Jeetje dat klinkt allemaal wel heel heftig. Ik heb zelf een MOLA zwangerschap gehad hiervoor en ben nu 20 weken en heb een gezond meisje in mijn buik. Maar wat je zegt herken ik absoluut wel, dat geldt ook voor een hoop andere meiden die hun zorgen hier uiten. Tijdens mijn MOLA zwangerschap lag ik ook in absolute beperking, ik was af en toe zelfs bang dat ik doorligplekken zou krijgen. Jaloers ben ik dan weer niet geweest, maar kan ik heel goed begrijpen dat jij dat wel bent! ik bedoel ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het zou zijn om geen zin te hebben om je uitzet bij elkaar te sprokelen. Ik kan me dat serieus echt niet voorstellen, want dat is juist een van de leukste dingen aan het zwanger zijn. En dan die horrorverhalen, gek genoeg scroll ik daar ook altijd doornaartoe. Ik heb geenidee waar het vandaan komt, ik weet alleen dat het niet goed is om te doen. Je moet maar in je achterhoofd houden dat iedereen haar situatie verschillend is en dat je daar echt geen of bijna geen invloed op hebt. je moet er maar vanuit gaan dat het allemaal goed komt.. Je babytje is in mama's buik aan het ontwikkelen en de ene baby doet daar wat langer over als de ander,maar het komt allemaal wel goed. Blijf positief, dat helpt ook! en lees geen horrorverhalen!!
En hoe gaat het inmiddels? Je schiet toch al aardig op, nietwaar? En de bib zit nog netjes! Heus, jouw kindje heeft echt inmiddels heel goede kansen om 't te halen hoor! En dat komt ook omdat jij je zo inzet! Nu nog een beetje "positive thinking".
3/4e? Ik wil ingeleid worden over exact 7 weken! Ze mag geen dag eerder komen, maar ook niet later hoor Fysiek lijkt het wel goed te gaan. Mijn cervix blijft stabiel tot dusver en weeën hebben zich nog niet aangediend. Het ingedaald zijn voelt vervelend, maar ook dat heeft tot dusver geen effect. Ukje doet het geweldig, bij de groeiecho werd ze al dik 1600 gram geschat! Ze groeit goed, komt aan, beweegt, hartje is op iedere ctg goed, heeft nog genoeg vruchtwater...kortom: perfect! Maar dan ikzelf. Ik zit er echt helemaal doorheen, psychisch dus. Heb weer in het ziekenhuis gelegen om deze reden en vind het vreselijk en beschamend, maar het lukt me niet zelf uit de negativiteit te komen. Heel gek, omdat ik dit normaal niet heb! Ik blijf doodsbang dat ze te vroeg komt, dat ze het niet zal halen of erg ziek zal zijn. En inmiddels begin ik wat angstig geworden voor een dramatische bevalling of een infectie waardoor de kleine alsnog dood zal gaan of erg gehandicapt zal zijn. Om de prenatale depressie kunnen we niet meer heen Er is helaas verdraaid weinig aan te doen, want medicatie heeft weinig zin met dit termijn en wil ik liefst ook niet. Het is de tijd uit liggen en hopen dat het met 34 weken beter wordt als ik er ook weer een beetje uit kan/mag. Al ben ik nu al bang dat ik dan te bang ben dat te doen - volg je em nog? De gyn zie ik nu 3x per week en tussendoor mag ik eventjes in een rolstoel naar buiten. Dat gaan we ook echt doen zodra de rolstoel er is, want ik moet over die drempel heen. Ik vind het echt afschuwelijk me zo te voelen als nu, niet de controle te hebben om eruit te komen of mezelf die schop onder mijn kont te kunnen geven. Dan kunnen honderden gyns en verpleegkundigen en psychiaters zeggen dat dit niet vreemd is na alle stress van de afgelopen ruim 2 maanden, dat de hormonen het verergeren, etc...ik vind het onwijs zwak dat ik de knop niet om krijg We hebben trouwens een klinisch kraambed afgesproken en daar ben ik wel blij mee. Dan kunnen we kijken hoe het emotioneel met me gaat als ze er is (ben bang voor een postnatale depressie of zelfs psychose, maar die kans schijnt klein te zijn), heb ik dan wat extra steun bij de eerste zorg (mochten daar ook duizend angsten bij komen) en kunnen ukje, ml en ik rustig herstellen van de zwangerschap en bevalling terwijl er steeds 'zorg' aanwezig is. Geeft wel een veilig gevoel! Maar terwijl ik dat typ, denk ik meteen: we zullen sowieso wel in het zkh moeten blijven, want ze komt veel te vroeg en sowieso zal het mis zijn met haar. Wat háát ik mijn hoofd zeg! En wat is dit beschamend...
