Hai meiden, Hopelijk kunnen jullie me wat advies geven. Dat mijn vriend en ik ooit kinderen wilden, was al lang duidelijk. Dat hij zich er nog niet klaar voor voelde, ook. Als we het erover hadden, maakte hij er een grapje van. Ik deed ook luchtig om hem niet het gevoel te geven dat ik hem iets probeerde op te dringen. Gisteravond toch geprobeerd serieus erover te praten. Zegt hij dat het voor hem nog wel een paar jaar mag duren! Zijn beste compromis was om volgend jaar mei te beginnen met proberen. Het liep toch nog uit op een ruzie-achtige toon. Ik vind het zo erg dat we nu toch nog zo tegenover elkaar staan hierin. Over belangrijke beslissingen waren we het tot nu toe altijd eens. Ik wil zo graag dat hij er net zo enthousiast over is als ik. Volgend jaar ben ik alweer 32. Ik ben bang dat het straks misschien allemaal niet zo makkelijk lukt, maar vooral voel ik me er gewoon klaar voor. Ik wil absoluut niet meer zo lang wachten. Denken jullie dat hij nog bijdraait? En hebben jullie tips? Tot nu toe was ik altijd heeeel voorzichtig met dit onderwerp en ook nu is mijn tactiek om het maar weer te laten rusten om hem de tijd te geven. Of moet ik juist met zwaarder geschut komen?
Hoi Myst, Jeetje, dat is best wel lastig. Ik denk wel dat jullie er alletwee klaar voor moeten zijn. Een kindje heb je voor de rest van je leven en als je vriend er nog niet klaar voor is, dan zul je dat helaas toch moeten accepteren. En als hij eerst altijd zei dat het nog een paar jaar mag duren en nu uitkomt op volgend jaar mei, dan geeft hij daarin best al toe....vind ik. Ik zou wel nog even goed vragen of hij dit serieus meent, omdat jij er dan ook naar toe kunt leven. Ik begrijp ook echt dat het voor jou niet meevalt, als de kinderwens er is dan kun je vaak aan niks anders meer denken. Misschien kun je zeggen dat je heel blij bent dat jullie het vanaf mei gaan proberen. En je kunt misschien ook zeggen dat je dan bijvoorbeeld in februari al stopt met de pil, om je eigen cyclus op gang te laten komen. Gebruik dan wel een condoom ofzo. En qua leeftijd...ik ben zelf 33 en was na 4 rondes zwanger. Er zijn meiden die jonger zijn en er (veel) langer over doen. Probeer het niet tussen jullie in te laten staan. Liefs,
phoeh! dat is idd een lastig onderwerp. Je kunt nou eenmaal een kindje niet afdwingen. Ik denk dat ik vooral proberen zal om erachter te komen waarom hij nog wil wachten. Is het de vrijheid die hij niet wil opgeven, financien, de verantwoordelijkheden, bang om jouw te moeten delen met een baby..? Mensen kunnen tal van redenen hebben om een kindje te willen uitstellen. Welke heeft hij? suc6
Wat ik je aan zou raden is, hou het even rustig en begin er over een paar weekjes nog een keer over. Leg hem dan uit dat zwanger worden niet in 1 keer lukt. Dat het gemiddeld 6 maanden tot een jaar kan duren voor het raak is. En dan het bekende ontpillen nog. Dus dan je eerder zou willen met stoppen met de pil om je cyclus onder de knie te krijgen. Dus dan nog niet gewust voor een kleine te gaan. Hopelijk gaat hij er dan over nadenken. Succes !
hoi meid achter dit soort besluiten moet je toch echt samen staan en beslist geen ruzies over hebben ik begrijp dat hij het volgend jaar wil proberen ik denk dat je daar toch in mee moet gaan we hebben het niet over een pak koek hihi ik kan verder helaas voor jou niet beslissen succes en sterkte met je besluit liefs marnat
hij is denk ik bang om zijn vrijheid kwijt te raken. hij wil nog reizen, uitgaan. en hij vindt het met z'n tweetjes nog zo leuk. hij zei ook: dan zouden we de eersten van onze vriendengroep zijn. maar ja, de meeste van onze vrienden zijn nog heel erg vrijgezel, homo, een stuk jonger of bewust kinderloos...
Aan de ene kant kan ik hem wel begrijpen, maar aan de andere kant moet hij jou ook begrijpen. Je moet geven en nemen vind ik. Ik zou hier zeker ook in mee laten wegen dat het langer KAN duren om zwanger te raken. Zoals ik net al zei hoeft het niet, maar het kan dus wel. Als hij nog jaren wil reizen en uitgaan, dan ben je straks toch een stuk ouder. Kijk maar eens hoe hij daar op reageert. En uitgaan kan toch nog steeds. Hij hoeft toch ook niet 24 uur per dag bij de baby te zijn. Jullie kunnen hier gewoon afspraken over maken. En reizen kan ook prima met z'n drietjes. Ik ken een stel die slepen de baby overal mee naar toe. Verre reizen, maakt niet uit.
wat een lieve reacties meteen! jullie hebben natuurlijk ook gelijk... maar het is zooo moeilijk om er niet mee bezig te zijn. voor mijn gevoel kunnen we er niet méér klaar voor zijn dan nu. ik vind het ook wel spannend als ik denk wat er allemaal zou veranderen met een kleintje erbij, maar veel zullen we toch 'al doende' moeten leren denk ik. en inderdaad, de kans dat het in één of twee keer raak zou zijn is ook niet zo heel groot. maar dat gaat er bij hem niet echt in. hij denkt ook: zodra jij zwanger bent, is alles, ons hele leven, meteen totaal anders.
