Hoi! Lees toevallig je topic en wil je heel veel succes wensen! Ik heb zelf tijdens mijn laatste zwangerschap vanaf een week of 24 (bijzonder hoe snel je dat weer vergeet) "stil gezeten". Ik had geen volledige bedrust maar kon eigenlijk amper iets doen zonder harde buiken te krijgen behalve op de bank zitten. Ook elke keer baarmoederhalsmetingen en de stress van elke x weer een ctg ivm harde buiken met regelmaat. Wat mij ontzettend heeft geholpen in het proces opknippen in kleine behapbare stukjes en niet te ver vooruit kijken. Je verlegt je grens elke keer weer een beetje: hoera je hebt de 32 weken gehaald! Op naar de 34! Enne elke dag die je kindje vanaf nu langer blijft zitten is er weer een + vergroot de kansen van je kindje Nogmaals veel sterkte en ik hoop dat het vandaag goed gaat in het ziekenhuis!
Ik herken het niet maar wil je heel veel succes wensen en ik hoop dat je een heel lief, gezond wondertje op de wereld mag zetten over een paar maandjes
Het blijft stabiel net op 2cm...gek genoeg daalt het nog steeds niet verder? Nu morgen weer... Vandaag heb ik echt een rotdag. Ik ben erg bang voor de bevalling en gisteren hadden we de 2e cursusavond (aan huis). We hoopten dat ik door zo'n cursus (Samen Bevallen) wat meer rust zou krijgen, maar eigenlijk raak ik er enkel nog meer van in paniek. Werkt behoorlijk averechts dus :') Ik weet écht niet meer hoe we het moeten gaan aanpakken. Ruggenprik durf ik niet (angst dat deze verkeerd gezet wordt of dat ik er verkeerd op reageer), maar een bevalling zal ik fysiek en psychisch niet aankunnen zonder 'hulp' en bv een pompje kan maar relatief kort. Binnenkort gesprek met de gyns hierover, en eigenlijk wil ik er gewoon niet over nadenken... Tuurlijk is het 'goed' dat we bij die termijn aankomen, eerder was dit nog helemaal niet aan de orde immers. Maar...nu moeten we dus echt een plan gaan maken. Oh my :') En zo'n angst haalt me dus meteen weer keihard onderuit. Ik kan mezelf niet uit bed krijgen, krijg mezelf niet rustig, heb paniekaanvallen en blijf huilen. Hoezo is er psychisch weinig van me over? En alles komt neer op de angst dat het misgaat met het kindje. Te vroeg geboren, dood in mijn buik, bevalling die verkeerd loopt, niet levensvatbaar blijken, ziek blijken, erg ziek worden na de bevalling...enzovoooooort. >.<
En voor de goede orde: dit komt niet in de búúrt van hoe ik 'normaal' gesproken ben hè! Anders was ik nooit aan zoiets onzekers als een zwangerschap begonnen. Maar dat spreekt voor zich neem ik aan
Hoi! Ik wil je een heel veel sterkte wensen. Ik ben niet bekend met bedrust. Wel met bi en daardoor met 20 weken zwangerschap thuis komen te zitten. Geen werk, geen studie en en weinig activiteiten. Voelde me nutteloos, falend en een uitbuiter t.o.v. mijn man. Dit heeft bij mij ook tot een prenatale depressie geleid. Ik had het helaas niet helemaal door en hield vooral naar buiten een 'vrolijk' masker op. Achteraf bleek pas hoe erg ik er doorheen zat. Ik ben ook depressief en angstig gebleven na de geboorte en de stukjes zijn pas een jaar na de geboorte helemaal op z'n plaats gevallen toen ik een psycholoog bezocht. Probeer ook te accepteren dat je depressief bent. Steeds het idee hebben dat je positief moet zijn en dankbaar werkt erg vermoeiend en ook wel averechts. Zeker als je dat gewoon niet zo voelt. Een depressie is een ziekte en niet een slecht humeur dat je even wegpoetst met bezoek, een lekker koekje of een mooie bos bloemen. Ik zou ook een psycholoog zoeken, misschien niet van de pop-poli als die niet de juiste snaar weet te raken, maar dan eentje waar je wel vertrouwen in hebt. De ene psych is de andere niet. Ik vond het heel heel zwaar, maar ben er uiteindelijk een stuk sterker uit gekomen. Wil je heel veel sterkte wensen.
