Ja behoorlijk vaak ja, en dit is echt nog maar het welbekende topje van de ijsberg Maarja ik kan gelukkig heel goed relativeren, maar soms knaagt het wel aan je, vooral omdat je het niet kunt begrijpen. Jammer dat het voor jou ook herkenbaar is, hoe ga jij er mee om met je familie? Of neem je ook wat meer afstand? Ik heb zelf vaak gespeeld met de gedachte om te breken met mijn familie, maar sowieso omdat mijn vader nog leeft doe ik het niet. En je krijgt heel rare situaties als je elkaar toevallig tegenkomt, wel of niet wat zeggen, net doen of je elkaar niet kent Dus vooralsnog heb ik me behoorlijk teruggetrokken, en ga ik bij familie langs als het "echt moet" of als ik/wij er zelf echt zin in hebben. En niet meer zoals eerder, dat iemand met zijn vingers knipt omdat ik iets kan betekenen, om vervolgens weer een trap na te krijgen (voor je gevoel) als je zelf echt echt een keer omhoog zit met iets. En dat komt bij mij eigenlijk nooit voor, maar als je ivm overlijden, of ernstige ziekte gewoon de deur in eerste instantie dichtgesmeten krijgt... nah.. ik loop ook niet zo hard meer nu voor hun. Wat ik vooral jammer vind bijvoorbeeld, ik houd er van om een gezellig tuinfeestje of lunch/brunch met de kerst te organiseren. Iedereen is welkom in ons huis, en ik organiseer de hele mikmak. Met de jaren merk je dat het minder gewaardeerd wordt (het word gewoon gevonden ofzo) en krijg je nog even een sneer omdat je de satésaus bent vergeten dat jaar Na een 5tal jaren begin je je ook af te vragen of nooit iemand anders op het idee komt om het zelf eens te organiseren, en nu heb ik gewoon gezegd dat we het niet doen. We zijn toe aan een gezellig weekje vakantie, na het overlijden en alles wat er bij komt kijken van mijn lieve schoon.moeder. Wij zijn lekker een weekje weg met de kerst, doei de groeten! En dat wordt niet gewaardeerd natuurlijk. Nou het is een keer klaar. Ik vond het in het begin heel lastig, maar mijn man zei op een gegeven moment ook tegen mij dat ik het moest proberen los te laten, je kunt wel blijven proberen, maar uiteindelijk voel je je zelf wéér gekwetst. En zo is het ook gewoon. Ik steek mijn energie dan liever in mijn eigen gezinnetje dat zijn de mensen die onvoorwaardelijk van mij (en ik van hun) houden. Wat jij ook vertelde van school. Ik ervaar dat ook wel, er zijn 2 moeders waar ik altijd wel een praatje mee maak. Maar ik ben niet zo van die plakgroepjes. Ik heb ook wel eens dat ik goeiemorgen zeg tegen iemand op het plein, en dat er dan niets terugkomt Ik snap dat echt niet, het zou in mijn hoofd niet opkomen. Ik ga er dan maar vanuit dat ze het niet gehoord hebben ofzo of een ochtendhumeur hebben
Ik bezoek mijn familie wanneer ik er behoefte aan heb. Helemaal breken zou ik niet kunnen. Het is en blijven mijn ouders, en de opa en oma van mijn dochter. Wij hebben onlangs een nieuwe badkamer, na een uitnodiging kwamen mijn ouders ff een half uurtje langs. Ze zijn wel blij voor ons. Maar het spookt dan toch in mijn hoofd van hoe lang had het geduurd voor ze uit zich zelf waren komen kijken. 6/9/12 maanden? Maar mijn zus en broer hebben nog niet een keer buiten de whats app om belangstelling getoond in de in van ''dat wil ik wel in het echt bekijken. Vooral mijn moeder heeft vaak een negatieve houding en vraagt op die manier helaas ook aandacht. Mijn paps is altijd stil. Kennen jullie ook het gevoel dat het dan "gedwongen voelt/gaat ipv ongedwongen. Gelukkig heb wel ik een hele leuke lieve schoonfamilie.
Helemaal breken staat mij dus ook nog tegen, idd zijn het ook opa en oma, heel goed dat je op bezoek gaat wanneer jij er de behoefte aan hebt zo probeer ik dat nu ook in te vullen. tsss wat jij dus beschrijft over je badkamer.. dat hadden wij hier dus ook. Mijn man kocht dit huis, en we woonden nog in mijn huurhuisje, waar ik met mijn 2 kids woonde op dat moment. (nu samen ook een kindje maar dat terzijde) Ieder moment dat we konden, gingen wij klussen in het huis, en na een jaar was mijn ma serieus nog nooit wezen kijken. Mijn pa was al wel eens een paar keer aan komen fietsen op een zondagmiddag. Nee, mijn ma moet ook echt uitgenodigd worden en opgehaald worden En dan krijg je zo'n gedwongen sfeertje..pfff zo niet nodig.. Mijn moeder eist ook altijd de negatieve aandacht op, waarbij ze mijn vader altijd kleineert, zo zielig. Maar die man houd wijselijk zijn mond Fijn dat ook jij een lieve schoonfamilie hebt. Dat heb ik ook, mijn schoonouders behandelen mij alsof ik hun eigen kind ben. Helaas is schoonmoeder er sinds een aantal weken niet meer. Zo jammer, want met haar had ik een band die ik graag met mijn eigen moeder had gehad.
