hai iedereen.. is dit normaal dat ik sinds een week een beetje bang begin te worden niet alleen voor de bevalling maar ook voor als hij er straks is.soms wordt ik wakker in de nacht kan ik er niet meer van slapen dan denk ik over max 3 weken is ie er hoe ga ik alles doen,ik weet niet eens echt veel en dan denk ik zal ie mooi zijn echt zo raar allemaal voel me er wel een beetje schuldig over de 39 weken zijn echt te snel gegaan.. ben ik hier de enigste mee
Meid, het is heel normaal dat je zo denkt in laatste semester van je zwangerschap, want ik heb dit namelijk ook gehad! Zelfs de 1ste week nadat ik bevallen was heb ik wel eens een huilbui gehad zomaar uit t niets, uitwerkende hormonen denk ik . Ervoor d8 ik ook: ben ik er wel echt klaar voor, kan ik de bevalling wel aan, straks zijn we met zijn 3en schrik en word ik wel een goede moeder etc etc etc... na de bevalling: ineens angst om alleen te blijven in de avond met de kleine, altijd me vent om me heen willen hebben, als de baby wat langer bleef huilen meehuilen, zomaar uit t niets ineens huilbuien....maar dit is nu allemaal voorbij en geniet ik volop van de kleine en als hij huilt huil ik nie meer mee . het zijn echt de hormonen die je gekke dingen laten denken en na laten denken over van alles ( das mijn mening en ervaring dan ) maar maak je geen zorgen over niets! Jij word vast een supermama en kan je t allemaal, ervaring bouw je op en je krijgt kraamzorg waar je hoop van leert en aan kan vragen. Gaat allemaal goedkomen zodra jij je wondertje op de wereld hebt gezet En nee, je bent dus niet de enige die zo denkt op t moment, ik heb t ook allemaal gehad
Hoihoi, ik ben niet echt bang voor de bevalling, al weet ik natuurlijk wel dat dat geen feestje zal gaan worden! Maar zie het wel. Maar ben wel benieuwd hoe ik straks als mama zal zijn. Dag en nacht de zorg voor zo'n klein babytje vind ik best wel eng. Zal ik het idd allemaal wel aankunnen. Ik vind het zowel leuk als eng tegelijk!!
Oh ik word gewoon helemaal zenuwachtig de laatste dagen als ik denk aan bevalling en alles eromheen. De baby, de verantwoordelijkheid. Ik schiet er zelfs s nachts van wakker terwijl ik bewust probeer de gedachten aan de bevalling te blokkeren. Maar de zenuwen gieren nu al door mijn lijf.
Ik heb het ook hoor, soms ben ik echt even in paniek.. waar zijn we aan begonnen, hoe moet het allemaal als ze er dadelijk is, kan ik het wel aan, word ik wel een goede moeder, misschien vindt ze mij wel niet lief..?? Volgens mijn moeder heeft elke nieuwe moeder dat.. dus dat stelt me wel gerust. Dusss.. het komt allemaal goed.. ZEN..
heb het hier savodns als ik in bed lig dan heb ik wel eens zoiets van jeetje hij moet er ook weer uit he. heb het dan al eens gedaan maar goed zo savonds kan het me dan ff weer aankruipen echt zo van nee he erna weer met hechtingen ed pff zie daar dus dan echt wel tegenop terwijl ik overdag zoeits heb van nou kom er maar uit hoor ben dr wel klaarvoor hihi heel appart is dat. voor erna heb ik geen last want jah er loopt er al een rond das ook gelukt dus dan moet dit ook gaan hahaha. en ben al vrij snel weer alleen en ben dit ook gewent dat ik alles zelf doe.
Heel normaal! En alleen maar goed, want je gaat er dus duidelijk je best voor doen de beste mama te zijn die je kan zijn (mijn dagelijkse mantra, hahaha) Ik krijg het ook geregeld benauwd van de enorme verantwoordelijkheid die ik (we) straks heb, of ik het allemaal wel goed zal gaan doen, of ik het wel zal kunnen, hoe ik het moet gaan redden als ons kleintje een huilbaby is ofzo - alle nachtmerrie-scenario's passeren de revue. Hoort er gewoon bij, denk ik. Enne... over de bevalling denk ik gewoon niet na (struisvogelpolitiek)
Herkenbaar Ik heb ook wel regelmatig van die piekermomenten, dat ik in bed lig naar het plafond te staren en denk 'hoe moet dat nou straks' ... niet alleen de bevalling maar ook daar na... de hormonen werken daar in ook niet mee, je onderbewustzijn is er volop mee bezig en dat is om je voor te bereiden op de verantwoordelijkheid van het ouderschap... ...Maar ik probeer dan te denken, ik heb mijn hele leven al kinderen gewild, de kinderwens is er zowel bij mij als mijn man al jaaaaaaaaren, we zijn een sterk koppel en zijn er samen aan toe, hebben een stabiele relatie, een mooi huis en we zullen goed voor het kleintje zorgen.. er heel veel liefde aan geven, want dat is het enige wat je kind echt nodig heeft, liefde, aandacht, zorg... en geloof me nou maar, dat kun je zeker als het kindje er is... ...Ik denk dat je er vanzelf in groeit... de zwangerschap zijn 9 maanden om je voor te bereiden op het moment dat je kindje komt... en tuurlijk het is een flinke verantwoordelijkheid, maar feit dat je je nu al zorgen maakt, geeft aan dat je nu al heel veel van je kindje houdt, en dat is alleen maar heel erg goed! En de bevalling... tja, ik stel me op het aller ergste in (ga er van uit dat het heel erg veel pijn gaat doen), dan kan het alleen maar meevallen
Joh, het is zo herkenbaar! Ik had dat na de bevalling in de kraamweek, alle informatie wat ik op me afkreeg dat ik echt dacht: hoe moet dit straks allemaal als de kraamhulp weg is. Maar je groeit erin hoor! Gewoon alles over je heen laten komen en genieten!
Héél herkenbaar! Ik denk dat de meeste zwangere vrouwen dit hebben. Vraag me ook af, hoe gaat de bevalling verlopen, issie helemaal gezond, kan ik het wel, wil ik het wel, hoe ga ik het allemaal doen.... Soms schiet je er gewoon even van in de stress. M'n moeder zei dat zij het ook had gehad, en zelfs weer bij de zwangerschap van mijn zusje. Maaar, het gaat helemaal goedkomen hoor! We kunnen het!
Sterker nog: een vriendin van mij is net zwanger van haar derde, en heeft het nu gewoon weer! Hoort er echt bij, dus...
Ik heb inderdaad ook zo'n onzeker gevoel. Van oh jee, over een paar weken ligt het kleintje in het wiegje en is het compleet afhankelijk van mij. Het verblijd me heel erg maar het benauwd me ook wel een beetje.
Komt de spreuk van oma weer hoor: "Men lijdt het meest door het lijden dat men vreest" In de laatste weken heb ik die opgehangen op de deur.