Waarom gaat dat er niet in bij hem? Gelooft hij niet dat je er gemiddeld wel een jaar over kan doen? Denk je wel dat hij het echt meent dat jullie het vanaf volgend jaar mei gaan proberen? Ik bedoel...waarom kan het wel vanaf mei en niet nu al? Mei is ook nog maar een paar maanden weg.....vooral als hij eerst nog jaren wilde wachten. Begrijp je wat ik bedoel? Het zou niet leuk zijn als hij je met deze opmerking een soort van "aan het lijntje houdt".
Dat lijkt me idd een heel lastige situatie, ik geloof niet dat daar echt een perfecte oplossing voor is. Ik denk dat het goed is om er toch nog met hem over te praten. Als je weet dat hij wel zeker ooit kinderen wil en hij ook echt meent dat hij er volgend jaar voor wil gaan, dan ben je eigenlijk al een heel eind. Ik denk dat het op zich goed is dat je hem niet echt pusht, maar het is wel goed dat hij weet hoe belangrijk dit voor je is. En als hij misschien aan het idee moet wennen is het wel handig als hij er ook af en toe aan denkt Ik zou ook als ik jou was (veel) eerder van de pil af gaan, soms heeft een lijf best veel tijd nodig om weer op gang te komen. Kan je een stukje rust geven dat je toch nu er al iets voor doet en straks misschien een hoop frustratie schelen. Mei is nou niet zo ver weg dat ik geloof dat het voor je leeftijd nou echt iets/veel? uit zal maken. Maar ik begrijp heel goed dat wachten heel moeilijk is hoor Ik hoop dat jullie er zonder problemen samen uitkomen.
Ja moeilijk en heel herkenbaar. Ik was er al een paar jaar aan toe maar vriendlief nog totaal niet. Ik weet eigenlijk niet meer hoe ik het heb aangepakt, ik heb er veel met hem over gesproken en op een gegeven moment hebben we een datum afgesproken wanneer wij er mee zouden beginnen. Helaas duurt het bij ons al 1.5 jaar en zitten we nu in mmm. Maar mijn vriend was er nadat we ervoor gingen ook helemaal klaar voor, toen we die keus hadden gemaakt ging hij er echt voor....nu alleen nog zwanger worden Hoe moet ik het zeggen. Ik zou je vriend wel zeggen dat je misschien niet 1,2,3 zwanger bent, en dat het dan nog 9 maanden duurt. Dat hij gerust nog wel uit kan gaan, zijn vrienden kan zien en op reis kan gaan. Maarrrr, ik vind het van hem ook al goed dat hij je een datum geeft waarop jullie dan kunnen gaan proberen.
nouja, hij gelooft dat denk ik wel, maar hij is denk ik bang voor de kans dat het wél in een keer lukt. toen wij elkaar 2 maanden kenden, we studeerden toen allebei nog, toen ben ik per ongeluk zwanger geworden. dus misschien dat hij nog in zijn hoofd heeft dat het 'zomaar' gebeurd kan zijn. ik weet dat eigenlijk niet zeker, ben er niet op doorgegaan omdat het nog zo ontzettend ver weg leek... maar nu ik er aan terugdenk klonk het eigenlijk wel alsof hij er van tevoren over nagedacht had. schattig eigenlijk. ik heb nu trouwens een koperspiraaltje, dus ontpillen hoef ik gelukkig niet. maar ik zou er wel al vanaf willen, het lijkt ook wel of ik er nu meer last van heb dan eerst (al komt het vast doordat ik er nu meer op let)
Mijn vriend was er ook lange tijd niet klaar voor. Toen ik mijn laatste pilstrip begon, heb ik het heb ook zo uitgelegd. En hij ging helemaal akkoord om het volgend jaar te gaan proberen. Ik heb dit onderwerp ook wel een langere tijd laten rusten, omdat ik hem ook niet het gevoel wilde geven dat het bij mij meer speelt.
