Ik heb ook een werkeloze man thuis en ik herken eigenlijk niets van wat je zegt en denk bijna: was het maar zo. Zijn computer en telefoon zijn erg belangrijk voor hem en daar zit hij dan ook de hele dag achter.... Gaf hij zijn dochter maar wat meer aandacht, en deed hij maar eens wat in het huishouden, was hij maar wat meer betrokken. Totaal andere man als jou dus. Word tijd dat ie weer een baan vind, want word er gek van, van zijn hele houding.
Dochters: daar zou ik hem dus echt op aanspreken! Als hij meer tijd voor zijn telefoon heeft dan voor zijn dochter dan is er iets niet goed geloof ik.. Ik ken jullie situatie niet, maar in mijn geval zou ik dat echt niet accepteren! OT: ik moet wel zeggen dat ik een beetje schrik van al die frustraties van iedereen. Als ik zo even mee lees dan irriteren een hoop dames zich behoorlijk aan hun man/vriend op bepaalde momenten. Dat herken ik gelukkig niet. Als ik iets vervelend vind bespreek ik het zo snel mogelijk en hij net zo, maar eigenlijk komt dat niet echt voor...
Dat doe ik ook. En naast dat hij veel thuis zit, is hij ook nog dagdelen in behandeling bij een instelling, voor zijn depressie. Dus die depressie zal er ook wel mee te maken hebben dat hij zich zo gedraagt.
Oké, ja dat zou inderdaad kunnen... Wat vervelend dat hij een depressie heeft! Sterkte daarmee, ik weet hoe zwaar dat kan zijn.
Wat heerlijk herkenbaar. Mijn man is ziek thuis, maar heeft wel een eigen kantoortje aan huis. Daarvoor moet hij wel naar buiten om daar te komen. Daar zat hij dus gisteren wat te werken en hij wilde naar binnen, kon niet. Ik had de deur op de knip gedaan. Tja, macht der gewoonte. Als ik buiten iets doe en ik ga naar binnen, doe ik gelijk de achterdeur op de knip. Tot 2x toe gisteren. Huis momenteel puinhoop, want ik kan dus echt mijn ritme niet vinden als hij zo om mij heen loopt. Kinderen waren ook nog eens ziek thuis. Volgende ga ik heerlijk weekje vakantie houden in mijn eigen huis.
Dankje! In combinatie met autisme waar we ook net een jaar of zo achter zijn na onderzoeken. Best zwaar inderdaad, trek het ook niet altijd! Het is net alsof ik ook de moeder van hem ben, ipv de partner.
Oh jeetje, kan me voorstellen dat dat inderdaad heel zwaar is. Zet best veel druk op je relatie denk ik zo... Hoop dat de behandeling goed aanslaat! Blijf met elkaar communiceren over je gevoelens, ik ben van mening dat dat een van de belangrijkste dingen in een relatie is.