Beste allemaal, Het gaat niet goed met mijn kindje en zeer waarschijnlijk sterft het een deze dagen of beslissen we de zwangerschap af te breken. Behalve het verdriet, de horror rond het besef dat mijn kleintje nu al zo ziek is en nu al van ons weg zal gaan, zie ik ook als een dijk op tegen de bevalling. Veel lotgenoten praten wel over het afscheid, het verdriet, de tijd erna. Maar over de bevalling zelf, de pijn, eventuele pijnstilling kan ik weinig informatie vinden.Ik begrijp dat het een pijnlijk onderwerp is, toch hoop ik dat er een aantal lotgenoten zijn die wat over de bevalling kunnen vertellen. Alvast bedankt.
Ach wat een enorm verdriet maken jullie nu door zeg. Sorry, maar ik kan je geen antwoord geven op je vraag. Wel wil ik je heel erg veel sterkte wensen, het zijn maar woorden, maar zeker wel gemeend. Je mag de moed opgeven, maar nooit de hoop verliezen!
Ik heb er wel ervaring mee, met twintig weken vorig jaar. Vraag maar wat je wil vragen, stuur maar een pb tje.
Jammer genoeg ervaring mee rnd de 23 weken. Kwa pijnstilling heb ik een morfine spuit gehad. werkt echt supergoed. Ze zullen er ook alles aan doen om je geen pijn te laten lijden. Ben bevallen in het Amc en daar heel goed behandeld. ze laten het zoveel mogelijk vanzelf gaan en vragen wat je wilt kwa kindje zien cremeren ed. Ook hebben ze een boekje gemaakt met foto's en voet/handafdrukjes. Heel gek maar als je kindje er eenmaal is voel je je trots en vind je het mooi het verdriet komt later pas. Heb ook pilletjes gehad tegen de stuwing daar was ik heel blij mee, moet je wel om vragen. Wat wel vaak gebeurd met deze termijn van de bevalling is dat de placenta niet zo goed los wil laten, als je niet bloed wachten ze even en proberen ze het later weer als het niet lukt moet je alsnog naar de ok. Ik was om 6 uur 'savonds weer thuis maar het kan dus ook langer duren. Heel veel sterkte met dit verlies en als je nog vragen heb mag je altijd pben of hier vragen. Knuffel
Wat een verschrikkelijk nieuws en onzekerheid. Wil jullie als eerst heel veel sterkte toewensen. De meningen zullen hier over verschillen maar ik zou niet voor een morfine prik gaan maar voor een ruggenprik als de pijn te heftig word. Heb deze tip ook van lotgenoten gehad.Je kan erg suf worden van de morfine. Bij mij werd het inleiden gedaan via tabletten die vaginaal ingebracht werden om de 3-4 uur. Het opwekken is toch iets wat tegen de natuur in gaat en je lichaam kan er heftig op reageren.Ik vind persoonlijk dat je in deze situatie geen pijn hoeft te hebben,trek dus op tijd aan de bel.
Alvast bedankt voor de snelle reacties! En gelijkertijd afschuwlijk voor jullie dat jullie ook tot deze subcategorie behoren... Ik ben een klein beetje angstig voor de ruggenprik, omdat er zoveel waarschuwingen op internet staan. Misschien gewoon ook niet handig om die te lezen, maar dit gewoon te bespreken met het ziekenhuis, waar ik overigens een rotsvast vertrouwen in heb. Op heel veel en heftige pijnen zit ik idd niet te wachten, het is al heftig genoeg. Wel wil ik helder genoeg zijn om zelf voetafdrukjes te maken en foto's etc.. Ik kan mij ook nog niet echt een voorstelling maken van de lengte van zo'n bevalling, ben ik in een middag klaar? Moet ik blijven? Moet ik herstellen van deze bevalling (uiteraard wel, maar in dezelfde mate als bij een gewone, fysiek gezien dan, emtioneel is natuurlijk horror) liefs, Peet
Ik heb inmiddels 3x een ruggenprik gehad en het valt echt reuze mee.Hoe meer jij ontspant hoe beter het gaat. Bij mij vertelde ze stap voor stap wat ze gingen doen en ook wanneer het klaar was. Mijn bevalling van Djordy* duurde 14,5 uur maar ik denk dat dit per bevalling verschillend is. Neem iets te lezen mee,fototoestel,eventueel filmcamera,iets te eten tussen door.
