Sja ik kan er niets anders van maken, ik ben overwerkt. Ik werk 40 uur in de week op een soort servicedesk en we zijn sinds maanden onderbezet. Op een afdeling waar we vroeger met zn vieren zaten werken we nu met zijn tweeen maar door ziekte en vakantie komt het vaak voor dat we alleen zijn op het werk. Dit houd in dat we dan 44 uur in de week werken waarvan regelmatig zonder pauze. Dit is bij de wet verboden, ja dat weet ik maar de telefoon naast de haak leggen doe je ook niet natuurlijk Daarnaast heb ik in September een miskraam (was 6,5 wkn) gehad en ben toen vrij snel weer gaan werken. Nu zit ik sinds eind januari thuis en loop bij de arbo arts en een bedrijfsmaatschappelijk werkster. Deze laatste vind ik erg fijn en een prettig mens om mee te praten en ze gaat me helpen wat assertiever te worden. Momenteel gaat het met ups en downs, ben nogsteeds ontzettend snel moe en snel emotioneel. Vandaag belde het werk weer op om te vragen of ik weet wanneer ik weer van plan was te komen ed. Ik heb gezegd dat ik dit niet weet en dat ik dit moet overleggen met de huisarts/bedrijfsmaatschappelijk werkster maar ze legt duidelijk druk op me. Hebben jullie tips ? om me wat beter te voelen? Heeft iemand hier ervaring in, en hoe ging jij er mee om? Pff ik voel me zo waardeloos nu
Ik heb geen tips en gelukkig ook zelf geen ervaring met zo'n situatie, maar wilde je wel ff sterkte wensen! Heel naar om in zo'n situatie te zitten. Zoals ik het lees doe je echt je best om weer zo snel mogelijk effectief aan de slag te gaan; meer kun je niet doen, toch...? Het is ook niet handig als je nu zou beginnen en dan na 3 weken weer thuis komt te zitten. Dan duurt het herstel uiteindelijk alleen maar langer. Heel veel sterkte! Kies voor jezelf, hoor! Werk is maar werk (makkelijk gezegd, ik weet het; ik heb ook moeten leren dit echt te geloven) *knuffel*
het is ook overal hetzelfde, hoop mensen ontslaan. het onmogelijke verwachten van het handvol personeel wat overblijft en als ze overwerkt raken dan is het eind helemaal zoek. laat je niet gek maken meid. je kunt niet meer doen dan je best je bent ook maar een mens. wordt eerst maar eens beter. het werk loopt echt niet weg. sterkte en beterschap.
Neem jezelf serieus! Als je jezelf voorbij blijft lopen, raak je alleen maar verder van huis. Helaas ben ik ervaringsdeskundige.
Ja ik ben gelukkig nu inmiddels wel bij het punt aangekomen dat ik inderdaad hulp nodig heb. En dat ik niet de hele "wereld" kan dragen, maar het is zo moeilijk om zo lang thuis te zijn. Niet toe te geven aan de druk en weer te gaan werken, gelukkig heb ik voordat ik een gesprek heb met mn manager en de arbo eerst een gesprek met de bedrijfsmaatschappelijk werker.
Wat vervelend dat je je zo voelt. Laat je echt niet opjagen door het werk en voel je al helemaal niet waardeloos hoor. Jij hebt hier niet om gevraagd en kunt hier niks aan doen. Heb geen tips om sneller beter te worden, ja alleen rust is het beste. Neem de tijd en denk aan jezelf. Misschien bij de arboarts aangeven dat je je onder druk voelt gezet door je werkgever, zij kunnen daar namelijk een belangrijke rol in spelen. Ik heb zelf ook een hele tijd thuis gezeten door de extreme vroeggeboorte van mijn zoons. Hier was het juist andersom, arboarts zat te pushen maar mijn manager wou dat ik het heel rustig aan ging doen. Heeft me enorm goed geholpen en heb ook geen terugval ofzo gehad. Sterkte ermee en denk echt een aan jezelf. Knuffel
Thx voor jullie lieve reacties, en wat fijn dat je zo goed hulp gekregen hebt van de arbo Jada. Ik zal dat zeker aangeven in mijn volgende gesprek met hun. big hug!
Hoi, Ik ben ook ervaringsdeskundige. Ik was 3 maanden afgeschreven door de arbo...drie maanden gejankt. Daarna voorzichtig weer aan de slag op een andere afdeling tot mijn contract afliep. Toen 1 jaar niet gewerkt en weer gaan solliciteren naar heel iets anders na heeeeeeeeeel veel rust en vakantie. Dat was in 2005/6. Nu al die jaren later heb ik er nog steeds last van, veel is snel te veel en naar de albert heijn met mijn dochter vind ik al een uitdaging. Je moet zoooo oppassen want je komt er nooit meer helemaal bovenop, blijf snel moe en dus werk ik nu ook niet. Zou zeggen dat mijn batterij altijd voor 75% het doet dus...dat was voorheen wel anders. Laat je niet gek maken, doe precies wat je gevoel zegt want nu is het tijd voor jou. Geloof me, it is not worth it. Het is het kutste wat mij ooit is overkomen, maar oh wat heeft het me wakker geschud. Nooit meer zal ik ergens werken waar het er ook maar een beetje zo toe gaat dat je continue op je tenen moet lopen. Ook bij mijn werkgever werd mijn baas ontslagen en mocht ik het zonder ervaring allemaal over gaan nemen en 24/7 gaan werken, nou ik heb het gedaan en geweten en nu kan ik gelukkig gewoon thuis zijn want ik zou gek worden van een hijgende baas in mijn nek die niet voor vervanging van anderen zorgt. Kan er nog steeds erg boos om worden. Sjonge sjonge. Neem alle tijd die je nodig hebt, hoe moeilijk het ook is. je voelt je schuldig, gefaald en helemaal hopeloos en uitgeput maar JIJ staat op nummer in. Je hebt maar een lichaam en geest en wees er zuinig op. Je bent te goed voor je werkgever, en ja jij moet assertief zijn en nee zeggen maar dat kan niet altijd en je kan jezelf niet zo makkelijk veranderen. Dan moet je dus op zoek naar een baan die beter bij je past en waar je wel gelukkig van wordt. Pas goed op jezelf. Veel sterkte, Charlie