Lastig, lastig. Bij ons was het eigenlijk net andersom: mijn vriend wilde al een paar jaar, maar ik nog niet (hij is nu 35 en ik 30). Hoewel ik altijd heb geweten dat ik het 'ooit' wilde, kon ik maar niet definitief beslissen wanneer ik er nu klaar voor was. Op een gegeven moment zei een vriendin van mij: "Weet je, ik vraag me af of wij er echt ooit klaar voor zullen zijn. Ik denk dat wij als moeder worden geboren en het niet van nature zijn." Wellicht dat dit ook voor je vriend geldt. Uiteindelijk hebben we na een half jaar praten besloten om ervoor te gaan, met in ons achterhoofd dat het nog wel een poosje kon duren (helaas meerdere stellen in onze omgeving bij wie het niet wil lukken). Bij ons was het min of meer direct raak, dus we zijn wel heel dankbaar. Moet zeggen dat ik eerst heel erg aan het idee moest wennen en nu ben ik gewoon echt een hopeloos horrormonen-zwanger-geval, net als vrouwen die vanaf hun achttiende al moeder willen worden. Gun het nog even de tijd, praat er over een paar weekjes nog het over, leg het onderwerp 'in de week'. Heel veel succes.
komt hier ook bekend voor hoor. Ik was er al langere tijd klaar voor maar mannetje was vooral bang voor het financiele gedeelte, was bang dat we het niet meer konden doen enzo. Maar nu komt het volgende gevecht...een 2e kindje...hij wil wel maar weet niet wanneer, waarschijnlijk volgend jaar...en wat de reden is ???? ik weet het niet en ik wil er eigenlijk wel over beginnen maar daar moet echt het moment naar zijn en ik wil hem ook niet het gevoel geven dat ik hem wat op wil dringen maar ik word dit jaar ook al 33 jaar en ik zou graag weinig leeftijdsverschil tussen de kindjes hebben en tja tips...die heb ik ook al gevraagd....blijft moeilijk helaas
dat lijkt mij erg heftig en ingrijpend. hoop dat het snel mag lukken voor jullie! ik ben daar ook een beetje bang voor, dat 'wat als...' speelt wel eens door mijn hoofd. dat ik dan spijt heb dat we niet toch eerder zijn begonnen. dat laatste is waarschijnlijk erg kort door de bocht gedacht... jee wat fijn zo'n forum! heb best lang getwijfeld of ik me zou aanmelden maar ben wel blij dat ik het gedaan heb, dank jullie wel!
Hoi Myst, fijn dat je zo blij bent met de reacties hier! Ik kan me eigenlijk alleen maar aansluiten bij de rest: vertel hem dat het gemiddeld een jaar duurt voordat je zwanger bent, en dat je daarna nog negen maanden zwanger bent en dat hij genoeg tijd heeft om te wennen aan het idee. Zo heb ik die van mij ook overgehaald. En ook door aan te geven dat je leven echt niet over is met een kind. Mijn vriend wilde ook eerst niet, maar ja, als het dan toch gemiddeld een jaar duurde konden we wel alvast beginnen. Nou, een maand later was hij helemaal teleurgesteld dat ik ongesteld was... Ik heb het wel van tevoren ook een beetje ingemasseerd: steeds vaker over kinderen begonnen, en duidelijk laten merken dat ik er helemaal klaar voor was. Uiteindelijk moet hij ook gewoon aan het idee wennen. Begin er volgende week nog een keertje over: kijken wat hij dan zegt. Of zoek kinderen op (ga naar een kinderrijk restaurant, of bij mensen op bezoek met kleine kinderen): misschien gaat het bij hem ook wel kriebelen, juist ook doordat jullie er nu over praten. Succes!
maarreh, is dat wel echt zo? kan ik daar ergens statistieken van opzoeken of zoiets? op de ene plaats lees ik gemiddeld een half jaar, ergens anders weer een half jaar tot een jaar... hihi, wat lief!
Ja, gelukkig trapte die van mij daar direct in. Die gelooft dat gewoon, lekker makkelijk, haha. Ja, leuk he, dat hij helemaal teleurgesteld was. Ik was helemaal verbaasd, maar vond het wel erg schattig.
Hoi Myst, Lastig zo'n situatie, vooral omdat jullie over andere zaken wel op een lijn liggen. Ik kan je geen advies geven omdat elke persoon en elke relatie weer anders in elkaar zit. Ik kan je wel vertellen hoe het bij ons in een stroomversnelling terecht is gekomen, misschien dat je daar iets aan hebt... Ik was ook eerder aan kinderen toe dan mijn man en elke keer dat ik hem vroeg of hij ook kinderen wilde was zijn antwoord 'Ja, maar nu nog niet'. Ik heb hem toen verteld dat ik er waarschijnlijk al eerder aan toe was en hem gevraagd of hij er serieus over na wilde denken. zijn redenen waren ongeveer gelijk als die jouw vriend aanvoert: we hebben het nog zo leuk samen, we reizen zo graag etc. We hebben er toen een goed en eerlijk gesprek over gehad en besproken wat er dan zou veranderen en hoe we daar denken mee om te gaan. Langzamerhand kon hij aan het idee wennen en stond hij er ook meer voor open. Juist omdat we het samen met z'n tweeen zo leuk hebben en onze relatie zo goed is vinden we het nu een goede tijd om te proberen een kindje te maken. Voor ons heeft het dus gewerkt om het er veel over te hebben en die gesprekken ook af en toe te laten sudderen. Nu zijn we er allebei klaar voor en zijn ook samen naar dat punt gegroeid. Veel succes en liefs.