Even een serieuze vraag hoor... Waarom steek je nog energie in die mensen? Dat is je familie niet... Breken is een bewuste actie. Dan doe je moeite om met ze te breken. Maar waarom laat je het niet gewoon voor wat het is? Niet meer op eigen initiatief langs gaan. Niet meer uitnodigen. Je hoeft niet te liegen of je anders voor te doen, gewoon gen energie meer insteken. Als je ze wél tegen komt, dan kun je gewoon doen zoals je altijd doet. Als zij jou uitnodigen of zo, dan doe je ook gewoon wat op dat moment het beste voelt. Dat is dus niet breken.
Ik ben diplomatiek gebleven en zie dan de vreugde bij hun. En wil dat graag behouden, dit omdat de eerste periode met hun zoontje ook niet van een leien dakje is gegaan. En daarbij ga ik niet waar mijn dochter en hun spelende zoontje bij zit een discussie aan. Wel zit ik erover te denken om het op een ander moment te vragen waarom ik niet ben uitgenodigd. Maar ben bang dat ik het antwoord al weet. Dat ze het klein wilden houden met alleen familie> want haar man zijn vrienden waren er ook niet bij. Maar ik ga het denk ik alsnog vragen.
Dat is eigenlijk ook wat ik nu doe, sinds mijn man toen tegen mij zei dat ik het moet proberen los te laten is dat wat ik doe. Ik zoek het niet meer bewust op. Met een verjaardag van vader/moeder ga ik wel. Maar broers/zus loop ik niet meer achterna om het gezellig proberen te hebben. Vandaar dat ik ook niet meer iets organiseer met kerst enzo. Daar steek ik geen energie meer in. Spontaan een kop thee bij mijn ouders drinken, dat doe ik dus al niet meer. En ik ben er nu dus na een aantal maanden achter dat als ik geen initiatief neem richting mijn "familie" dat ik ook niets hoor. Dat laat ik ook gewoon zo, en toch staat het me tegen dat ik de verplichte verjaardagen dan wel af loop.. Maar daar komt weer om de hoek kijken dat als ik dat skip, ik ook voor de kinderen beslis. Dus dat laat ik maar voor wat het is, voor zolang dat nog een beetje te doen is
Soms geloof ik oprecht dat boeddhisten gelijk hebben. Het geluk zit in acceptatie. Accepteer jezelf en accepteer ook de andere mensen, dat is een hele grote (innerlijke) strijd. En wat je echt niet kunt accepteren of als mensen echt over je grens gaan denk ik dat afstand nemen dan het beste is. Denk dat heeeeel veel mensen zich zo voelen, zoals je ook aan je reacties kunt zien is het voor veel mensen herkenbaar (jij spreekt het alleen uit hihi) Wat betreft een tip: probeer de focus niet te leggen op energie halen uit anderen. En bedenk hoe je energie haalt uit jezelf. Voorbeeldje: ik maak armbandjes, mijn dochter helpt me hiermee, en wij kiezen mensen uit, waarvan wij vinden die een hart onder de riem kunnen gebruiken, om die een armband met een boodschap te schenken. Gewoon een lief gebaar en probeer mijn meissie hiermee dingen te leren om goed te zijn voor je medemens. Ik haal zoveel energie hieruit, dus eigenlijk doe ik het ook grotendeels voor onszelf. (Sluit goed aan op je mooie onderschrift )
Als je het erover hebt. Mijn moeder wou vanochtend bij mij op de koffie komen. Ik ging vanmorgen sporten en na die tijd een bakkie gedaan bij een vriendin. Kwam pas om 12:00 thuis. En zag dat mijn moeder mij heeft geprobeerd te bellen en ze heeft geappt. Ik neem mijn telefoon nooit mee naar de sportschool. Die lag dus thuis. Ik heb haar tot 2x toe geprobeerd terug te bellen. Geen gehoor. zit ik om 15:00 bij het zwembad in de kantine omdat mijn dochter zwemles heeft. 10 min later in een keer tik tik op mijn rug. Staat mijn moeder daar met mijn neefje en nichtje. Ik verbaasd van he hallo! Ik zij van dat Renske tot 15:45 zwemles heeft. En als we dan naar mijn huis gaan dat het weinig zin heeft om naar mijn huis te gaan omdat ik weer om 15:35/40 weer terug moet naar het zwembad. Zij meteen een beetje kortaf van oke dan ga ik wel naar "schoonzusje''. Kijken of ze wel thuis is. Ze wist dat ik bij het zwembad zat omdat ze mijn man had gebeld en die had gezegd dat ik bij het zwembad zat. Pfff ik heb direct weer het gevoel dat ik het weer verkeerd heb aangepakt. Ze was nog maar net 1 min weg en ik heb de hele zwemles zitten denken had ik haar dan hier wat drinken kunnen aanbieden. Of had ik moeten bellen en een soort van excuus van sorry wou niet lullig over komen.