Tsja... mijn mama zei altijd: een onweersbui kun je niet wegpraten, een depressie ook niet.... Ontzettend jammer dat jij je zo voelt, maar wel heel erg goed dat ze je zo goed in de gaten houden! Zelf zit ik bij een zh dat absoluut geen aandacht heeft voor de mentale kant van een zware zwangerschap en dat is wel eens even slikken. Enfin, meis, ik kan alleen maar zeggen: Fijn dat het met de baby allemaal goed gaat en met jou fysiek ook en dat ik hoop, vooral voor jou, dat er ook nog een beetje positiviteit in je hoofd gaat komen. En idd, hup naar buiten, als die rolstoel er is. Ik werd helemaal gek van 't liggen, was zo super blij als ik eens even een rondje om kon, met manlief. Zelfs boodschappen doen op die manier (waar ik echt een ****** hekel aan heb) was een feestje.
Het is ook niet vreemd dat je je zo voelt.. En wanneer je meisje is geboren zal de tijd van verwerken zich nog aan dienen. Maar hoop toch dat je eindelijk van haar mag gaan genieten wanneer ze geboren is en dat je angsten zullen verdwijnen. 't Komt goed met je meisje! Vertrouw maar op jullie kleine meid, kijk hoe lang ze het tot nu toe al heeft volgehouden en hoe goed het met haar gaat . Hopelijk helpt de rolstoel straks positief bij jou depressieve gevoelens.. Moeilijk hoor.
Thnx dames, het is gewoon echt vreselijk zo. Had het me zo anders voorgesteld! Ik schiet ook alle kanten op qua angsten, maar hoe dan ook komt het erop neer dat de kleine dood zal gaan of dat het helemaal misgaat waardoor ze ernstig gehandicapt zal zijn. Of het nu komt door vroeggeboorte of een nare bevalling of een bloedpropje in de navelstreng - allemaal heeft het een afschuwelijke afloop. En mijn ratio? Die wint niet Heel naar als je hoofd zo met je aan de haal gaat!
Het is verschrikkelijk dat die gedachte niet uit je hoofd wil.. Die knop moet om meid .. Kun je met niemand erover praten? Lijkt me toch dat een postnatale depressie jou bespaard moet blijven! Dat je van een gezond meisje mag gaan genieten straks, niet dat je er zo in blijft hangen en het allemaal nog erger wordt...
Pinklove, wil je je eigenlijk alleen even heel veel sterkte wensen. Gelukkig herken ik je situatie niet, het lijkt me vreselijk! Dus alle sterkte gewenst en hopelijk beval je op het juiste moment van een schitterende dochter!
Meid ga alsjeblieft hulp zoeken! Ik was ook heel slecht in positief denken maar dit gaat wel erg ver Ik ben bang dat je ook na de geboorte erge angsten blijft houden (had ik ook), misschien kun je dat een beetje voor zijn....
