Na het lezen van een ander topic ben ik toch weer gaan nadenken over beenmergdonatie. Ik ben bloeddonor en heb overwogen beenmergdonor te worden. Destijds heb ik me niet aangemeld, omdat ik het toch "eng" vind. Maar wat is nu "eng" als je er het leven van een ander mens mee kunt redden? Nu ben ik toch weer aan het twijfelen, dus heb ik er net over zitten lezen. Een van de dingen waar ik bang voor was, is de beemmergpunctie. Ik heb begrepen dat dit toch wel een behoorlijk pijnlijk verhaal is. MAAR: ik lees nu dat beenmergpunctie in veel gevallen niet meer nodig is. Ze kunnen het nu ook rechtstreeks uit je bloed afnemen. Je krijgt dan wel van tevoren groeihormonen. Nu ben ik niet zo dol op toegediende hormonen, maar het klinkt toch al een stuk beter dan (onverdoofd) een dikke holle naald in je heup te krijgen. En ook voor een korte hormonenkuur gekdt natuurlijk: wat maakt dat nu uit, als je er een menseleven mee kunt redden? Een beenmergpunctie kan onder volledige narcose gedaan worden, lees ik. Dus ook dat geeft moed. (Hoewel ik misschien liever 10 minuten afzie, dan dat ik onder algehel narcose ga. Maar dat is weer een andere discussie; verdoving is in ieder geval een optie.) Tja. En nu? Ik denk dat ik me toch maar op ga geven, volgende keer dat ik bij de bloedbank ben. Maar ik ben wel benieuwd naar jullie meningen en ervaringen. Zouden jullie het doen? Of heb je het al gedaan? Of heb jij of een familielid van je misschien ooit beenmerg ontvangen?
Super van je dat je erover nadenkt Ik ben ook bloed donor, voornamelijk plasma dan. Heb me indertijd voor merg opgegeven, maar werd helaas afgekeurd. (Ik woog nét te weinig) Op zich wordt je héél goed ingelicht voor ze er goed en wel aan beginnen, en geven ze je echt wel veel bedenktijd. Dus waarom niet gewoon aanmelden?
Mijn vader heeft kanker, maar kon zijn eigen stamcellen gebruiken. Een jonge kerel van 30 bij hem op de afdeling niet. Hij heeft acute leukemie. Hij heeft donor beenmerg gehad. Zijn kans op genezing is nu veel groter. Ik wilde me ook opgeven. Alleen was ik veel sneller zwanger dan ik dacht. Dus ik stel t nog even een jaar uit. Maar ik weet van dichtbij hoe belangrijk deze donoren zijn. En ik weet van mn vader zn beenmergpunctie, hij zegt het is niet fijn. Je blijft er een paar dagen beurs gevoel van houden. Maar als ik zie hoe die jongens moeten lijden onder deze rotziekte, wat zijn dan die paar dagen met pijn?
Ik ben door dat topic er ook weer over aan het nadenken... Ik ga me denk ik maar gewoon opgeven. Ik ben niet kleinzerig dus dat scheelt. Ben verder al orgaan/weefsel donor en bloeddonor.
Ik heb het ook overwogen toen ik nog plasma doneerde (ben afgekeurd vanwege herhaaldelijk een te laag Hb, wil me nu eigenlijk weer gaan aanmelden, volgens mij is hij nu wel goed eindelijk.). Maar je moet ook volgens mij aan wat eisen voldoen en ik had toen de tijd nogal eens wat gezondheidsproblemen dus dacht dat ik dan sowieso al af zou vallen. maar ga misschien toch weer eens contact opnemen met de bloedbank en me ook inschrijven voor beenmergdonor. Zou het ook fijn vinden om iemand zo te kunnen helpen.
ik ben denk ik al bijna 20 jaar beenmergdonor. en eerlijk gezegt heb ik een keer een oproep gehad om te doneren. ik had net een kindje, gaf toen bv, en vroeg of dat erg was. ze zeiden dat ik niet kon dan. heb nog voorgesteld dat ik ermee zou stoppen maar dat was niet nodig. de kans dat ze een match vinden is klein, daarom ben ik donor, maar de kans dat je moet is dus ook miminaal. (en ik mocht vervolgens niet vanwege de bv) ik kan je dus geen prikervaring vertellen
Ik ben ook beenmergdonor. Toen ik de brief kreeg hoefde ik daar niet over na te denken. Mijn vader is namelijk overleden aan leukemie en als ik dus mensen daarmee kan helpen doe ik dat graag. Ik ben nog niet opgeroepen, wel een keer voor stamcellen, maar toen gaf ik bv en mocht dus niet die hormoonkuur.
ik ben geen donor - ik mag niet - maar zou het wel doen. Ik heb een keer een punctie gehad en het is valse pijn- maar kort. Boren zonder vulling bij de tandarts, is óók valse pijn. En dan geld hiervoor ook nog: Iedereen ervaart het anders. En het grote verschil met boren bij de tandarts is: Mogelijk red je er een leven mee. En de kans dat je opgeroepen wordt is heel klein. Dus als ik kon zou ik me oproepen. En ja, ik zou het hartstikke eng vinden als ze me nodig hadden maar wel uitgaan van 'wie A zegt, zegt B en het zeker doen. Tijdje terug was er bij Jong - een gezin waarvan de ouders overleden waren en de 2 oudste zorgde voor de 2 jongste. De moeder had leukemie gehad. Ze hadden een donor gevonden, maar die had zich teruggetrokken. Een week later was de moeder overleden (mogeijk had ze het mét transplantatie natuurlijk ook niet gered - maar toch) . Ik vond dat zó heftig... Nu lees ik hier natuurlijk wel dat er soms goede redenenen zijn en dat 'terugtrekken' van een donor - niet zo zwart wit is als ik dacht. Maar als ik kon zou ik het zéker doen.