Thnx voor je reactie! Ik heb de psycholoog al geregeld voor zodra de baby er is en ik weer op de been ben...lijkt me erg wenselijk dan met dit alles aan de slag te gaan. Los van of ik een postnatale depressie ontwikkel of niet. Deze maanden hakken er keihard in, en het is nog niet afgelopen... Gisteren bleek bij de controle dat mijn cervix weer korter is, nu duidelijk onder die 2cm. Bahbahbah! Het hangt nu af van de lengte morgen of ik dit weekend thuis of in het ziekenhuis aan de longrijping en weeënremmers doorbreng... Enerzijds zou het me wel 'rust' geven als die rijping erin zit, maar anderzijds hoop ik dat het niet nodig is. Als het niet nodig is en mijn cervix houdt het nog even, kan ik tenminste over een week/twee weekjes een keer even op pad in een rolstoel. Als mijn cervix verder verkort en ik zelfs richting ontsluiting ga, zal het bij bedrust blijven... We hebben gisteren ook een knoop doorgehakt m.b.t. de bevalling: het wordt een keizersnede met ruggenprik of algehele narcose (ik mag kiezen op dat moment), met voorkeur voor ruggenprik vanuit het ziekenhuis uiteraard. Dit gebeurt met 38,5 weken, als ze zich niet eerder aandient. Wat ook bijzonder is, is dat als ze niet uit zichzelf komt ik eerst nog longrijping krijg omdat ook kindjes die met 38 weken worden gehaald blijkbaar longproblemen kunnen krijgen? Dat wist ik niet. Maar mocht ze (vanaf 34 weken) vanuit zichzelf komen, zorgt de stress van de beginnende bevalling voor rijping en hoeft dat dus net. En dan krijg ik uiteraard een spoedkeizersnede. Ik vind het heel moeilijk om tot deze keuze te komen, heb het gevoel 'zwak' te zijn en ukje kwaad te doen, en kan zelfs dus de knoop niet doorhakken. Daarom hebben de artsen sterk geadviseerd en heeft vriendlief de knoop doorgehakt. En daar ben ik wel blij om...geeft toch al wel rust. Nu nog alleen de spanning wat die ellendige cervix aan het doen is :') Op naar morgen! Wat duren dagen zo lang hè...bah!
Hoera, bijna 34 weken! Nog een paar daagjes! Cervix wel iets aan het verkorten, maar over 3,5 week mag hij helemaal weg zijn, dus zo gek is dat niet toch? Hopelijk morgen nog een acceptabele meting en hoef je niet aan de longrijping! Fijn dat je een gesprek hebt gehad en tot een optie, een keizersnede bent gekomen. Ik denk dat dit een juiste optie is. Ik heb bij mijn eerste dochter een geplande keizersnede gehad en zou niet anders gewild hebben. Ik was ook enorm bang na de slopende zwangerschap en zag ondanks dat het termijn beter werd toch ook nog steeds beren op de weg. Mijn keizersnede was ivm stuitligging trouwens, maar dat ter zijde. Mijn oudste dochter is uit het niets gehaald met 38 weken. Vroeger deden ze een geplande sectio altijd tussen de 38-39 weken, later is bewezen dat tussen de 39-40 weken nog iets minder kans was op onrijpheid van de longetjes. Ik heb nogal hals over kop besloten voor 38 weken (kans op complicaties van onderliggende navelstreng en niet ingedaald kindje door stuit) en heb geen longrijpers meer gehad. Er was een kansje dat ze aan de Cpap (beademingsondersteuning) zou komen maar ze kreeg bij de kinderarts een 9 en 5 minuten later een 10 op de Apgar, niets aan de hand dus. Maar dat protocol zal per ziekenhuis verschillen. Ik raad je ten zeerste aan om een ruggenprik te nemen en geen algehele narcose. De ruggenprik stelt echt-echt-echt niets voor. Ik heb hem 2 keer gehad en nauwelijks gevoeld!! Echt niet. De keizersnede zelf is zo'n vreselijk mooi iets en het moment dat jouw dochter boven dat doek uit komt, meid dat wíl