Ervaring benauwdheid/ ademhalingsfrequentie??

Ik zou je vraag voorleggen aan de eigen huisarts of kinderarts.
Ik heb een zoontje met astma. Mijn ervaring met de HAP of spoed is dat ze echt de spoed situatie beoordelen en geen langere termijn adviezen of beoordelingen geven.

Denk dat het bij ieder kind anders is wat de sympfomen zijn van benauwdheid. Bij mijn zoontje is het dus kuchen wat njet meer stopt, zo erg dat hij er van hmgaat braken. Dat kuchen is een teken dat zijn luchtpijp dicht wordt geknepen door de astma. Op zo'n moment puffen we heel intensief met Ventolin.

Nu door kinderarts gezien en gebruikt hij daarnaast extra ontstekingsremmende puffer om de astma oneer controle te houden.

Hier op de spoed zijn ee tijd heel alert op intrekkingen, neusvleugelen en saturatie. Als dit niet op orde is dan krijgt hij direct extra Ventolin. Dan moet het snel bijtrekken. Zo njet , dan is het protocol Vernevelen. Hier nog niet nkdig geweest.

Ik vind eigenlijk altijd dat ze benauwdheid heel serieus nemen.
Maar voor een echt goed behandelplan hadden we dus wel de kinderarts nodig.

 

@Narcisje en @Vero0504.

 

Ik zou een verwijzing vragen naar een kinderarts. Ik durf niet te zeggen hoeveel de saturatie daalt bij een snelle ademhalingsfrequentie. Het klinkt wel een beetje alsof hij wat hyperventileert. Een snelle ademhaling hoeft ook niet per definitie te betekenen dat hij benauwd is, maar het kan wel natuurlijk.

Zou hij allergisch kunnen zijn? Hebben jullie huisdieren?

Heeft hij ooit pufjes oid gehad?

 

Is allergie uitgesloten?

 

G. was als baby al eentje die hoorbaar ademhaalde, fit of niet je hoorde dr gewoon. Snurken ook geen onbekende. Verkoudheidjes legio, de kdv is net een bingo paradijs, je had bijna t idee dat ze chronisch verkouden was. Dat doorliep ze redelijk normaal allemaal. Totdat ze 1x RS kreeg en daarvoor in t ziekenhuis kwam vanwege benauwdheid. Sindsdien sloeg elke verkoudheid door naar dr longen, niet alarmerende niveaus maar wel dat ze flinke hersteltijd nodig had als er een lullig virusje voorbij kwam zetten. Het bleef niet bij hatsjie snif zeg maar, waar dat bij klasgenootjes wel t geval was.

Hier met G was snelle ademfrequentie, neusvleugelen met intrekkingen voldoende om ze daar op de hap enigzins nerveus te maken (18 mnd en met net 3 jaar). Wordt een lange riedel, maar allicht zit er wat in waar je iets mee kan.

Als je wilt kan ik wel even kijken welke kinderarts en longverpleegkundige zij had in t Maasstad (die twee zijn wel goed, die toen op zaal liepen waren verschrikkelijk).

Episode 1 (rs)
Met 18mnd had ze een saturatie van 87, ook koorts. Met een hielprikje (kon ook in de vinger) hebben ze wat bloed afgenomen om te kijken of ze een longontsteking had. Dat bleek niet het geval (bleek uiteindelijk RS te wezen). Ze hebben haar toen ter observatie gehouden omdat ze bang waren dat ze in dr slaap een lagere saturatie zou krijgen. Sensor op dr teen geplakt, saturatie bleef keurig stabiel 87. Mevrouw was nog jolig genoeg om dat hele bed door te banjeren, wat allerlei alarmbellen af liet gaan. Stond letterlijk te dansen in dat ziekenhuis ledikantje. Die sensor hebben ze meerdere keren vervangen en nagekeken want het beeld wat ze zagen met de waarde op de monitor was niet wat ze hadden verwacht. Ja euh, maak dr eens mee als ze niet ziek is dan snap je dit beeld beter het is gewoon een stuiterbal en partyanimal. Kreeg toen ook geen zuurstof ofzo wel neusspoelingen (fysologisch zout in een spuitje zonder naald en daarmee de neus spoelen, werkt als een tierelier om de boel weer open te krijgen). In de nacht reguleerde ze t prima zelf dus einde van de volgende dag mocht ze naar huis zonder medicatie of wat dan ook.

