...stuur me een pbtje met je mailadres dan hoef jij je de aankomende weken echt niet te vervelen!!!! veel liefs!

 

Ik heb het ook gehad bij de zwangerschap van onze oudste meid. Vanaf week 21 helemaal plat op bed en alleen naar de wc en dat was het. Was blij met de laptop en de tv en heb daar mijn dagen zo ongeveer mee gevuld. Veel slapen en dat waren mijn dagen. We hadden een rolstoel geregeld zodat ik soms nog wel even naar buiten kon.
Bij mij was het inderdaad ook vanwege harde buiken en ik had regelmatig bloed verlies. Uiteindelijk is ze ''pas'' geboren met 39,4 weken zwangerschap.

Sterkte in elk geval!

 

Ik ben destijds bijna bevallen met 22 weken, ik kreeg toen een nood cerclage en mocht naar huis op voorwaarde dat ik bedrust hield, alleen voor de wc mocht ik eruit. Wij hadden een kraambed beneden neer gezet, voor de rest heb ik veel op de laptop gezeten, tv kijken en lezen. Meer kon ook niet. Af en toe visite gehad. Het is moeilijk om je dagen door te komen maar goed ik had me er bij neer gelegd, je hebt simpelweg geen keuze. Door het vele liggen hadden mijn zoontjes best een mooi gewicht bij de geboorte. Ze zijn geboren met 28 weken en hebben 8 weken in het ziekenhuis gelegen. Met alle up's en down's.

Het gevoel van falen heb ik ook nooit gehad, ik heb gedaan wat ik moest doen om ze langer te dragen, en ben blij dat het toch nog gelukt is tot 28 weken aangezien ik met 22 weken al 2cm ontsluiting had.

Veel sterkte. En hoe moeilijk het ook is geef je er aan over.

 

Nee geen bedrust. Ik mag alles met die ring doen alleen geen seks omdat er dan tegen de ring aangestoten kon worden en die dan verplaatst of eruit kon komen. Die ring is er met 30+4 ingedaan en sindsdien geen metingen meer van de Bmm gehad, gyn heeft wel 1 x gevoeld omdat de ring een beetje begon te irriteren maar thats it. En heb idd toen ook de weeenremmers en longrijpers gehad. Ik ben er ook vrij relaxed onder. Helemaal nu ik de 36 weken in zicht krijg. Afgelopen weekend wel een nacht in het zkhuis gelegen omdat ik regelmatige pijnlijke harde buiken/voorweeen had maar het zette niet door dus mocht weer naar huis. Ring moest erin blijven helaas. Sindsdien rommelt het aan alle kanten, buikpijnen doortrekkend naar m'n rug en bovenbenen, harde buiken etc maar zet niet door. Aanstaande dinsdag heb ik weer controle , dan ben ik 36+2 en hoop dat ze dan eindelijk die ring eruit halen. Ik heb geen idee wat de lengte van mijn Bmm nu is, gezien die ring kunnen ze niet meten met een inwendige echo

Ik vind het ook erg jammer dat er amper wat te vinden is over die ring op internet. Geen ervaringen niks.

Hou je het een beetje vol met de bedrust ?

 

Ja de gyn die hem geplaatst heeft zei toen ook 34 à. 35 weken maar mijn eigen zei vorige week 37 weken ... Beetje verwarrend. Ring begint nu ook echt zeer te doen en te irriteren, lijkt alsof ik hem bij elke stap voel ... Twijfel of ik ff zal bellen maar de afstand houdt me iets tegen, is namelijk 40 min rijden daarheen Pffff

 

Wat fijn dat de cervix weer langer was en je kindje het goed doet!
Lijkt me heerlijk nieuws, eerlijk gezegd en dat is dus ook jouw lichaam, die dit doet. Dus met andere woorden: jij en je lichaam doen het hartstikke goed, meis!

En dat harde groeien, je da's niet zo gek, toch?
Je ligt de hele tijd, dus je verbruik is 0,0.
Je lichaam houdt zo energie over en slaat dat op en je kindje heeft zodoende ook extra mogelijkheid om te groeien.

Bij mij hoopten ze juist dat de baby door mijn bedrust ook wat harder zou gaan groeien, omdat de baby dus erg achter loopt.
Hier helaas geen resultaat geboekt, maar dat is dus juist een uitzondering, begreep ik van de gyn.
Ik hoop alsnog op een inhaalslag, maar denk dat het er niet in gaat zitten. Ben zelf ook niet echt gegroeid, integendeel, volgens mij ben ik afgevallen (sommige kledingstukken zitten op bepaalde gebieden wijder dan voor mijn zwangerschap)