Drie weken geleden hebben wij in een soortgelijke situatie gezeten... Bij een controle met ruim 17 weken bleek ons mannetje echter al overleden. Ik heb vooraf gevraagd naar de mogelijkheden van pijnstilling en dat zou geen enkel probleem zijn. Hier in het zh bieden ze remifentanil aan. Na lang googlen besloot ik dat het, afgezien van mogelijk heftige bijwerkingen, niets voor mij was. Ik wilde alles bewust meemaken en liever nog, toch alles op eigen kracht doen net als bij mijn andere 3 kinderen. Ik vond het wel fijn om het achter de hand te hebben. Gelukkig bleek het niet nodig. Op de dag van inleiding kreeg ik om 8.30 de eerste.tablet cytotec en 1,5 later nog 2. Om 12.30 had al serieuze, maar nog goed te verdragen weeen. Iets meer dan een uur later werden de weeen heftiger, maar ineens voelde ik mijn kindje zakken. Plotseling stopte de weeen... Het was wachten tot het weer op gang zou komen. De gyn besloot echter de vliezen door te breken en tegelijkertijd kwam zonder te persen ons mannetje eruit (om 14.32) Zoals verwacht kwam de placenta niet mee en na 3 kwartier persen was hij er bijna, alleen bleef het aan een klein stukje vastzitten. Dit werd losgeknipt maar er waren teveel placentaresten achtergebleven waardoor ik alsnog naar de ok moest. Dit ging heel snel en zonder nare herinneringen. Ik was heel snel weer terug op de kamer. Daar werd ons mannetje nog gemeten en gewogen en in zijn mandje en quiltje (beide aangeboden door het zh) gelegd. Al met al kan ik er met een goed gevoel op terugkijken. We zijn heel fijn behandeld. Ze namen alle tijd voor ons en we konden uitgebreid afscheid nemen van ons kleine mannetje. Ik kreeg ook melkproductie-remmende medicijnen mee (cabergoline oftewel dostinex) maar dit heb ik bewust niet ingenomen na ervaringen te hebben gelezen op internet. De bijwerkingen op korte en lange termijn zijn niet mis... Bovendien stelt het bij heel veel vrouwen de stuwing enkel uit ipv voorkomen. Ik heb de stuwing kunnen beperken door het regelmatig drinken van een kop saliethee. Daarnaast lag er een witte kool klaar in de koelkast maar dit bleek niet nodig. De ervaringen, gevoelens en wensen zijn zo persoonlijk. Doe wat goed voelt, dan krijg je geen spijt. Ik wens je oneindig veel kracht en sterkte in deze heftige tijd.
Hallo meid, Ook ik kan helaas mee praten. met ruim 24 weken moest ik bevallen. Bij mij is er 's middags begonnen met de vaginale tabletjes, heb er toen 'savonds ook nog een gehad, de volgende morgen weer en die middag was het tijd om te bevallen. Ik had ook de morfinepomp en heb geen pijn gehad. Ik vond het wel lekker dat ik een beetje suffig was. Het moment na de bevalling vond ik het vervelendste, het gedoe met de placenta wat best lang duurde, het vieze bed, het gevoel van leegte en de stilte. Pilletjes voor de stuwing heb ik ook gevraagt. Nou meid, ik denk idd dat ze in het ziekenhuis antwoord hebben op al je vragen. Maar ik snap ook dat je je voor zover mogelijk hierop wil voorbereiden. heel veel sterkte met het verlies
Ik wens je enorm veel sterkte toe, en praat alles maar van je af, ook hier. Ik heb wel pijn gehad zelf, maar dat ben ik weer vergeten. Bij mij ging het heel snel. De geestelijke pijn is sterker. Sterkte!
Hier helaas ook rond de 23 wk bevallen. Om 9 uur s'ochtends zijn ze begonnen met vaginale tabletjes en en om 4 uur de volgende ochtens is onze dochter* geboren. Ik heb in de middag 1 keer een morfine spuit gekregen, maar die was snel uitgewerkt, daarna heb ik een ruggenprik gekregen wat een stuk beter hielp. Het pilletje voor de stuwing kreeg ik gelijk aangeboden door de gyn. Sterkte
Hoi, Ik zit in hetzelfde schuitje. Ik ben nu 19 weken en 5 dagen zwanger en heb gisteren de uitslag van de vruchtwaterpunctie gehad (die had ik gedaan omdat ik 37 ben): niet goed dus. Ik werd gebeld door de gyneacoloog toen ik op weg was naar huis, ik zat in een volle trein. Ik kon het niet geloven. Ik moet vanmiddag naar hem toe voor een gesprek en dan zou het eventueel eind deze week, begin volgende week al kunnen gebeuren.
