Dank voor al jullie lieve reacties. Vanmorgen de echo gehad en er is inderdaad niets te zien. Alles ziet er gelukkig wel rustig uit. Tja, verwerken.... Ik ben dinsdag heel verdrietig geweest. Ook omdat ik vond dat mijn vriend er zo anders mee omgaat... Ik had echt het gevoel dat ik het allemaal alleen moet doen. Nu gaat het wel. Ik kan in dit soort gevallen best hard zijn voor mezelf... Wat wel ontzettend moeilijk is, is dat ik vandaag hoorde dat een collega zwanger is.... Dat kan er dan nog wel bij... Negen maanden een zwangere om me heen op werk: daar moet ik even niet aan denken.... Volgende week heb ik een afspraak met de Gyn en dan ga ik even kijken hoe ik mijn laatste poging ga insteken.... Ze zijn toch wel bang dat mijn eitjes aan het opraken zijn. Dus ik kan ook niet te lang meer wachten. Nu wil ik dat ook niet, maar met deze emotionele achtbaan en al die hormonen denk ik wel dat ik mezelf even rust moet gunnen. Maar hoelang? Heb natuurlijk alweer zitten rekene. Als ik nu een maand wacht, worden dat er denkmik twee omdat ik in de meivakantie op vakantie ga. En vind ik dat dan niet te lang? Bouma, genoeg om weer lekker mijn hoofd over te breken. Daarnaast wil ik ook acupunctuur gaan proberen.... Wie weet helpt dat...
Poema, nou in ieder geval "fijn" dat je schoon bent, en geen curretage meer hoeft te ondergaan. Dat van je lief is herkenbaar...mannen gaan er anders mee om. Mijn lief ging midden in mijn miskraam naar de kroeg...hij wist niet wat ie met mij en mijn miskraam moest. Dat heb ik hem heel erg kwalijk genomen, ook al was ie met een uur terug. Maar hij kon het allemaal even niet aan, en is gevlucht naar de kroeg. na 1 biertje kwam ie weer terug...toen was ie weer wat opgeknapt. Mannen zijn rare wezens...ze bedoelen het niet verkeerd maar staan machteloos langs de zijlijn. Wat naar van je collega haar zwangerschapstiming. Zij kan er natuurljk ook niks aan doen, maar het is wel mega confronterend. Hier had ik precies hetzelfde....de dag na de miskraam kwamen 2 collega's vertellen zwanger te zijn. Vond, en vind ik soms nog steeds, heel erg lastig. Meid, heel veel sterkte de komende tijd. Ik ga keihard duimen dat je laatste poging gaat slagen.
Poema, wat een teleurstelling inderdaad! heeeel veel sterkte de komende tijd! En hoop verder voor je op een mooi bericht zo snel mogelijk! En inderdaad het is zwaar als er een zwangere om je heen loopt terwijl het bij jou niet wil lukken.. heb het ookal een paar keer gehad in mijn omgeving! Heeeeeeel veeeeeel sterkte er mee! xxx
@panter: ja inderdaad mannen staan wat dat betreft aan de zijlijn. Voor hem is het veel meer een soort praktisch en tegelijkertijd ongrijpbaar iets. En dat is het natuurlijk ook. In ons lijf gebeurt het tenslotte. Ja, ik ga de laatste poging nog aan en als het dan niet lukt wil ik het ook afsluiten. En die collega, tja, daar zal,ik wel mee moeten leren leven, het is niet anders... Maar leuk is het niet. En het is notabene ook nog eens haar derde....
Jeetje poema, ik hoop dat jeje gedachten ergens anders op kan zetten de komende tijd. En mannen reageren inderdaad anders. Die voelen niet wat jij voelt en staan machteloos, en dan weten ze niet meer wat ze moeten doen. Ik weet er alles van. Nu is onze situatie wel anders. Ik hoop dat je volgende behandeling succesvoller word voor jullie. Sterkte! Liefs
Jeetje, wat een domper toch! Het lijkt me weer een hele opgave je weer op te moeten laden voor een volgende ronde... Sterkte!