Sindsdien was elke verkoudheid dus een issue, sloeg door naar dr longen en ze was er goed beroerd van. Niet extreem en zeker niet alarmerend benauwd maar wel dat je denkt...jeetje meid je hebt t weer lekker te pakken met dat geblaf.En t duurde ook wel ff eer ze er weer vanaf was, en hoera...volgende verkoudheid erbij...gaan we weer.

2e episode (onbekende reden)
Tweede keer was ze net een paar dagen 3 jaar. HAP vond dat ik wel tot de volgende ochtend kon wachten. De groeten, ik meld dat ik er nu aan kom je ziet me zo, dit is gewoon niet goed. Saturatie van 89, hoge ademfrequentie, flink gesteunde ademhaling. Paar keer verneveld bij de hap en net zo snel als dat dat masker er af ging kelderde ze weer terug naar de 89. SEH heeft t ook nog geprobeerd, neusspoeling hebben ze automatisch ook gedaan maar dr neus was hardstikke vrij (wat voor ons ook heel raar was) dus die werd niet herhaald maar ze kon genoeg strot opzetten om te laten merken dat ze dát niet waardeerde. Verder was t net een tamme lappen pop. Ze reageerde wel, alert genoeg volgens artsen maar duidelijk NIET zoals G. is maar daarvoor moet je dr kennen.

Uiteindelijk toch opname, op kamer gingen die vernevelingen, controles etc achter elkaar door. Kind kreeg de kans niet om te slapen. Boosterronde met 8 vernevelingen achter elkaar door om t maar vrij te krijgen, hielp niks, saturatie donderde zo weer terug naar 89. Prednisolon er in, sloeg niet aan, althans niet t effect wat ze hoopten. Wanhoopspoging werd t een infuus met magnesiumnitraat (?) ook die deed niet wat ze wilden. G. al 28 uur wakker inmiddels en zij hadden vast rondgebeld waar er plek was op de IC, dat had nijmegen geworden (we zaten in Rotterdam). Ben toen maar op mn strepen gaan staan en dat ze met zuurstofmasker op gewoon eens een paar uur ongestoord mocht gaan slapen en dat we daarna verder kijken. Wat je er ook inkiepert, t lijf moet t doen uiteindelijk. Heeft wat moeite en tegenzin gekost geloof ik want "oh daar heb je er weer zo eentje die t beter weet". Ja in dit geval wel, want de vorige keer was dat ook t geval. Ze komt in diepe slaap, ze zweet zich t rambam, je kan t beddengoed uitwringen maar dan krabbelt ze weer op. Dr moest nog een "ik lig er naast, zuurstof houdt ze op, de sensors staan aangesloten, dat wat je wilde proberen heb je geprobeerd en doet niet wat je had verwacht...wat is dan nu het risico van een kind laten slapen die 28 uur op is inmiddels en de kans niet krijgt OM te slapen? Als t niet werkt, dan zit er niks anders op dan de ambulance in en naar Nijmegen crossen. Maar voorlopig krijgt ze verdraaide weinig kans om te herstellen." Daar viel weinig tegenin te brengen geloof ik.

En zowaar...kind in diepe slaap, ik dreef zowat weg en seinde de verpleging in hoe t ging via t raam door de deur. In de ochtend t beddengoed verschonen en haar wassen. Saturatie stabiel op 93, ademfrequentie nog te hoog maar zuurstof kon een tikkie lager. 4 dagen totaal in t ziekenhuis gelegen tijdens de kerst. (Dr klasgenootje van de kdv lag letterlijk een kamer ernaast met EXACT hetzelfde beeld, maar zonder dezelfde voorgeschiedenis, die was nooit beroerd verkouden). Maar het was een astma aanval...Er is niet getest wat de veroorzaker ervan was (RS of in retrospect covid?). Ze mocht pas ontslagen worden als ze rond de ademfrequentie van 30 zat (stabiel en in wakkere toestand). Wat het ook was, ze was er beroerd aan toe. In die 4 dagen heeft ze geen enkele poging ook maar gedaan om uit bed te komen. Keek jokie en jet, dronk prima, at niet veel, reageerde wel op vragen en speelde best nog wel een spelletje enzo maar leek net een bedeesd rustig meisje...(aka waar is G???)

