Ik weet pas 2 weken dat ik zwanger ben van de tweede.... Maar ik kan nu al heeeel erg op zien tegen de bevalling. Bij de eerste braken mijn vliezen op vrijdagochtend. Omdat het niet doorzette moest ik me zaterdagochtend in het ziekenhuis melden. Vreselijk vond ik dat. Ik wilde thuis en in bad bevallen en nu moest ik naar dat "stomme" ziekenhuis... Eenmaal in het zhuis aangekomen werd ik direct aan de weeopwekkers gezet. Wat een hel! Het schoot allemaal niks op en ik kon de pijn ook niet meer aan. Eerst een pethidine injectie gehad. Werkte niet en werd alleen maar vreselijk duf van. Op een gegeven moment toch maar een ruggenprik gehad. (Iets wat ik van te voren absoluut niét wilde) Toen toch wel blij met de ruggenprik want ik voelde me ei delijk weer een beetje mens. Na 3 kwartier persen en een flinke knip was ons zoontje daar eindelijk om half 8 savonds. De vacuumpomp lag al klaar en de ok was ook al gereed want dat scheelde allemaal niks. Toen ik het woord keizersnede hoorde heb ik met al mijn oerkracht hem er nog uit weten te persen. Het had echt niet langer mogen duren. Zoontje had hierdoor ook wat opstart problemen en werd direct meegenomen door de kinderarts. Nou toen moesten we nog 2 nachten blijven in het zhuis. Vreselijk ik wilde gewoon zo graag naar huis. Maarja toen begon de ellende pas... De eerste paar dagen was er niet zoveel aan de hand.. de knip was wel behoorlijk ongemakkelijk maar verder ging alles zijn gangetje. Tot na een paar dagen de hechtingen van de knip opensprongen. En dit is waar ik nu zo bang voor ben. De bevalling nouja goed ook vreselijk maar dat was 2 dagen. Mijn knip genas niet waardoor er op een gegeven moment wild vlees groeide. Met 6 weken bij de nacobtrole bij de gyn. Is dat wildvlees weggebrand (auwfuckkutauw!!#@$#) dit hielp wel iets maar heb uiteindelijk een half jaar pijn gehad van de knip. Na een half jaar kon ik pas zeggen hee ik heb vandaag geen pijn gehad aan de knip! Bij de eerste stond ik er heel nuchter in. Ik kon dat wel! In bad lekker thuis, dat ging helemaal goed komen. En nu... Zwanger van de tweede en ik zie er als een berg tegenop. Gelukkig heb ik nog een aantal maanden te gaan en ik hoop door veel te praten met de vk en weer op zwangerschapsyoga te gaan dat il het vertrouwen er weer een beetje in krijg... Pff maar jeetje voor nu moet ik er echt nog even niet aandenken
Eerste was een drama/traumatisch maar op de een of andere manier keek ik er de tweede keer niet tegen op. Ik hoopte zo op een mooie bevalling en veel erger dan de eerste keer kon het toch niet worden. Die mooie bevalling kreeg ik ook. Begon thuis heel rustig, vk kwam, ontsluiting vorderde goed, naar het zkh en daar was hij binnen een half uurtje geboren. In totaal heeft alles 5 a 6 uurtjes geduurd... Maar ik vond het qua pijn en beleving zo énorm anders. Nu zie ik er wel tegenop omdat ik me nog goed kan herinneren dat ik steeds dacht "dit nooooit meer" haha Maar goed, het zal toch moeten he Plus dat ik natuurlijk nu al énorm benieuwd ben naar ons meissie. Maar eerst nog lekker genieten van de zwangerschap
Herken het helemaal! Eerste bevalling was een hel, niet alleen fysiek maar ook een enorme emotionele hel om van een dood kindje te moeten bevallen. Nu zal het emotioneel wel meevallen (hoop ik), maar fysiek ben ik bang dat ik weer inscheur en een tijd lang alleen plat kan liggen van de pijn. Tot nu toe is baby B nog niet gedraaid dus zit er een ks in de planning en ben ik daar eigenlijk heel blij mee. Mocht ze toch nog besluiten om te draaien dan zal ik toch wel weer een slapeloze nacht hebben denk ik
Ooooh, dat doe ik zo nog een keertje dacht ik de afgelopen jaren. TOT ik zwanger was... Ik had in het begin ook niet zo veel zin in weer een bevalling... niet aan denken... Als je tegen de 40wk loopt maakt het je waarschijnlijk niet meer uit en wil je niets liever is mijn ervaring
Ik ben ook niet zwanger maar zou de weeen zo weer kunnen over doen. Daar op het moment is het alleen maar pijn maar de weken er na was ik het toch wel vergeten. Ik had er geen angst meer voor maar mijn knip en hechtingen zijn een grote trauma voor me. Al zou ik nu zwanger zijn en dus weer geknipt moeten worden dan weet ik echt niet wat ik zou doen. Ik geloof dat ik elke dag overheerst zou worden door die angst want dat voel ik al kijk ik terug. Voorlopig staat er geen baby op de planning. En mocht het ons wel gegeven worden dan hoop ik dat na vijf jaar die angst versleten is.