Allereerst: meid wat ontzettend verschrikkelijk voor jullie! Ik weet helaas in welke hel jullie nu zitten. Vorig jaar bleek onze dochter bij de 20 weken echo niet levensvatbaar ivm allerlei hartafwijkingen. Wat een shock. De avond voor de bevalling moet je een pilletje slikken. De volgende ochtend krijg je dan in het ziekenhuis een vaginaal tabletje. Bij mij ging het snel 2 uur kreeg ik nog een tabletje en een uur later begonnen de weeen al. De weeen deden bij mij net zo veel pijn als bij de bevalling van mijn zoon, die zijn niet minder omdat je nog niet zo ver bent. Ik heb toen een ruggeprik gekregen. Helaas was die niet goed gezet en hielp die dus niet, van de prik zelf voel je bijna niets. Inmiddels had ik al persweeen en kon ik dus geen pijnstilling meer krijgen. Maar toen ik eenmaal kon persen was de pijn veel minder. De bevalling zelf deed geen pijn, Fenna* was nog maar 20 cm. Ze floepte er dus zo uit. Helaas kwam de placenta niet mee en moest ik daarna onder narcose naar het ok om die te laten verwijderen. Daar veel bloed verloren en dus moest ik een nachtje blijven. Ik heb helemaal geen stuwing gehad en ook geen pilletje daarvoor. Die avond hebben we samen afscheid genomen. De volgende dag Fenna* na de obductie meegenomen en zelf in haar mandje naar het crematorium gebracht. We hebben nu haar as thuis staan. Lichamelijk ben ik snel hersteld en 2 weken later weer 50% gaan werken. Geestelijk is het een ander verhaal. Ik heb zoveel gehuild. Het ergste verdriet is inmiddels gesleten, maar het blijf moeilijk en ik voel het gemis elke dag nog. Veel sterkte!
Wij kregen het verschrikkelijke nieuws te horen bij de 20 weken echo.Daarvoor was alles nog goed. Dat onze zoontje buiten de baarmoeder geen kans van leven heeft. Die beslissing is dan heel moeilijk om die te nemen.Onze zoontje Lars had Trisomie 18 in volksmond is dat waterhoofd en open ruggetje maar dit was nog niet het ergste Lars had de organen niet op de goede plaats zitten had ook maar een long. wij hebben toen samen beslist om de zwangerschap af te breken ik had de zwangerschap niet kunnen uit dragen i.v.m met het overleden in mijn baarmoeder. Bij mij ging de inleiding via tabletten die vaginaal ingebracht werden om de 3-4 uur. Dit is iets tegen de natuur in. Je lichaam kan er heftig op reageren.Ik kreeg mofine voor de pijn. Bij mij duurde het nog wel lang voordat het allemaal op gang kwam. Ik had daarvoor ook weinig geslapen ook veel verdriet erbij waarom je dit moet overkomen. Ik wens je heel veel kracht en sterkte met deze verdriet. Misschien heb je hier iets aan. Wij hebben een mooi site gemaakt voor Lars.Daar staat ons hele verhaal op.Er staan nog meer verhalen op die dit ook meehebben gemaakt. De site heet www.vlindersite.nl. Als je het verhaal wilt lezen typ dan lars19112010.dan kom je op de site van Lars. Veel liefs Christine
Beste Peet, Wat vreselijk dat je dit moet meemaken. Ik heb er geen ervaring mee. Ik las dat je bang was voor de ruggeprik. Ik ben verpleegkundige en was hier vantevoren ook bang voor maar het is mij alles mee gevallen. Ik kan me voorstellen dat je van morfine suf wordt, dus ik zou voor de ruggeprik kiezen als die optie er is. Ik ben ook van mening dat je in zo'n situatie geen pijn moet lijden! Heel veel sterkte met de bevalling, maar vooral ook voor de tijd erna.
Hallo, Nou, bij mij is het gebeurd. Ik moest afgelopen donderdagochtend in het ziekenhuis. Ik moest dinsdagavond al zo'n tablet slikken en vanaf donderdagochtend kreeg ik om de 3/4 uur zo'n tablet om het op te wekken. Om half 8 's avonds brak het vruchtwater. Ik vroeg aan hen om het goed in de gaten te houden omdat mijn 1e (van 3660 gram) ook zo gauw kwam zonder veel weeën. Maar ik ging even naar de wc om te plassen en toen kwam hij al om 8.50 's avonds. Ik heb 3 krampen gehad in mijn buik, amper pijn dus ik heb geen ruggenprik of morfine gehad. Ik durfde eerst niet te kijken maar ze zeiden dat hij gewoon gaaf was. Ik vond het zo zielig zo'n klein mannetje, gewoon een heel mini mensje. De placenta wilde er niet uit en ze hebben op mijn buik staan drukken maar toen moest ik toch naar de operatiekamer en ben ik daar geopereerd. Ik heb heel veel bloed verloren, moest aan het infuus. Mijn bloeddruk was 80/40 en met mijn hartslag ging het ook niet zo best. UIteindelijk mocht ik wel vrijdagmiddag naar huis maar ik kon werkelijk niks, zo duizelig, ik was lijkwit, echt eng. Vandaag (zondag) gaat het nu wel weer een beetje, tenminste ik zie geen bliksemschichten meer voor mijn ogen. Nu begint het verwerken.
Hoi, Heb niet t zelfde meegemaakt maar ben wel mn zoontje verloren, wil jullie even een hart onder de riem steken t lijkt me echt verschrikkelijk om mee te maken. @dordt Wat erg dat de placenta niet kwam ik hoop voor je dat je gauw aansterkt, en veel sterkte met je verlies.