je niet missen, echt niet!!! Misschien nog wat tips, ik was na de bevalling ook heel bang, tot panisch aan toe, dat mijn dochter iets zou overkomen. Ik heb een week of 2 nauwelijks geslapen, deed niets anders dan controleren of ze nog ademde, goed lag, niet te warm, niet te koud enz enz. Iedereen werd gek van me maar ik kon er niets aan doen. Dit heeft tot ruim een jaar geduurd dat ik in haar middag slaapje die 10 min langer duurde met mijn hart kloppend in mijn keel ging kijken of ze nog leefde. Ook sochtends, als ze langer sliep, dan liep ik met lood in mijn schoenen naar haar kamertje. Vreselijk om zo angstig te zijn. Ik ben nog steeds bezorgd hoor, maar niet meer over bezorgd, zelfs niet nu met mijn 2e dochter, gelukkig!! Dit maakt het leven een heel stuk aangenamer! Oh ja, de tips, ik had een heel goed gevoel bij een aerosleep voor over het matrasje (tegen warmte stuwing, verstikking en als ze spugen liggen ze daar niet in te draaien) en heb in mijn kraamweek een nannycare (sensor matje) gehaald wat de ademhaling registreert. Pas toen ik die had, kon ik de nachten weer slapen... Misschien is dat ook iets voor jou, alle kleine beetjes rust helpen. Ik hoop dat een postnatale depressie je bespaard mag blijven. Ik heb nooit gesprekken met een psych gehad, hier sleet het heeeeeel langzaam, maar wellicht was dat wel slim geweest. Ik denk dat de heftige zwangerschap (en de 2 miskramen vooraf) dit allemaal veroorzaakt heeft... Als je nog vragen hebt over bv de keizersnede, dan hoor ik het wel. Heb bij mijn 2e dochter een spoedkeizersnede gehad omdat ze enorm dipte in de hartslag (wel aan natuurlijke bevalling begonnen maar ook altijd het gevoel gehad dat het me niet zou lukken gek genoeg...). Dus ben ook daar wel enigszins bekend mee
Thnx Loki! Ik neem je tips zeker mee. Wij hebben zelf niet voor aerosleep gekozen, maar zo'n matje kan wel een idee zijn als ik indd erg angstig word. Al hoop ik dat het meevalt! Hoe heb jij het herstel van je keizersnedes eigenlijk ervaren? De meting van vandaag laat opnieuw de verkorting zien, maar omdat het nog boven de 1,5cm is hoef ik geen longrijping. Die zal ik nu ook niet meer gaan krijgen verwacht ik, mits dit weekend niet ineens weeën ofzo starten. Ik vind het wel een gek idee dat ik nu wel rijping zou krijgen en over 4 dagen is dat niet meer nodig. Wie zegt dat haar longetjes er dan inderdaad klaar voor zijn? De gyn zegt dat de verkorting niet direct alarmbellen doet rinkelen; het kan bij de zwangerschap horen en vrouwen lopen soms weken met ontsluiting. Het kan ook zijn dat het nu snel gaat en dat de bevalling over een paar dagen vanzelf begint...dat is niet te zeggen. Ik vond het doodeng, wil haar zo graag tot voorbij die 35 weken veilig bij me houden (of zelfs die 37!). Ik weet dat we al enorm ver zijn gekomen - veel verder dan verwacht. Maar het is nog niet ver genoeg. Ik wil haar uit de couveuse houden, wil niet dat ze hulp nodig heeft bij ademen, sondevoeding, groot risico op infecties, etc... Gun haar zoveel beter! En ben nu al zo boos op mijn lijf, terwijl het concreet gezien nog niet heeft gefaald natuurlijk. Komende weken wordt het afwachten wanneer de weeën beginnen...moeilijk hoor.
Ik lees al even mee, heb niet jouw ervaringen, dus ook niet gereageerd. Wilde even zeggen dat het klopt wat jouw gyn zegt. Ik heb zeker een week met 4 cm ontsluiting gelopen zonder dat er iets gebeurde... Heel veel sterkte en kracht toegewenst! En heel veel positieve gedachtes nu het al zo lang zo goed gaat met je meisje!!!