Met flixotide, salbutamol (ventolin) en de resterende prednisolon naar huis gestuurd. Prednisolon en salbutamol met een afbouw schema. Flixotide bleef er in als onderhoudsmedicatie, in elk geval tot na de lente. Op ons verzoek is dat verlengd omdat ze die periode amper op de kdv was geweest. Half februari was ze fit genoeg om naar de KDV te gaan, vlak erna brak covid uit. Omdat ze al zo'n zware ademhaling had van zichzelf werd ze daarom geweigerd bij de noodopvang dus zat ze weer 10 weken thuis en wij remote dus geen enkel virus wat in de buurt kon komen. Dus zekerheidshalve toch die flixotide maar wat langer aangehouden en dat hielp. Wel met bijwerkingen (doorslaapstoornis), maar hoe vermoeiend dat nu nog steeds is, dat was t me wel waard.

Sinds die flixotide heeft ze geen issues meer gehad. Beetje een slechte referentieperiode allicht vanwege corona, dus menig snif zat thuis dus zoveel viel er niet meer op te pikken. Denk dat die goede aaneengesloten periode van rust haar longen goed heeft gedaan.

Ook niet met op de basisschool een fikse griepgolf voorbij kwam denderen, de hele klas beroerd thuis zat was zij er niet beroerder aan toe dan dr klasgenootjes. Ja ze kuchelt wel makkelijk maar t levert geen problemen meer op (afgezien van "Mamaaaaa ik moet hoestuuuuuh. Ik wil niet alleen slapuh, ik wil bij jou slapuh.").

 

Bij G hoorden ze een reutel onder de ademhaling. Ze konden niet horen of t nu longontsteking was of niet (1e keer)

De tweede keer was t meer een soort ruis/fluit als ware beklemd.

Saturatie is prima meetbaar maar op zichzelf zegt t niet heel veel. Het hele plaatje erbij (hoe is de ademhaling, hoe is t kind) moet ook meegenomen worden.

G. was aan t neusvleugelen, hoge frequentie en had een steunende ademhaling (ribben, nek, schouders) t hele lijf deed mee zeg maar. Neusvleugelen is voor mij een "alert" maar ik spiek vooral onopgemerkt naar wat nek, schouders en ribben doen (plus wat hoor en zie ik).

Ik zou een doorverwijzing naar een longverpleegkundige /kinder(long)arts vragen en daar je vragen en beelden eens laten zien. Als je weet waar je op moet letten en waar je de grens trekt tussen wel en niet verantwoord is t een stuk fijner. Die zijn echt gespecialiseerd er in en kunnen je haarfijn uitleggen hoe dat zit met die saturatie en wat wel en niet "gevaarlijk" is.

 

Steunende ademhaling is dat zijn lijf helpt met de ademhaling, dus niet t inhouden van adem maar het actief meedoen van spieren (hals, nek, schouders, buik) om maar lucht binnen te krijgen.

Door t verhogen van de ademfrequentie compenseren ze al een deel, het is dus niet zo dat benauwd zijn gelijk tot saturaties issues leidt die hersens aan kunnen tasten (denk dat dat is waar je bang voor bent). Maar dr zijn wel signalen te benoemen die je als "verontrustend/alarmerend" kan bestempelen of "hij is benauwd maar geen probleem".

Geloof trucjes met vingernageltje drukken enzo. Maar een longverpleegkundige/kinder(long)arts kan je dat rustig uitleggen en dan weet je waar je aan toe bent.

Trucen als neusspoelen kan een longverpleegkundige geloof ik ook uitleggen, t is niet moeilijk maar een handigheidje. Wij leerde t van een verpleegkundige op de SEH alhoewel we nog een weg te gaan hebben voor masterlevel (1 kon t met twee spuitjes tegelijk, die maakte de terechte inschatting dat ie met 1 nog weg kon komen maar de 2e anders kon vergeten)