Heftig hé om rustig te moeten doen terwijl je zwanger bent. Ik moest rustig aan doen vanwege een hematoom (enorme bloeding bij 15 weken gehad waardoor beeb eerder zou kunnen komen als het nog eens gebeurde of deel vd placenta af kon sterven waardoor het niet meer/minder groeide). Ik had ook last van die rottige hormonen en voelde me daardoor vaak down. Maar juist de baby gaf mij nog plezier op een dag. Ik kon heel goed met haar 'spelen'. Als ik mijn hand op mijn buik legde kwam ze er als snel in liggen. Als ik een muziekdoosje speelde (elke dag dezelfde) begon ze precies 6 seconde nadat het muziekje over was te schoppen. Nog meer van dat soort dingentjes. Ik zat dat gewoon uit te proberen en genoot ervan dat ik daar de tijd voor had. Contact maken met de baby in je buik is fijn! Je voelt dat je dan niet alleen bent. Je hebt altijd je meisje bij je in je buik. Ook al zou het eerder komen, je houd toch al van je baby en gaat haar zien! Je doet haar niets tekort, je bent haar mama. Niet elke baby reageert trouwens zo goed als ons meisje in mijn buik deed. Maar misschien kwam het ook wel omdat ik er de tijd voor nam. Onthou dat je je down voelt door de hormonen, je bent het niet zelf! (dat hielp mij iig) Houd voor je dat aan je zwangerschap een einde komt (er is uitzicht!) en maak je geen zorgen voor morgen; je baby doet het goed, vertrouw erop dat het goed komt! Dat zijn dingen die mij er wel doorheen sleepte. Na de bevalling is het trouwens ook niet alles ben ik achter gekomen, maar dat is een ander verhaal. Ik begin nu pas weer op aarde te landen maar ben nog ontzettend moe vanwege de complicaties. Toch kan ik je melden dat ik na de bevalling het down gevoel helemaal kwijt was en ben! Ik genoot gelijk van m'n dochtertje ondanks dat het weken duurde voordat ik zelf voor haar kon zorgen, de bv vreselijk pijnlijk was en moeizaam ging, ik nog een nacht naar het ziekenhuis moest tussendoor en ik thuis weken heel de dag op bed lag. Het zijn dus echt je hormonen (nog max. 9 weken.. dan ben je er vanaf!) Mocht je teveel piekeren, ga dan praten! Het helpt! Sterkte met alles!
Still pregnant Het blijft heel zwaar, de termijn blijft simpelweg klote en het schiet zooooooo niet op! Nog steeds maar 31+4 Ik weet dat we een heel eind gekomen zijn en dat dit al alle verwachtingen te boven gaat, maar ik wil zó graag die 34 weken voorbij zijn! En het lijkt wel of het enkel zwaarder wordt en of de tijd langzamer gaat naarmate dat getal dichterbij komt. Want ook al voelt het niet zo, we krúipen blijkbaar toch wel vooruit? Medisch gezien begint de situatie wat nijpender te worden, maar de cervix blijft langer dan 1,5cm en als ik dit nog 2,5 weken weet vol te houden is longrijping niet meer nodig. Verder veel last van krampen onderin mijn buik en rug en dagen met onwijs veel harde buiken wisselen wat rustigere dagen af. Meer van hetzelfde dus. Emotioneel blijf ik alle kanten op gaan, van heel down naar wat optimistischer en weer terug om *dit* Het is heel fragiel en kwetsbaar dus, maar ik blijf tegen mezelf herhalen dat als ze nu besluit te komen ze al best goede kansen heeft (ook zonder longrijping), wie weet doet inprenting wat goeds? De dagen duren lang en zijn saai. Ik krijg n regelmatig bezoek, maar verder is het liggen op bank/bed en wat tv kijken en lezen. Al bijna 11 weken...daar wordt ieder mens toch knettergek van?! We hebben trouwens inmiddels wel bijna alles voor de kleine meid klaar en gewassen enzo, ik ben wel een stuk meer met zwangerschap en de uk in mijn buik bezig. Als ik dan bedenk dat ik dit 4 weken geleden amper durfde, ben ik toch vooruit gekomen... Misschien moet ik dit topic nog eens vanaf het begin lezen en zie ik dan dat ik toch wel kleine stapjes in de goede richting zet? Op naar de 34 weken. Ik denk zelf dat ze met 34-35 weken zal komen...ben benieuwd! 35 is al he-le-maal geweldig natuurlijk!!
en toch ben je nu nog maar 3 dagen verwijderd van die 32! Zo zie je maar dat je nooit nooit moet zeggen Ik denk overigens dat je redelijk goede kansen hebt om gewoon door te lopen tot het eind hoor! Die 34/35 weken ben je zo voorbij!