Ik vond het 2 keer erg mee vallen. Ben beide keren 3 dagen in het ziekenhuis gebleven en daarna lekker thuis. Ik kon me op de 3e dag ook al prima zelf douchen, stukjes lopen en gewoon beneden op de bank zitten enkele uren per dag. Genoeg vrouwen die vaginaal bevallen en je dat niet na doen . Dag 6 was ik met de kinderwagen buiten een ommetje gegaan . Mijn herstel ging wel erg soepel volgens de kraamvrouw en verloskundigen maar ook de 2e keizersnede (spoed) ging hetzelfde, zij het niet nog iets sneller! Nadeel is dan dat je al een kleine hebt rondlopen dus de rust momenten zijn iets moeilijker in te plannen en je doet snel te veel. Maar ik zou het zo weer doen hoor. Na een goede week kon ik dus eigenlijk alles weer zelf (al gaf ik het zware tillen, stofzuigen en dweilen wel uit handen hoor, geen risico lopen). Niet te druk om maken dus!
Zo, ik doe even een klein vreugdedansje voor jou! Je hebt de 34 wk keurig gehaald! En dat had je, toen je dit topic opende, toch niet gedacht! Meis, ik weet het, er ligt een enorm nare tijd achter je, en de spanning is nog niet voorbij, maar dit is toch een mooie mijlpaal. Hoe gaat het?
Morgen gewoon 35 weken. Ik kan amper geloven dat ik dat ga halen...maar er zijn geen voortekenen om van iets anders uit te gaan. I'm flabbergasted! De omschakeling van platte bedrust naar gewone rust is behoorlijk spannend, steeds als ik een stukje heb gelopen of wat 'actiever' ben geweest gedurende de dag ben ik bang dat ik weeën krijg...maar dat lijkt me logisch. Helaas vinden mijn banden enzo het absoluut niet leuk als er ineens een buik 'hangt', dus heb veel last van pijn in mijn buik en harde buiken. Hopelijk went dat toch een beetje en wordt het minder? Ik ben nu toch echt een stuk(je) minder bang dat ze geboren wordt, zelfs als dat nu zou gebeuren. Liever nog minimaal een week (of 2!) wachten hoor, maar die enorme angst is toch wel wat minder. Dat dat nog zou gaan gebeuren De spanning&stress blijven alleen wel erg hoog, richt zich nu op andere dingen...ken ik helemaal niet van mezelf en is erg vervelend. Laat weer zien wat voor 'klap' de afgelopen maanden hebben opgeleverd en dat het niet zomaar weg is als je in veiligere termijnen komt. Ben benieuwd hoe dat verder zal gaan lopen, zowel tot aan de bevalling (en tijdens de ks ) als daarna! Van mij mogen die angsten met de placenta mee de prullenbak in hoor
Haha, dat ken ik, dat gevoel. Jij hebt al een geplande datum, maar ik liep dus uiteindelijk gewoon royaal over de uitgerekende datum heen, na al die spanning.... kon het ook nauwelijks geloven! Dat je last hebt van bandenpijn is vervelend, maar op zich wel logisch. Je spieren zijn helemaal niet gewend om die buik te dragen en op deze termijn heb je überhaupt wel last van bandenpijn vermoed ik. Ik weet dat ik, toen ik weer op mocht, bij wijze van spreke als "rijp voor de sloop" was, als ik maar twee keer door huis heen liep. Je conditie gaat gewoon super hard achteruit als je ligt. En dat deze maanden zijn sporen nalaten, logisch toch? Dat mag ook, jij bent een mens en geen machine. Ik ging mij ook druk maken om heel andere dingen, toen de 34 weken verstreken waren. Eerst kon ik alleen maar aan die 34 weken denken en toen dat gehaald was, was er kennelijk ineens heel veel ruimte in mijn brein om andere zorgen te voorschijn te toveren. Toch hoop ik dat je nog een klein beetje kunt ontspannen, de laatste weken van je zwangerschap! En vooral: dat je een super kraamtijd gaat hebben! Een dikke knuffel voor jou! Je doet het geweldig en je bent er bijna! Nog even en je hebt het mooiste cadeau dat je je kunt voorstellen...