Yep, hier ook bloeddonor en bijna-beenmergdonor, oh ja en ook orgaandonor Ik heb de papieren en buisjes hier liggen voor de weefseltypering. Maar ik heb eind december een tatouage laten zetten, dus "mag" pas na juni weer bloed geven cq de weefseltypering laten doen. Daarna is het idd gewoon maar afwachten of er een oproep volgt.
Ik vind het echt geweldig dat je dit wilt doen. Het is zo hard nodig en het kan zoveel makkelijker afgenomen worden dan een paar jaar geleden. Iedereen die twijfelt moet zich eigenlijk gewoon opgeven, een leven redden is toch het mooiste wat er is. Ik vind het echt super jammer dat ik het niet kan en mag doen door mijn lichamelijke klachten. Blijf me er steeds in verdiepen, want misschien kan het over een paar jaar ineens wel, maar nu is er een te groot risico voor mijzelf en voor de ontvanger. (al vind ik bij beenmerg dat het voor de ontvanger een risico is om te verwaarlozen, als ze het niet krijgen worden ze nog veel zieker of erger, maar helaas het mag gewoon niet.)
Ik ben ook beenmerg donor. En toen mijn Opa het nodig had heb ik het hem gegeven. ( was gelukkig een match! ) Het deed verschrikkelijk veel pijn ( maar wel kort ) Maar de pijn heb ik er voor over gehad want dankzij mij heeft hij toch nog 5 jaar geleefd. Sindsdien heb ik me opgegeven ook voor andere! Maar nog geen oproep gehad.
TS, ik heb me laten registreren als donor toen mij dat gevraagd werd, een jaar of 15 geleden. Om de simpele reden dat de kans heel klein is dat je ooit gevraagd zult worden, maar áls je gevraagd wordt is het vrijwel zeker je kans om een leven te redden. En als het op dat moment echt niet uitkomt (je bent zwanger bijvoorbeeld, of zelf ziek, of weet ik veel wat voor redenen) kun je altijd nog nee zeggen. Toen was het verhaal nog dat een punctie sowieso onder volledige narcose zou plaatsvinden. Daar zitten altijd risico's aan, maar ik stel mij dan voor dat mijn zus, mijn neef of mijn kind beenmerg nodig zou hebben om te kunnen overleven. Voor hen zou ik die risico's ook nemen, en ik zou heeeeeel erg hard hopen dat een ander daar ook toe bereid zou zijn mocht mijn beenmerg niet geschikt zijn. Anyhow. Ik ga er van uit dat ik nooit opgeroepen zal worden, die kans is namelijk echt heel erg gering. Maar als er toch een keer een telefoontje komt, zal ik het vrijwel zeker wel doen.
Ik zei tegen mn vader als Jij je eigen niet kan gebruiken kijken ze bij mij maar of ik kan, maar dat kan niet. Moet broer of zus zijn als je in de familie kijkt en anders dus een onbekende match. Mijn vader heeft 1,5 week terug zijn stamcellen gehad dus nu zitten we te hopen dat het aanslaat. Anders moet mn tante alsnog. En dat doet ze hoor dat heeft ze al toe gezegd.
Nog een weetje. Degene die stamcellen of beenmerg krijgt gaat heel erg naar verotte bloemkool ruiken. De hele afdeling stinkt dan. Patient zelf ruikt t zo goed als niet. Komt door het middel waarmee ze het invriezen. En iemand die het van een donor krijgt moet 3 weken op een speciale flo kamer en mag daar niet vanaf. Verder zitten de mensen met een bloedkanker op een quarantaine afdeling waar ze niet vanaf mogen. Mijn vader moet er 5 weken zitten. Nu nog 2,5 te gaan.
@Biancah: Ik hoop dat je vader zal opknappen van zijn eigen beenmerg! Is zijn zus al getest of ze een match is? Of doen ze dat pas als het nodig zou zijn? @happy27: Dank je. @anderen: Ik ben dus niet de enige die door dat topic aan het denken is gezet. Dat kon ook haast niet anders. Op dit moment sta ik even op non-actief wat plasma donatie betreft, vanwege de borstvoeding. Het mag wel hoor, bloed geven als je bv geeft. Ik heb het een paar keer gedaan en dat ging prima! Maar ik heb twee keer een afspraak af moeten zeggen omdat ik ongesteld was op het moment dat ik moest geven. (Ik slik de pil niet meer en ben erg onregelmatig. Dat is lastig afspreken.) Van de combinatie ongesteld zijn / bloed geven, heb ik wel altijd wat last. Als ik dan ook nog bv erbij geef... dat vind ik gewoon niet handig. Ik zal morgen eens bellen hoe het zit met aanmelden voor beenmerg. Ik zag dat je je ook online kunt aanmelden, maar het voelt voor mij beter om het via Sanquin te laten gaan, als dat kan. Het enige wat ik nog lastig vind, is dat ik op de den nog wel een keer zwanger wil worden (en daarna zeker weer bv ga geven). Ook al kun je er niks aan doen, het lijkt me heel vervelend om dan opgeroepen te worden en niet te kunnen. Ik zou me dan ergens toch wat schuldig voelen. Maar goed, als ik me niet opgeef dan loopt de persoon met wie ik misschien wel een match heb zeker mijn stamcellen mis.