Een lang verhaal om uit te leggen hoe het komt maar ik ben een beetje in een melancholische bui... Ik ben zo trots op mijn kleine jongen. Mijn zoon. Ik ben nu al zo trots op wat hij kan, hoe hij dingen doet, wat hij uitstraalt.. Ik sta er naast en hoop maar dat ik hem bied wat hij nodig heeft om te doen wat hij wil doen en te zijn wie hij wil zijn... Maar ik ben ook trots dat zo'n 'geweldig' kind van mij is, of beter gezegd bij mij hoort. Je leest hier vaak over de onzekerheden en de zorgen die ontstaan na het krijgen van een kind maar mij heeft het eigenlijk meer zekerheid en berusting gebracht. Sinds een paar dagen kruipt mijn lieve Ruben en o wat is hij stoer zoals hij kijkt waar hij naartoe wil en dan zelfzekerd op zijn doel afgaat. Steeds sneller en sneller en zelf heeft hij niet eens door hoe geweldig het is Vandaag zei hij mama. Ja echt waar. Ik heb helemaal kapotgeknuffeld. Ja mijn lieve zoontje, ik ben jouw mama!
Heerlijk hè, dat je je zo verbonden kan voelen met zo`n uk!Ik heb ook regelmatig "vlinders" in mijn buik als ik naar Daan kijk.. Geniet ervan!
Oooh wat geweldig! Ik krijg zelfs tranen in mijn ogen van je mooie verhaaltje (sorry, beetje emo vandaag) Heerlijk he, dat gevoel van trots dat je voor iemand kunt hebben!