Dankjewel, jullie zijn lief! Het gaat écht een stuk beter nu met me - dat dit mogelijk was...hahaha. Even een kopietje uit een ander topic: 36+1 inmiddels. Geweldig! Ze weegt al meer dan 3kg, onze kleine dikzak Ik mag nu echt weer alles doen en het valt me mee hoe goed dit gaat. Ik kan een half uurtje wandelen, kan gewoon voor mezelf zorgen, kan als ik wil de trap op en af. Wat een vrijheid! Het is heel bizar hoe erg je dingen kunt missen als je eigen drinken pakken of zelf de ramen open zetten of de vaatwasser uitruimen. Het is veel huilen hier omdat ik die dingen vanaf begin april al niet meer mocht. Ongelofelijk hoe lang ik op die bank en dat bed heb gelegen... Enerzijds word ik heel verdrietig van die confrontatie, maar anderzijds zijn het happy tears omdat ik zó graag met mijn zwangere buik dingen wilde doen en trots wilde showen (hoe stom dat ook klinkt) - en nu kán dat gewoon! En waar ik bang was dat mijn lichaam het niet aan zou kunnen doordat het volledig afgetakeld was in de afgelopen maanden en die buik niet gewend is valt dat dus heel erg mee. Heb nog het meeste spierpijn in mijn nek van rechtop zitten en mijn hoofd moeten dragen. Oh, en mijn voeten doen zeer van het lopen enzo Ik vond het maandag doodeng om te gaan doen nadat de gyn zei 'sta op en loop! Geniet! We gaan wel zien wat er gebeurt!' Bang dat ze meteen zou komen. Maar om meteen daar doorheen te gaan heb ik dingen opgepakt en ben ik echt behoorlijk druk geweest en mijn vliezen zijn nog niet gebroken en ik heb geen weeën. Nou lijkt me dat als mijn cervix het indd zou begeven die al gebeurd was nu, dus ik denk dat mijn lijf het nog wel even houdt! Ben nu ook niet bang meer dat ze komt; als ze nu uit zichzelf komt heeft ze bijna betere kansen dan bij een ks met 38 weken omdat ze bij een natuurlijk in gang gezette bevalling hormonen door haar lijfje krijgt die haar klaar maken. Ook minder kans dan op wet lungs bv, iets wat ik ook wel eng vind bij een ks... Psychisch doet het me erg goed om weer écht op pad te mogen, er is ineens een wereld buiten 'zorgen om de kleine' en dat is heerlijk Wel blijven de angsten steeds omhoog komen. Bang dat het ukje niet levend ter wereld komt, bang dat ze ernstig ziek blijkt, bang dat ze gehandicapt blijkt - zulke dingen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat deze zwangerschap 'goed' gaat aflopen na al die zorgen en spanning... Maar goed, niet te veel aan denken en hup, even naar de winkel. Want dat mag ik nu weer
Wat fijn! Geniet idd lekker van je vrijheid, dat is je enorm gegund! Veel plezier bij de winkel, neem iets leuks voor jezelf mee
Oh en trouwens, het ziekenhuis heeft geregeld dat we vanuit het consultatiebureau wat extra ondersteuning krijgen na de bevalling. Dit gezien de angsten waarin nu zo'n last van heb en het is vrij reëel om te bedenken dat ik hier als de kleine er straks is ineens geen last meer van heb. Ik durf me bv nog steeds niet voor te stellen dat we straks een gezond levend meisje mee naar huis krijgen...zo naar om zo te denken Maar goed, mocht het indd zo zijn dat ik het wat zwaarder heb om er vertrouwen in te krijgen na de bevalling dan is er alvast een lijntje uitgezet met het CB. Volgende week komt er iemand bij ons langs om te kijken wat we precies nodig denken te hebben en waarschijnlijk wordt er dan een vaste verpleegkundige aan ons gekoppeld bij wie ik laagdrempelig met een vraag/angst-ding terecht kan. Vind het wel netjes dat het ziekenhuis hier al in meedenkt en dit regelt! Al hoop ik natuurlijk dat het niet nodig is