Hallo pinklove, ik zag je topic en wilde toch even reageren. terwijl ik bijna nooit meer op ZP kom. Mijn jongste zoontje is nu 5 maanden en heb bij hem ook vanaf 20 weken plat moeten liggen, ook vanwege verkorte bmh. Ik had eerder een kindje verloren met 20 weken zwangerschap, vandaar dat er nu hard aan de bel werd getrokken. kreeg ook proluton, een pessarium, en verder plat liggen.... met nog een peuter wat nauwelijks te doen is, mijn vriend heeft niet kunnen werken bijna de hele tijd. Maarrrrr.... uiteindelijk ben ik met 40 weken ingeleid! pessarium is er met 36 weken uitgehaald en ik mocht weer gaan lopen (wat nog niet meeviel). dacht dat ie er meteen uit zou vallen maar dat gebeurde dus niet... Maar het is heel zwaar inderdaad, het plat liggen vond ik niet eens zo zwaar maar alles wat erbij komt kijken, de angsten, het niet durven hechten inderdaad, geen babyspullen durven kopen, het je suf googlen waar je ook niet blij van wordt, de tijd die voorbij kruipt, het obsessief bezig zijn (want je kunt toch niks doen) met wat als hij deze week geboren wordt, wat zijn dan de risico's, die vreselijke baarmoederhalsmetingen elke week... ik heb echt paniekaanvallen gehad (letterlijk flauwvallen, ongecontroleerd trillen, etc...). Ook nog een keer een week in zkh gelegen met longrijping want nog meer verkorting, maar toen gebeurde gelukkig niks. en ik was wel altijd 'blij' dat ik thuis was, je hebt ook vrouwen die maanden in het zkh moeten liggen, dat is nóg erger, vind ik dan. Ik ben uiteindelijk ook ingeleid om van de spanning af te zijn, want zelfs met 39 weken was raakte ik nog gestresst bij het idee dat ik zou gaan bevallen, ik zat nog steeds in de modus het mag niet nu het mag niet nu... Ik vond het heel zwaar maar ik vond de vroeggeboorte bij het vorige kindje nog veel zwaarder dus wist wel waar ik het voor deed... Maar ik moet zeggen dat het bij mij na de bevalling heel erg is meegevallen, ik was zo opgelucht dat het goed was gegaan en ik alles weer kon doen! en ik was zo druk met de baby dat ik er ook helemaal niet meer zo bij stil stond dat ik zo lang had gelegen... en ik heb ook zo'n leuke baby gekregen ! Alhoewel ik nu nog steeds als ik een zwangere vrouw zie lopen een steek van jaloezie voel: zo had ik ook wel willen pronken met mijn buik... Ik ben ook wel blij dat het voor mij mijn tweede (of derde...) is, want nog zo'n zwangerschap zie ik niet zitten... Bij mij hielp lezen en bezoek wel om de dagen door te komen, en ik ging eens in de 3 weken een paar dagen bij mij ouders liggen zodat zij voor mijn zoontje konden zorgen, dat was ook weer afleiding (daar ook nog een keer in paniek naar t ziekenhuis geweest omdat ik dacht dat ie kwam, man wat een stress). En jij bent al zo ver gekomen!! bijna 32 weken en dat is echt een mijlpaal, dat vonden de artsen bij mij altijd. Ik had met 31 weken weer een verkorting van de bmh tot 1.4cm (ondanks plat liggen) met funelling en daardoor opname in zkh tot 32 weken, omdat ik vanaf dan daar mocht bevallen en de risico's een stuk kleiner zijn. maar gebeurde niks dus en mocht weer naar huis verder liggen. ik vond het toen ook psychisch weer zwaar worden omdat ik heel erg had toegeleefd naar de 32 weken, vanaf dan zou ik weer wat meer mogen doen, maar dat feest ging toen niet door vanwege de weer verkorte bmh... moest juist nog strenger liggen... tot pessarium eruit ging met 36 weken. ik zou je zo graag een hart onder de riem willen steke en zeggen: hou vol! en wat ik iemand anders eerder zag zeggen: het zijn inderdaad ook de hormonen, waardoor je nóg labieler bent dan normaal... Deze tijd is enorm klote maar gaat voorbij en gaat waarschijnlijk ook helemaal goed komen en is straks alleen nog een verhaal waarop je kan terugkijken... je wordt heel goed in de gaten gehouden en doet nu alles wat je kan doen (terwijl je juist niks mag, ja, broeden...), dat is al heel belangrijk! Heel veel sterkte!
Bijna 32 weken alweer! Dan is het nog maar 14 dagen tot de 34 weken mijlpaal, das toch niks! Gelukkig denk je zoetjes aan ook iets positiever en durf je alles klaar te maken voor de kleine meid. Komt allemaal goed!
Lekker aftellen naar de 34 weken mijlpaal, meis. En je doet het hartstikke goed! En natuurlijk vliegen je emoties alle kanten op. Zwanger zijn is meestal al een aanslag op je emoties, laat staan als er zoveel complicaties zijn! Heb je al buiten gelegen? Of is het weer knudde bij jullie?
Hee dames, 32+6 inmiddels...ik ben zelfs heel de maand juni zwanger gebleven! Wie had dat verwacht in april? Toen was het maar de vraag of ik mei zwanger zou starten... Ik besef me heel goed dat we al een onwijs eind zijn gekomen. Nog 8 dagen en we zijn bij die 34 weken. Wat zeg ik...7,5 dagen Ik merk dat dingen psychisch toch veranderen. Ik ben niet meer zo boos op de buitenwereld en jaloers op iedereen met een fijne zwangerschap, gezond kindje, etc. Al blijf ik 'jaloers' op mensen met een leukere termijn dan ik hoor Ik wil zó graag dat ons ukje na de 34 weken komt! En eigenlijk ook na die 37, om haar een fijne start te kunnen geven. 34 blijft heel prematuur immers. Ik blijf bang voor een vroeggeboorte, iedere controle is spannend (vandaag weer! *bibber*) en de tijd gaat nog steeds vreselijk langzaam. Dat zal niet meer gaan veranderen tot de kleine er eenmaal is vrees ik... Ik merk ook dat ik steeds angstiger word voor andere dingen, zoals de bevalling zelf (eerder dácht ik hier niet eens aan) of die stomme mazelenepidemie. Angsten lijken zich dus te verplaatsen? Da's niet zo mooi...en het is heel moeilijk er tegenin te gaan. Fysiek ben ik een slappe pop; ik kan amper nog staan. Gisteren dacht ik even wat shirtjes op te vouwen en broeken in de kast te hangen - niet dus. Morgen komt de fysio voor de eerste x om te kijken hoe ik over een paar weken het bewegen weer rustig op kan pakken (nu geldt de platte bedrust nog), en wat ik na de bevalling kan/mag doen. Na de bevalling gaat ze me intensief begeleiden, ze is ervaren bekkenbodemtherapeute en begeleidt veel zwangeren, dus dat is wel fijn. Ben benieuwd! En psychisch...ik herken mezelf gewoon nog steeds niet terug Het is niet meer zo pikzwart als het geweest is, maar om de kleinste dingen val ik wel weer in dat zwarte terug en kom daar maar langzaam uit. Deze zwangerschap is op alle vlakken slopend... Maar denk dat ik dat dames die net zo lang plat hebben moeten liggen met zoveel spanning niet hoef uit te leggen Nu op naar het ziekenhuis. Wish me luck!